ما همه از تبار

زندیقان

 هستیم!

 

تاریخ نشان میدهد که نظام های ایدئولوژیک، نظام هایی نیستند که بسادگی فرو ریزند، مگر بر پی و ستونهای بنیادین ساختار آن ایدئولوژی ضرباتی فرود آوری که اگر ویران نکند به ناگهانی، آنرا چنان ضعیف کند که بزحمت نفس بر آورد. اما، آنچه صربه بر بنیاد ایدئولوژی نظام ولایت فقیه را دشوار ساخته است، آنست که ایدولوژی نظام، یک ایدئولوژای نیست بیگانه ، مثل مارکسیسم- لنینسم، با اصل و اصولی غریبه در تضاد با باورها و اعتقادات بومی، بلکه بسی بسیار آشنا و مانوس و عجین گردیده است با تارو پود ما ایرانیان دریک دوره طولانی تاریخی با انتقال از یک نسل به نسل دیگر. یعنی که آنچه ایدئولوژی حکومت اسلامی را مثلا از ایدئولوژی مارکسیسم- لنینیسم جدا میسازد آن است که ظاهرا نیازی ندارد که ارزش و اصل و اصول خود را بر جامعه تحمیل نماید با ابزار توسعه حرب و سازمانها و نهادهای امنیتی که  ناظر بر رشد و تکامل ارزشها و باورهای  جدید در جامعه باشند، امری که به ستمگری و سرکوبگری میانجامد.

از آنجا که ایدئولوژی حاکم بر جامعه ما ریشه در دین، در باورها و اعتقادات ما دارد،  تا کنون از نقد مصون مانده است. مثلا، نقد مفاهیمی بنیادین ، مثل لا الله الا الله، خدایی نیست مگر خدا، مهفوم، گزاره، عبارت، کلام و یا سخنی که  بر سر هر زبانی جاری گردد، سخنی بسی بسیار عادی، در برابر عقل انتقادی واقع نشده است. چه اگر آنرا مورد بر رسی قرار دهیم، مشاهده خواهیم کرد که لا الله الا برغم چهل سال حکومت به نفوذ و نقشی که در شکل بخشیدن به شخصیت و فرهنگ بومی ما بازی کرده است توجه لازم نشده استکه، چنانکه گویی میتوانی ساختااری که بر دین و قدرت بنا گردیده است براندزی بدون آنکه برمفاهیم بنیادین ایدئولوژی ان ضربات مهلک نقد را وارد سازی.  چه باک اگر  واکنشهایی را از سر تعصیب و جهل و نادانی، برانگیزد.

اگر سخن را خلاصه بکنیم.  اسلام را میتوان به یک "پیام" یا گزاره و یا مفهوم و سخن تفلیل داد، که بنیادی ست، مثل پیام لا الله الا الله که میتوان گفت بیانگر جوهر اسلام است. اینجا از همان پیامی سخن میگوئیم که آیت الله مرتضی مطهری، معمار اصلی حکومت اسلامی، در مقدمه کتاب استاد عبدالحسین زرین کوب، 200  سال سکوت سخن میگوید، از پیام "اسلام،" پیامی که چون بگوش مردم  ستمدیده سرزمین ایران رسید، آغوش خود بر آن گشودند و در برابر هیبت و عظمت پیام اسلام سر تعظیم فرود آوردند در برابر کلام الله همه زبانها در حلقومها فروکشیده شدند. این ادعا و یا چنین تعبیری در مقدمه کتابی نگاشته شده است که از دویست سال مقاومت ایرانیان در برابر تازیان مهاجم، از کشتار و خونریزیها سخن میگوید که بدست تازیان صورت گرفته است. استاد مطهری البته از تاثیر معچزه انگیز پیام اسلام چه گزافه ها و مبالعه ها که نکند، اما، نگوید که این پیام چیست و در آن چه سحر و جادویی نهفته بود  که مردمی دارای تمدن و فرهنگی یکهزارساله را وادار به سکوت نمود.

یعنی که اگر بگوییم که پیام اسلام در سخن و یا کلام لا الله الا الله  نهفته است راه مبالغه را برنگزیده ایم. چون این پیام بود که بضرب شمشیر و پس از بیش از دویست سال، مقاومت، بر سر زبان ایرانیان جاری گردید. چون این کلام پیروزی بود، کلام حاکم، اکر بر زبان هر ایرانی که جاری میگشت میتوانست بماند و ملک خود نگاه دارد و  بهمین دلیل  به آنان نام مولی دادند، به معنای عفو شده و یا آزاد شده. حال آنکه آن ایرانیانی که از راندن این سخن بزبان، و ایراد اشهد خود داری میکردند، ذندیق و یا کسانی که به توحید اعتقاد نداشتند شناسائی میشدند، کسانی که این پیام وحدت را مغایر باورهای خود می پنداشتد و بر دوئیت و دو گانگی.باور داشتند. که الله نمیتواند هم منشا شر و ظلمت و تاریکی باشد و هم منبع نور و نیک و روشنایی.  ذندیق ها حق زندگی را نداشتند و باید بدست مرگ سپرده میشدند. چه نخبگان و اندیشمندانی که بجرم ذندیق بودن بدست، متولیان پیام اسلام و حاکم و فاتح برسرزمین عجم بخون خود نغلتیدند

حال کار ما ایرانیان به آنجا کشیده که با راندن این سخن بر زبان به این جهان گام می نهیم و با بیان آن بسوی الله روانه شویم. هم اکنون نمیتوان آدمی را یافت از تبار مسلمانان که به یکتایی و یگانگی و یا لاالله الا الله،  باور نداشته باشد؟ چه روایت بر آنست  که این پیام را الله، خداوند یکتا و یگانه بواسطه فرشته مقرب خود، جبرئیل به رسول برگزیده اش، محمد مخابره کرده است. که این پیامی نیست برساخته عقل و خرد انسان. که این پیام برآمده است از یک موجود ماورایی و سر آغاز کلامی ست که مقدس است و آسمانی، مفهومی مطلق و بلا مناعزه، کلامی ماورای چون و چرا و شک و تردید.  در این کلام بنیادین اسلام و یا در پیام لا الله الا الله، ظاهرا نه خشونتی نهفته است و نه قهر و حتی خشم و نفرتی.

بعبارت دیگر، لا الله الا الله، آغازین و بزرگترین و مهمترین پیام دین اسلام است که محمد به مردم بادیه نشین عرب ابلاغ نمود. اگر با دقتی بیشتری باین پیام بنگریم، می بینیم که این بیام از آغاز چیزی نبوده و هنوز هم نیست مگر فراخوانی بسوی تسلیم و اطاعت از خدای یکتا و یگانه که امتناع از ایراد آن کفر است و گناهی نا بخشودنی و یا کبیره در قاموس اسلام، گناهی که سزاور مرگ در این جهان و سوختن و عذاب الیم در آن جهان. حتی به شک و تردید در وحدت و یگانگی الله هم مجاز نیستی، کنش و تفکری که در غرب بر تاریکی قرون وسطی غلبه کرد و سر انجام به حاکمیت دین پایان داد و راه را برای رشد و تکامل علم و عقل  تستن هموار ساخت و جهان را دگرگون نمود، شیوه تفکر و نگرشی که مسلمانان جهان از جمله ما ایراانیان از آن بازداشت شده ایم، شیوه تفکری که کهنه را دفن میکند و نو را تولید و دوباره تولید.

اگرچه در آغازین ترین سوره کلام آسمانی، قران مقدس، الله خود را بخشنده و مهربان معرفی میکند، اما از آن "بندگانی" که از فرستاده و برگزیده او، فردی را که "رسول" خود میخواند، محمد، سرباز زند نمیگذرد. یعنی که الله، خداوند یکتا و یگانه در عین بخشندگی، کین خواهی کند و بسختی، انتقام ستاند، با ابزار قهر و خشونت، تنبیه و مجازات و شکنجه و یا عذاب "الیم" و یا درد و رنجی پایان ناپذیر، مثل سوختن در آتش مهیب دوزخ نه یکبار و چند، بلکه مکرر، تا ابد بزندگی باز گردی و سراسر درد و رنج باردیگر در شعله های آتش جان دهی. آیا این پیام میتواند چیزی باشد بجز آنکه: مبادا که در برابر الله سر اطاعت فرود نیاوری، به "احکام" او، باراده و امیال او که غایت است و نهایت و مطلق، گردن ننهی. بزبان گویاتری بدان که اگر شک و تردید بخود راه دهی نسبت به وحدت الله، با منافق شوی و یا مشرک. همچنانکه پیامبر اسلام بفرمان الله نسل منافق و مشرک را از میان برداشت، ولی فقیه نیز از آغاز دست به پاک زدایی جامعه از منافق و مشرک زد. چون ولی فقیه هم خدایی شد بی همتا، یکتا و یگانه، دارای علم و عقل لایتنهاهی. که حرف او فرمان بود و حکم و قانون، مطلق، نهایی و غایی. هم اکنون آنهائیکه به یکتایی و یگانگی ولی فقیه تردید بخود راه دهند و تردید خود آشکار کنند یا سرهاشان بر دار رود و یا باید در سیاهچالهای رژیم دین بپوسند و پرپر شوند. کسانی هم اکنون بدلیل نه گویی در سیاچالهای مخوف نظام بسر میبرند که بسی بسیار شایسته تر از طایفه فقها هستند که رهبری این کشور را بدست گرفته اند. بدست عاقلان است که میتوان به نجات  از منجلاب فساد و تباهی امیدوار بود. نظام ولی فقیه، همچون دوران رسالت چیزی نجوید مگر تسلیم و اطاعت. که در عالم واقعی بدین معنا ست که باید آنچه را کذبی بیش ندانی، حقیقت خوانی، حقیقتی نهایی و غائی، وگرنه سر بباد دهی.

بعبارت آخری، آنچه مهم است وحدتی ست که بین پیام و پیام آور در حکومت ولایت برقرار شده است که اصالت حکومت ولایت فقیه را بعنوان یک نظام اسلامی مورد تایید قرار میدهد.  چه اگر این تعبیر از پیام اسلام درست باشد تا فراخونی نو مثل فراخوان زندیقان، در برابر فرا خوان لاالله الا الله یافت نشود، حکومت ولایت فقیه برغم تمام بحران های همزمان و ورشکستگی اقتصادی بر جای خود خواهد ماند. مگر آنکه دچار یک بلای آسمانی مثل کرونا بشود.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com/

 

گوش

 کن ای فقیه! 

 

 گوش کن ای فقیه. مصلحت این ست. امروز به فردا مینداز. با احترام و صلح و صفا از اریکه قدرت فرود آی که ابن مسند را جایگاه شیطان است. کمتر کسی را میتوان یافت که بر اریکه قدرت تکيه زند و به اعمال شنیع و برخلاف وجدان و اخلاق دست نزند. بی رحم و مروت نشود. دروغگوئی، رياکاری و دو روئی نکند. ظلم و ستم روا ندارد. مرتکب جرم و جنایت نشود. حرص نزند و طماعی نکند. از دریافت واقعیت رویگردان نباشد و رویاهای خود را جایگزین آن نکند. حرف حقیقت گوش هایش را 

آزار ندهد و از فکر رو در روئی با آن دچار کابوس نشود.

ای فقیه تو نیز نه  تنها از اين قانون مستثنی نیستی، بلکه بیش از هر حاکم دیگری، قدرت پاک مست و مدهوشت ساخته است. بهوش نیستی که چه کنی و بسوی چه ناکجا آبادی روانی.

  حال خوب گوش فرا ده ای فقیه. محمد رضا شاه را بخاطر داری؟ شاهان پیش از او هم بدون تردید میتوانید به ياد آورید. هیچیک از آن حاکمان بنام دین و مذهب حکم نراندند. حکومت در اصل سیاسی بود. باين دلیل تنها گور  خود میکندند. اما تو ای فقيه هم گور خود کنی هم گور دين و مذهب. آن حاکمان با اعمال خود زمینه ساز يک انقلاب سياسی شدند ولی شما زمينه ساز يک انقلاب اجتماعی هستید و خود از اين موضوع بی اطلاعيد. تنها اریکه قدرت نيست که در معرض خطر سرنگونی است بلکه منبر خطابه و موعظه  است و دستگاه فقاهت و حق و حقوق ولايت. در انقلابی که شما فراهم خواهید آورد هر آنچه نهان ست لخت و عريان گردد. حرام  و حلال، حجاب و مقنعه، امر به معروف و نهی از منکر همه بر چوبه دار آویخته شوند و کلام الهی بر سر نیزه ها رود. بساط فقاهتی از هم فرو پاشد و پايه های دين و مذهب اگر متلاشی و ویران نگردند، اعتبار و منزلت خود از دست دهند. اگر جامعه به بی دينی 

.نگراید، با چشمانی مظنون و مشکوک به دين و دین داری خواهد نگریست.

 مگر نه اینکه شما نماینده دين و امام و الله ايد و بنام آنها حکم میرانید، بنابراین تنها نام خود نيست که با زشتی و پلیدی یکی سازید بلکه نام دين و خدا و پیغمبر است که به رسوایی  میکشانید. اين دشمنان اسلام نبستند که اسلام را تهی از معنا و مفهوم انسانی کنند. چه نيازيست. چنین هرگز کسی بهتر از شما، فقیه حاکم، نکند. اسلام را چنان ذلیل و خوار ساخته ايد که نیش انسانی ناچیز  در پیکر عظیم  و پهناور ش لرزه افکند. اين چه بنائي ست فولادين و ابدی که بسخن ناخوشی احساس فرو ریزی در بنيانش نشيند. بسيارند آنان که اسلام را سبب فقر و عقب ماندگی و همسان تحجر, سکون ,  انجماد فکر,  استبداد، قهر و قدرت، و خشم و خشونت پندارند. دشمن رشد و تکامل و پیشرفت دانند. ادعائی که به سادگی نتوان بر آن مهر باطل زد و به دسیسه های شیطانی نسبت داد. چرا که شاهد زنده حکومت فقاهت است.

آيا  ميتوان بدست آورد های انقلاب اسلامی برهبری خداوند خمینی و خامنه ای نگريست و چيزی جز پسروی ديد؟ ای فقیه عمامه خويش بالا بزن و منصفانه قضاوت کنيد. آيا بجز قهر و قدرت، ستم و سرکوب، جنگ و خونريزی و تخریب و ویرانی نهال دیگری هم نشانده ايد؟ آيا بجز قساوت و درنده خوئی و خشم و خشونت, بذر دیگری هم کاشته ايد؟ با توسل به تیغ و تازیانه مردم را خاموش و تسلیم ساخته و خاطر آسوده داشته اید که چرخ گردون پیوسته بر وفق مراد گردد. ذهی خیال باطل؟

    

گوش کن ای فقيه، برغم زیرکی و ذکاوت داتی ات، اين مردم را هنوز بجا

 نیاورده ايد. مردم ایران از آن گونه اند که در لحظه تسلیم جان به جان آفرین، ناگهان بپا خیزند. برگرده بار سنگین بسیار حمل کنند و نفسی به اعتراض نکشند. به اسارت تن دهند و تسلیم و فرمانبردار شوند. به کم راضی و به اميد نجات بانتظار نشينند. دست بسوی تقدیر برند. سوزند و سازند، و روزگار به آه و ناله سپری کنند، گوئی نفس آخر را امروز و فردا ست که برآرند. در اين لحظه است که کار ساز شوند. بپا خيزند و بساط ظلم و ستم از بيخ و بن برکنند. تاکنون چندین بار بپا خاسته اند، چه موجبی ست که باور کنيم که اینبار به پیروزی نرسند. ممکن است که، تا لحظه نهایی حرکت و جنب و جوشی هم نکنند چنانکه گویی مرده و بی جان شده اند. اما، ناگهان 

بپا خیزند و بساط ظلم و ستم را در هم کوبند.

 گوش کن ای فقيه. مصلحت اين ست. از جايگاه شيطان پيش از آنکه دير شود، فرود آی. مردم ايران بزرگوارند و بخشنده، اگر عذر گناه به فريب شيطان بخواهيد، خود را از صحنه سياست بيرون بکشيد. به مسند و منزلت روحانيت باز گرديد (اگر بجا ماندده ار آن چیزی). مردم را به محبت و مهربانی با یکدیگر فرا خوانده  و راستی و درستکاری را توصیه نمایید . از امر و نهی و صدور فرمان دست بشویید. مردمان را آزاد گذارده به عقل و خرد آنها اعتماد داشته باشید. ننگرید مردم را همچون مقلد و یک حیوان نادان بلکه بنگرید بآنان همچون انسان دانا و بینا، آزاد و خود مختار. بدعوت بپردازيد و ارائه پند و اندرز. از سر راه پيشرفت و ترقی کنار رويد. روحانی  و نورانی شويد حيله و رياکاری بس کنيد. بيش از اين بجرم و جنايت دست خود آلوده نکنید.  

گوش کن ای فقيه. قدرت فریبنده است و زیبا ، بهمین دلیل شیطانی ست. گوش کن ای

 فقیه فریب شیطان را نخور. جبرئیل قرنهاست که بازنشسته شده است. انتظار نداشته 

.باش که آیه های شیطانی را بر سر زبانت برنهد.

 گوش کن این فقیه. به رضا از اریکه قدرت فرود آی قبل از آنکه بارگاه فقاهت و دستگاه حکومت با خشم و خشونت در هم فرو ریزد همانگونه که بارگاه بشار اسد فرو ریخت. بخود غره نشو  و فریب شیطان را نخور ای فقیه. گوش کن.

فیروز نجومی

firoz nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjme@gmail.com 

تسلیم

 یا شاخ تو شاخ

با شیطان بزرگ

!تا قیامت

 

بنظر میرسد که میتوان پایان نظام را در چشم انداز مشاهده نمود. اما، خسارتبار نخواهد بود اگر، مختصرا به نقش دین اسلام، در پستی و بلندی تاریخ مورد بازنگری قرار دهیم. در جنین صورتی بزودی در یابیم که دین اسلام، در اصل دین تازیان در عقب نگاهداشتن جامعه ما نقشی مادرانه را در تاریخ باز کرده است. چرا که دین تازی با هر گونه آزادی، از آزادی پوشش گرفته تا آزادی بیان و اندیشه، در ستیز و خصومت آشتی ناپذیر بوده است. نه میانه ای با موسیقی داشته است و نه با نقاشی و تاتر و سینما، یا اصولا انواع و اقسام هنرها. همین بس، که نگاهی  به تاریخ موسیقی ایران و یا کم و بیش هر آنچه که خلاقیت هنری نامیده میشود، بیاندازیم تا بدانیم که از چه دالان های تاریک و متروکی زاییده شده و و رشد کرده اند. جامعه ایکه در آن موسیقی مضر و گنه آلود و اسباب لهو و لعب بشمار میرود، هرگز نمیتواند خود را در ردیف کشورهای با فرهنگ و متمدن دنیا قرار دهد.

 

 دین تازی نه تنها توانایی های ما را در پیشبرد هنرها محدود ساخته است بلکه با ابزار احکام حلال و حرام،  شریعت اسلامی، رفتار و کردار مردم را هم پیوسته تحت  کنترل خود گرفته است. شاهان صفوی قصر عالی قاپو را بنا کردند که خود را از آلودگی به موسیقی و ابزار عیش و خوش گذرانی، مصون بدارند و از خشم علما و فقها در امان باشند. بعبارت دیگر، در جامعه ای که دین هویت میشود، چیزی وجود ندارد که مصون از تاثیر و نفوذ دین بوده باشد. بهمین دلیل وقتی هم بپا خواستیم، بنابر فرمان ولایت، دست به  "انقلاب دینی " زدیم.

 

خوشآمد گویی به انقلاب 57 را باید بازتاب بیگانگی جامعه دانست با آزادی. این واقعیتی ست که دین و باورهای دینی زمینه را برای تهاجم دوباره تازیان از درون هموار نموده  و  گذار از استبداد شاهی به استبداد ولایت و یا استبداد مضاعف دین و قدرت، آماده مینمود.

 

ایران را به لحاظ رشد علم و صنعت میتوان با کشورهایی مثل کره جنوبی و چین کمونیست مختصرا به مقایسه گذارد. در تقریبا نیم قرن گذشته، چین و کره جنوبی با قدرت های جهانی از جمله امپریالیسم آمریکا روابط حسنه ای داشته اند. مسلم است که در این رابطه تنها سرمایه داران امپریالیستی نیستند که سود برده اند. چین بزودی بزرگ ترین قدرت اقتصادی در سراسر تاریخ، ایالات متحده  آمریکا را پشت سر خواهد گذارد.

 

 چین هم اکنون در اقصا نقاط جهان دارای منافع اقتصادی ست. مواد اولیه و خام را میخرد، و با صنعت و تکنولوژی ای که از غرب وارد کرده است، به سراسر جهان کالاهای مصرفی صادر میکند که اکنون بسیار فراتر از بنای زیرساختهای صنعتی هم رفته است. آمریکا، هماکنون، چین کمونیست باید خود را مدیون دشمن دیرینه خود، بداند در ارتباط با افزایش تقاضا برای کالاهای زیر ساختی، تکنولوژی و مصرف کالاهاس تولیدی.

 

در همین دوران کره جنوبی در ردیف بزرگترین کشورهای صنعتی جهان قرار میگیرد. کالاهای الکترونیک و تکنولوژی مصرفی کره جنوبی در سراسر جهان، بازاری گرم دارد. بر نظام دیکتاتوری پایان نهاده و دمکراسی را جانشین آن ساخته است. اگر چین کمونیست، کاپیتالیسم و ارزش ها و هنجار های درون بازار را درآغوش نمی کشید، هرگز نمیتوانست تغییری اساسی در سرنوشت مردم و سرزمین چین را به پیش رانده و طبقه ی متوسطی را بوجود آورد به بزرگی جمعیت آمریکای ابر قدرت جهان.

 

حال کدام یک از این کشورها را میتوان مستقل دانست؟ چین و کره جنوبی را که با قدرتهای جهانی نرد عشق میبازند، باید مستقل بدانیم و یا نظام تازیان بومی را که نزدیک به پنج دهه است بر طبل مبارزه ضد امپریالیستی و یا بزبان تازی، ضد "استکباری " میکوبد؟ اگر افزایش دلارهای نفتی نبود     جامعه ی ایران، هماکنون، جامعه ای بود در سطح همسایه های شرقی خود، پاکستان و افغانستان. اما بعکس چین و کره جنوبی، حکومت اسلامی، براندازی امپریالیسم و صهیونیسم را هدف نهایی خود قرار داده است.

 

شاید کم نباشند آنان که فکر میکنند که جمهوری اسلامی تنها کشوری است که ابر قدرت آمریکا و فرهنگ و تمدن غرب را با یک چالش اساسی روبرو ساخته است و بدین لحاظ دارای شایستگی ست، بویژه در شرایط کنونی که بیش از 46 سال تحت فرمان یک فرد بگردش در امده است. اگر، هم اکنون نظام در بحرانهای گوناگو در حال غرق شدن است با مسئله بود و نبود خود روبروست. تسلیم و یا جنگ؟

 

 البته،  تحلیگران به آنچه که در درون نظام آخوندی  میگذرد، چندان اعتنائی  ندارند، که مبارزه با دشمن خارجی در اصل به معنای سرکوب و خاموش ساختن دشمنان درونی بوده و  هست. مسلم است که حکومت دین برای ادامه حیات و نفس کشیدن به "دشمن خارجی" تا ابد نیازمند است. در دست حکومت تازیان بومی، دشمن خارجی ابزاری برای سرکوب و نابودی نقد و نفی و مقاومت و نیز هر گونه آزادی ست باستثنای آزادی تسلیم و اطاعت در درون. همچنانکه جنگ و درگیری الله با کافران و منافقین هرگز پایان نگرفته است، جنگ نظام ولایت با دشمن خارجی یا به لفظ ولایت، "شیطان بزرگ "  نیز تا قیامت ادامه دارد. اما، کسی چه میداند. تازیان بومی باید فاتحه خود را بخوانند، امریکا و اسرائیل چه حمله بکنند و یا نکنند. جامعه ما هم اکنون انباشته است از مواد انفجاری، فقط جرقه کوچکی لازم است که بارگاه فقاهت و مدارس آخوندی را از بیخ و بن بر کند.

 

فیروز نجومی

firoz Nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@gmail.com

  

 

حرف روشنایی:

گفتیم بازهم میگوئیم

 

 

گفتیم بازهم میگوئیم. میگوئیم و هرچه در دلمان هست میگوئیم. چه جای رودربایستی ست؟ چه جای ملاخظه است و دم فروبستن؟ اگر میگوئیم و میگوئیم که بازهم میگوئیم وصد بار دیگر هم میگوئیم ، بآن دلیل است که تو هم بگوئی، که او بگوید، آنها نیز بگویند. اگر نگوئیم چگونه بدانیم کیستیم و چیستیم؟ چکونه بدانیم چیزی مشترک در دل و یا چیزی در تضاد باهم داریم؟

 

درست است که هرچه دیروز گفتیم آزادی،ا ستقلال، عدالت اجتماعی، امروزدینداران حرفه ای، آیت اله و حجت الاسلامها میگویند، آنهم باچه غروری که الهی است و آسمانی.  تنها آنها این حق را داردند  که بگویند. چون نه تنها تیغ و تازیانه بدست دارند، بلکه از پیش خداوند آمده اند و مجهز بکلام الهی. آیا این کافی نیست که دم فروبندی، شک و تردید کنی و دیگر نگوئی؟ اگر گوئی با ملاحظه، رودربایستی و با احتیاط بگوئی؟  وآنچه در دل داری نگوئی، عصیان و طغیان و اعتراض نکنی. چون گوئی اگر اعتراض کنی اخطار جنگ بخداوند داده ای. نه تنها نپرسی، بلکه منع پرسیدن کنی، که این چه آزادی، چه استقلال و چه عداالت اجتماعی خدا دادیست؟ چرا که با این پرسش، گوئی نفی کنی هرچه خدائیست، هرچه مقدس است و الهی..

 

پس باید زبان را بپائی و جانب حزم وا حتیاط  محکم نگاهداری. البته درست در زمانیکه باید بشوری و ویرانسازی، آنچه دیندارن حرفه ای نامند " آزادی و استقلال و جمهوری اسلامی"، یعنی تسلیم و اطاعت، بندگی و فرمانبرداری: باید گوئی و کنی آنچه ولی فقیه بزبان راند.  باید اندیشه کنی هر آنچه او اندیشه کند. بمیدان جنگت فرستد، باید اطاعت کنی، فرمان خون ریزی دهد، باید اطاعت کنی. جنک را متوقف، صلح را اعلام دارد، باید اطاعت  کنی، انرژی هسته ای را علم کند، باید اطاعت کنی. حجاب بر سرت کشد، دهانت را گشاید واستشمام کند، در هر زمان ومکانی که خواهد بآشیانه ات هجوم آورد، بهزار و یک بهانه از جمله ابزار الکترونیک و ماهواره ای، باید اطاعت کنی. اگر گوئی،  بنفی و نقد، تهمت است و ا فترا، تنبیه است و مجازات، آنگاه اعتراف و پشیمانی. آزاد هستی، اما مجرم، پس تازیانه برپشتت زند، باید اطاعت کنی. ماجرا جوئی کند، شاخ و شاه کشد و جهان را تهدید به نابودی کند، ملک و ثروت ملت بباد دهد، بگدائی و تنگدستی وادارت سازد،  باید اطاعت کنی. 

 

برطبق فرمانش باید این خوری و آن نوشی و آن پوشی، باید این، نباید آن کنی. چرا که اگر سرپیچی کنی، در این دنیا سرخود بر چوبه دار و در آن سرای دیگر جان دچار آتش سوزان جهنم کنی. هرچه تو گوئی از آزادی، از استقلال و از عدالت اجتماعی ، فحشا است و فساد، خیانت است و خود فروشی، ستم است و ستمگری. برعکس هرچه ولی فقیه گوید، پاک است و مطهر، سعادت دنیویست و در آخرت اجر است و رستگاری.  

 

اما این تهمت و افتر نچسبد بروشنایی. چه زبونی، تسلیم و اطاعت نیست خصلت روشنایی. بی پرواتر از همیشه درقلب تاریکی به پیش میرود روشنایی. کیست این ولی فقیه، این بارگاه فقاهت؟ این قدرت لایتناهی، این حرفه زائد، این قشر انگل، این زالوان خونخوار اجتماعی؟ کیست که سیلی زند و تحقیر کند وبدار آویزد هموطن را؟ کیست مکار و حیله گر، عوام فریب و زاهد و دین فروش؟ کیست عامل پس روی، تحجر و خرافات و موهوم پرستی؟ کیست جز ولی فقیه و فقها، آیت الله ها و حجت الاسلامها،  دینداران حرفه ای و  باصطلاح انقلابی. 

بنام دین و خداست که دست بخون صدها هزار هموطن آغشته و در دل مردم رعب و وحشت و نیز تخم کینه و نفرت کاشته اند. بنام دین و خدا است که خاک وطن به توبره کشیده آسمانش تیره و تارساخته اند. اینست حرف روشنایی. حرفی که چون شلاق بر پیکر فقیه و فققاهت فرود آید و در چشمانشان آذرخش افشاند. بر پیکر این زالوی خونخوار شلاق خود فرود آور. بگو تا او هم بگوید و تا آنها نیز بگویند.

 از قدرت حرف غافل مباش. این اسلحه آتشین بردار و کاخ فقاهت ویران ساز. درست. کارزاریست نا عادلانه و پیکاری نابرابر. اما پیروزی با حرف روشنایی ست، یعنی با اندیشه آزاد سازی اجتماعی. چون پا در میاورد و میرود، اینجا، آنجا، همه جا میرود چهره دژخیم آشکار و درغگویان یاوه سرا را رسوا سازد. بکاخ جماران هم میرود،بکاخ ریاست جمهوری و نیز حجره و حوزه ها.  لرزه بر پیکر فقها و دینداران حرفه ای افکند. چون میگوئیم، باز هم میگوئیم و صد بار دیگر هم میگوئیم. چه جای رودر بایستی ست؟ این دوران، دوران دیگر است، دوران همبستگی است و آگاهی از فاصله های دور از این سر تا آن سر دنیا، نه دوران اسطوره سازی رسالت و امامت تا روز نهائی . اینست حرف روشنایی.

 

فیروز نجوومی

Firoz nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjm@gmail.com

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آیا به نقطه سرنوشت ساز

 در تاریخ خود رسیده ایم؟

جامعه ای پهناور، همچون، جامعه ما، ایران، با نزدیک به 90 میلیون جمعیت "متکثر" که بر روی زندگی میکنند، با خطر جنگ و تخریب و ویرانی با بزرگترین قدرت نظامی در تاریخ بشری، قرار گرفته است. از این درگیری چنان سخن میرود گوئی که با راه یافتن دونالد ترامپ بکاخ سفید، در امریکا، رئیس جمهوری بسیار متفاوت از پیشینیان خود، باین نقطه رسیده ایم، به نفطه ای سرنوشت ساز، به نقطه ای که بدرستی میتوان حدس زد چیزی نخواهد بود مگر زوال و فروروی. بر همگان آشکار است چنانکه بعنوان یک جامعه در این نقطه حساس تاریخ، در درگیری نظام آخوندی با ابر قدرت آمریکا، تردید مدار که محکوم به بازگشت بعقب هستیم و پسروی.  چه بسا، تخریب و ویرانی زیرساختهای کشور، جامعه ما را برای همیشه به جامعه ای فقیر و عقب مانده تبدیل کند. ترمیم خسارات وارده بر زیرساختهای جامعه، چندان امر ساده و کم هزینه ای نیست. یعنی که امریکائیها میتوانند، با بمباران منابع ضروری کشور، جامعه ما را بیش از یکصد سال به عقب باز گردانند. 

درست است که حمله نظامی امریکائیها مردم ایران را هدف قرار نمیدهد. اما، مردم هستند که نهایتا صدمه می بینند و باید هزینه آن حملات ویرانگر را بپردازند، مردم هستند که باید درد و رنج صدمات جنگی را تحمل کنند. مثلا، اگر نیروگاه های تولید کننده برق را بمب باران کنند، آیا میتوانند بسرعت ترمیم شوند و بیدرنگ به بهره دهی بپردازند؟ چه مدتی خاموشی و بچه وسعتی وچه تعدادی از خانوارها صدمه خواهند دید؟ قابل پیش بینی نیست. حال، اگر منابع دیگری ، همچون منابع آبی و گازی را بمباران کنند، آنگاه، تردید نباید داشت که راه بخش بزرگی از جامعه را به آینده مسدود خواهند کرد. بنظر میرسد که حضرت ولایت بر آن باور است که سخن از جنگ و در گیری با ابر قدرت امریکا، هیاهوئی بیش نیست و برای ایجاد و ترس و وحشت است که انتشار میابد. 

اما، چرا باید جامعه ما باین نقطه سرنوشت ساز برسد؟ نقطه ای خطرناک، پر ز اضطراب، نگرانی و دلشوره، نقطه ای در معرض مصیبتهای غیر قابل تحمل و فلج کننده، نقطه ای که قیمت دلار بزودی به چندین صد هزار تومن خواهد رسید، یک دلاری که در 57، در زمان انقلاب آخوندی، فقط دارای ارزشی معادل 7 تک تومنی بود. که خود میتواند به مثابه معیار مناسبی بکار رود برای توضیح و نمایندن و اندازه گیری فقر و فلاکتی که روزانه در حال گسترش و توسعه در جامعه است. شکافی بس عظیم و عمیق، بین ارزش دلار در این دو نقطه تاریخی، که میتواند به ایجاد حفره ای منجر گردد در ساختار نظامی که بدوران معاصر و تمدن مدرن تعلق ندارد. نظامی که بگذشته مینگرد که آماده زندگی در آینده شود. نظام ولایت، نظامی ست در خدمت بقا و زنده نگاه داشتن آنچه هم اکنون بیجان گردیده و در زباله دان تاریخ جای دارد. این است که حضرت ولایت، آخوند خامنه ای خود، نیز، باید در انتظار سرنوشتی محتوم باشد. چه با امریکا وارد جنگ بشود یا نشود. او باستقبال جنگ با امریکا میرود که دشمنان نظام، مردم را در درون سرکوب نماید. 

 برغم این واپسگرائی و خصومت با زمانی که پیوسته در حال گذر است و کهنه سازی هر آنچکه زمانی نو و مدرن بوده است، که حکومت اسلامی به تحمل هزینه های هنگفت اقتصادی، سیاسی، امنیتی تن میدهد برای دست یابی به اسلحه کشتار جمعی، یکی از فراورده های تکنولوژی مدرن، تکنولوژی هسته ای، چنانکه گویی باورمندان اسطوره ها و افسانه ها، سخت در تلاش اند که بقله مدرنیته صعود نموده و آماده اند که از آنهم عبور کرده و به جنبشهای پست مدرنیته به پیوندند. در حالیکه، نظام آرزومند بازگشت بگذشته است و ادامه رسالت و یا حکومت الهی، در "امامت" با برپا داشتن نظام ولایت فقیه، در دوران غیبت امام دوازدهم. 

همچنانکه ملاحظه میشود، نظام ولایت در درون خود تناقضاتی را پرورش داده که بازتاب آنرا میتوان در سیاستها و تصمیمات نظام، مشاهده نمود، از جمله گروگانگیری و هشت سال جنگ با عراق و تحمل خسارات جبران ناپذیر آن. هنوز ویرانیهای جنگ در بعضی از شهرها، ترمیم نگردیده اند. این جنگ را، نیز، بوجود تمایلات متناقض درونی نظام برهبری امام خمینی باید نسبت. امام، قصد آن داشت که از راه کربلا به قدس برود، با بکار گیری ابزار خشونت و کشتار و انتقام ستانی. این امر را نظام در 67 با قتل عام بیش از 4500 زندانی سیاسی، در سنین جوانی، بجرم کفر و نفاق و الحاد و مفسد فی العرض، همه جرایمی دینی باوج خود رساند. اما، اعتراضات جمعی به جنبشهایی تبدیل کردید که همه یکی پس از دیگر شدیدتر سرکوب شدند. میتوان از چندتا از شناخته شدگان این جنبشها اینجا یاد کرد، سرکوب جنبش دانشجوئی در 78 ، جنبش سبز، جنبشی میلیونی در 88، خیزشی در 96 که بیش از صد شهر را در برگرفت، خیزش در 98 و کشتار بیش از 1500 نفر و خیزش در اعتراض به قتل مهسا و ظهور جنبش زن زندگی آزادی. 

اما، این درگیری درونی را نظام به فتنه برانگیزی های نیروی های خارجی برهبری امریکا نسبت میدادند. از همان آغاز، نظام خود را خصم آشتی ناپذیر امریکا میدانست. بی دلیل نبود که کارکنان سفارت امریکا را بر خلاف قراردادهای بین المللی گروگان گرفتند. حکومت آخوندها، از آغاز امریکا را دشمن اصلی خود میدانست. و هر مخالفت و مقابله را در درون، مهم نیست چه گروهی، از دست نشستگان امریکا محسوب میشدند. چرا که در نزد حاکمیت آخوندی همه "بداخلاقی" ها، بیعاریها، بی بند و باری ها، بیعاریها، فساد و فحشا و برهنگی و گناهکاریها، قتل و جنایتها در امریکا ست که بوقوع می پیوندد و به دیگر نقاط جهان منتشر میشود. باین دلیل ودلایل مشابه دیگر است که نظام آخوندی امریکا را کشوری ازاد میداند و گرنه امریکا را "شیطان بزرگ" نمیخواندند. البته قرار بود که نظام آخوندی با شرق هم در بیفتد، اما، برغم عدم باورشان بخداوند یکتا و یگانه، خود را در هیچگونه تضاد و خصومتی با آنها نمیدند. چرا که در روسیه و چین، چیزی بنام آزادی وجود ندارد. نظامها، بمردم اجازه نمیدهند آزاد باشند که بهرکاری که بخواهند دست بزنند. همچون کشور امریکا.  

حکومت آخوندی از آغاز خود را رقیب ابر قدرت امریکا میدانست. چنان به نیروی جاذبه دین اسلام باور داشت که فکر میکردند تمامی منطقه خاورمیانه را به تحت نفوذ خود در میاورند. البته جند کشور هم کیش، مثل سوریه و بخشی از لبتان و غزه و عراق و یمن را با ابزار رشوه و کمک های مالی و نظامی به تبعیت از خود در آورد. امآ، نظام آخوندی، همچنان بر آن تصور بود  که رفته رفته، در دیگر نقاط جهان هم نفوذ امریکا را بجالش خواهد کشید. 

با این وجود، هنوز، روشن نیست که آیا این وجهه وجذبه الهی آخوند خامنه ای بود که اسماعیل هنیه و دیگر رهبران جنبشهای فلسطین، مثل، رهبر جهاد اسلامی را بدیدار وی میکشاند یا بوی دلارهای سبزرنگ؟ چرا که آخوندها فکر میکردند با حضور نظامی و مالی، میتوانند انها را در دوران بحرانی و درگیری با اسرائیل و امریکا بکار بگیرند. البته، زمانی بود که آخوند های حاکم بر آن باور بودند که کم و بیش امریکا را در ادامه غنی سازی هسته ای، برغم تمامی تحریمات، وادار بعقب نشینی کرده اند. چرا که نظام بر آن باور است که با از سر گرفتن غنی سازی هسته ای و اخراج بازرسان سازمان بین المللی انرژی اتمی، توانسته است قدرتهای 5+1 را وا دارد که به جمهوری اسلامی با نگاهی تازه بنگرند، با اقتدار و قابل احترام. بدین ترتیب رژیم، در آنزمان، بسی بسیار بخود مفتخر بود که نقشه امریکا را مبنی بر ادامه مذاکرات عقیم گذارده است. سرمقاله کیهان در همان زمان، فروردین ماه، 91، با لحنی طنز آمیز به ارزیابی رابط امریکا ونظام آخوندی پرداخته و اظهار میدارد که 

در يك بستر يك دهه اي، تاريخ مواجهه ايران و آمريكا را مي توان از يك منظر، تاريخ تعديل خط قرمزهاي غرب در مقابل ايران دانست. آمريكايي ها هميشه از راديكاليسم شروع كرده اند و اغلب به سمبوليسم رسيده اند. 

ترسم که آن زمان سپری شده است. یعنی که آنزمان که تنها خصم حکومت آخوندی امریکا بود بسر آمده و بسیاری از کشورها در منطقه به امریکا پیوسته اند. افزوده براین، نیازی به گفتن نیست که حکومت آخوندی در ضعیف ترین وضعیت، بلحاظ نظامی قرار گرفته است. مهمترین ابزار پدافندی را بمب افکنهای اسرائیل نابود ساخته و قادر نیست در برابر بمب افکن های اسرائیل و امریکا، دست نخورده و سالم بمانند. اینجا باید گفت، اگر نظام آخوندی مورد حمله ای قرار بگیرد، آن حمله، نخست با بمب افکن های اسرائیل صورت میگیرد. چرا که هدف حکومت اسلامی از دست یابی به بمب آتم، چیزی نیست مگر نابودی کشور اسرائیل، قصد و غرضی که نظام بارها از آن سخن گفته است. تنها  در مراحل بعدی و در حمایت از حمله های اسرائیل است که بمب افکنهای سنگین امریکا، بمب هایی بوزن 14000 تن، وارد میدان میشوند. بمب افکنهای امریکایی، میتوانند تمامی زیر ساختهای اقتصادی نظام را در اندک زمانی ویران کنند. 

