۱۳۹۲ آذر ۸, جمعه

مرگ بر غنی سازی هسته ای





شاید نیازی به توضیح نباشد که روایت دین وقتی بر مسند قدرت نشسته است، حقیقت محض است که بنا بر شواهد بیشمار تاریخی، حقیقتی است وارونه. یعنی که توافقنامه ژنو3، اولین گام است، نه به پیش بلکه اولین جهش است بسوی آنجایی که نظام بوده است در 15 سال پیش از این. بازگشت داده شدن نظام ولایت به گذشته با ابزار تحریمات اقتصادی البته که پیروزی است و مدال افتخاری بر سینه آیت الله ها و حجت الاسلام ها در کنار مدال های درخشان دیگری که در طول این 35 سال بدست آورده اند، از جمله مدالی که در گروگانگیری و پیروزی "راه امام " و یا پیروزی در "جهاد مقدس " بدست آوردند- اگرچه پای یکی از جنگجو های لشگر "اسلام ناب محمدی " هرگز به کربلا هم نرسید از برای فتح قدس.

مگر روایتی هم بجز روایت دین که از زبان قدرت بیان میشود، روایت دیگری هم میتواند وجود داشته باشد. اگر چرخش 16000 سانترفیوژ در غنی سازی هسته ای، برغم "تحریمات ظالمانه " پیروزی نیست، چیست؟ آنهم پیروزی ای که بدست مقدس حضرت ولایت، فرمانروای نهایی، معماری شده است؟ آیا میتوان گفت که بدست آوردن "حق غنی سازی، " "حق انفکاک ناپذیر مردم،" یک جهش بزرگ، یک پیشرفت تاریخی نیست؟ این در حالی ست که در ده سال پیش از این، بعد از بیست سال ساخت و ساز هسته ای در اختفا، قدرتهای غربی برهبری آمریکا حاضر نبودند که مجوز چرخش 200 سانترفیوژ را برای حکومت اسلامی صادر کنند. مضاف براین، هم اکنون نظام ولایت، "برابر " است با قدرت های جهانی و شایسته "احترام متقابل." آیا این دستآورد میتواند افتخار آمیز نباشد؟ آیا حکومت اسلامی میتوانست قدرتهای غربی را بدون نصب شانزده هزار سانترفیوژ، به زانو در آورد؟ بی اثر ماندن تهدید های نظامی و تحریمات اقتصادی بوده است که کشورهای غربی برهبری آمریکا را به پشت میز مذاکره کشانده است تا سر اجبار "حق غنی سازی مردم " ایران را برسمیت بشناسد، راه عقلانی را پیموده و تحریمات ظالمانه را لغو نماید. چه پیروزی بزرگی ست برای ملت اسلامی ایران، پیروزی حق بر باطل، خیر بر شر و بخاک مالیدن پوزه کفر و استکبار. بنگر شکوه و عظمت اسلام استکبار ستیز را که در وجود آیت الله ها و حجت الاسلام های حاکم، تبلور یافته است، بویژه در وجود حضرت ولایت، جلوه الله،، خداوند یکتا و یگانه.

تنها ساده لوح ان هستند که روایت ولایت را باور میکنند. کیست که نداند غنی سازی هسته ای، همچون ابزاری بوده است در خدمت پروژه اسلامیزه نمودن جامعه از راه ستیز با غرب و فرهنگ غربی، فرهنگی که  بنیان آن آزادی انسانی ست. در نتیجه  بدور نگاهداشتن جامعه از نفوذ و رخنه  فرهنگ غربی در ارتباط تنگا تنگ بود با  بقا و تداوم نظم فرمانروایی و فرمانبری، نطامی استوار بر شریعت اسلامی. غرب ستیزی، بویژه آمریکا ستیزی بدست روح الله خمینی و جانشین جوان او سید علی خامنه ای، قبل از آنکه از گدایی به پادشاهی برسند، طراحی و معماری شده است و هنوز هم. با این وجود، نمیتوان این واقعیت را از نظر دور داشت که فقهای حاکم سخت کوشیده اند و که نشان دهند که اسلام ن با علم و تکنو لوژی خصومتی ندارد بلکه  ذاتا سازگار با تحول و دگرگونی، با علم و دانش، است نه دینی دشمن آشتی ناپذیر زمان و آزادی و خود مختاری فردی، خشک و منجمد و انعطاف ناپذیر، در خصومت دایمی با تمدن و نوسازی.

دست یابی به انرژی هسته ای، بویژه فن آوری های غنی سازی و صعود به قله های علم و دانش در  تمام عرصه های تکنولوژی از جمله نانو تکنولوژی، محور اصلی گفتمان هم ولایت بوده است و هم ریاست. در این ده سالی که گذشت کمتر خطبه ای را ولایت ایراد کرده است بدون آنکه درباره  پیشرفتها های سریع و حیرت انگیز ی که در جامعه اسلامی بوقوع می پیوندد، داد سخن ندهد و به حمد و ستایش تلاش های شبانه روزی دل سوزان انقلاب نپردازد. البته این غرب برهبری آمریکا، شیطان بزرگ بود که از همان آغاز دست به سنگ اندازی بر سر راه سر افرازی و پیشرفت و ترقی اسلام در ایران و جهان زده و  به  توطئه و فتنه افکنی، پرداخت. بنابراین، در منظر دستگاه ولایت "اسلام ستیزی " و یا "اسلام هراسی " ست هدف غرب برهبری آمریکا نه غنی سازی هسته ای.

این در حالی بود که بر قراری قوانین و مقررات شریعت اسلامی تحت سلطه گشت ها، سازمان ها، نهاد های ارشادی و امر به معروف، خبر چین ها و جاسوسان امنیتی، جامعه را هر چه بیشتر به یک جامعه ای حیوانی مبدل ساخته بود. هرگز در تاریخ ایران، حق و حقوق مردم ایران  جنین محدود و ناچیز نشده بوده است. بعنوان مثال اگر در زمان شاه، فرد در نوشیدن و پوشیدن، در مصرف می،  در حجاب داری و در اختلاط جنسیت ها  آزاد بود. یعنی اگر فرد از آزادی بیان و از بعضیز حق و حقوق سیاسی محروم بود، ولی خانمی را بجرم بد حجابی و یا کسی را بجرم نوشیدن می و آمیزش با جنس مخالف مورد تعقیب و اهانت و اذیت و آزار پاسداران دین قرار نمی گرفتند و در ملا عام بر تخته شلاق حد شرعی را به اجرا در نمی آوردند و یا دهان کسی را نمی بوییدند. نه دست و پای سارقی را قطع میکردند و نه روزانه انسانی را در انظار عموم به دار مجازات میآویختند. نه زن حقوقی داشت کمتر از حقوق مرد. نه اینکه هرگز زنی به سنگسار بست شده است. نه با اجرای احکام قصاص در عرصه قضا، مردم را بسوی خشونت و کین خواهی  سوق تمی داد. حتی تفریح و شادی محدود و مشروط گردیده است. باسداران دین از زمین و آسمان به جنگ با دیش های ماهواره ای می پردازند و حریم خصوصی مردم را مورد تجاوز قرار میدهند.

به عبارت دیگر، نظام ولایت در حالی پرچم دفاع از "حق انفکاک ناپذیر مردم " را بدوش میکشد که  ابتدایی ترین حق و حقوق انسان را زیر پا میگذارد.غرب ستیزی از راه دفاع از حق غنی سازی، نه تنها به قیمت نهادین ساختن نظم شریعت، نظم فرمانروایی و فرمانبری بر اساس تسلیم و اطاعت، تمام گردیده است. روایت نظام ولایت مبنی بر کسب حق غنی سازی را نه تنها نباید باور کرد بلکه به این واقعیت باید توجه داشت که نظام ولایت چه حقوقی را از دست داده است.  در تجارت و در صادرات و واردات  و نیز در انتقال پول و معاملات بانکی، حقوق جمهوری اسلامی یا منسوخ شده است و یا  محدود و دامنه آن هرچه تنگ تر گردیده است. "اقتصاد مقاومت " بجای کسب استقلال، وابستگی اقتصادی و مالی و تجاری کشور را به کشورهای دیگر هرچه بیشتر عیان ساخته است و چیزی جز سیه روزی و تیره بختی برای ملت ببار نیاورده است. .پس از ده سال مبارزه، شانزده هزار سانترفیوژ در حال چرخش است، در حالیکه خزانه دولت، بنابر گزارش اخیر رئیس جمهور، نه تنها تهی بوده است، بلکه تا گلو بدهکاری ببار آورده است، چنانکه دولت بزحمت میتواند حقوق کارکنان خود را پرداخت کند. اقتصاد کشور بجای رشد و باروری، شش درصد آب رفته  و کوچکتر گشته است. بیکاری 25 درصدی و تورمی 40 درصدی، کاهش 70 درصدی پول ملی  و کاهش ارزش کار انسانی ،افزایش روزانه فقر و محنت و تنگدستی، همچنین گسترش و تعمیق فساد، انحطاط و تباهی اخلاقی، غارت و چپاول گری های هنگفت چندین میلیارد دلاری،  تنها میتوانست در پس کسب حق غنی سازی هسته ای رخ دهد.

بار سنگین خسارات وارد شده بدست خداوند گار خامنه ای در پس غنی سازی هسته ای در بیش از دو دهه را باین سادگی، نمیتوان از دوش نه این نسل بلکه نسل های آینده بر گرفت. چرا که ما از تکنولوژی ای سخن میرانیم که در کشورهایی که خود آنرا ابداع کرده اند، در حال منسوخ شدن است. کشورهایی مثل فرانسه و ژاپن که به انرژی هسته ای وابسته اند، از آن بر گشته اند.
ر اکتور های صدمه دیده ژاپنی، ممکن است آب اقیانوس را آلوده سازد و بخشی از آنرا هم اکنون  کرده اند- برغم کوشش مجدانه متخصصین و دانشمندان هسته ای ژاپن برای جلوگیری نشت آبهای آلوده به اقیانوس. مردم کشورهای غربی دیر زمانی ست که از انرژی هسته ای دوری می گزینند. با بنای ر اکتور های هسته ای به مخالفت بر میخیزند. این بدان معنا است که به لحاظ ایمنی، بهره گیری از انرژی هسته ای پیوسته با خطر نابودی انسانها و محیط زیست همراه بوده است. انرژی هسته ای، نیرویی ویران کننده است که در یک  چشم بهم زدنی محیطی زنده را  به محیطی متروکه و کشنده تبدیل میکند.  تنها یک غفلت کوچک کافی است. آلودگی هایی که فروپاشی تاسیسات اتمی چرنوبل ببار آورده است هرگز پاکسازی نشود. نه تنها جان صدها نفر را گرفت بلکه زندگی صدها نفر دیگر را با درد و رنج زخمهای التیام ناپذیر آمیخته است.

بنظر متخصصین، بهره ور ی از انرژی هسته ای، بویژه در کشوری که مورد عنایت طبیعت قرار گرفته و از منابع فراوان و متفاوت انرژی سود میبرد، به لحاظ اقتصادی نیز قابل توجیه نیست. سرمایه هنگفت و زمانی بسیار طولانی تا بهره ور ی، سبب شده است که بسیار به ندرت سرمایه خصوصی در این زمینه وارد کار یشود.  پس از 34 سال سرمایه گذاری هنگفت  چند صد میلیارد دلاری، دولت ولایت، هنوز یک کیلو وا ت انرژی هم تولید نکرده است.

 برغم خطرات عظیمی که انرژی هسته ای ذاتا با خود حمل میکند و غیر قابل توجیه بودن آن بلحاظ اقتصادی، آنهم در کشوری که نیازی به بهره ور ی از انرژی مخاطره انگیز و خسارت باری ی مثل انرژی هسته ای، کسب حق غنی سازی، چیزی نیست مگر ابزاری برای ادامه آمریکا ستیزی و سرکوب خاموش سازی و نهایتا تداوم نظام فرمانروایی و فرمانبری، نظام تسلیم و اطاعت و عبودیت و بندگی. در چنین صورتی، آیا نباید فریاد بر آوریم که مرگ بر غنی سازی هسته ای؟

فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com


۱۳۹۲ آذر ۲, شنبه

دیپلماسی ولایت و دفن حقوق بشر




در آستانه مذاکرات هسته ای ژنو 3، بار دیگر حضرت ولایت در مصلای تهران که برای سرریز کردن آن با سیاهی لشگر و آفرینش رعب و وحشت بنا گردیده است، طبق گزارش های منتشر شده با بیش از 50 هزار فرمانده بسیجی، دیدار کرد و نشان داد که چرا او همچون الله، خداوند  یکتا و یگانه است، چه او تواناست که در یک لحظه هم  سری به صحرای کربلا بزند و هم  وارد اینجا و اکنون گردد، و در صحنه مذاکره هسته ای و مبارزه با "استکبار جهانی " حضور یابد، مبارزه ای که با گسیل انبیا آغاز گردید و با پیامبر اسلام، آورنده حقیقت نهایی و غایی،  پایان گرفت که امامت و سپس ولایت آغاز گردیده تا  احکام الله را بر سراسر جهان جاری سازد. حضرت ولایت به گذشته باز میگردد، به گذشته ای  اسطوره ای که سپاهیان را برای به هلاکت رساندن دشمنان آماده نماید و از ان جا  بسوی آینده بر جهد، آینده ایکه تمام چراغ های مملکت را اورانیومی که بدست پاک مسلمانان معصوم پرست غنی شده است روشن گردد.

حضور خداوند خامنه ای در برابر امواج فرماندهان بسیجی، یکه و تنها بر فراز جایگاهی بلند و برتر، به راستی خیره کننده تر از همیشه بود، صحنه ای بی نظیر و حماسی، فرمانروایی از تبار مقدسین در برابر انبوهی از فرمانبران جان فشان. نظیر آنرا شاید بتوان در کره شمالی مشاهده نمود. با این تفاوت که ماشین حزبی ست و ایدئولوژی، دین گریزی ست که نظام فرمانروایی و فرمانبری را در کره سازمان داده است. البته که ما را به یاد هیتلر هم می اندازد که در برابر هزاران هزار نظامی سخنان آتشین ایراد میکرد و آنها را در جا میخکوب میکرد. حال اگر سخنان آتشین و گفتمان تهدید و تحریک و خشم برانگیز حضرت ولایت را نیز بر آن بیفزایی، بعید بنظر میرسد که طرفداران را به هلهله و شادی و ندارد و هراس در دل دشمنان خود نی اندازد. بهمین دلیل هم، این دیدار خیره کننده ی فرمانروا با فرمانبران نیز، طراحی و معماری شده است برای نمایش یکی بودن ولایت با ملت.

اما، آنچه در خطبه آتش بر افروز  حضرت ولایت جالب توجه است آن است که اینبار وقتی به صحرای عاشورا سر زد، سراغ حسین مظلوم نرفت. نه از مصیبتی سخن راند که قرنها دل مردم ایران را پر از درد و شرم ساخته است، درد و شرمی  که گویی تنها با خود زنی و خود آزاری، تسکین می یابد و نه بر شمر بیرحم که سر امام را از تن جدا ساخته بود لعن و نفرین فرستاد.
 در از ای روضه خوانی و اشک گیری،  بنا بر دلایلی نا معلومی، خداوند گار خامنه ای، زینب کبرا، خواهر کوچک امام حسن، که سر پرستی خانواده نبوت را پس از حسین بعهده گرفته بود،از سوراخ تاریخ بیرون کشید. چه، بنا بر قول فقیه اگر زینب کبرا نبود، ماجرای عاشورا ممکن بود  به خاموشی گراید، خون حسین در رگ های زمان جریان نیابد و درخت تنومند اسلام بخشکد. وی زینب کبری و دفاع او از حقانیت خاندان پیامبر در دربار یزید را حتی مهمتر از عاشورا میخواند و در وصف کنش قهرمانانه زینب میگوید : "حضرت زینب مانند قله استواری ایستاد و درس و الگو و پیشوا و پیشرو شد. "

به سادگی نمیتوان گمانه زنی کرد که چرا حضرت ولایت، زینب کبرا را عمدتا برای مردان جنگی،  الگو و پیشوا قرار میدهد، نه شاه شهیدان، امام حسین را؟ آیا منظورش بر انگیختن غیرت مردانه بسیجی ها بوده است؟ آیا این بدان معناست که اسلام چنان شان و منزلت والایی برای زن قائل است که میتواند "درس و الگو و پیشوا و پیشرو" شود؟ و یا اینکه زینب، ماورای جنسیت است و یک موجود فرا زمینی؟ همینقدربس که بیاد داشته باشیم زینب یک زن معمولی نبوده است. او نوه پیامبر است، از خاندانی که الله خود زیر بال و پر خود پرورش داده است. میگویند، زینب نامی ست که الله  بواسطه جبرئیل برای خواهر کوچک حسین ارسال داشته است. چه کسی میتواند مثل زینب باشد؟ ولی تبعیت از او در این زمان حساس است که پشت "استکبار، "  پشت قدرتهای فرعونی که در قرآن بدان اشاره شده است بلره در میاورد.

البته تحلیلگران داخلی و خارجی به این بخش از سخنان خداوندگار خامنه ای، بخش دینی آن و یا بیرون کشیدن زینب کبرا از روزنه تاریخ، توجه ای تمیکنند، چنانکه گویی زبان دین، زبان اسطوره ای و حماسی، باز تابنده سیاست و قدرت نیست و بآن ربط چندانی ندارد. حال آنکه در این بخش گفتمان دینی است که حضرت ولایت پیام خود را به دشمنانی که در پشت میز مذاکزه می نشینند و آنانی که در حاشیه قرار دارند مخابره میکند. چه در این بخش از گفتمان خود، حضرت ولایت جهان اسلام را مخاطب قرار میدهد. او از اسلامی سخن میراند که سلطه ستز است و نماد ان نیز خاندان نبوت ازجمله زینب کبری است که در خونخواهی حسین مظلوم به خوار سازی  و تحقیر دربار یزید میپردازد با شهامتی وصف نشدنی. حضرت ولایت، "عزت زینب " را با "عزت اسلام " یکی میخواند، گفتمانی کفر آمیز نزد سنی ها. اما، او سلحشوران جهان اسلام را فرامیخواند که زینب کبرا را الگوی خود قرار دهند و در فروپاشی بارگاه استکبار که مظهر آن امروز آمریکا است به اسلام استکبار ستیز بپیوندند.

روشن است که حضرت ولایت، تنها الگوی استکبار ستیزی بدست نمیدهد بلکه پیامی هم برای طرفهای مذاکره بویژه غربی ها برهبری آمریکا مخابره میکند، که او نیز کارت برافروختن آتش جنگ فرقه ای را که هم اکنون در منطقه شعله ور است، در دست دارد.  که هزینه ادامه تحریمات اقتصادی و عدم شناسایی حق غنی سازی هسته ای، دامن زدن به جنگ های فرقه ای در سراسر منطقه است. یکی ساختن اسلام با خاندان نبوت، سخنی نیست که به دل سلفی ها و وهابی، بویژه عربستان سعودی رقیبب ثروتمند و پر نفوذ ولایت، خوش بنشیند و خشم آنها را بر نیانگیزد.  او  گسترش جنگهای فرقه ای در سراسر منطقه را از توانایی ها و کارت برنده در دست خود میداند. به این ترتیب حضرت ولایت به تحکیم مواضع ماموران مذاکره کنندگان خود میپردازد، تا امتیاز بگیرند و عقب نشینی نکنند. او از زبان دین و موضع قدرت سخن میراند، از زبان زنی که نماد "صدق" و "مقاومت. " است. که او میتواند جهان اسلام را دچار بی ثباتی و بی نظمی نماید، شرایطی که غربیها از آن بیزارند.

اما، حضرت ولایت کام بسیاری از اعراب مستاصل و منفعل را نیز سخت شیرین می سازد. با تحقیر و خوار سازی دشمن در بخش سیاسی خطبه خود، مرزهای نزاکت را هم در میشکند و با خشم و ابراز تنفری ناگفتی، نخست وزیر اسرائیل را "سگ هار نجس " صیهونیست ها میخواند. البته در   دفاع از جمهوری اسلامی بعنوان یک کشور پر مهر و عطوفت که به تمام مردم دنیا از جمله مردم آمریکا عشق میورزد و مردم گونا گون را دوست میدارد. چه درست میگوید و چقدر در عمق صداقت، که به مردم جهان، بخصوص دشمنان آمریکا عشق میورزد، اما، چیزی جزتنفر و خشونت برای اکثریت مردم ایران احساس نمیکند. معلوم نیست که این 50 هزار فرماندهان بسیج، برای جنگ با آمزیکا سازماندهی و بخرج ملت تجهیز یافته ایند ویا برای نگاهداری یک زندان بزرگ و گسترده ای مثل سر زمین ایران؟ خداوند خامنه ای به مردم ایران چنان عشق میورزد که روزی نیست که آنها را به خفت و ذلت نکشاند و چندین سر بر دار مجازات نیاویزد، بویژه ولایت ستیزان از جمله کردهای جوان.

حضرت ولایت در ادامه سخنانش، رهبران کشور فرانسه را نیز بسختی ملامت و باعث سرافکندگی مردم رفرانسه خواند، رهبرانی که استقلال فرانسه را به پشیزی میفروشند. آنگاه حضرت ولایت تیغ برنده شریعت اسلام را بر گردن آمریکا نهاد که چه شیطنت ها در طول تاریخ مرتکب نشده است. که آمریکا نماد "استکبار " است، استکباری که البته اسلام در برابر ان ایستاده است. خط باطل بر "برتر بینی " آن کشیده است، عارضه ای که هم سیاهان را به بردگی کشیده است و هم برجهان سلطه  افکنده است. در امور کشورها دخالت میکند و مال و ثروت کشورها را به غارت میببرند. از تسلیم به حرف حق سرپیچی میکنند. دست به جنایت میزند و آنرا نیز توجیه میکند. آمریکا نماد استکبار است. کاری که بسر بومیان آوردند شرم بشریت است. بر  سر مردم ژاپن بمب اتم ریختند. در حالی که جنگ خاتمه یافته بود. در عراق دست به آدم کشی زدند. در زندان ابو غریب چه جنایات شرم آوری که مرتکب نشدند. ویتنام را بخاک و خون کشاندند. سیاهان را شکار میکردند و در غل و زنچیر برای بردگی به آمریکا میبردند. فریب کارند. از حقوق بشر سخن میرانند ولی هواپیما مسافربری ایران را با بیش از 300 مسافر منفجر میکنند. در هنگام جنگ با ایران چه کمکها که به صدام نرساندند(نقل به مضمون).

حضرت ولایت، مظهر شریعت و اخلاق زینب کبرا، در حالی آمریکا را محکوم به جنایت میکند که از آستین گشاد قبای مبارکش خون میچکد. او دست خود را به خون فرزندان ملت خود آلوده میکند که نظم و قوانین شریعت و یا قانونمندی های اسارت و بندگی را بر جامعه حاکم گرداند. آرزوی این رهبر، مقدس آن است که ای کاش میتوانست به صحرای عاشورا باز میگشت و میتوانست به لب های تشنه "عبا عبدالله " آب برساند. آرمان او آرمان زندگی در گذشته است، در آن گذشته ی خون آلود عاشورا. از آن نمیتواند دل برگیرد. بی جهت نیست که تکرار این بازگشت در هر سال، در فرهنگ ما عمیقا نهادین کشته است. چه الگویی که ولایت  به ملت ارائه میدهد نهایتا  به ساختار نظام فرمانروایی و فرمانبری ختم شود. حتی زینب کبرا اگر دهان به نفرین یزید بر میگشاید، بنا بر قول ولایت، نتیجه "صدق " است بمعنای "دل را صادقانه به راه خدا سپردن." که نمیتواند معنایی بجز تسلیم و اطاعت متبارد به ذهن کند. در غیر اینصورت، حضرت ولایت چگونه میتوانست بر مسند فرمانروایی، همچون خدای یکتا و یگانه بانک بر آورد که از جانب ملتی سخن میگوید که زبان ش را از بیخ بیرون کشیده است.

صدای زینب کبرا از آن زمانهای دور بگوش حضرت ولایت میرسد، اما، صدای مادر بهشتی، صدای هزاران هزار مادران و پدار انی که فرزندان آنان بدست جلادان رژیم مقدس اسلامی به هلاکت رسیده اند به گوشش نمیرسد. او حتی صدای فرزندان میر حسین موسوی و زهرا رهنورد و همسر حجت الاسلام مهدی کروبی را پس از هزار روز  حصر نشنیده میگیرد.  آیا معلوم است که موسوی و کروبی به چه جرمی متهم شده اند؟ در آمریکا، برغم تمام زشتی هایی که حضرت ولایت بر شمردند، به دشواری میتوان به موردی بر خورد نمود که کسی را بجرمی نا معلوم و نا مشخصی، بدون محاکمه و بدون وکیل مدافع، یکهزار روز در حصر نگاه دارند. نیز هرگز به موردی بر نمی خوری که انسانی در ملا عام بدار مجازات آویخته شود. و یا دانشوران و دانشمندان را به جرم عدم همکاری با "حاکمیت " برای سالهای نامعلومی در زندان نگاه دارند. و یا هر کس که به رئیس جمهور نه بگوید، و یا حتی اهانت کند، نوع دیگری بیاندیشد و بزیید و یا مقاله و یا گزارشی، بنویسد، در دست بازجو های مقدس  گرفتار بشوند. نه در آمریکا گشت های ارشادی و امر به معروف به اذیت و آزار زنان مبپردازند و بجرم غیر قانونی بد حجابی آنها را مورد اهانت و تحقیر قرار میدهند. آمریکا بسی پلید و شر زا، اما به حق و حقوق مردم خود تجاوز نمیکند. چنگال خود را در گلوی کسی نمی نهد و زبانش را از حلقوم اش بیرون نمیکشد.

آموزگار بزرگ اخلاق، خداوندگار خامنه بر آن تصور است که با توسل به گفتمان تهدید و تحریک، و علم کردن مسئله غنی سازی هسته ای، میتواند، حقایق را در پشت پرده نگاه بدارد. خوب میداند که بجز راندن سودای غنی سازی بیشتر از سه و نیم درصد، از سر راهی دیگری در پیش ندارد. در همین گفتمان خشونت بار نیز در حالیکه تمام روزنه ها را مسدود میسازد و در را از جلو مهر و موم میکند، دروازه عقب را میگشاید که میتوان آنرا تعبیری از «نرمش قهرمانانه» دانست، رهنمود دیپلماسی ولایت که خو چنین به تفسیر آن میپردازد:

"نرمش قهرمانانه به معنای مانور هنرمندانه برای دست یافتن به مقصود است. معنایش این است که به هر شکلی و به هر نحوی هست، سالک راه خدا در هر نوع سلوکی به سمت آرمانهای گوناگون و متنوع اسلامی که حرکت می کند باید از شیوه های متنوع استفاده کند برای رسیدن به مقصود.".

آیا این همان تاکتیک قدیمی «هدف، وسیله را توجیه میکند» که به انقلابیون چپ نسبت میدهند نیست؟ آیا این توجیه سازش با ابزار لفاظی نیست؟ اما باید اعتراف کرد که مذاکره کنند گان ولایت هم اکنون امتیاز خود را از غرب، بویژه آمریکا اخذ کرده اند: سکوت در باره حقوق بشر در ایران. بدون امضای این توافقنامه در زیر میز، مذاکرات هسته ای در روی میز هرگز تا سازش مرحله ای و قدم به قدم کشیده نمیشد. آری آمریکا نگران حقوق بشر در ایران نیست. ریاست جمهوری اوباما با سابقه ای درخشان در باب دفاع از حقوق بشر و آزادی، به پایان نمیرسد. اوباما نگران غنی سازی هسته ای هم نیست. او نگران دست یابی حکومت دین به اسلحه اتمی ست. منافع ملی آمریکا با دست یابی به اسلحه اتمی سازگار نیست.  

اما، واقعیت آن است تا زمانیکه ملت ایران بپا بر نخیزد و به فعالیت های هسته ای نه بگوید، دیپلماسی ولایت همچون یک سریال تلویزیونی ادامه خواهد یافت و درد را موقتا تسکین دهد. تنها مردم ایران هستند که میتوانند به این بازی خسارت بار پایان بخشند.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com

۱۳۹۲ آبان ۲۷, دوشنبه


عاشورای 88،
عاشورای حرمت شکن و اسطوره برانداز





عاشورای 1388، عاشورای دیگری بود. یک عاشورا در کوچه پس کوچه ها و خیابانهای تهران در حال وقوع بود. یکی دیگر در تکیه ها و حسینه ها و مساجد برپا گردیده بود. یکی در دود و آتش و در خشم و خشونت و کشتار و خونریزی غرق شده بود، دیگری در مقاتله ی امام حسین روضه و نوحه میخواندند و برای مصائب آن امام بر سر و سینه خود میکوبیدند، اشک میریختند و بر اساس رسم و آئین دیرینه عاشورا امام حسین را میکشتند که او را زنده نگاه داشته و زندگی او را تداوم بخشند.

دو لشگر متخاصم در حال مصاف با یک دیگر بودند. یک لشگر از درون جامعه جوشیده و بخودی خود شکل نفی و مقاومت و نافرمانی گرفته بود. نه فرماندهی داشت و نه فرمانبری. هر یک از جنگجویان خود هم فرمانده بود و هم فرمانبر. لشگری بود از زنان و مردان، از پیر و جوان و میانه سال. گاهی به پیش میرفتند و گاهی به پس. نه چوب و چماقی بدست داشتند و نه قداره و تفنگی. با دست خالی می جنگیدند. با شعارهای مختلفی به میدان آمده بودند. شعار آنها زمانی الله اکبر بود و "میر حسین یا حسین،" و زمانی دیگر"خامنه ای قاتل است ولایت ش باطل است." "مرگ بر دیکتاتور" البته همه جا شنیده میشد. گاهی نیز دشمن را به تله میاندختند. اما نه آنها را هلاک میساختند و نه به اسارت و بندگی در میآوردند. حال آنکه خود مجروح و خونین شده و کشته میدادند. همه ی آنان معترض و در برابر ظلم به مقاومت برخاسته بودند، بی باک و شجاع بودند اگر این روایت را بپذیریم که امام حسین در روز عاشورا به آنچه الله از پیش برایش رقم زده بود، به شهادت تن داده است، سرداران عاشورای 88، برخلاف امام حسین که برای تسلیم به رضای خدا به میدان جنگ رفته بود، برای عشق به زندگی و کسب انسانیت خود به میدان خون و آتش، گلوله و گاز اشک آور، گام نهاده بودند.

لشگر ولایت، جلوه راستین امامت، سازمان یافته با تجهیزات و مهمات، خود و زره به تن، با چوب و چماق، با قمه و چاقو، با کلت و تفنگ، به میدان آمده بودند. اینان نیروهای انتظامی، پاسداران و نیز بسیجیان حکومت دین بودند و برای خونریزی و کشتار، برای ایجاد ترس و وحشت، برای خاموشی و نابودی لشگر رهایی بخش ملت آمده بودند. این لشگر، لشگر فرمانبران مزد دور بود و متشکل از مردان. لشگر ولایت، سراسر خشم بود و خشونت. بیرحمانه میزدند، میکو بیدند و کشته و اسیر میگرفتند.

خشم و خشونت و بیرحمی که سپاهیان و پاسداران دین در خیابانها تهران در عاشورای 88 به معرض نمایش گذاردند بدون تردید عاشورای حسینی را که صد ها سال است دل و جان مردم را لبریز از آه و فغان نموده است، بی رنگ و بی اعتبار ساخت. رسانه های رژیم دین، حقیقیت را میگویند وقتی که اعلام میکنند که در دهم محرم 1388 "حرمت عاشورا " در هم شکسته شد. سایت برنا و یا سایت تف لیس ان ولایت فقیه، گزارش میدهد که:

«در پي برگزاري جشن عاشورا از سوي حاميان موسوي و خاتمي عزاداران حسيني حرمت شكنان عاشورا را متواري كردند.»

چنانکه گویی که حرمت عاشورا در تسلیم است و اطاعت، همان آئینی که قرنها ست که در نهاد ایرانیان نسل پس از نسل کاشته اند: پذیرش ظلم و ستم با ضجه ها و مویه های درد انگیز و خود آزاری و خود زنی. مضاف بر این، گزارشگر سایت برنا، چاقو کشان و قمه زنان، چوب و چماق داران، نیروهای مسلح به زره و کلاه خود و به تیر و تفنگ را، یک جا "عزاداران حسینی، " میخواند. بدون تردید در عزای حسین بود که حافظان حرمت عاشورا مغز و قلب انسان هایی را هدف میرفتند که برای کسب ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی خود به میدان آمده بودند. قساوتی که سربازان دین در خیابانهای تهران و دیگر شهرهای بزرگ ایران به نمایش گذاردند، شم،ر کشنده ی امام را در مقابل شان، قاتلی رحیم و مهربان میساخت . سوار بر دوشن کامیون معترضین را زیر گرفته و باز میگشتند به عقب و از روی پیکر لهیده شان بار دیگر عبور میکردند. یزید خون حسین را ریخت تا خلافت را حاکم بر جهان اسلام نماید. لشگر ولایت، دست های وضو گرفته ی خود را بخون آزادیخواهان آلوده میساخت که حرمت عاشورا را استحکام و تداوم بخشد.

عاشورای 1388، حقیقت عاشورا را لخت و عریان و آشکار نمود. که همان گونه که هر عزاداری میتواند به شمر و یزید تبدیل شود، امام نیز میتواند یزید شود اگر بر مسند قدرت جلوس کند. جا دارد که لحظه ای بیاندیشیم که عزاداران عاشورای حسینی، سربازان ولایت، از پاسداران گرفته تا لباس شخصی ها، لومپن ها، لات و لوت ها و جاهل و زور گیران که در دامن شریعت اسلام پرورش یافته اند، چگونه انسانی میتوانند باشند؟ آیا درون مایه شان از چیزی جز خشم و خشونت و کین خواهی ساخته شده است؟ اگر اینان عزادار حسین هستند،آیا در آینده کسانی پیدا خواهند شد که خود را عزاداران حسین بنامند؟ مسلم است که از این پس هیچ ایرانی نخواهی یافت که در عاشورای حسینی " آه و فغان " به آسمان برآرد و یا "عریان گشته با زنجیر " آهنین تن خود زخمین نموده و یا کفن پوشیده، فرق خویش پر خون کند. آنکه چنین میکند، عزادار حرفه ای است، مزدور دین است و امامت. در این معنا است که عاشورا پس از قرنها در دهم محرم 1388 پایان خود را آغاز نمود. شک نباید داشت که عزادران حسینی هم آنان که بنا بر سروده ی ملک الشعرای بهار "با دو صد لعنت ز دست شمر ملعون میکنند و «بر " یزید زنده " میگویند هر دم، صد مجیز،" امام حسین را همچنان در عاشورا کشتار میکنند که او را زنده نگاه دارند.

مسلم است که معترضین روز عاشورا(88)، سینه خود را سپر گلوله های آتشین عزا داران حسینی نساختند که حرمت عاشورا را بشکنند. اما اگر رژیم دین بر آن است اعتراض و مقاومت، حرمت عاشورا را شکسته است، باید سپاس گوییم قهرمانان عاشورای محرم 1388 را که درهم فرو ریختند اسطوره ی ظلم و ستم پذیری را، اسطوره ای که با ابزار خطبه و نوحه، روضه و مرثیه، عزاداری و خود زنی نهادین گردیده است. بیش از صد قرن است که مردم ایران چه زاری ها که نکرده اند و چه درد انگیز و غم آلود بر سر و سینه ی خود که نکوبیده اند، آیا خود را از ظلم و ستم استبداد رهایی بخشیده اند؟

مسلم است، که پاسخ منفی ست. چرا که مراسم عزاداری، میآموزد که اگر در برابر قدرت، ضعیف و ناتوانی و هراس از انتقام قدرتمدار را در دل داری، میتوانی بر سر و سینه خود بکوبی، میتوانی خود را آزار دهی و وجود خود را خونین سازی و به حقارت و خواری خو بگیری. حرمت چنین عاشورایی است که در هم شکسته شده است. و در شکستن این حرمت است که رژیم دین ماهیت اسلامی خود را نشان میدهد و دست بخون ریزی و کین خواهی میزند، میگیرد، میزند، به اسارت و بندگی میکشد، شکنجه میدهد و تجاوز میکند و آنگاه به جرم محاربه با الله، بدار مجازات میآویزد. چرا که تسلیم و اطاعت اصل اساسی شریعت اسلامی است و شرط امامت. خیزش و خروش مردم این اصل را در هم فرو ریخته است. به این واقعیت، رژیم دین است که اعتراف میکند، نه آنها که خود را رهبر میدانند و یا مخالف و تحلیل گر و نظاره گر دگر اندیش. چرا که در منظر رژیم دین، الله اکبر و یا حسینی که بر سر زبان معترضین جاری میشود، فریاد حرمت شکنی ست و در گوش ولایت، رهایی رعیت را از قید و بند احکام شریعت طنین افکن میکند. بی جهت نیست که رژیم دین خشمگین میشود و نقاب از چهره خود برگیرد و شمشیر یزید را بر آن گردنی فرود آورد که حرمت شکنی کند. چرا که تنها با حفظ و تداوم این حرمت است که میتواند چند صباحی بر عمر آلوده ی خود بیفزاید. چه خوب میداند که این حرمت شکنی است که نظام اسلامی را به نابودی تهدید میکند.

اما رژیم دین به منظور آنکه بر خشم و خشونت و انتقام جویی خود لباس تقدس و مشروعیت به پوشاند، معترضین را حتی به شکستن بت عظیم تری، یعنی پدر همه ی بت ها و اسطوره ها متهم میکند. خبرگزاري فارس در يکشنبه 06 دي 1388 گزارش میدهد که:

«در پی فتنه‌ انگيزي‌هاي حاميان موسوي در روز عاشوراي حسيني، قرآن كريم نيز توسط اين افراد به آتش كشيده شد.»

معلوم است که از انتشار چنین خبری خون میچکد و از آن بوی بیرحمی و انتقام به مشام میرسد. مسلم است که خبر گزاری فارس انتظار داشت که مردم در سراسر ایران کفن پوشان قمه بدست، سراسیمه و عصیان زده از خانه و کاشانه بیرون ریزند و رودی از خون "کافران " که "قرآن کریم " را به "آتش کشیده " اند جاری سازند. چه اشتباه بزرگی و چه خیال باطلی؟ چرا که تردید نباید داشت که دروغ امروز در آینده ای نزدیک جامه حقیقت خواهد پوشید. مجال ده که ولایت فقیه یک دهه دیگر به خلافت خود ادامه دهد، آنگاه قرآن را نیز بر سرنیزه ها خواهیم دید. که مردم آن قرآن کریمی که خامنه ای و احمدی نژاد و کارگزاران رژیم بر سر خود می نهند و برای حفظ و نگاهداری ش همچون پیشینیان شان شمشیر زنند و خون ریزند، پاره ، پاره خواهند نمود و به زباله دان تاریخ ریزند. اگر یک دهه دیگر ولایت فقیه بر خلافت خود اصرار ور زد، آن قبله و آن الله ای که وی در برابرش پوزه خود را بزمین می ساید و بر حسب عادت به دریوزگی می پردازد، اعتبار و مشروعیت خود را از دست خواهند داد.

بدین ترتیب میتوان عاشورای 88 را مقدمه ای بر ظهور جنبشی دانست، ضرورتا رهایی بخش. جنبش که بالندگی خود را از بت شکنی و فروپاشی اسطوره ها کسب میکند. پس از یک هزار و چهار صد سال، ایرانی با دشمنی که او را به اسارت کشیده است، دین و مظهر آن تازیان بومی، روبرو گردیده است و در پی آزاد سازی خویش از چنگال آن است. از شریعت و سنت است که ایرانی باید خود را رهایی بخشد. اگر در روز عاشورا همانطور که تف لیس ان ولایت فقیه اعلام میکنند که حرمت عاشورا در هم شکسته شده است و قرآن کریم بر سر نیزه ها رفته است، مگر میتواند حکایت از چیز دیگری جز رهایی کند؟ این ماهیت رهایی بخش خیزش مردم در عاشورای 88، بود که رژیم دین را سخت سراسیمه و عصیان زده ساخته بود. رها یافتی گی را رژیم دین نمیتواند بر تابد. این است که نه مصالحه و مسالمت را میفهمد و نه گذشت و مذاکره را. زبان رژیمی که نگاه دارنده ی حرمت عاشورا است ، تیغ و تازیانه است و بازجویی و شکنجه. این بدان معناست که توسل به زور و خشونت و دوری از گزینه ی عقلانی، خود درسی ست که امام حسین بما میآموزد.

بعضا، ماهیت حرمت شکن و اسطوره برانداز خیزش عاشورای 88 را نفی و انکار میکنند. به آتش کشیدن تصویر خمینی و حرمت شکنی عاشورا را توطئه و یا پیرهن خونین عثمان رژیم دین میخوانند و دست به پوزش و عذر خواهی بر میدارند. بت شکنی و اسطوره براندازی را اتهامی میخوانند که رژیم دین برای توجیه جنایاتی که مرتکب شده است و میشود بکار میبرد. حال آنکه تف لیسان ولایت وقتی گزارش میدهند که در عاشورای حسینی، جویندگان آزادی و یا آنچه آنان "هواداران موسوی " میخواند، قرآن کریم را بر سر نیزه کرده اند، اتهامی ست که رها یافته گان به جان میخرند و به این گناه نابخشودنی، گناه کبیره، اعتراف میکنند.


فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com
rowshanai.org

۱۳۹۲ آبان ۲۴, جمعه

از سلطه ستیزی تا دریوزگی






بگذار که آیت الله ها و حجت الاسلام ها بر فراز منبر دین، از تریبون مجلس ولایت و وزارت امور خارجه، در باره مذاکراتی که با بکار بست «نرمش قهرمانانه»  با قدرتهای جهانی داشته اند به لاف و گزاف و مبالغه بپردازند. بگذار رئیس تف لیسان ولایت، حسین شریعتمداری بر طبل ستیز با غرب سخت بکوبد. اینان، چنان سخن میرانند گویی که این نظام ولایت است که بعنوان فاتح و برنده جنگ از در صلح و مصالحه بر آمده و از سر رحمت و رحمان با شکست خوردگان به پشت میز مذاکره نشسته است تا بخش ناچیزی از غنایمی که در جنگ بدست آورده و سرزمین هایی که تسخیر کرده است به دشمن باز پس دهد. چه رویایی؟ حال آنکه این حکومت ولایت است که به عجز و لابه در آمده است. اگر هم اکنون به عجز در نیامده است، پرونده نظام نشان  میدهد که  همچون گذشته، در خفا زیر توافقنامه هایی را امضا میکند سراسر خفت و خواری. اگر تحویل بیش از 50 گروگان پس از 15 ماه و همراه آنها بر باد دادن میلیاردها دلار از ثروت ملت زبان بسته، عجز و رسوایی نیست چیست؟ اگر پس از 8 سال جنگ بمنظور واهی فتح قدس از راه کربلا امضای قطعنامه صلح، بیان عجز و ناتوانی نیست، بیان چیست، امری که در اوایل درگیری پس راندن دشمن از خرمشهر، در از ای اخذ میلیاردها دلار خسارت از کشورهای عربی، میتوانست انجام گیرد. بیچاره امام خمینی حق داشت که جام زهر را بنوشد.

رژیم دین نه راه پس دارد و نه راه پیش. ذخایر نفتی را باید در زیر زمین نگاه دارد چون از فروش آنها در جهان محروم گشته است. کشورهایی که نفت را از جمهوری اسلامی میخرند نمیتوانند پول آنرا  در حسابی متعلق به دولت واریز کنند. چون قدرتهای جهانی، حساب های دولت را بسته است و  از بکارگیری ابزار مدرن بانکی برای انتقال پول، نظام ولایت را محروم کرده است. دیر زمانی ست که میلیارد دلار حاصل از فروش نفت به چین و هند و و کره جنوبی، بلوکه شده است. باید با گاری و درشکه به این سرزمین ها سفر کرده و میلیارد ها دلار نقد را بار گیری نمود و به کشور باز گردانند. کارخانجات تولید و موسسات مالی و تجاری، همه با خطر تعطیلی و ورشکستگی روی در روی قرار گرفته اند. واردات و صادرات مواد و ابزار لازم، با دشواریها و تحمل چندین برابر هزینه، چرخهای اقتصادی کشور را سخت لنگ کرده است.

 پیش از آنکه کار تحریمات بجا های باریک بکشد و سبب تنگی نفس نظام گردد، البته که گفتمان ولایت گفتمان اقتصاد مقاومت بود، شکوفایی اقتصاد اسلامی، اقتصادی مستقل از قدرت های جهانی بویژه آمریکا، شیطان بزرگ. رئیس جمهور امام زمانی، محمود احمدی نژاد، خطاب به غرب میگفت، شما تحریم کنید ما پیشرفت میکنیم و شکوفا میشویم. حضرت ولایت بر هر نوع مذاکره ای به ویژه با آمریکا، یعنی طرف اصلی، خط بطلان کشیده بود. آنانی که سخن از مذاکره میراندند، شدیدا مورد سر زنش قرار میداد. آنها را "بی غیرت " و نادان و بی خبر از الفبای سیاست می خواند. این در حالی بود که اقتصاد کشور برغم درآمد هنگفت حاصل از فروش نفت،  رو به وخامت میگذارد. گرانی و بیکاری بیداد میکرد. یارانه های غیر نقدی را قطع نموده و قیمت کالاهای پایه را تا بیش از صد در صد بالا کشیدند تا بتوانند با ابزار یارانه های نقدی طبقات فرو دست را جیره خوار خوان ولایت نمایند. ارزش پول ملی و یا آنچه تبلور دسترنج ملت است در کوتاه مدتی هفتاد درصد کاهش یافت و فقر و عقب ماندگی را عمیق و گسترده تر نمود. اگر این واقعیت ها را "پیروزی شگفت انگیز " نتوان خواند، چه چیزی باید خواند؟ شکست؟ هرگز. مگر حکومت الله میتواند شکست بخورد؟

در دوران ریاست جمهور احمدی نژاد، تیم دیپلماسی ولایت بار ها با کشورهای 5+1 به پای میز مذاکره رفته اند، اما، نه برای داد و ستد ، صلح و مصالحه و یا کاهش تنش و تشنج بلکه رفته بودند که فخر فروخته و به نفوذ و قدرت در حال گسترش ولایت مباحات کنند، شعار داده و لیست طلبکار ی های خود را بر روی میز مذاکره بگذارند. که به مردم جهان نشان دهند که وقتی "اسلام ناب محمدی، " "اسلام سلطه ستیز " و "مظلوم پرهیز، " قدرت را بدست بگیرد، غرب را به سرعت پشت سر میگذارد. که میتوان جامعه ای معنوی و خدا محور بنا کرد و به لحاظ علم و صنعت و تکنولوژی غرب را نیز پشت سر گذاشت بدون اینکه مانند آنها خدا را به خاک سپرده و خود را از قید و بند ارزشهای متعالی و و فرا زمینی رها سازد. و البته که  قدرتهای جهانی را مجبور میسازد که "قطب " اسلام، اسلامی که قرنها  یتیم، و بقول ادوارد سعید، همچون یک دوشیزه باکره مورد تجاوزات غرب (اوریانتالیسم) قرار گرفته بوده است، برسمیت بشناسند. پس از آن اسلام که مظهر آن ولایت است میماند و شیطان بزرگ، آمریکا- تخیلی از جنس تخیل دنکیشوتی.

مست و مدهوش از قدرت، نظام ولایت همچنانکه بر تعداد سانترفیوژ ها می افزود، حلقه محاصره اقتصادی را بگرد خویش تنگتر میکرد.  پس از هر مذاکره ای نا فرجامی نوع تازه ای از تحریمات وضع گردید. حلقه تحریمات هنوز میتواند تنگتر هم بشود. دست راستی های توی کنگره امریکا، همان نوایی را سر دهند که حسین شریعتمداری رئیس تف لیسان ولایت، از دیر باز سر داده است، یا «مرگ و یا غنی سازی»* نه اینکه ادامه این تحریمات سبب فروپاشی و یا لزوما قیام مردم، شود. البته که ملت را به خاک سیاه می نشاند و چیزی جز پس روی ببار نخواهد آورد. اما، مکر این همان چیزی نیست که حکومت ولایت میجوید؟ روشن است که حکومت دین تنها میتواند بر دوش فقر و نادانی، بقا یابد. چه، دین ریاضت کشی را بر رفاه و آسایش ترجیح میدهد چرا که باز دارنده انسان است از انجام تکالیف دینی.

واقعیت این است که حکومت ولایت به  پشت میز مذاکره کشانده شده است. به نفس تنگی افتاده است.  آماده سازش و مصالحه هم شده است، همچنانکه در گذشته هم شده است. شاید کمی دیر فهمیده است که قدرتهای جهانی تنها قدرت هایی نظامی نیستند بلکه بازوهای قدرتمند اقتصاد جهان اند. قبل از آنکه دست به خشونت بزنند میتوانند با نرم افزار اقتصادی  حریف را به ضعف و تباهی بکشانند. مسلم است که در مذاکرات ژنو نمایندگان جمهوری اسلامی به آنچه که تا کنون تن نداده بوده اند، تن داده اند و آماده امضای توافقنامه ای هستند که در پایان کار، حکومت اسلامی باید رویای غنی سازی بیست درصدی و در نتیجه دست یابی به اسلحه را از سر بیرون نماید. اگر چنین توافق نامه ای در شرف وقوع نبود وز رای امور خارجه قدرت های جهانی شتابان در صحن مذاکرات در ژنو حضور نمی یافتند.

جواد ظریف پس از ناکامی مذاکرات هسته ای در ژنو(10 نوامبر) به آنچه مثبت بوده است و سبب امیدواری ست آن است که طرفهای مذاکره همه هم قد یکدیگر اند، برابر و با احترام متقابل (نقل به مضمون)، گزاره ای که حکایت از کسب غرور و عزت نداشته میکند.  و گرنه چگونه میتوان دیپلماسی در "آزادی " و دیپلماسی در "اسارت " را با یکدیگر مقایسه کرد و یا هم قد و برابر دانست.

مذاکره کننده گان نظام، به رهبری روحانی و ظریف، در صحنه دیپلماسی،  چنین وانمود میکنند که آنها بر خلاف پیشینیان شان، خرد ورز اند و شباهت بسیار دارند با خود غربیها در بکار بستن ابزار عقلانیت. نیز مانند آنها به " بلوغ " و مهارت  رسیده اند، اگرچه سخت به احیا و زنده نگاهداشتن چیزی التزام و تعهد دارند که تا کنون باید صدها کفن پوسیده باشد، شریعت اسلام، قانونمندی های عبودیت و بندگی. یعنی که اگر بخواهیم بدانیم که چرا نظام اسلامی محکوم به پس روی و در جا زدن در تاریخ است، نه بر شباهت ها بین مذاکره کنند گان، نظام اسلامی و مذاکره کنند گان غربی، بلکه بر تفاوت ها باید انگشت گذارد. چرا که غرب دین را از عرصه علم و  قدرت بیرون رانده  و خود را از قید و بندهای خرافات و تعصبات رها و آزاد ساخته است. حال آنکه نظام ولایت بر احکام مطلق و تغییر ناپذیر شریعت اسلام بنیان گزاری شده است. یعنی که طرف های مذاکره به لحاظ جهان بینی فرسنگها با هم فاصله دارند و نفی یک دیگر اند.

آقای ظریف، خوشرو و خندان، با ظاهری آراسته و پالایش یافته، نه چرکین و سیه چرده، نه همچون چریکی تشنه شربت شهادت، نه مثل مذاکره کنند گان سابق، در همه جا دیده میشود. در کنار خانم اشتون، مسئول امور خارجه اروپا، قدم میزند و خوش میگوید و خوش می شنود. در پشت میز مذاکره همه جا در حال تبسم دیده میشود. به هر کشور غربی که قدم میگذارد گویی که به کشور خانه بازگشت نموده است بویژه در آمریکا، کشوری که در دامنش پرورش یافته است.  با این وجود، ظریف، غافل است که چه بسیار اند آنانی که غل و زنجیر ولایت را بدست و پای وی بخوبی مشاهده میکنند. اگرچه نه بسم الله الرحمان الرحیم را غلیظ و پر رنگ از ته گلو بیان میدارد و نه ورد های طولانی از قرآن قرائت میکند.

 وزیر امور خارجه ایران که چهره همیشه خندان ش دلها را بوده است، فراموش میکند که رژیمی را نمایندگی میکند که اخیرا، محمد رضا نیکفر، بدرستی «رژیم کشتار» نامیده است، حکومتی که  ملت را از ابتدایی ترین حق و حقوق بشری محروم نگاه داشته است و در تداوم و نهادین سازی این محرومیت است که بدفاع از حق غنی سازی برخاسته است. بدون محروم سازی ملت از حق گزینش، ولایت نمیتواند یه میل و اراده خود  بر گزیند. دفاع از حق غنی سازی، گزینش حضرت ولایت است نه گزینش ملت. او برای ملتی بر می گزیند که از منظر او "مقلد " و نادان و صغیر  اند،ملتی که روحانیت در ذاتش تبعیت و اطاعت کاشته و او را با آزادی بیگانه نگاه داشته است، ملتی شیفته ی موهومات.  پس از گروگانگیری و هشت سال جنگ و فتوای قتل سلمان رشدی، غنی سازی هسته ای گزینشی بوده است که کوره ستیزه با غرب را گرم نگاه داشته تا نظام ولایت بتواند هر صدا، هر گرایش و نگرش و اندیشه  نا همگونی را از سر کین خواهی و بیرحمی، خاموش سازد.

نظام جمهوری اسلامی، نظامی که از گدایی به شاهی رسیده و شانه به شانه های قدرت های جهانی میزند، نظامی که تمدن اسلامی را نهایت و غایت بشر می پندارد، از زمانی که بحث مذاکرات هسته ای با کشورهای 5+1 بالا گرفته است، یعنی کمتر از یکهفته بیش از 40 نفر را به دار مجازات آویخته است، بعضا در ملا عام. شاید بازای توقف غنی سازی هسته ای، امتیازی که باید به غرب بپردازد. نظام باید سرهای بسیاری را بر فراز دار بیاویزد. مبادا که حقیقت آشکار گردد: دریوزه گی سلطه ستیز در برابر قدرتهای جهانی. شک نباید کرد که پایان نامه مذاکرات از هم اکنون نوشته شده است. درصد غنی سازی هسته ای، بازرسی و کنترل دقیق تاسیسات هسته ای و ادامه و یا توقف موسسات اتمی  را کشورهای 5+1 تعیین میکنند. بی دلیل نیست که مذاکره کنند گان ولایت از امضای توافقنامه خود داری نمودند. حرف جان کری، وزیر خارجه آمریکا را البته که باید معتبر تر دانست از حرف وزیر امور خارجه ای که خود را نه تابع اراده ملت که تابع اراده ولایت می پندارد. یکی کردن ملت و ولایت هم نمیتواند توجیه گر عبودیت و بندگی آقای وزیر بشود. مگر آنکه آماده باشد برای حفظ اصالت و شرافت انسانی خود سر بر شمشیر ولایت نهد. چه، او را برای دریوزگی به مذاکره گسیل داشته اند نه سلطه ستیزی.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com

۱۳۹۲ آبان ۱۷, جمعه

بنگر، خداوند غرقه در خون است!







خداوندگار خامنه ای، خداوندی که بجز او هیچکس دیگری نیست، در بزرگداشت سال روز  اشغال سفارت آمریکا ، و یک روز پیش از آغاز دور دوم مذاکرات هسته ای در ژنو، بر فراز منبر ولایت سخنانی ایراد نمود که زندگان را همه، بار دیگر، در بهت و حیرت فرو برد. که چیست معانی و مفاهیم، «هیچ کس نباید مذاکره کنندگان را سازشکار بخواند؟» یا آنکه چه چیزی را در نظر دارد وقتی میگوید : آن ها (مذاکره کنند گان)  ماموریت دشواری پیش رو دارند و هیچ کس نباید ماموری را که مشغول کاری است، تضعیف کند." چیست آن "ماموریت دشوار، اگر سازش و یا بده و بستانی درکارنیست؟

مفسران و تحلیل گران شرایط حاکم بر کشور، بعضا بدرستی اشاره میکنند که دو پهلو و یا ابهام گویی یکی از ویژگیهای گفتمان ولایت است. حضرت ولایت، بگونه ای سخنان خود را بیان میکند که مخالف و موافق، هر دو طرف میتوانند به نفع خود و بر ضد طرف دیگر،  بدان استناد کنند. تحلیلگر بی بی سی، حسین باستانی، توجیه دیگری هم برای این ابهام گویی حضرت ولایت ارائه میدهد مبنی بر اینکه رهبر بدلیل معذور اتی که احساس میکند، نمیتواند همه چیز را شفاف و روشن و صریح بیان کند. ما خود باید به کنه گفتار وی پی ببریم (نقل بضمون). چنانکه گویی اگر هم به کنه سخنان ولی فقیه پی بریم به فرآیند مثبتی میرسیم  نه به گودال سیاه تعفن که چون در آن را بگشایی بوی گندش هوش و حواس را تخدیر نماید. چرا که مهم نیست که خامنه ای چه گفته و چه منظور و قصد و نیتی را داشته است، آنچه دارای اهمیت است آن است که کیست که میتواند چنین سخن گوید، همچون خداوند یکتا و یگانه، الله. چه تنها او ست که در بیان آزاد است بطور مطلق. هرچه اراده نماید، میتواند بزبان آورد بدون آنکه نگران پاسخگویی و تحقیق و تجسس باشد. بنده گان نسبت به الله مسئول اند و پاسخگوی وی، همچنانکه تمامی دستگاه های اداری و نظامی و دولتی و به موازی آن دستگاه بیت رهبری از زیر تا راس مسئول و پاسخگوی به ولایت اند. چون مانند الله او فرمانروای نهایی ست و جامعه از زیر تا راس فرمانبر. تنها ولی فقیه است که مانند خدا، پاسخ هرگز به چرا ای نگوید و هیچ بگوش نگیرد مگر حمد و ستایش. بهمین دلیل همانگونه  خداوند خامنه ای همانگونه سخن میگوید که  خداوند یکتا و یگانه، الله  در کتاب مقدس خود سخن میگوید: دو پهلو، و یا چند پهلو و یا پیچیده در ابهام و ایهام سراسر پر از رمز و رموز کلماتی و عبارت هایی سراسر اسرار آمیز، سخنی که در آن میتوان سحر و جادو هم یافت. ابهام گویی و سخنانی ناقض یکدیگر و پر تضاد، بر خاسته از ذهن فرمانروایی که سر بر زمین افکند اگر از اطاعت سر باز زنی و تسلیم نشوی که الله یکی است و بجز او هیچکس دیگری نیست، به این تصور دامن زده است که گفتمان ولایت مانند گفتمان الله، در کتاب مقدس، دارای دو بعد است "ظاهر " و "باطن. " اولی مجازی و قابل دسترسی، دومی حقیقی و کشف آن نیاز دارد به کار بست عقل اجتهاد و "اصول علم کافی.

البته ابهام گویی و دو پهلو گویی در عرصه سیاست پدیده ای نوظهور نیست. چه، از ماهیت قدرت بر میخیزد به آن دلیل که قدرت  در ستیز دایمی ست با حقیقت. ترس قدرت از حقیقت است که دست به کشتن آزادی میزند. حقیقت نیز چیزی نیست مگر نفی قدرت.  اما، ابهام و دو پهلو گویی حضرت ولایت اول از دین بر میخیزد، دینی که در اصل چیزی نیست مگر آئین فرمانروایی و فرمانبری. بنابراین، نمیتواند بری بوده باشد از فریب و ریاکاری. ستیز ولایت را با حقیقت، دو جانبه یا مضاعف باید خواند. چرا که باید هم به دفاع از دین برخیزد که سخت تر با حقیقت خصومتی آشتی ناپذیر دارد و هم باید به حفظ قدرت بپردازد. چون دین و قدرت در آئین اسلام تفکیک نا پذیراند. دین بدون قدرت، دین اختصاصی ست. لانه دارد در دل مردم، نه اینکه بر منبر جلوس نماید و تفنگ بدست بگیرد. اگر از برای کشتن آزادی و پنهان داشتن حقیقت نیست، دین به چه دلیل لوله تفنگ را بدست گرفته است؟   مردم ایران نشان داده اند که میتوانند ساختار قدرت را از جا بر کنند، اما قادر نیستند در برابر دینی که در درونش ان نهفته اند و از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته است به مقاومت بر خیزند، دینی که تبلور آن ولی فقیه است.

 اما واقعیت آن است که اگر خامنه ای را همانگونه که خود و پیروان ش شناسایی میکنند، مثل خداوند یکتا و یگانه بشناسیم، دیگر، چندان اهمیت ندارد که چه میگوید و یا در کنه گفتار ش چه چیزی نهفته است. مگر  برای ما اهمیت دارد الله در کتاب مقدس خود چه میگوید؟ مگر برای ما مهم بوده است که چه کسی  فرمان «بسم الله الرحمان و الرحیم» را صادر کرده است، فرمانی که بدون ایراد آن هیچ امری آغاز نگردد و نیز نه نامه ای نگاشته شود و نه کتابی انتشار یابد؟ که براستی این کیست که در کتاب قران، کتاب احکام تغییر ناپذیر، سخن میگوید و ما را به ستایش و پرستش خود فرا میخواند، الله و یا محمد؟ برای ما حتی مهم نیست که الله و یا محمد چه میگویند. هرچه گفته اند بدان ایمان داریم و از همان دیدگاه به جهان مینگریم.ما خود را نیازمند "هدایت " میدانیم. ما، الله را پرستش و از او اطاعت میکنیم. خداوند خامنه ای نیز، مانند الله، سخن میگوید، فرمان صادر میکند و بندگان خود را "هدایت " و  از یکی دانستن "مذاکره " با "سازش، " منع می نماید، چنانکه گویی هدف مذاکره چیزی نیست مگر اعلام پیروزی حکومت اسلام و اخذ طلبکار ی ها از دشمن شکست خورده. مگر میتوان در برابر فرمان خداوند خامنه ای مقاومت نمود. مهم نیست که فرمان چه هست، تنها میتوانیم آنرا بستاییم و گرامی بداریم گویی که بازتابی ست از اراده ما، از اراده ملت، اراده ای که بر آن سلطه افکنده و به تسلیم و اطاعت کشانده است.

البته که فردای آن روز در واکنش به سخنان خداوند خامنه ای  مراسم «مرگ بر آمریکا» چنان برگزار گردید، که نشان دهند چگونه بنده گان فرمانبر ولایت در سراسر سر زمین پهناور ایران، سراپا آماده جهاد اند و شهادت، در راه خداوند خامنه ای و کارگزاران او در پشت میز مذاکره با قدرت های جهانی.

اینجا، معضل آن است که تحلیلگران شرایط حکومت اسلامی، آقای خامنه ای را تجلی الله نمی بینند. اگر چه او و پیروان ش ولایت فقیه را همان ولایتی میدانند که الله به رسول خود، محمد، اهدا کرده است. اگرچه همچون الله فصل الخطاب است و چون و چرا ناپذیر با این وجود ، گفتمان ولایت را برخاسته از انگیزه های سیاسی میدانند نه از انگیزه های "متعالی " و آسمانی. چرا که تجلی الله را در خامنه ای نمی بینند. یا اگر میبینند روی خود را بسوی دیگری میگردانند. خامنه ای را همچون شاهی بدون تاج و تخت مشاهده میکنند، تجسم قدرت و سیاست نه جلوه الله، خدای یکتا و یگانه، نماد و مظهر آئین اسلام. که واقعیت آن است که ما با خدا روی در روی قرار داریم نه با یک انسان و یا یک رهبر سیاسی. حتی اگر نیش های تیز و آستین  های مقدس اش، غرقه در خون باشند. چگونه میتوانیم خداوند را غرقه در خون بنگریم؟

فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com







  

۱۳۹۲ آبان ۱۰, جمعه

باید رستم را فرا خواند
                           




                               
بعضا بر آنند که  نظام ولایت فقیه را باید در واقع ادامه نظام شاهنشاهی بعد از هجوم اسلام دانست. برخی نیز ترجیح میدهند آنرا نظام "سلطانی ،" یعنی این را با آن و یا ولایت را با شاه و یا سلطان  به اشتباه یکی می پندارند. درست است که شاهان خود را همیشه سایه ی خدا می پنداشتند؛ و بجز شاهان هیچ کسی دیگری از حق و حقوقی برخوردار نبود- حتی صدر الا عظم ها،  با این وجود آنها تنها نماد قدرت بودند، نه مظهر دین، نماد قدرتی که از شمشیر بر می خاست از قهر و خشونت و بیرحمی، حتی در دوران باستان. اگرچه برای اسلام هم شمشیر میزدند، شاهان، فقیه عالم، آگاه به زبان الله و اراده و امیال و نیز احکامی که صادر کرده است، نبودند. برخی از شاهان بسیار مراقب بودند که از رفتار و گفتاری که خلاف شرع بشمار میآمد پرهیز نمایند، حداقل در ظاهر، مثل بهره گیری از نوای موسیقی و گرامی داشتن موسیقی دانان و یا بطور کلی هنرمندان رفتاری زشت و نا پسند بشمار میرفت- در قاموس فقاهت، تبلور دین اسلام. چرا که شرع با موسیقی، با نوایی بر خاسته از نیروی خلاق و سازنده تخیل انسانی، هرگز سر سازگاری نداشته است. چه، شریعت اسلام  قواعد و مقرارتی را در بر میگیرد که با خلاقیت و بدعت، با آزادی و رهایی از قید و بند های الهی آشتی پذیر نیستند. این بدان معناست که ساختار قدرت برای استحکام و پایداری خویش، نمیتوانست خواست شریعت را نا دیده انگارد. معروف است که وقتی که آیت الله بروجردی از برنامه اصلاحات ارزی محمد رضا شاه آگاه میشود به وی پیامی میفرستد که پس از آنکه من رهسپار آخرت شدم. شاه نیز صبر را بر تعجیل ترجیح میدهد.

درست است که قدرت همچنانکه در دست شاه تمرکز یافته بود در دست  فقیه نیز تمرکز یافته است. فقیه، اما،  مالک انحصاری دانشی ست که " علم کافی " نام دارد، کافی برای زندگی از اینجا تا ابدیت. "اصول کافی " یکی از دروس حوزه ای است. کتابی هم در چهار جلد به این نام (اصول کافی) در حوزه های علمیه تدریس میشود که در قرن یازدهم بوسیله ثقه الاسلام کلینی نگاشته شده است. بعضا، آنرا قرآن دوم هم خوانده اند. "اصول کافی، " مجموعه ای ست از روایات، نقل شده  از امامان در تایید و تصدیق و تعبیر و تفسیر احکام قرآن و آشکار ساختن حکمت گفتار و کردار پیامبر و امامان پیش از خود که نقطه پایانی ست بر هر پرسش و جستجویی. یعنی اصول کافی، مستند سازی  دشمنی با خرد ورزی، تغییر و دگرگونی، بدعت و نو اندیشی ست، در روش و شیوه ی زندگی. چون، علم کافی، پدر همه علوم است، هم به غایت رسیده است و نهایت و هم  حقیقت را یافته است. شاه فاقد چنین قدرتی فراگیر بود و تنها از شمشیر بر میخواست نه از علم و آگاهی به قواعد و مقرارت شریعت. حال اقتداری بر خاسته از علم به آئین شریعت اسلامی را با  شمشیر در آمیز، آنگاه با پدیده ای روی در رو قرار خواهیم گرفت سخت پیچیده و غامض، پدیده وحدت و دین و قدرت و یا اژدهای دوسر.

تاکنون شاهی نداشته ایم که از اقتدار "فتوا " برخوردار بوده باشد، دستور، امر و یا فرمانی اخلاقی صادر کند چنانکه گویی حکم  الله، خداوند یکتا و یگانه است. شاه نیز هیچگاه خود را از تبار امامان و پیشوای مسلمین جهان، نمی خواند. قدرت فتوا در حرام و حلال شی ای و یا کنشی نهفته است، یعنی در کنترل  رفتار و گفتار کسانی که فاقد دانش و علم و کافی اند، در وادار ساختن مقلد به تبعیت و پیروی، قدرتی که شاه و شمشیر از آن بی بهره بودند.

به زبان ساده تری، شاه از بیرون حکومت میکرد. به نوسازی دست میزد، اما ما را بسوی گذشته ای دور و بیگانه بازگشت میداد. او میخواست به دوران ما قبل اسلام باز گردد، اما نه با ویران سازی نهادی که ذاتا در خصومت و ستیز بود با انسان و آزادی بلکه با مماشات و نرد عشق باختن با نهاد فقاهت، مراجع تقلید و آیت الله های عظمی، نهاد ی که  باورهایی در مقلد ین خود میکاشتند، که عقل و خرد و اندیشه ورزی  را به تعطیلی میکشاند و عقب مانده نگاه میداشت. از طریق فرائض دینی مجتهد بیش از هر چیز اخلاق سلطه پذیری، تسلیم و اطاعت، بندگی و عبودیت را ترویج میداد نه تنها از سر منافع مادی، بلکه از سر نگاهداشتن مقلد تحت کنترل خویش، مقلدی که امر الله را اطاعت میکند. به رضایت خمس و ذکات میپردازد و با سجده های طولانی از بار سنگین گناهان خود میکاهد.

شاه دهان مردم را فرو می بست تا به مخالفت و اعتراض به اراده و تدبیر سیاسی او دهان نگشاییند. اما، روضه شهادت و مظلومیت میخواند و اشک گناهکاری به چشمان میآورد. از حلال و حرامی چیزی نمی گفت. اطاعت  از قوانین "طهارت " و "نجاست ، " وضو و نماز ، آداب نکاح و نگاه، آمیزش های جنسی را نه آموخته بود و نه میتوانست بیاموزاند. حجاب داری و  اجتناب از نوشیدن می و در آمیختن با جنس مخالف را اجباری نساخت. این شاه نبود که باور ها و ارزشهای ایمانی و اخلاقی را تعیین و تعریف میکرد بلکه فقیه بود نسل پس از نسل به در درون و ضمیر ملت راه یافته و دین را با سرشت مردم آغشته بود. بعبارت دیگر، شاه از بیرون بر ما حکومت میکرد، در حالیکه فقیه، مظهر دین؛ از درون ما را تحت نظارت و کنترل قرار داده  و سلطه پذیر میسازد. شاه دست به نوسازی از بیرون میزد، اما، فقیه به تحکیم و تقویت ارزشها و باورهایی میپردازد که برخاسته است از باور به آئینی که الله از بیخ آسمانها به روسول خود مخابره کرده است. که سلطه ستیزی از سلطه پذیری عبور میکند. تنها با پذیرش سلطه ی مطلق ولی فقیه است که میتوان به ستیز با سلطه گران جهانی پرداخت.

یعنی که ولی فقیه، شاه نیست، جلوه الله است، خداوندی که یکتا است و یگانه، خدایی که همه چیز را میداند و بر همه چیز توانا ست. الله "هدایت " را تنها برازنده انسان میداند و نه حیوان. قوه ی تعقل در انسان نهاده است که بتواند قواعد و قوانین شرع را اجرا نماید تا به کمال برسد، یعنی که به بندگی و عبودیت.  و برای اجرایی ساختن آن نیز خود را در انبیا متجلی ساخته است از جمله در محمد که با ابلاغ احکام خود به او کار هدایت و در نتیجه رسالت را به پایان آورد. اما، نه در منظر پیروان امامان، که بر آنند پایان رسالت، پایان حکومت الله نیست بلکه آغاز امامت است که حکومت الله را ادامه دهد تا قیامت. در غیبت امام نیز فقیه است که گیرنده ی سهم امام، سهمی که بعضا با طیب خاطر و خشنودی میپردازند و از سر اطاعت از احکام الهی. این نه جسارت است و نه حرفی به گزاف. مگر هست شعار حکومت چیز دیگری جز آنکه "ولایت فقیه همان ولایت رسول الله است." یعنی ما نه با حکومت شاه بلکه با حکومت الله روی در رو هستیم که بعدا از رحلت امام خمینی در خامنه ای تجلی یافته است، حکومتی که زاده وحدت و یکتایی دین و قدرت و یا شاه و ولایت است، مثل یک اژدهای دو سر.

این حقیقتی ست که گریزی از آن نیست ما با یک اژدها ی دو سر روی در روی قرار داریم که از حلقوم هر یک شعله های خاکستر کننده برخیزد. ما هم با دین روی در روی قرار داریم و هم با قدرت. ما امروز وظیفه ای بس سترگ باید بر شانه های خویش احساس کنیم، هلاکت این اژدهای دو سر است که ما را رهایی و آزادی بخشد. باید ناف اژدها را هدف گیریم تا هر دو سر را بر زمین افکنیم. در ناف این اژدهای دو سر است که خدایی نهفته است، خواهان بندگی و عبودیت است و دشمن آشتی ناپذیر رهایی و آزادی. باید به نهادها، ستاد ها، قرارگاه ها، و سازمان هایی همچون امر به معروف، و یا "قرارگاه عماریون " بمثابه زاده این اژدهای دو سر بنگریم.  این اژدهای دو سر را به هلاکت نرسانی، اگر گفتمانی ارائه ندهی، ضد گفتمان دین و قدرت. گفتمانی که از نقد گفتمان سلطه، گفتمان رسالت و امامت و ولایت برخیزد.، گفتمانی که نیزه بر ناف اژدهای دو سر فرو کند. باید رستم را فرا خواند.

فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com