آخوندهای حاکم،

جانورانی

 برخاسته از حوزه های علمیه!

اگر حکومت آخوندی که هماکنون باید آنرا حکومت "تازیان" "بومی" و حکومتی مهاجم و اشغالگر، دشمن آشتی ناپذیر حقیقت و آزادی خواند، قهر و خشونت را در آبان ماه 98 باوج خود میرساند و مردم را به بهانه اعتراض به افزایش قیمت بنزین برگبار مسلسل میبندد و دست به "کشته سازی" میزند تا نظام ولایت را حفظ نماید، بآن دلیل بوده است که کمتر کسی در چهل سال پیش از این میتوانست بفهمد که چه "جانورانی" بر ما حکومت میکنند. چرا که هرگز نخواسته ایم باور کنیم که دین ما، دین اسلام، در دامن خود نه انسان که "جانور" پرورش دهد، جانورانی بس موذی و مزور، فریبکار و در عین حال بالقوه درنده خو و با چنگالهای تیز و نیش های زهرآگین و گزنده. اگر این ویژگیها وصف امام امامان، امام خمینی، علما و فقها و حجت اسلامهایی همچون هاشمی رفسنجانی و سید علی خامنه ای و حسن روحانی و قاضی های معروف به قاضیان مرگ، طلبه هایی که نخوانده ملا شده بودند، ابراهیم رئیسی، مصطفی پور محمدی و علی رازینی و تمامی بازجویان روحانی، آنها که لباس پیامبری به تن دارند و هم اکنون بر مسند ریاست ووزات نشسته اند، نیست،  کدام قشری را در جامعه میتوان  یافت که در دامن خود چنین جانواران درنده خو، اما، خوش خط و خال را در دامن خود پرورش دهد، جانورانی که بجای آنکه بغرند و دندانهای تیز نشان داده و مو بر پشت سیخ نمایند، روضه فریب و ریا سر دهند و مردم ساده دل را مجذوب و شیفته خود نمایند؟ مگر او، امام خمینی، علما و فقها و نهاد فقاهت  پیرو او نبودند که بنیاد ولایت را در خون و خشونت بنا ننهاد و هر آنکس که از "تسلیم" و "اطاعت" سرباز میزد بخاک و خون غلتیدن میگرفت؟ مگر آنان که بر سر "موضع" خود ایستادند، بفرمان خمینی و بدست قاضیان مرگ در زندانها کشورد در 67 بدارشریعت آویخته نشدند. امروز نیز شاهد هستیم که این جانوران قهر و خشونت، بیرحمی و انتقام ستانی را باوج خود رسانده اند، به سطحی بی سابقه، بگونه ای که هم اکنون معلوم شده است که بر طبق گزارش رویتر در اعتراضات آبان ماه بیش از 1500 نفر در مدتی کمتر از 5 روز با گلوله های جنگی بقتل رسیده اند. البته که تا کنون رژیم دین از ارائه هرگونه آماری از جانباختگان و دستگیریها و مجروحان خود داری کرده است. چه بخوبی میداند که جنایاتی که بدان دست خود را آلوده کرده اند، زدوده شدنی نیست.

آخوند های حاکم بر ما که بر خود نام "روحانیت" نهاده اند و خود را بجانشینی پیامبر و امامان منصوب کرده اند، نخستین بودند که پرچم اسلام ناب محمدی را بر افراشتند، اسلامی که "تسلیم" و "اطاعت" و فرمانبری را از یک باور ذهنی به یک واقعیت عینی مبدل ساختند. دین دیگر عبادت و نمازگزاری نبود بلکه به یک کنش سیاسی، در تایید و تصدیق مطلق حکومت آخوندی و التزام بولایت فقیه تبدیل گردید. آخوندهای ناب محمدی، بمحض صعود بر منبر قدرت، اعلام کردند که دوران "امامت" که با غیبت امام دوازدهم در بیش از 1200 سال پش از این عملا به پایان رسیده بود در "ولایت" ادامه خواهد یافت، از همانگونه ولایتی که الله به  محمد، پیامبر اسلام اهدا کرده بوده است. پس ولایت فقیه را با ولایت پیامبر در بوق و کرنا دمیدند و دورانی جدیدی را آغاز کردند که در اشتیاق به بازگشت بدوران "رسالت،" دورانی که  پیامبر اسلام فراخون خود را بسوی "تسلیم" و "اطاعت" از خدایی بی همتا، خدایی که بجز او هیچ خدایی دیگری نیست فرا خوند و"شریعت" اسلامی را با شمشیر وحدت بخشید، دورانی که ده سال بطول انجامید و در آن محمد بیش از 60 بار بجنگ و لشگر کشی پرداخت. با شمشیر، اسلام را در سینه ها نشاند و "غنائم" جنگی ای بسیاری بدست آورد که او و سپاهیانش را به مال و مکنت بسیار رساند.

 امام خمینی و جانشین وی آخوند خامنه ای، دوران فرمانروایی پیامبر اسلام و چهار خلیفه ای که بخلفای راشدین معروف گشته اند الگوی حکومت خود قرار دادند، حکومتی که در ذاتش قهر و خشونت نهفته است، و هیچ نجوید مگر تسلیم و اطاعت و فرمانبری، هم در گفتار و هم در کنشگری و رفتار. حکومت ولایت هم وقتی به ناگهان قیمت بنزین را افزایش داد، چیزی جز تسلیم و اطاعت، فرمانبری و شنوائی از مردم انتظار دیگری نداشت، گویی که معترضین نه انسان که حیوانی بیش نیستند، که باید سر بزیر افکنده و بزمین بنگرند و بزندگی گله وار خود ادامه دهند تا ساختار مدینه فاصله ولایت تحکیم و تداوم یابد.

اگر حکومت دین جز تسلیم و اطاعت، جز فرمانبری و تصدیق و تکریم چیز دیگری می جست چه نیازی به گسیل یکانهای ویژه به خیابانها، سرکوب و قتل و خونریزی داشت؟ مگر نظام ولایت با سربازان امریکایی روی در روی قرار گرفته بود که با ابزار جنگی، مسلسل و خمپاره و تیر بار و تانگ، بمیدان آمده بود.  فرمانده کل سپاه پاسداران، سردار سلامی، روی  در رویی با معرضین را همچون  یک جنگ بزرگ جهانی توصیف میکند که در آن دشمن را تار و مار ساخته است، و سخت و با افتخار بر طبل پیروزی میکوبد،  چنانکه این نه هموطنان و هم کیشان بوده اند که بخاک و خون کشانده که دشمنانی بوده اند با هویتی نا معلوم که از بیرون بدرون نفوذ کرده بوده اند.  

اما، حتی همانگونه که فرمانروای کل قوا، ولی فقیه  اعلام کرد معترضین از "اشرار" بوده باشند، شرارت از هر نوعی هم که باشد جزایش مرگ با گلوله های آتشین پاسدار دین نیست. نظام کسانی را دشمن می خواند و بخاک و خون می کشاند که فریاد شان از چهل سال بیداد بلند بود، فریادی که در هرجا و هر زمان و بهر دلیل که از حلقوم مردم بگوش رسیده است بی درنگ نظام ولایت را سراسیمه ساخته و چنان بوحشت انداخته که با تمام بیرحمی و سفاکی دست بکشتار و سرکوب و انتقام ستانی از معرضین زده است.

 جانوران برخاسته  از حوزه های علمیه، در آبان ماه 98 ، اما،  زخمی عمیق برداشته اند، عمیقتر از جراحتهایی که تا کننون بر آنها وارد آمده است، چه در تیر ماه 75 که دانشجویان بپا خواستند و نقاب را از چهره جانوران حوزه ای برگرفتند و چه در خرداد 88 که میلیونها مردم همچون اقیانوسی بهم پیوستند و رای خود را مطالبه کردند، چه دردی ماه  96 که مردم در بیش از یکصد شهر مهر باطل را بر حکومت اسلام کوبیده و تابوی امریکا ستیزی را شکسته فریاد برآوردند که "دزد" خانگی ست نه امریکایی. در طی این دوران نیز نظام هرچه بیشتر زخم خود را لیس زده است کمتر شفا یافته است. در نتیجه عفونت سراسر پیکرش را فرا گرفته  و دچار تب و لرزی کشنده کرده است. نظام مرگ را در پیش چشمهای از حدقه در آمده خود می بیند.  چرا که پس از چهل سال خشونت و بیرحمی، قهر و انتقام ستانی، مردمی که سوار بردوش احساسات و عواطف شان، آخوندهای برخاسته از حوزه های علمیه، برمسند قدرت صعود کرده اند، بینا و بیدار و آگاه گشته اند که چه جانورانی بر آنان حکومت میکنند، جانوازانی که در خونخواری و درندگی، در سفاکی و"فتاکی"  کمتر مثلشان را میتوان در تاریخ یافت. همین بس بنگریم به تاریخ صد سال اخیر تا ببینیم که آیا هرگز جنایتی چنین شنیع و گسترده، حتی در دوران حکومت پهلویها که به دیکتاتوری و خودکامگی، خود سری و قاتونگریزی شهرت یافته بودند، بحق یا نا حق البته که جای بحث ش اینجا نیست، بوقوع نپیوسته است. اما، از آنجا که نظام  زخم خورده و وحشت بر او مستولی گشته است، میتوان انتظار داشت که همه توش و توان خشونتبار خود را بکار بگیرد تا هر خیزشی را سریع و صریح سرکوب و نابود سازد.

واقعیت آن است که نظام های استبدادی، از تجربه نمی آموزند و تا آخرین لحظه از فرود آمدن از اریکه قدرت خود داری میکنند. اما، تردید مدار که نظام با خشونت و بیرحمی بی سابقه ای که در انتقام ستانی از مردمی که از اطاعت و فرمانبری،سرپیچی نموده و از این همه بیداد، فریاد برآورده اند، بمنصه ظهور رسانید، به فروپاشی حکومت آخوندی شتاب بیشتری بخشیده است.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com/

جنک صفین

و بر نیزه کردن قرآن!

همه شواهد حکایت از آن دارند که نظام مقدس اسلامی، اهمیت و وزن  چندانی برای  تظاهرات و اعتراضات اخیر قائل نیست و بر حسب معمول آنرا "فتنه" ای خوانده است بر ساخته دست دشمنان رژیم که بدان بسادگی و در اسراع وقت پایان بخشید و بقول سخنگوی سپاه "بساط  اعتشاش 48 ساعته جمع شد." این در حالی ست که تا کنون از بدوش گرفتن هرگونه مسئولیتی در خشونت و کشتار بی دلیل تظاهر کنندگان سر باز زده و ارئه تعداد کشته شدگان، مجروحان و دستگیر شدگان یا خود داری نموده و یا داستانهای مبهم و گمراه کننده عرضه میکنند که مسئولیت را نظام کتمان نمایند.. مثلا، دبیر شورای حقوق بشر قوه قضائیه، اوضاع را اینگونه بیان میکند:

  :

85 درصد کشته‌های حوادث آبان ماه مربوط به به نیرو‌های امنیتی یا افرادی بود که در حال دفاع از منازل خود بودند / ۱۵ درصد کشته‌ها مربوط به نیرو‌های «تروریستی» است / تعداد معترضان کمتر از ۱۲۰ هزار نفر بود / اکنون چند صد نفر در زندان هستند نه هزاران نفر؛ تا ۲۰ روز آینده تکلیف آنها مشخص می‌شود / نیرو‌های امنیتی پیش‌بینی این اتفاقات را نداشتند، اما قدرت خود را نشان دادند.

چه جای نگرانی ست همه چیز خوب و آرام است. چه کسی میتواند روایت و ارقام چنین مقامی را بچالش کشد، بویژه این ادعا را که " نیروهای امنیتی پیش بینی این اتقاقات را نداشتند." نا گفته روشن است که وای اگر نیروهای امنیتی از پیش آگاه بودند. شاید دیگر مجبور نبودند که "قدرت خود را نشان دهند،" آنگاه حتما جوی خون براه میانداختند.

نمونه ای دیگری از داستانسرایی های مقامات فوقانی نظام از آنچه در اواخر آبان بوعوع پیوست، خالی از طنز نیست. غلامحسین اسماعیلی، سخنگوی قوه قضائیه، اینگونه اطلاع رسانی میکند:

  اکثریت بازداشت شدگان حوادث اخیر تا امروز آزاد شدند. عدد قبلی که در نشست قبلی گفتم به ۵۰ درصد کاهش یافته است. بنا داریم که بازداشتی‌ها به اراذل و اوباش و اشرار و مفسدین اقتصادی و قاچاقچیان مواد مخدر محدود شود.

 

همچنانکه ملاحظه میشود، سخنگوی قوه قضائیه خیال میکند با این اطلاع رسانی، شفافیت را باوج خود رسانده و نکته ای ابهام امیز بجای نگذارده است. بهمین دلیل است که از "اکثریت" و از "درصد" سخن میگوید. گویی که اینها مفاهیمی هستند بازتابنده شفافیت و تهی از هرگونه ابهامی. درحالی که هر عدد بزرگتری نسبت بعدد کوچکتری میتواند اکثریت باشد، از اکثریت کدام عدد سخن میگوید در پرده ابهام میماند. "درصد" هم میتواند تعدادی از یک جمع باشد و وقتی شفافیت زا است که  معلوم باشد چه تعداد از تعداد چه جمعی. ابهام گویی را باید کلاهی شرعی بر کنش دروغگویی و فریبکاری، یکی از خصائل برجسته آخوند، خواند. چه آخوند بالغ باشی چه جوجه آخوند. تا کنون چه کسانی را از بند آزاد کرده اند، آنهم چندان مهم نیست که کسی باطلاع کسی رساند، مهم آن است که مردم بدانند که رژیم تنها آدمهای نابکار و فرومایه را باسارت میکشد، نه اینکه بخدمت گیرد. نه بیگناهان معترض را باسارت میگیرند و نه مغزشان را متلاشی میکنند.

شاید برای دریافت اطلاعات بیشتر، بهتر است پای منبر یک سردار نظامی هم بنشینم، شاید که به شفافیت و اطلاعاتی دقیقتری دست یابیم.  سردار سلیمانی واکنش مردم بافزایش قیمت بنزین را ادامه "فتنه" سال 96 میخواند و اظهار میدارد که:

دشمنان در فتنه سال 96 شکست خوردند اما امیدوار بودند که با تحریم های ظالمانه ما را به زانو دربیاورند اما این بار هم با شکست مجدد مواجه شدند.

جناب سردار گویا فراموش کرده است که قیمت بنزین را سران نظام افزایش دادند و نه "دشمنان" نظام که امیدوار بودند تحریمات بتواند مردم را به شورش و قیام علیه نظام تشویق نماید. همچنانکه جرقه "فتنه" سال 96 هم بدست امام جمعه مقدس استان رضوی، آخوند علم الهدی زده شد. وی در ادامه میافزاید که:

این بار دشمنان با شبکه سازی های گسترده و با بهره گیری از روش ها و تاکتیک های جدید در فتنه اخیر اقتدار امنیتی نظام را نشانه گرفتند اما بحمدالله مشاهده کردیم که مردم بصیر و صبور ایران در همان ساعات اولیه آشوب ها با جدا کردن صف خود از اغتشاشگران توطئه ها را خنثی کردند.

البته که جناب سردار نیازی ندارد که بگوید کدام "شبکه سازیها" و یا چه "روش ها و تاکتیک ها " را بکارگرفته بودند که "اقتدار امنیتی نظام را نشانه" رفتند. با این وجود، بنا بر اداعای سردار، نه شلیک گلوله های آتشین بسوی سرو سینه معترضین که مردم بودند که سریعا با جدا کردن "صف خود از اعتشاشگران توطئه ها را خنثی کردند." چگونه و تحت چه شرایط مردم توانستند صف خود را از اعتشاشگران جدا سازند،" چندان نیاز مند توضیج نیست. همین بس که مردم بدانند که نیروهای انتظامی دستشان بخون معترضین بی گناه به افزایش قیمت بنزین آلوده نبوده است.

اما، نظام  یک دشمن را در سرکوب خونین آبان ماه شناسایی کرده است، دشمنی که از دیر باز سعی در نابودی آن کرده است: اینترنت، چه نظام بخوبی دریافته است که اینترنت میتواند چه نقش تعیین کننده ای در فرهنگ سازی، در اطلاع ر سانی و سازماندهی بازی کند، این است که همیشه بمبارزه با آن برخاسته و سعی کرده است که اینترنت ملی را به تقلید از کره شمالی جانشین آن سازد ولی تا کنون موفقیتی بدست نیاورده است.

حجت‌الاسلام شکرالله بهرامی، برخاسته از حوزه های علیمه، رئیس سازمان قضایی نیروهای مسلح، فضای مجازی را فضایی بشمار میآورد که "قلب قرآن را نشانه گرفته اند،" چگونه؟ چیزی نمیگوید. اما، در ادامه میافزاید:

مسئولان تلاش بسیاری کردند تا ارتباط اینترنت قطع نشود، اما در نهایت دیدند که اینطور نمی‌شود و مجبور شدند اینترنت را قطع کنند. حال دشمنان ما عزا گرفته‌اند که چرا مدتی است اینترنت قطع شده و نتوانستند کاری انجام دهند.

اما، حجت الاسلام نگفتند که دیری نکشید که نظام دریافت، فعلا قطع اینترنت شمشیری که از هر دو سو میبرد، چندان ساده نیست. ممکن است خطر جنبش براندازی را برای اندک زمانی به تاخیر بیاندازد و لی نظام آخوندی را با صدها مشکل در زمینه ارتباطات سیاسی و روابط تجاری با جهان، روی در روی نموده،  خسارتهای سنگین ببار آورده و نظام ورشکسته ولایت را ورشکسته تر مینماید. این است که سردار غلامرضا سلیمانی، رئیس سازمان بسیج، اعلام میکند که او خواستار اینترنت "پاک" است. چرا که اینترنتی که دانایی و بینایی ببار آورد و از آنچه در جهان میگذرد خبر دهد و آگاه سازد، البته که "نجس" و "مکروه" است و آنرا باید "حرام" و نابود ساخت، همچنانکه وی اظهار میدارد:

فضای مجازی امروز در دنیا نقش آفرینی می‌کند و ما هم بهره برداری صحیح از فضای مجازی می‌کنیم و معتقدیم اینترنت در کشور ما باید اینترنت پاک باشد و این اعتقاد را با صراحت بیان می‌کنیم.

ترسم که اینترنت پاک هم نتواند نظام را از سرنوشت محتومی که در انتظارش است نجات بخشد. چه مردم میآموزند که نه با ساختار قدرت بلکه با ساختار دین هم روی در روی اند. که آنها در دو جبهه باید بمبارزه ادامه دهند: جبهه دین و جبهه قدرت. حتی بجرات میتوان گفت که مبارزه برعلیه دین؛ "اسلام ناب محمدی،" بر مبارزه بر قدرت ارجحیت مییابد، واقعیتی که بندرت مورد توجه مبارزین و سیاست ورزان و کار شناسان نظام، قرار میگیرد. چرا که هرگز خود را نه در ستیز و خصومت با دین حاکم دیده اند و نه با دین محکوم. در نتیجه راه های مبارزه با آنرا نیاموخته ایم. بعنوان مثال، هرگز نتواسته ایم برگی از تاریخی که آخوندها خود را متولی آن میدانند، از تاریخ اسلام برگیریم و بر آن اساس استراتژی و تاکتیک جنبش براندازی را تعریف و تعیین نمائیم.

بعنوان مثال وقتی جنبش اعتراضی مردم با نیرویی پر ز قهر و خشونت، درنده خوی و جسور و بی باک تا بیخ دندان مسلح، نیرویی سرکوبگر و خون آشام روی در روی قرار میگیرند، باید تدبیری را بکار گیرند که در تاریخ اسلام تجربه شده و به نتیجه مثبت هم رسیده است.

تاریخ نویسان نقل میکنند که سرپیچی معاویه از فرمان خلیفه چهارم، علی بن ابیطالب و برخاستن وی بخون خواهی عثمان، به جنگ و لشگر کشی بین آندو کشید که در منطقه "صفین" باوج خود رسید. لشگر معاویه در معرض فروپاشی قرار گرفته بود. در این اثنا معاویه با مشورت با مشاورین خود، ازجمله باعمروبن عاص به لشگر خود فرمان داد که قرآن ها را بر نیره نموده و شعار بدهند که حاکم بین ما کتاب خداست. بسیاری از جنگجویان علی اسلحه را بر زمین گذارده و از جنگ دست کشیدند. جنگ متارکه گردید و حکمیت بسود معاویه و پایان خلافت امام علی انجامید.

شاید هم راه نجات ملت از این کیش اهریمنی، همان تاکتیکی ست که معاویه برای منفعل ساختن دشمن قویتر بکار گرفت. اگرچه این نگارنده نمیتواند با اطمینان بگوید که قران بر سر نیزه بتواند نیروی سرکوبگر و خون آشام ولایت را وادار کند که اسلحه بر زمین گذارده و از کشتار مردم بی گناه دست بکشد. با این وجود، رهایی نزدیک است و آن روز خواهد رسید که قرآن بر نیزه ها برود، که این رویدادی ست اجتناب ناپذیر. اما، آزمایش آن در نبردی دیگر، نبردی که در راه است، بسی بسیار آموزنده خواهد بود، اگر از شهامت و شجاعت بهره بر گرفته باشیم.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com/

فتنه بنزین،

فتنه آخوند در سوی

حفظ بقای نظام!

وقایع خونین 25 آبان ماه هم اکنون بیکی از وقایع تاریخی تبدیل شده است که تجزیه و تحلیل و فهم آن تازه آغاز گردیده است. با این وجود، نظر پردازان، کارشناسان و نخبگان جامعه شناس و اقتصاد دان، کم و بیش باتفاق، برآنند که افزایش قیمت بنزین بهانه ای بیش نبوده است، برای خیزش و خروش مردمی. که افزایش قمیت بنزین مثل تیغ برنده ای عمل کرده و سر دمل چرکینی را شکافته است. از دمل چرکین چه میتوانند بیرون زند، جز چهل سال نارضائی های انباشته شده، ناشی از محرومیت ها، محدودیت ها، برآمده از قواعد و مقررات بازدارنده رشد و نمو هر آنچه انسانی ست و برخواسته است از آزادی؟

 که گرانی و بیکاری نه تنها بر غرور و اعتماد بنفس ملت، بویژه جوانان، ضربه زده است، بلکه ملت را به محنت و تنگدستی کشانده است. افزوده بر این، فساد گسترده در ساختار دین و قدرت، جامعه را به تباهی کشانده و بدو طبقه غنی و فقیر تبدیل نموده است. همچنانکه فقر و فلاکت گسترش یافته است فحشا و اعتیاد نیز باوج رشد و توسعه خود رسیده است. نیز، سرکوب نیازها و غرایز طبیعی با ابزار خشونت که در گشت های ارشادی و امنیتی بازتاب مییابد، اگر به عصیان و طفیان نکشد، بی تردید به یاس و نا امیدی رسد. پس، این خشم نهفته ناشی از انباشت نارضایی های گوناگون بود که همچون هیولائی نعره برکشید و نظم حاکم را به چالش کشید.

. بعضا، جنبش اعتراضی اخیر را جنبش "حاشیه نشینان" شهری و یا جنبش "گرسنگان" نامیده و هشدار میدهند که زنگ خطری ست که مسنولین یاس و نا امیدی مردم را جدی بگیرند. البته هنوز چندان هم روشن نیست که حاشیه شینان از کدام اقشار جامعه برخاسته اند. همگان را برخاسته از گرسنگان خواندن، خود نیاز به تعریف و توضیح دارد. در غیر اینصورت باید که همه حاشیه نشینان را از یک جنس و یک جور بپنداریم. حال انکه شواهد حاکی از آنست که بخشا قشر میانی جامعه، بویژه جوانان بطور روز افزونی به دلیل کمبود مسکن و سر باسمان کشیدن کرایه خانه، به حاشیه نشینان شهری پیوسته اند.

این بدان معناست که دلایل و انگیزه های اجتماعی و اقتصادی جنبش اعتراضی مردم را اگرچه نمینوان انکار کرد، اما، نباید آنها را علت اصلی خیزش مردمی در آبان ماه دانست. درست است که مردم دلی آکنده از خون از این نظام داشته و دارند، اما، این دل پرخون نبود که مردم معترض را بخیابانها کشید. افزایش قیمت بنزین، فرصتی بوجود آورد که این دل پرخون خود را تخلیه کند، البته بدون آنکه هرگز هیچیک از معترضین میتوانستند از پیش بدانند با چه نیرویی درنده و بیرحم و خونخوارو انتقامجوئی روی در روی خواهند گردید. همین بس که یک لحظه تصور کنید که جز آن افرادی بودید که در ماهشهر برای گریز از تیر مسلسل و تیربار و تانک لشگر مقدس آخوندها، به نیزارها پناه برده بودی. تردید مدار، بی خبر از همه جا طئمه حیوانات درنده ای میشدی که در بیرون از نیزار به شکار پرداخته بودند. چه دلیل و برهانی میتواند توجیه گر متلاشی شدین جمجمه  پویا بختیاری باشد، یکی دیگر از چانباختگان آبان ماه، جوانی کنجکاو پر از نیروی خلاق و آفریننده. خشونت نظام اسلامی یادآور داعشی هاست  که در انظار عمومی سربیگناهان را از تن، همچون یک حیوان قربانی، جدا میکردند، حال آنکه تازیان بومی، مغز و قلب معترضین را هدف گلوله های آتشین قرار میدهند.

 کشتار آبان ماه، همچنانکه نخبگان باوردارند، میتواند بزرگترین کشتار قرن باشد. تا کنون از کشتار بیش از 1300 نفر و هزاران مجروح و چندین هزار بیشتر دستگیری، سخن میرود. بیرحمی و خونخواری ای که نظام مقدس اسلامی در آبان ما به نمایش گذارد، در تاریخ کشور ما بی سابقه بوده است. بدرستی روشن نیست که چرا باید این چنین بیرحمانه و در کمال خونسردی، سر و سینه اعتراض کنندگان را مورد اصابت گلوله قرار دهند؟ در حالیکه سربازان اشغال گر اسرائیلی هرگز سر و سینه معترضین فلسطینی را هدف قرار نمیدهند. مضاف براین، چرا رژیم آخوندی باید اینگونه ماهیت بیرحم و خونخوار خود را بمنصه ظهور برساند؟ مگر پند و اندرز پیشوای مقدس امام خمینی را بیاد نیاورند که گفته بود نگذارید مردم به ذات شما پی ببرند. مگر به رحمان رحیم اعتقاد ندارند؟ در هنگ کنک، چندین ماه مردم به تظاهرات گوناگون پرداخته اند. تا کنون کشته ای بجا نگذارده اند همچنین در لبنان و در شیلی. حتی در عراق در مدت بیش از سه ماه کمتر از 400 کشته بجا گذارده اند. حال آنکه جمعا در کمتر از پنج روز کشتارمردم بی گناه از یک هزار هم عبور کرده است. یعنی که تعداد کشته شدگان آنقدر هست که نظام از ارائه هرگونه اماری، بویژه امار کشته شدگان، احساس شرمساری میکند، وگرنه دلیل نداشت که دست به پنهانکاری بزند.

 اما، در حالیکله نظام از ارائه هرگونه اماری از کشته شدگان سر باز میرند،  کشتار بیشمار اعتراض کنند گان به قیمت بنزین را به نیروهای ناشناخته ای نسبت میدهند که در اینجا و آنجا از خود باری از اسلحه بجای گذارده اند. همچنانکه علی شمخانی نماینده مقام معظم رهبری و دبیر شورای عالی امنیت ملی اعلام میکند که:

بیش از ۸۵ درصد از جانباختگان رخداد‌های اخیر در شهرستان‌های تهران در هیچ‌یک از تجمع‌های اعتراضی حضور نداشته‌اند و به صورت مشکوک با سلاح‌های سرد و گرم غیر سازمانی کشته شده‌اند لذا اجرای پروژه کشته‌سازی از سوی معاندین در این منطقه قطعی است.

گویا علی آقا شمخانی اعتقادی به نیروهای امدادی که هم اکنون تحت فرمان امام عج قرار دارند باور ندارد  وگرنه چنین ساده دلانه قاطعانه سخن نمیگفتند. سخنان بلاهتبار دبیر شورای امنیت ملی در واقع حکایت از آگاهی نظام بجنایاتی میکند  که بآن د دست زده و قصد گریز از مسئولیت دارد. پس چه باک اگر کنش انتقامجویانه خود و بخاک و خون کشاندن جونان بی گناه را به نیروهای "کشته سازی" "معاندین" نسبت دهند. در واقع کشتار بی گناهان بگونه ای بسابقه است که وجدان ولی فقیه را جریحه دار کرده است( بعضا برآنند که ولی فقیه را وجدانی نیست) چنانچه او را وادشته است که فرمان دلجویی و پرداختن دیه و اهدای امتیازات "شهید" بخانواده های جانباختگان را صادر نماید.

بنابراین، آنچه سوال برانگیز است آنست که چه چیزی تصمیم افزایش قیمت بنزین را یک ضرورت اجتناب ناپذیر میکرد. تاکنون توجیهی عقلانی برای افزایش ناگهانی قیمت بنزین ارائه نشده است. نه بر کاهش مصرف بنزین اثری میگذارد و نه لزوما اگر از یک بخش جامعه گرفت به بخش 60 میلیونی امداد معیشتی رساند، پاسخ خواهد بود برای گشایش اقتصادی. اما، وقتی بقای نظام بخطر افتد، عقل محاسبه گر تابع عقل "اجتهاد،" میشود و ریختن هر خونی را در پای نظام مقدس یک وظیفه شرعی بشمار میرود. حفظ نظام از اوجب واجبات است که ریختن هر خونی را مباح ساخته است، بویژه اگر این خون در راه مبارزه با "شیطان" بزرگ و یا در سوی "امریکا ستیزی،" ریخته شود؛ تدبیری که به بقای نظام و انحطاط و تباهی مادی و معنوی جامعه منجرشده  و در دو سال آخیر با خروج امریکا از برجام و بازگشت تحریمات، باوج خود رسیده است. یعنی که فشارهای حداکثری امریکا، نظام را با بحرانی روبرو ساخته است که عملا او را بیمار و زمینگیر ساخته است. آخوند خامنه ای و تف لیسانش باید با خود اندیشیده باشند که وضع موجود بشتاب بسوی وخامت میرود، وضعی چندان ملتهب و بسی بسیار نگران کننده که اگر بانفجاری بیانجامد، یک پیروزی بزرگ خواهد بود برای فشارهای حداکثری و شکستی عظیم برای "مقاومت" در برابر آن. اجتناب از یک چنین شکستی و ادامه امریکا ستیزی، سران نظام، فتنه بنزین را طراحی کردند که به امریکا و کشورهای اروپایی نشان دهند که نظام از چنان قدرت قهر آمیزی بر خوردار است، که از ریختن هیچ خونی کوچکترین دریغی ندارد. پس چه سود که فشار حداکثری ادامه یابد. چون سرکوب بیرحمانه دین وقدرت احتمال بیداری دوباره خشم و نارضایی های انباشته شده مردم را حداقل در کوتاه مدت، بزیر خاکستر فرو برده است.

نظام البته که بر طبل پیروزی میگوید و چه تبریک و تهنیتی نثار خویش نکند. بر آن تصور واهی که با سرکوب بیرحمانه و سریع اعتراضات به افزایش قیمت بنزین، اقتدار تازه ای کسب کرده است و درسی هم به ترامپ آموخته است و هم به سرکوبگران منطقه. که این است نتیجه اعمال فشار حداکثری بر مردم، خشم و عصیان از یک سو، سرکوب و بیرحمی از سوی دیگر. که خاطر از قیام و شورش از درون نظام آسوده دارید که مزدوران نظام با ستقبال هر ناآرانی و جوش و خروشی بشتابند و هرچه و هرکس که بر سر راهشان قرار بگیرد از میان برخواهند دشت، اقتداری بس بسیار مخوف و آموزنده. هماکنون، بنظر میرسد که نظام از موضع قدرت است که نشانه هایی از تمایل به تعامل و مذاکره  و بده بستان با امریکا بروز میدهد، بویژه که رئیس جمهور امریکا، دانالد ترامپ، چندان موضع خصمانه ای هم در باره جمهوری اسلامی و سرکوب خونبار اعتراض کنندگان نگرفت، چه او در واقع و در ته قلبش قدرتهای خودکامه را ستایش میکند. در روزهای اخیر شاهد مبادله دوزندانی بین امریکا و نظام اسلامی، بودیم که بعضا معتقدند میتواند، مقدمه ای باشد برای حل مسائل بین طرفین در آینده.

بنابراین، افزایش قیمت بنزین را باید فتنه ای خواند در سوی انتقام ستانی از رئیس جمهوری امریکا و سیاست فشار حد اکثری وی، فشاری که دیر یا زود مردم را به اعتراض و احتمالا شورش و قیام میکشاند، اما، نظام توانست پس از دو سال تحمل تحریمات و فشار حداکثری و تهی شدن خزانه دولت، باستقبال قیام و شورشی بشتابد که قرار بود در آینده بوقوع بپیوند و آنرا قبل از آنکه ببلوغ برسد سرکوب و خاموش سازد. بگذار که نظام بر طبل پیروز بکوبد، غافل از آنکه شکستی بزرگ در انتظارش است.

 فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com/

خشونت،

راهکار اصلی در جامعه آخوندی!

بگذار پیش از هر چیز بخاطر آوریم که در جامعه ای زندگی میکنیم که "دینی" ست، جامعه ای که متولیان دین، عالما و فقها و روحانیون و در یک کلام آخوندها بر آن حکومت میکنند. پس خیلی زیاد به بیراه نرفته ایم، اگر بگوییم که وقایع اخیر را میتوان"مصیبتی" خواند ناشی از تصمیمی برساخته دست رهبران دینی جامعه، تصمیمی برساخته دست کسانی که از حوزه های علمیه برخاسته و لباس پیامبری به تن دارند. علی لاریجانی، رئیس قوه مقننه، اگر چه پیرهن یقه بریده  میپوشد، با این وجود، نباید در دانش فقهی او را کمتر ازیک مجتهد بحساب آورد، البته که مدارج و مدارک تحصیلی در برابر التزام به ولایت فقیه اهمیت خود را ضرورتا از دست میدهند. درست است، بعضی از دانش آموختگان دانشکاهی که بوزارت و ریاست رسیده اند، لباس پیامبری بتن ندارند، اما، در "تسلیم" و "اطاعت" و فرمانبری، نمونه و کم مانندند.

تصمیم سران سه قوا، مبنی بر افزایش قیمت بنزین درست است که قانونی نیست، اما، "شرعی" که میتواند باشد. کدام مرز قانونی میتواند در برابر احکام شرعی توان مقاومت داشته و دچار شکست و فروپاشی نشود. این یکی از خصوصیات برجسته جامعه ای است که قوانین اساسی آن در تبعیت از قواعد و مقررات شریعت بخود شکل گرفته است. پس چه تعجب اگرجامعه ما چهل سال درجا بزند و دچار پسروی مادی و انحطاط اخلاقی گردد. چون جامعه آخوندی ما، نتوانسته است بر این دوگانگی، بر دوگانگی قانون و شریعت، سنت و بدعت و یا کهنه و نو چیره شود. اگرچه این دوگانگی در عرصه های مختلف جامعه بگونه های متفاوتی، در کنشگری و رفتار اجتماعی به یک شکل و در فرهنگ و هنر و حتی در علوم از جمله علم طب بشکل دیگری از جمله خرافه گرایی، بازتاب مییابد.

 آخوند خامنه ای برحسب عادت همیشه روزنه ای را برای گریز از مسئولیت باز میگذارد و در باره چگونگی اتخاذ تصمیم افزایش قیمت بنزین، اظهار میدارد که من در اینکار تخصص ندارم  ولی اگر سران قوا تصویب کنند لاکن من حمایت میکنم، چنانکه گویی سران سه قوه خود در اقتصاد و افزایش و تنزل قیمت نفت دارای تخصص اند. این بدان معنا ست که تصمیم افزایش قیمت از فیلترکارشناسی و محاسبه سود و زیان گذر نکرده است. چون تا کنون کمتر اقتصاد دانی را میتوان یافت که افزایش قیمت بنزین را بعنوان راهکاری برای جبران درآمد نفتی و یا حل مشکلات اقتصادی، عقلانی و یا سودمند بداند. این بدان معناست که تصمیم افزایش قیمت، تصمیمی بوده است که نه بر اساس منافع ملت بلکه بر اساس منافع دین و دینمداران حاکم بر جامعه اتخاذ گردیده است.

البته که نه شرایط بیرونی و نه درونی لزوما آماده بود برای افزایش 300 درصدی قیمت بنزین. چه نارضایی های عمومی ناشی از فساد و سوء مدیریت و غارت ها و اختلاس های ملیاردی، بویژه مشکلات معیشتی که گریبان بیش از 60 درصد جامعه را فرا گرفته است، جامعه را آبستن یک انفجار بزرگ ساخته بوده است. از فحوای سخنان رهبران جامعه، چنین بر میآید که نظام بیش از دو سال است در انتظار اقدامات خربکارانه دشمنان بوده است و ظاهرا آنها را رصد کرده اند. حجت الاسلام، اخوند منتظری، دادستان کل کشور اظهار میدارد که:

ما هم از طرح دشمن خبر داشتیم که از حدود ۲ سال گذشته برنامه‌ریزی می کردند تا از یک حادثه استفاده کنند، مردم را به خیابان بکشانند و اغتشاش ایجاد کنند

رئیس جمهور روحانی و هم وزیر کشورش هردو از آمادگی (کسان یا گروه های مجهول الهویه ای) سخن میگویند که دو سال است که برای اعتشاش و آشوب و شورش آماده شده بودند که بقول ولی فقیه، آخوند خامنه ای در "سربزنگاهی" حاضر بشوند و برنامه "فتنه" را باجرا در آوردند.

 بدرستی روشن نیست که اگر نظام از برنامه های دشمن برای تخریب و اغتشاش با خبر بوده است و بمدت دوسال فعالیتهای معاندین را تحت نظر داشته اند، چرا آنان را که در انتظار خرابکاری کمین کرده بودند، غافلگیر نموده و آنها را از اجرای برنامه های شومشان بازدارد؟ بدون تردید، نظام ولایت، نیروهای امنیتی و انتظامی را برای مهار واکنشهای اعتراض آمیز و آرامسازی نا آرامی ها،  از پیشترها آماده ساخته بود. سرکوب خونبارو سریع معترضین که بی درنگ " اعتشاشگر" و "اشرار" تحریک شده بدست خانواده پهلوی و منافقین معرفی شدند، نشان میدهد، که هدف تصمسم افزایش قیمت بنزین، بیرون کشیدن "دشمنانی" بوده است که به تصور رهبران نظام در کمینگاه نشسته اند تا سر بزنگاه، آخوندها را از فراز منبر بزیر بکشند.

بعبارت دیگر، آخوندها برغم کوته فکری و شوق رجعت بگذشته، نگران آینده و بقای نظام اند. لذا بمنظور اجتناب از غافلگیری در دست خیزش مردمی ناشی از انباشت مشکلات و سرکوب نیازهای مادی و غریزی، بفکر افزایش ناگهانی 300 درصدی قیمت بنزین افتادند که مطمئن بودند فرصتی را ایجاد میکند که دشمنان بتوانند از کمینگاهشان بجای آنکه در آینده ای نا معلوم خروج یابند، بر اساس میل و اراده ولایت، بیرون ریخته و خود را در معرض تیرس لشگر دین قرار خواهند داد. آما، آنانی که نظام آخوندی بخاک وخون کشاند فرزندان این آب و خاک بودند و دریافت هیچ رشوه و رانتی، مثل "دلجوئی" یا "دیه" و یا پیوستن به "شهدا" و زیرپوشش بنیاد شهدا قرار گرفتن، پدران و مادران و نزدیکان جانباختگان 25 آبان ماه 98 را هرگز بسکوت و خاموشی وادار نخواهد ساخت.  

بنابر تخمین کارشناسان، خشونتی که نظام در سرکوب معترضین بکار گرفت، نشان داده است نه تنها در تاریخ ایران بلکه در تاریخ جهان بی سابقه بوده است. تاکنون رفتار خشونتبار نظام  بکشتار بیش از 700 نفر، اکثرا جوانانی که در دامن این نظام پرورش یافته اند،  بیش از  2000 نفر زخمی و 7000 دستگیری انجامیده است، رفتاری که نشان از امادگی لشگر دین متشکل از پاسداران و بسیجیان و لباس شخصی ها میدهد، البته نه برای مهار اعتراضات و آرامسازی نا ارامی ها، بلکه برای تنبیه و مجازات و فرو نشاندن و خاموشی و نابودی اعترضات مردمی، نه در کوتاه مدت که در بلند مدت. چرا که بینش آخوندی، تنبیه و مجازات، خشونت و قهر و بیرحمی را حلال همه مشکلات جامعه می پندارد، بر این تصور که هرچه سختتر بکوبد، هرچه خون بیشتر بریزد و هرچه بیشتر تخریب و ویرانی ببار آورد، احتمال خیزش دوباره مردم بسی بسیار ناچیزتر، همچنانکه بر آن تصور است که دست سارق را ببرند، سرقت نا پدید خواهد گشت و اگر معنتاد و روسپی  و فاسد را باسارت بکشند، پدیده های اعتیاد و فساد و فحشا ریشه کن خواهد شد. براستی ذهی خیال باطل.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com/

ناقوس مرگ نظام

بصدا در آمده است!

سخنانی از امام خمینی در رسانه های اینترنتی در آبان ماه 88  انتشار یافت که در آنزمان گفته میشد، هیچگاه در زمانی که ایراد گردید پخش نشد. باز پخش آن سخنان شاید هم که زیاد تصادفی نبود.  چرا که رژیم دین، برهبری فقیهی که در تحصیل اجتهاد وامانده بوده است، در همان نقطه عطفی از حکومت دین قرار گرفته بود که امام "مقدس" بمناسبت آن این سخنرانی را ایراد کرده بود. آن نقطه عطف، بحرانی بود سیاسی که نفس حکومت تازه تاسیس دین را گرفته بود، بحرانی که درون مایه دین را در حالیکه بر اریکه  قدرت جلوس یافته بود، بمنصه ظهور میرساند. یعنی که در شرایط ی که دین و قدرت در تاریخ کشور و، حتی در تاریخ اسلام پس از نزدیک به سی سال حکومت " خلفای راشدینن،" برای نخستین بار باهم یکی و یگانه و یا.در یکدیگر ادغام گردیده بودند. دین، قدرت و قدرت دین شده بود، بدشواری کسی میتوانست یکی را از دیگری جدا سازد، و یا بتواند بگوید در چه نقطه ای دین آعاز و یا پایان میگیرد، و یا مسئولیت و مدیریت با دین است و یا قدرت، رویدادی که نظم جهان را دگرگون ساخت.

بجرات میتوان گفت، دینی که مظهر آن امام خمینی بود، فقیهی برخاسته از حوزه های علمیه، دینی نوظهور بود: دین "اسلام ناب محمدی،" دینی که دیگر در عبادت و یکتا پرستی، زهد و تقوا و رسیدن به مرتبه "اجتهاد" و دوری از آلودگی های جهان مادی، بویژه  وسوسه قدرت خلاصه نمیشد، دینی که هرگز مجبور نبود، به شیوه "رسالت،" شمشیر بر کشد و سر مخالفین و معترضین را بر زمین افکند. چنین تصور و یا برداشتی، کم و بیش، تصور و برداشتی بود، هر چند اشتباه آمیز، همگانی و در آن بحث و حدلی نبود.

اما، دیری نگذشت که معلوم شد که اسلام ناب محمدی،  اسلامی ست که باصل  خود بازگشته است، به آنچه که در آغاز بوده است، به دین "تسلیم" و "اطاعت،" به دین فرمانروایی و فرمانبری،به دین "جهاد" و "شهادت،" دین  دفاع از "توحید" و جنگ بر علیه "کفر" و " باطل." یعنی که دینی سراسر خشونت، بیرحمی و انتقام ستانی. پس حرف صلح و همزیستی، حرف تعامل و رواداری، حرف حق و حقوق بشری و از همه بدتر، حرف "ازادی،"  نه تنها در سرای دیگر، در بارگاه الهی،"گناه" محسوب میشد بلکه بازتاب کفر و باطل در سطح کشور و جهان بشمار میرفت و باید نابود میگردید.

بنابراین، آگر انتشار سخنرانی امام خمینی، تقریبا پس از گذشت 28 سال در آبان 88، در زمانیکه، رای خداوند آخوند خامنه ای مبنی بر انتخاب محمود احمدی نژاد بریاست جمهوری، مورد چالش اقشار وسیعی از جامعه  قرار گرفت و میرفت که تاج و تخت ولایت را واژگون سازد، هشداری به خیزش میلیونی جماعت بود که ولی فقیه در حفظ نظام، در بکارگیری قهر و خشونت، کشتار و خونریزی، حد و مرزی را نمی شناسد. نگاهی دوباره بآن سخنرانی در شرایط کنونی، میتواند ما را به فهم کنش و تصمیم خشونت بار ولی فقیه مبنی بر افزایش ناگهانی قیمت بنزین توانایی بیشتری ببخشد، تدبری که کارشناسان اقتصاد و سیاست، بر آنند نه تنها  تاثیری بر حل و رفع و رجوع مسائل و مشکلات اقتصادی که در نتیجه تحریمات امریکا تشدید یافته است، نمیگذارد بلکه برون رفت از بحران را بسی بسیار دشوار و غامض تر میسازد، یعنی که هم بر تورم افسار گسیخته میافزاید و هم بر میزان نقدینگی و کاهش پول ملی.

امام در سخنانی که هیچگاه پخش نشد، از «گرفتاری ها» و «ضایعات» ی که با آن دست به گریبان شده بود، سخن میراند، گرفتاریها و ضایعتی که دل او را پر زخون ساخته بود. امام در این سخنان، خطبه  سیاسی و روضه شهادت را با هم با زبر دستی  مخلوط نموده و مرزهای دین و قدرت را در هم فرو میریزد. امام بحرانی بودن شرایط را چنین تعریف میکند:

مدتها ست یا عزای عمومی اعلام میکنیم یا تشیع جنازه میکنیم یا اینها قتل عام میشوند. ما انقلاب را راه نبردیم. کار ما این شده است که پاسدار های ما اینطور کشته میشوند.

اگرچه امام معصوم است و خطا ناپذیر، با این وجود امام خمینی با آه و افسوس بسیار به خطاهای خود اعتراف میکند و اظهار میدارد که ما باید اشتباهات گذشته را جبران کنیم. که اگر این خطاها را نکرده بودیم دچار این گرفتاریها نمیشدیم. امام به سرزنش خود میپردازد و میگوید:

ملت انقلابی عمل میکند و ما نکردیم. ما مقصریم یا قاصر- در پیشگاه ملت جواب باید بدهیم...مردم ریختند... لانه فساد را بیرون کردند به پیروزی رسیدند. وقتی امر بدست ما افتاد انقلابی عمل نکردیم.

بنابراین، مهمترین خطایی که امام خود را برای ارتکاب بدان سرزنش میکند، آنست که «انقلابی» و «قاطعانه» عمل نکرده است. اما تنها در متن سخنرانی است که در می یابیم که منظور او از انقلابی و قاطعانه عمل کردن، چیزی نیست مگر رساندن قهر و خشونت و بیرحمی باوج خود در سرکوب "مشرکین" و "منافقین" و مزدوران "شیطان" بزرگ - که بعدا به یکی از ویژگی های برجسته "خط" امام تبدیل گردید.

امام، در ادامه سخنانش اظهار میدارد(نقل به مضمون) که یکی از آن خطاهای جبران ناپذیر، گوش فرا دادن به «مصلحت اندیشان» بوده است -که حرف های غربیها را میزده اند و تقاضای عفو مخالفانی را داشتند که دست شان بخون آلوده نبوده است. او این عفو و بزرگواری و بخشایش را یکی از آن خطاهایی بشمار میآورد که سبب بوجود آمدن بحران و گرفتاریها و ضایعاتی سنگینی شده بود که از آنها زودتر سخن گفته بود. امام خاطر نشان میسازد، هم اینان اند که "فتنه" و «توطئه» میکنند.  کمی بعد امام اعتراف میکند که:

 اگر از همان آغاز پیروزی انقلاب مثل انقلابات دیگر جهان عمل کرده بودیم و درها را بسته بودیم...تمام رفت و آمدها را منقطع کرده بودیم و تمام این گروه ها را خفه کرده و منحل کرده بودیم و با شدت عمل میکردیم این گرفتاریها برای ما پیش نمیآمد.

گویا امام از بکار گیری طبع ملایم و خوی نرم خود، سخت پشیمان شده و احساس ضعف نموده و افسوس میخودر که چرا تیغ و تازیانه را از همان آغاز بکار نگرفته است و یا در بکار گیری قهر  و خشونت و بیرحمی، تردید نشان داده است.

حال، آیا این اشتباه، اشتباهی که امام خمینی بدان اعتراف میکند، همان اشتباهی نیست که رژیم دین برهبری آخوند خامنه ای را وا داشته است که از ارتکاب بدان بهر قنیمتی اجتناب نماید؟ چنانکه گویی اگر به توصیه امام خمینی یکبار دیگر سر اطاعت و فرمانبری فرود آورند و دروازه های کشور را بسته، راه های ارتباطی را در در درون و با بیرون از کشور قطع نموده و با "قاطعیت" انقلابی، دست به قهر و خشونت و بیرحمی بزند، بی مهابا تا میتواند معترضین را بخاک و خون کشانده، آنها را زخمین و مجروح و زیر ضرب و شتم به غل و زنجیر و اسارت در آورده مورد شکنجه و تجاوز قرار دهد، میتواند خیزش سراسری اخیر مردم را خاموش نمایند. ذهی خیال باطل!

حال آنکه، امام خمینی بعداز آن سخنرانی، چندین بار خشونت و بیرحی را باوج خود رساند و هر بار با موج دیگری از سر پیچی ها و نافرمانی ها روی در روی گردید. وحشت از مخالف و منافق بحدی گریبان او را گرفته بود که از بر افکندن هیچ سری بر زمین دریغ نداشت. جلادهای شقی و بیرحمی همچون جلاد معروف صادق خلخالی که براستی حجت دین اسلام بود و معروفتر از او جلادن و یا قضات سه نفری "مرگ،" ابراهیم رئیسی، مصطفی پور محمدی، طلبه های جوانی با کمتر از 24 سال سن و حجت الاسلام علی رازینی بودند که بفرمان امام خمینی بیش از 4 هزار زندانی سیاسی را در حالیکه دوران محکومیت خود را بسر میبردند، بجرم ایستادگی بر سر "موضع" خود، بدار شریعت آویختند، تعدادی فراتر از 90 نفری که حجت الاسلام جلاد خلخالی در ترکمن ظرف چند روز بدار شریعت آویخته بود و بدان در برابر رسانه ها افتخار میکرد.

اما، برغم این نسل کشی، نسلی که میتوانست بواسطه شهامت و تعهد انقلابی، نقطه پایان را بر حکومت اسلامی بگذارد، چیزی طول نکشید که در 18 تیر 75  جنبش دانشجویی هنوز جان بخود نگرفته، در عین طفولیت سرکوب و بخاک و خون کشیده شد. رژیم دین خیال را آسوده داشت که هژمونی نظام دیگر هرگز بچالش کشیده نشود. بر این تصور که تا زمانیکه نظام، مشی انقلابی امریکا ستیزی را ادامه داده و نظم جهانی را با دست یابی به غنی سازی هسته ای دچار اخلال نموده و در منطقه دست به آتش افروزی بزند، چه کسی میتواتند بخود اجاز دهد که به چالش اراده مطلق ولایت اندیشه کند. 

اگرچه، سکوت و خاموشی چند صباحی بطول انجامید با این حال ناگهان از درون نظام، جنبشی بعرصه ظهور رسید، که به لحاظ شکوه و عظمت، تنها با خیزشهای مردمی در قبل از 57 قابل مقایسه بوده و هست. جنبش سبز که با اهدافی اصلاح طلبانه و "رای من کجاست" آغاز گردیده بود پس از یکسال سرکوب، بزن و  بکوب و ببر و سر به نیست کن، با شعار "ولایت باطل" است، سر بزیر خاکستر فرو برد و زمینه را برای جنبشی هموار نمود اساسا ساختار شکن و آخوند ستیز، جنبشی که جرقه آن بدست حاکمان خطه خراسان، امام جمعه علم الهدی و متولی آستان امام هشتم، ابراهیم رئیسی زده شد، به جنبشی تبدیل شد که کف مطالبات مردم را تا گذار از حکومت اسلامی ارتقا داد، مطالباتی که در جنبش اخیر، برغم اعتراض بافزایش قمیت نفت، ماهیت آخوند ستیزی خود را حفظ نمود.

. اگر امام خمینی برای تحکیم و تداوم نظام دست به کشتار افراد احزاب، سازمانها و گروه هایی زد که اساسا دگر اندیش بوده و در دین باوری آنها شک و تردید بسیاری وجود داشت. رژیم کنونی، تحت رهبری آخوند خامنه ای، کسانی را هدف گلوله های آتشین شریعت قرار داده و یا به زنجیر میکشد و شکنجه میکند که از اقشاری برخاسته اند که اساسا انقلاب اسلامی بنام آنها برپا گردید، اقشار "مستضعفین" و یا "پا برهنه گان،" اقشاری که خود را روزی از یاران نزدیک امام و بنیان انقلاب اسلامی میدانستند.. رژیم دین، گلوله های آتشین خود را بر قلب و شقیقه کسانی می نشاند که از سر محنت و تنگدستی، از سر حقارت و خواری، حکومت آخوندی را به چالش کشیده اند. گزارشها همه از آن حکایت دارند که اگرچه جنبش اعتراضی را اینبار افزایش قیمت بنزین رقم زد ولی میتوان آنرا ادامه جنبش آخوند ستیزی ای خواند که در 96-97 بوقوع پیوست.  اینبار، حکومت اسلامی، برهبری ولی فقیه آخوند خامنه ای که پیشا پیش خود را برای رو در رویی و سرکوب معترضین آماده ساخته بود، بیرحمانه تر، خشن تر از همیشه بسرکوب خونبار معرضین دست زد.

برغم تجربه تاریخی خود، ، حکومت آخوندی هنوز فکر میکند میتواند مردم را با قهر و خشونت، با رعب و وحشت آفرینی، به تسلیم و اطاعت و فرمانبری، وادار نماید. حال آنکه ناقوس مرگ حکومت آخوندی بصدا در آمده است و در گوش همگان طنین افکن گردیده است. یک خیزش و یک سرکوب قهرآمیز و خشونت بار دیگر، تردید مدارد که موجودیت و هستی قشر مفتخوار آخوند را تهدید به نیستی و بر چیدن بساط روحانیت، خواهد کرد.

سخنانی که هیچگاه پخش نشد

http://www.youtube.com/watch?v=BEXdUz-CUWk 

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com/

اسلام ناب محمدی،

بستر مصیبت و شوربختی ملت!

در میان سوالات بیشماری که در باره چند و چون و چگونگی خشونت و سرکوب سریع و بیرحمانه مردمی که در اعتراض و واکنش به افزایش،  300 درصدی نرخ بنزین، بر خاسته اند، یکی هم این سوال است که می پرسد آیا اسلام هم در وقایع مصیبتبار اخیر نقشی ایفا کرده است؟ سوالی که بسی بسیار بندرت پرسیده میشود. شاید بآن دلیل که عیان را چه حاجت به بیان است. اما، بعید بنطر میرسد که عیان بودن نقش دین در وقایع خشونتبار اخیر، لزوما بدون واسطه قابل فهم است و یا چند و چونی هم در باره آن وجود ندارد.

بدون تردید، پرسش نقش دین در شکل بخشیدن بوقایع اخیر، پرسش مناسب و بجایی است، اما، شوربختانه بازتاب، چهل سال غفلت از سلطه مطلق دین بر جامعه است، غفلت از سلطه دینی که مظهر آن "روحانیت" برهبری ولی فقیه و نظامی که بوجود آورده است، غفلت از دینی که چهل سال است مردم را به تسلیم و اطاعت و فرمانبرداری کشانده است و همه سوراخ سنبه ها را بر آنچه نافرمانی و سرپبچی از آئین اسلامی بشمار میاورد، مسدود ساخته است. چهل سال است که گشتهای ارشادی و امنیتی و نیروهای گوناگون ناهیان از منکر را به نظارت بر رفتار و کنشگری مردم گمارده اند، مبادا که  در تبعیت از قوانین شریعت اسلامی از جمله مقرارت حجاب و جدایی جنسیتها و مصرف نوشیدنی های نشاط بخش، دچار خطا، سرپیچی و یا نا فرامانی گردیده و تقدس نظام را لوث نمایند.

روشن است که اینگونه سخت گیریها، بازتاب ساختار قدرت در جامعه است، اما، ساختاری که بدست روحانیت و بنفع روحانیت، خصم آشتی ناپذیر انسان و آزادی، معماری شده است. اگر باجمال نظری باین ساختار افکنیم می بینیم که قدرت در انحصار قشر روحانیت و یا قشر آخوندها برخاسته از حوزه های علمیه تمرکز یافته است. هیچ نهاد قهریه امنیتی، اطلاعاتی و انتظامی   نیست که در آن نماینده ولی فقیه وجود نداشته باشد. این بدان معنا است که کنشگران، تصمیم سازان نظام ولایت، اول ملتزم به الله و جلوه او آخوند خامنه ای و اراده و امیال او هستند و در مرحله بعدی نیز نه به منافع ملت بلکه به منافع فردی و قشری می اندیشند.

محمد قلی یوسفی، اقتصادان و عضو هیات علمی دانشکده اقتصاد علامه طباطبایی، بر آن است که افزایش سه برابری قیمت بنزین مشکلات اقتصادی نظام را که در طی چهل سال برهم انباشته شده ند حل نمیکند، نه از قاچاق بنزین جلوگیری میکند و نه تقاضای بنزین را کاهش میدهد. حتی باعث تشدید بحران در نظام اقتصادی نیز میشود، یعنی که هم تورم زا است وهم نقدینه افزا، آفتی که کشتی ولایت را بگل نشانده است. این تصمیم فرا قانونی را، اقتصاد دان یوسفی، بیشتر تصمیمی سیاسی ارزیابی میکند که در جهت راضی ساختن اقشار ضعیف در جامعه طراحی شده است، بی خبر از آنکه باید به 60 میلیون یارانه رسانده که از آن 18 میلیون ضعیف ترین اند(سایت انتخاب 30 آبان 98).

اما، اگر کمی دقیقتر باین تصمیم سازی بنگریم، مشاهد میکنیم که از ان بوی دین بمشام میرسد. که چهل سال است که تمام مصیبت ها و نکبتها از اسلام بر میخیزد، نه از اسلام عبادی، بلکه از اسلام "ناب محمدی،" اسلامی که قدرت در ذات آن نهفته و با آن در وحدت است. لذا، تصمیماتی که آخوند اتخاذ میکند و تدابیری که می اندیشد، از بینش فقاهتی و عقل "اجتهاد" بر میخیزد نه از عقل محاسبه گر سود و زیان. حال آنکه، اسلام ناب محمدی یا ابزار عقل اجتهاد به زندگی اجتماعی مینگرد، عقلی که از علوم الهی و در نتیجه "حقیقت" ماورایی، انکار جهان مادی و فانی و دلبستگی های دنیوی، بر میخیزد. این بدان معناست که درست است که آخوند از گدایی به شاهی رسیده است،اما، چندان دشوار نخواهد بود اگر به گدایی باز گردد. ولی چون بر مسند قدرت نشسته است روشن است که اخرین قشری خواهد بود که مصیبت و نکبتی که مردم با آن دست گریبانند احساس نموده و متوجه آبرفتگی ویا کوچک شدن ثروت هنگفتی که بدست اورده است، میشود. با این وجود، حضرت ولایت به ملت نوید میدهد که مبادا تصور کنند که تحریمات در این یک و یا دو سال آینده برداشته خواهد شد، چرا که امریکا ستیزی تا خروج امام عج از غیبت ادامه خواهد یافت.

اقتصاد دان دانشگاه علامه طباطبایی، محمد قلی یوسفی در خاتمه ارزیابی خود از حوادث رخ داده، باین نتیجه میرسد که:

مردم شان و احترام می‌خواهند؛ نباید پولی چشم‌بسته به مردم داده شود، این پول باید در بخش تولید و توسعه اقتصادی سرمایه‌گذاری شود که اشتغال به همراه بیاورد نه این‌که در قالب گداپروری پرداخت شود. این اشتباه بزرگی بود که از ابتدا انجام شد و دولت روحانی در ابتدا اقدام احمدی‌نژاد را اشتباه ارزیابی کرد اما اکنون خود همان راه را در پیش گرفته، حتی به مراتب بدتر از احمدی‌نژاد(همانجا).

اینجا نیز اگر، کمی دورتر بنگریم، میتوانیم رد پای دین را نیز مشاهده کنیم. چرا که اخوند بقای خود را در   پسروی، در گسترش فقرو تنگدستی و در گدا پروری می بینند، نه در رفاه و آسایش و خوشبختی، نه در استقلال و خودگردانی فرد. جهل سال است که پیوسته بر قشر تهی دست و فقیر و ضعیف جامعه افزوده شده است بطوریکه بنابر قول معاون رئیس جمهور از هرچهار نفر شهروند سه نفر از آنها دچار مسئله معیشتی هستند. گسترش این فقر و تنگدستی بی سابقه که در نتیجه تحریمات اقتصادی باوج خود رسیده است، از سیاست و تدبیر "امریکا ستیزی،" و یا شیطان ستیزی، ایده ای برخاسته از بینیش دینی مبتنی بر مبارزه ابدی با "کفر" و "باطل" و "جهاد" و "شهادت،" خوار پنداشتن هستی و پیوستن به نیستی بامید کسب زندگی ابدی و بدست آوردن حوری های بهشتی.

افزوده براین، آخوند خامنه ای جلوه الله، همچون خداوند یکتا و یگانه، نسبت به انسانیت نهفته در بشر و اراده آزاد وی، بیگانه است. انسان را همچون الله؛ "بنده " و "رعیت " خود میداند. مسلم است که برای بنده و رعیت که نمی توان حق و حقوقی قائل شد. از آنها جز تسلیم و اطاعت محض، چیزی دیگری طلب نکند. رعیت و یا بنده نمیتواند «نه» بگوید. حق «نه» گفتن را ندارد. بر دوش ش هر باری که نهند، چقدر سنگین و کمر شکن، مهم نیست، بار بر شانه های ضعیف و لرزان باید به مقصد برسد. رعیت پشتش خم میشود و شکست بر میدارد اما، هرگزنباید ناله ای سر دهد و یا سخنی بزبان آورد. اما، وای بآن لحظه ای که بندگان به پا خیزیند و بگویند ما هستیم، ما زنده ایم و میخواهیم زندگی کنیم، باراده فقیه تسلیم نمیشویم، میخواهیم فرزندانمان در شرایطی بهتر زندگی کنند. که چهل سال زندگی در قیومت ولایت بس است. آنگاه این بندگان زبان بسته، این رعیتهای بارکش، "اغتشاشگر" و "شرور" و بازیچه دست توطئه گران امریکا و اسرائیل و عربستان خوانده میشوند.

روشن است، بیرحمی و خشونتی که حکومت آخوندی، در بخاک و خون کشاندن معترضین بکار گرفته است، تنها از بینشی بر میخیزد که در نهادش قدرت نهفته است و در نگاهداشت آن از برافکندن هر سری بر زمین دریغ ندارد. در هیچ کشوری که دستخوش نا ارامی های درونی بوده اند چه در گذشته و چه در زمان حال، معترضین را با چنین سرعت و بیرحمی سرکوب نکرده اند. کشتار بیش از 300 نفر در کمتر از 5 روز، صدها زخمی و مجروح و هزاران بیشتر بازداشت شده در چنین مدت کوتاهی باید در نوع خود بی سابقه و بسی هولناک خواند. چرا که بیرحمی و خشونت در بینش دینی با شدت بیشتری بوقوع می پیوندد، بان دلیل که دینمدار خود را بر حق و تبلور تقدس و پاکی و راستی الهی تصور میکند، و مردم را بندگانی محکوم به تسلیم و اطاعت و فرمانبری، بینیشی خالص اسلامی، خصوصیتی که مبارزه با آنرا در چهل سال گذشته بسی سخت و دشوار و پیچیده ساخته است.

در هر حال این اولین باری نیست که دین شمشیر بر کشیده است و معترضین به تصمیمات و تدابیر و سیاستهای آخوندی را بخاک و خون کشانده است و آخرین بار هم نخواهد بود. اما، در خلال یکی ار همین خیزش هاست که حکومت دین، همچون همه حکومتهای خودکامه، از هم فرو می پاشد و به زباله دان تاریخ می پیوندد. تردید مدار که رهایی و آزادی بشر یک ضرورت تاریخی ست.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com/

از آخوند ستیزی

! تا رهایی و آزادی

پس از گذشت چهل سال آنچه بیش از هرچیز دیگری در جامعه ما عادی گشته است مشاهده "روحانیون،" علما، فقها، آیت الله ها و حجت الاسلامها یا بطور کلی "آخوند"ها بر مسند قدرت است و مشاجرات و درگیریهای لفظی دایمی میان آنان که البته در خدمت فریب و منفعل ساختن ملت است. گاهی متولیان مقدس دین اسلام، چنان بجان هم میافتند، چنان یکدیگر را رسوا میکنند گویی عنقریب جنگ داخلی بوقوع می پیوندد. چهل سال است که جامعه صحنه رقابت ولایت و ریاست بوده و هست. در حالیکه بر روی یکدیگر لبخند میزنند، نزاعها و زد و خورد دهای دائمی، اتهام و تهمت زنی ادامه یافته است. با این وجود، هرگز نه خونی از دماع کسی جاری شده است نه بزیر چشم کسی سیاهی و کبوده نشسته است. البته آنهایی که رسما آخوند نیستند، عمامه به سر و قبا و عبا برتن ندارند، میتوان نیمه آخوند خواند. چرا که اگرچه لباس آخوند ها را برتن ندارند ولی، پیراهنهای یقه بریده پوشیده، ته ریشی و پیشانی ای کبره بسته و انگشتری عقیق بانگشت کنند.بعضا، خود را از آخوندها بسی خبره تر نیز میدانند. احمدی نژاد را بیاد دارید، او بود که برای آخوندها از معجزات امامت و ظهور امام در حوالی عراق خبر میداد و آنرا علت اصلی حمله امریکا بعراق تعبیر و تفسیر میکرد. ولی فقیه و منتصبین او در شورای نگهبان، رئیس جمهور،.حسن روحانی، رئیس قوه قضائیه، ابراهیم رئیسی همچنین وزیر اطلاعات، محمود علوی، رئیس شورای مصلحت نظام، صادق لاریجانی آملی و یا حسین طائب، رئیس اطلاعات سپاه پاسداران، همه برخاسته از قشر آخوندها هستند.

بعبارت دیگر، حلقه های فوقانی و حتی میانی ساختار دین و قدرت، ا از "روحانیت،" برخاسته ازحوزه های علمیه، تشکیل شده است، روحانیونی که از طلبگی آغاز نموده و "علوم" الهی، بویژه علم فقه آموخته اند. پس بجاست که نتیجه بگیریم،"دینی" بودن ساختار قدرت  در جمهرری اسلامی، واقعیتی است انکار ناپذیر. تلقی حکومت ولایت در مرحله اول بعنون یک نهاد سیاسی، یا ناشی از رودربایستی با دین است و یا برخاسته است از بی توجهی نسبت بسلطه دین بر ساختار قدرت. کژفهمی این معادله ما را پیوسته از رسیدن به هدف، یعنی گذار از حکومت دینی باز میدارد. چرا که در نهایت این دین و آموزشهای دینی ست که جامعه ما را به سیاهی و تاریکی کشانده و مصیبت زده نموده است.

بذری که نظام ولایت فقیه در چهل سال پیش کاشته است، بذر استبداد دین و قدرت، هم اکنون ببار نشسته است، چنانکه کشور ما را به لبه نابودی و نیستی کشانده است. نظامی که در آن فقیه "فصل الخطاب" است، از آغازین لحظه ای که بر مسند قدرت نشست، نشان داد که  هم با معنای "ازادی" بیگانه است و هم با مفهوم "انسان" نه بعنوان "بنده" و یا "رعیت" بلکه در مفوم نوین آن، بمثابه انسانی اندیشمند و خرد ورز و خودگردان.

این بدان معناست که اسارت در بند شریعت اسلامی و زوال انسان  از دوران امامت خمینی آغاز و هنوز در دوران خداوند امام خامنه ای شتاب بی سابقه ای گرفته است. یعنی که ولایت فقیه در پیروی از پیامبر اسلام شمشیر برکشیده، جماعت را در درون کشور به تسلیم و اطاعت و فرمانبری کشانده و اقتدار نظام ولایت را به قیمت گسترش بی سابقه فقر و فلاکت در کشور در منطقه گسترش داده است، البته نه بر اساس اقتدار قرآن مقدس و آسمانی بلکه با ابزار تطمیع و تحریص گروه های بومی، هزینه ای بس هنگفت که بجای اینکه شکم ملت را سیر کند، هزینه یار گیری در منطقه مینمایند تا بتوانند روزی بعنوان یک سپر دفاعی در برابر دشمن از آن بهره گیری کنند. البته که ما شاهد نتیجه این توسعه در عراق و لبنان هستیم که میتوان آنها را جنبش هایی خواند علیه "امپریالیسم" اسلامی. تظاهرکنندگان عراقی، آنها که سینه شان با گلوله هایی متلاشی میشوند که از اسلحه های افراد نقاب دار شلیک میشوند، عمدتا از شیعیان عراق هستند که تصاویر رهبران جمهوری اسلامی را زیر لنگه کفش گرفته و میگیرند. در لبنان نیز اقتدار جمهوری اسلامی بدلیل ضعف اقتصادی در حال نزول است. افزوده بر این اکنون جهانیان، بویژه کشورهایی که نظام ولایت در آنها رخنه کرده است به ماهیت  ضد بشری جمهوری اسلامی  نیزآگاه گشته اند.

این درحالی ست که "امپریالیسم،" همچنانکه لنین گفته است، آخرین مرحله سرمایه داری ست و خود فرایندی از انقلاب صنعتی و دگرگونی یک جامعه روستایی فئودالی به جامعه ای سرمایه داری ست که بقول مارکس تمام روابط گذشته و سنتی که جامعه با آن آخت داشته است ذوب نموده به دود تبدیل نمود. امپریالیسم اگرچه سیستمی بوده و هست که بر اساس استثمار کار ارزان و بهره وری از مواد خام بنیان گذارده شده است، اما مردم کشورهای امپریالیستی، از رفاه و آسایش نسبی و رشد طبقه متوسط و بهبود شرایط زندگی، بهره مند بوده اند. حال آنکه وقتی حکومت دینی به جهان گشائی و توسعه نفوذ خود در کشورهای دیگر دست میزند، نه تنها از این جهانگشائی پشیزی بمردم نمیرسد بلکه مردم را در فراهم آوردن معیشت روزانه، با مشکلات بزرگی روبرو ساخته است. یعنی که توسعه اقتدار یک حکومت بقیمت گسترش فقر و فلاکت ملت، محکوم به شکست است. ولی فقیه، شاید بر آن تصور است که میتواند با سرکوب و خفقان، با خشونت و بیرحمی، ملت خود را به تسلیم و اطاعت و سکوت وا دارد و به آتش افروزی در منطقه ادامه بدهد. بی جهت نیست که مردم خطاب به نظام شعار سر دادند که "سوریه را رها کن و فکری بحال ملت کن."

 اگرچه جمهوری اسلامی هر روز با خطر از هم گسیختگی از درون  روبرو ست، با این وجود هرگز نمیتوان امیدوار بود که نظام استبداد مضاعف دین و قدرت را از بیخ و بن برکنیم، بدون آنکه با ارزشهای استبدادی نهفته در بطن دینی که در دامنش پرورش یافته ایم، دین اسلام، خود را رو برو سازیم، دینی که بواسطه متولیانش، آخوندها بر جامعه سلطه افکنده اند.

بنابراین، تنها زمانی میتوانیم بسوی آزادی حرکت نماییم و به کسب انسانیت خود نایل شویم، که در چهره دین خود که مظهر ان آخوند و روحانی است، دور از"تعصب" و "غیرت"، بنگریم. در غیر اینصورت نمیتوان چندان بآینده خوشبین بود، آینده ای دمکراتیک و آزاد..

 بعبارت دیگر، جوش و خروش مردم حتی اگر بر ساختار قدرت فایق آید و پیروز گردد، ممکن است که هرگز به آنچه که میخواهد که نهایتا آزادی ست، نرسد. جنبشی که در حال شکل گیری ست، جنبشی که به آخوند ستیزی تمایل نشان داده است و اعلام داشته اند که"... آخوند باید گم بشه" خود بازتابنده حرمت و اعتبار از دست رفته قشر روحانیت مظهر دین است.

این بدان معناست که رشد و نمو جنبش مردمی در گرو ستیز با روحانیت، و یا آخوند، متولی دین اسلام است. چه در فرآیند این ستیز است که میتوانیم خود و جامعه را رها و ازاد سازیم.  در فرآیند آخوند ستیزی ست که شستشوی درون خود از توهمات و تعصبات و "غیرتمداری" امکان پذیر میشود. اگر بدگرگونی ارزشهای خود آزاد نباشیم، بچه چیز میتوانیم آزاد باشیم؟ آیا تنها آزاد هستیم که تسلیم شده و اطاعت کنیم، چشم بسته و دهان بسته بزندگی حیوانی خود ادامه دهیم؟  بفرض که نظام دیکتاتوری را بر اندازیم، اما ارزشهای استبدادی، فرهنگ حمد و ستایش، فرهنگ تعظیم و تکریم، دستبوسی و پا بوسی، فرهنگ تملق و چاپلوسی، دو رویی و ظاهرسازی، فرهنگ خرافه پرستی و رجعت بگذشته و گریز از مسئولیت و قانون را همانگونه که بارث برده ایم باز تولید نموده مورد دفاع و حفاظت خود قرار داده و به نسل دیگر انتقال دهیم. در چنین صورتی تجربه نشان میدهد که از گودالی به بیرون جهیده و درگودال دیگری فرو میرویم. نه هرگز میتوانیم اندیشه رهایی را گسترش داده و ماندگار سازیم و نه میتوانیم باز یافت انسانیت و آزادی را به یک "منش" و "گفتمانی" موثر  در برابر شریعت اسلامی، تبدیل نماییم.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com/