جنگ 12 روزه:
پیروزی یا شکست؟
همچنانکه همگان
آگاهند، حضرت ولایت، آخوند خامنه ای، پس از چند هفته، بار دیگر، اما، ناگهانی و
بدون هیچگونه اطلاع قبلی، بر فراز منبر قدرت، بر طبل پیروزی، در جنگ 12 روزه کوبید
و بر حسب معمول به تحریف و وارونه سازی حقایق پرداخت، کنشی شایع و مشترک، بویژه،
در رده فوقانی قشر اخوند و یا قشر حاکم بر تمامی جامعه.
حضرت ولایت از پیروزی
بزرگ در جنگ 12 روزه و از درسهائی که نیروهای نظامی حکومت اسلامی به نیروهای
اسرائیلی و امریکائیها آموختند، سخن گفت، چنانکه گوئی، این حکومت اسلامی برهبری
حضرت ولایت، آخوند خامنه ای نبوده است که در آغازین ترین، ساعات جنگ، بیش از 30 تن
از مهمترین فرماندهان نظامی خود را از دست داده است و یا تاسیسات اتمی در اصفهان و
نطنز و فردو، همچنین، تمامی نیروهای پدافندی و پهباد سازی و بسیار دیگر از صنایع
نظامی، بدست، نیروهای اسرائیلی ویران نگشته اند. آیا، بجا نیست که حضرت ولایت بر
طبل پیروزی بکوبد؟
در ادامه، حضرت
ولایت بفراخوان امریکا به مذاکره، پاسخ منفی داد و تاکید کرد پیشنهاد مذاکره با
نتیجه ای تعین شده، از قبل، مذاکره نیست. یک تحمیل است و مردم ایران زیر بار تحمیل
نمیروند، دروغی که از آن بزرگتر، تا کنون از دهان حضرت ولایت خروج نیافته است.
چنانکه گویی حکومت آسلامی، اگر، خود، حکومتی تحمیلی نبود میتوانست، نزدیک به نیم
قرن تداوم بیاورد؟ چه بسا، تمایل حضرت ولایت بادامه جنگ با اسرائیل و امریکا، از
انگیزه انتقام ستانی از میزان تخریب و ویرانی در جنگ 12 روزه و اجتناب از تسلیم
بدون قید و شرط، به خواستهای امریکا بر میخیزد.
تحت چنین شرایطی،
میتوان از حضرت ولایت انتظار داشت که به "شهادت" هم بعنوان یک راهبرد
اندیشه کند. برگزیدن شهادت در میدان جنگ، نباید کنشی نا ممکن و نا محتمل خوانده
شود. اما، حضرت ولایت بیشتر به ابعاد شکست و میزان ویرانی در جنگ 12 روزه آگاه
میشود- آن نوع از آگاهی ها که به تنها صدا در مخیله تبدیل گردد، صدائی دایمی که
نمیتواند ذهن گیرنده را مبتلا به نوعی روان پریشی نکند، کمتر بادامه جنگ با
اسرائیل می اندیشد. هم اکنون بعید بنظر میرسد که حضرت ولایت از نابودی مراکز هسته
ای و سیستم های دفاعی کشور چندان آگاه باشد. وگرنه به آغاز یک جنگ دیگر با اسرائیل
و امریکا و احتمالا چند کشور دیگر، هرگز، نمی اندیشید.
اگر، افق دیگاه
خود را اندکی بگشائیم، آنقدر که بتوانیم بر خلاف حضرت ولایت، بچیزی دیگری بجز جنگ
با اسرائیل بیاندیشیم، آنگاه با چه منظره
هایی سراسر غم و اندوه که روی در روی نشویم، از مشاهد فقر و گرسنگی، بیکاری و
گرسنگی گرفته، تا افزیش روزانه جرم و جنایت، فساد و فحشا و قاچاق مواد مخدر و
نوشابه های الکلی. البته، همه عواملی، در خدمت حفظ نگاهداشت نظام آخوندی. نظامی که
برای حفظ قدرت، بنام الله، هر گونه نا
آرامی را در جامعه، بسود حفظ ساختار دین و قدرت تحت رهبری ولایت فقیه، می بیند. چه
باک که توسعه فقر و گرسنگی همچنان گسترش یابد. در حالیکه، رقابت بین آخوندهای
حاکم، چهره زشت خود را آشکار میسازد و بافشای خیانتکاریهای یکدیگر میپردازند. بی
خبر که عمر نظام بسر رسیده است.
مسلم است که ایجاد
نیروهای نیابتی، در سوریه، در لبنان، در غزه، در یمن و در عراق به هزینه ای بسیار
گزاف که اگر درصد کوچکی از آن در خدمت هموطنان نیازمند، بکار گرفته میشد، امکان
نداشت که جامعه را تکان ندهد و حس امیدواری را در آن بیدار نسازد. در اینجا، باید
بخاطر داشته باشیم که از حکومت آخوندی ست که سخن میرود، از قشری از جامعه که
اشتغال به تحصیل "علوم" فقهی را بر گزیده اند. شاید، نیازی به توضیح بیشتری در باره چه نوع حکومتی سخن
میگوئیم، وقتی، از حکومتی که از آغاز، نزدیک به نیم قرن پیش از این ، بنام الله،
قدرت قهریه را قبضه کرده و در خدمت گرفت که جامعه ای بسازد بر اساس "اسلام ناب
محمدی،" نه هر اسلامی، "اسلامی پوینده، دین تک خدائی،" دین لا الله
الا الله.
حکومت آخوندی، برغم
شکست ویران کننده، در جنگ 12 روزه بدست دشمنی که از آغازین لحظات بقدرت رسیدن تا
لحظات کنونی بفکر نابودی آن بوده و هست،
چنان صدمات ویران کننده ای را تحمل کرده است که بعید بنظر میرسد که بتوانند، هرگز،
باین زودیها دست به باز سازی تاسیسات ویران شده بزند. در نتیجه، در درگیری نظامی،
در هر سطحی، بعید بنظر میرسد که نظام بتواند بطور موثریی از مرزهای خود دفاع کند.
شکست بدست دشمن
دیرینه، دشمنی که رویای نابودی آنرا بر روی زمین، حضرت ولایت در سر می پروراند، همراه
با فروپاشی نیروهای درونی، فرصتی را بوجود آورده است برای کنشگریهای انقلابی بر
خاسته از تعهد و التزام به ارمان زن زندگی آزادی، ارمانی در تضاد و خصومت آشتی
ناپذیر با اعتراف به عبودیت و بندگی، در دین اسلام دوازده امامی.
فیروز نجومی
firoz nodjomi
https://firoznodjomi.blogspot.com
fmonjem@gmail.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر