کجاست جایگاه روحانیت!
هر روز که بر طول عمر حکومت آیت الله ها برهبری ولایت، افزوده میشود، بآن لحظه
سرنوشت ساز نزدیکتر میشویم، آن لحظه که باید از خود بپرسیم: چیست ضرورت وجود قشری
بنام "روحانیت،" و یا
"فقاهت " انگلها و یا "مفتخواران" جامعه و تا کی باید
ادامه یابد حکومت ولایت؟ کجاست در جامعه آن جایگاه در خور فقاهت؟ آیا مفیدند و یا مضر بحال جامعه؟
آیا بدان دلیل در تاریخ بقا یافته است این قشر انگلی گریزان از کار و لباس
سربازی ، که حافظ "اخلاق " جامعه بوده اند؟ آیا به آتش کشیدن فاحشه خانه
ها و تبدیل خانه ها به "عفاف" خانه ها، و یا حجاب اجباری، نشانی ست بر
تعصب و غیرت و اخلاق فقاهت؟ آیا کشتار مخالفین و دگر اندیشان، برپاداری
مراسم اعدام انسانی در ملا عام و برگرفتن شمشیر برای حاکم ساختن قوانین شریعت،
برخیزد از اخلاق اسلامی؟ آیت الله های ما، مقدسین ما، آنها که بدامنشان
نور الهی تابیده است چنان دستشان بخون بیگناهان آلوده است که داعشی ها برای آنکه
بپای آنها برسند باید چندین دهه دیگر به خلافت بسبک دوران صدر اسلام ادامه دهند و
"اسلام ناب محمدی" را بر پا نمایند، همانگونه که آیت الله ها در کشور
ما، ایران، برپا نمودند.
.
باید اعتراف کرد که ارجح است آن جامعه که بدون فقیه است و فقاهت. که آزاد است
از بند احکام و سنت، از آئین تسلیم و اطاعت و تقلید و تبعیت. یعنی که برتر است آن
جامعه، جامعه ایکه رها یافته از بندگی و اسارت. اگر مخلوق را رابطه ایست با خالق،
بگذار رابطه ای باشد مستقیم و بدون وساطت. چه نیازی ست به فقیه و عالم، کارکشته در
فریب و ریاکاری، سازندگان مکتبخانه ها عامل خرافه پرستی و جزم اندیشی، زمینه ساز
بقای نظام استبدادی.
واقعیت آنست که بسیار دوریم از این جامعه. زیرا که ظهور و بنیاد آن منوط است
به ظهور دانایی و بینایی، آن عقل و خردی که متمایز سازد تاریکی را از روشنایی و یکی شمرد، دینداری را با قدرت و قدرتمداری و با دو رویی و ریا کاری و ولایت را شناسایی نماید
بمثابه دشمن اصلی ملت و آزادی.
اما وقتی دانشوران و روشنفکران خود تاریک اندیشند و اسیر تعصب و سنت، چه امیدی
ست به ظهور دانایی و بینایی؟ حال که آماده یک جامعه بدون فقیه و فقاهت، آیت الله و
حجت الاسلام، نیستیم ، تنها میتوانیم به
تفکر بنشینم و به تعقل که کجاست آن جایگاه در خور شان فقاهت. اما این نیز هرگز
نتوانیم تا زمانیکه خود سانسور نموده از کفر پرهیز کنیم، از مقاومت و سر پیچی،
وحشت زده و هراسناک شویم، از آزادی گریزان و از آن ترس بدل راه دهسم.
فقها صدها سال حکومت غیر مستقیم را بر حکومت مستقیم ترجیح داده و چهره فریبکار
خود را در پشت شاهان پنهان ساخته بودند. اما، در سودای کسب قدرت هرگز آسوده نخفتند.
زیرا که تنها خود را بر حق و شایسته حکمرانی میدانستند. بر آن بوده اند که عدل و
عدالت و داد و داد گری بدست مطهر فقها و علما، برخاسته از حوزه های علمیه است
که بر قرار میگردد. بدست فقیه است که بشریت از جهل و خرافه رهایی می یابد. حقیقتی
که بسیاری از انقلابیون و روشنفکران و آزادیخواهان از آن غافل بودند آن بود که
فقاهت رویای جلوس بر مسند قدرت را از زمانهای دیرتر در سر می پرواندند. حتی بویی
هم بمشامشان نرسیده بود که فقاهت ثروت بازاری را در خدمت گرفته بود که "پیامبران"
دوران جدید را در مدرسه "حقانی " پرورش دهد. حلقه فوقانی قدرت در واقع
از دانش آموختگان این مدرسه اند. بنابراین، از سر خام اندیشی بود که مخالفین
انقلابی فکر میکردند که فقها، از جمله رهبر انقلاب، چیزی طول نخواهد کشید که فقاهت
سیاست زده خواهند شد و صحنه سیاست را ترک خواهند نمود .
سر انجام، فقاهت این فرصت تاریخی را در نیمه دوم قرن بیستم به چنگ آورد با
خدعه و نیرنگ، و با ابزار فریب و ریاکاری، حکومت اسلامی را برپاساخت. نزدیک به
چهار دهه است که فقاهت برهبری ولایت، اندیشه و تدبیر خود، برگرفته از کتاب مقدس و
آموزشهای الله، در عمل آزموده است. هم اکنون نتایج آن در پیش روی ملت است: نابودی
ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی، سرکوب حق گزینش و آزادی، حق نفی و مقاومت و نه
گویی، بر قراری نظام تسلیم و اطاعت و فرمانبری، ترویج فرهنگ حمد و ثنا، اخلاق
ستایش و سپاس گویی، امریکا ستیزی و خوشامدگویی به تحریمات اقتصادی بقیمت بر باد
دادن ثروت ملی، تورم افسار گسیخته و بیکاری، کاهش پول ملی و افزایش بی خا نمانی،
گسترش فقر و محنت و نا برابری، غارت های بزرگ و چپاولگری، فرو غلتیدن جامعه در
دامنه اعتیاد و توسعه بی سابقه روسپیگری. حضرت
ولایت همین چندین روز پیش در سخنرانی خود در تبریز قول داد که تا چند سال آینده
کشور را "بقله شرف و افتخار " خواهد رساند. تنها واکنش اخلاقی به این
پیشگویی های پیامبرانه چیزی نیست مگر یک شیشکی جادویی.
آیا زمان آن فرا نرسیده که از خود بپرسیم و جویا شویم که چگونه در این چاله
هولناک گرفتار آمدیم؟ خود را فریب دادیم و یا فریبمان دادند؟ آیا زمان آن فرا
نرسیده است که بخود و به آنچه باور و ایمان داریم، بنگریم؟ آیا زمان آن فرا نرسیده
است که ارزشها و آئین دینی خود را به محک عقل و خرد بسپاریم و نهاد فقاهت را ار
بیخ و بن برکنیم؟ این چه جامعه ایست که نتواند بقا یابد بدون عمامه داران و قبا
پوشان. قرنها پیش از آنکه پای استعمار به کشور ما برسد، این آموزگاران تسلیم و
اطاعت بودند، علما و فقها که کشور ما را به استعمار کشیدند. استعمار در دست فقاهت،
بسی بسیار شرمآورتر است از استعمار در دست بیگانه. چه فقاهت نه به بزرگی و عظمت
انسان بلکه به حقارت و خواری او ست که میاندیشد.
تا کی باید اسیر گذشته باشیم و چشم
بسته براه خود ادامه دهیم؟ تا کی باید گوش به فقیه و مجتهد فرا دهیم و از آنان چشم
بسته تقلید و تبعیت کنیم؟ آنها را دانا و بینا و خود را نادان و نابینا پنداریم،
احساسات و عواطف خود را بازیچه دست آنان
سازیم؟ تا کی باید به روضه و نوحه عاشورا گوش فرا دهیم بر سر و سینه خود بکوبیم و
اشک گیری کنیم؟ تا کی باید شیفته افسانه رسالت و اسطوره امامت و یا این دین
بیگانه باشیم ؟ تا کی باید اجازه دهیم حال
و آینده ما را گذشته رقم زند و بار این گذشته را، این دین تحمیلی را بدوش خود کشیم؟ تا کی باید اجازه دهیم عمامه داران قبا
پوش، بنام الله و پیغمبر و امام بر ما حکمرانی کنند، مفاهیمی در اصل بیگانه و
غریبه در فرهنگ ایرانی.
آیا زمان آن فرا نرسیده است که بخود
آئیم، چشمان خود بگشاییم و در یابیم که به کدام سوی روا نیم؟ آیا زمان آن فرا
نرسیده است که حق و حقوق انسانی خود را بدست آوریم و انسانیت خود را درآغوش کشیم؟
آیا زمان آن فرا نرسیده است که فقیه را از اریکه قدرت فرو آوریم و نهاد فقاهت را
از بیخ و بن بر کنیم و ملت را از تیره بختی و سیه روی، از خواری و حقارت نجات دهیم
؟ آیا زمان آن فرا نرسیده است که قلب
تاریکی را با مشت آهنین بشکافیم و زنجیر اسارت و بندگی را پاره پاره سازیم، خود را
رها ساخته و دژ آزادی را تسخیر نماییم؟
فیروز نجومی
Firoz
Nodjomi