نگارنده علاقمند است که اعتراف بکند که بسی بسیار خوشحال است که اینبار، در برابر ولی فقیه، آخوند خامنه ای آنچه قرار دارد، گزینش بین تسلیم است و یا جنگ. که ممکن است بیک نتیجه ختم شود. پایان نظام آخوندی. که آخوند خامنه ای، باید به نیروی بخشایش مردم امیدوار باشد، پس از آنکه خود را مورد بخشایش قرار دهد. این نقل بمصون اندرزی است که دکتر مصطفی مهرآئین در نامه اش به حضور آخوند خامنه ای تقدیم کرده است. اندرزی که این نگارنده، نیز، پیشنهاد میکند که آخوند خامنه ای بطور جدی در باره آن اندیشه کند. خود را مورد بخشایش قرار بدهد، پس از آنکه از مردم طلب بخشایش نمود. توصیه که تاخیر روا نیست. چرا که هر روز شاهراه های گریز محدود شده و بزودی هرگونه کوششی برای گریز از سرنوشتی محتوم نا کام خواهد ماند. اندرز دکترمهرآئین، اندرزی ست که با خود رهایی و ازادی بارمعان میاورد. والاتر از امید به نیروی لایزال بخشایش مردم، کدام جواهر را میتوان درخشنده تر از آن یافت؟ 

فیروز نجومی

firoz nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@gmail.com

  

  

 

جایگزینی فرهنگ

زن زندگی آزادی

با فرهنگ اسلامی:

تسلیم و اطاعت و فرمانبری!

در حکومت آخوندی، بهر سو که بنگری، پدیده یا عرصه ای را در جامعه نیابی که دست بگریبان

 بحران پس از بحران نباشد، هریک شدیدتر از دیگری. مثل، بحران در کمبود ضروریترین کالاها برای پاسخگوئی به ابتدائی ترین نیازها، همچون، کمبود آب و برق وگاز، که افزایش بیکاری، تورم لحام گسیخته، بحران در عرصه سالم زیستی و وجود دارو درمان و کادر پزشکی و پرستاری ، نیز، بحرانهای بسیاری در عرصه های دیگر که باید به لیست نا تمام، بحرانهای رسیده است و قرار است که در آینده بسی  موجود افزوده شود، از جمله بحران در محیط زیست که تنفس را مشکل و خطرناک ساخته است. در میان همه این بحرانها، بحران معیشت دامن بیش از 80 در صد جامعه را گرفته  و آنان را بسوی فقر و فلاکت سوق داده و میانه حالان جامعه را هم بدرون خود فرو برده است. آیا میتوان از بحران در عرصه های گوناگون جامعه سخن گفت و از فروریزی ارزش تومن(نه ریال) نسبت به دلار سخنی نگفت که اخیرا قیمت یک دلار به بیش از یکصد هزارتومنبسیار بالاتر از این هم برود.   

 همچنانکه ملاحظه میشود در شرایط کنونی، جامعه آخوندی در بحران غرق گردیده است، واقعیتی که با روضه خوانی و خطبه گوئی نه ناپدید میشود و نه انکار شدنی ست. جالب آنجاست که اگر چه بحران بر سراسر جامعه سلطه افکنده است و همه جا سخن از بحران میرود. اما، کمتر شنیده شده است که سخنی از بحران در شریعت اسلامی برود. سخن از قواعدو مقرارت و رسم و روسومی که  سراسر جامعه از غرب تا شرق و از شمال تا جنوب، همگان را بهم پیوند میدهند.اما، نه آنزمانی که دین حاکم مطلق بر ساختار قدرت است.

 آیا تعجب آور نیست، عنصری، همچون شریعت اسلامی که ممکن است مادر تمامی بحرانهایی دیگری باشد که جامعه را بسوی استیصال و بحران و در مانگی سوق دهد وخود مصون از بحران بماند؟ آیا دلیل و یا برهانی وجود دارد که بتواند مصونیت شریعت اسلامی را در برابر بحرانهای گوناگون، توجیه و توضیح دهد؟ مگر شریعت اسلامی، چیزی یست بیشتر از مجموعه ای از قواعد و مقرراتی که تسلیم میطلبد و اطاعت و فرمانبری؟ یعنی که شریعت اسلامی، چیزی نیست مگر خواست قدرت.

حال، چنانچه از تعصب و تحجر قدری فاصله بگیریم، بوضوح مشاهده میکنیم که  شریعت اسلامی چیزی نیست مگر آئئین یکتا پرستی. که شریعت است که مراسم ستایش و پرستش، خداوند یکتا و یگانه را تعریف و تنظیم میکند. مضافا، بتدریج و در نتیجه تکرار، خوی و عادات و رسم و رسومی را در باورمندان نهادین مینماید بگونه ای که بقای حکومت شرع  را در آینده،  در سراسر جهان بقدرت میرساند و سر انجام حتی حکومت خداوندگار خامنه ای را امکان پذیر میسازد. چرا که شریعت اسلام هستی ما را تابع نظم و انضباطی میکند که ظاهرا ناظر بر روابط فرد با خدای یکتا و یگانه است. حال آنکه شریعت نفوذ خود را در سرتاسر زندگی گسترده و در تمام لحظات زندگی حضور می یابد، بدون آنکه بدان هرگز آگاه باشیم.  از بدو تولد تا وا پسین دقایق هستی. هم  در عقد و نکاح و زناشویی حضور دارد و در مقاربت ها و آمیزش های جنسی. یعنی که در هنگامه خصوصی ترین و طبیعی ترین روابط انسانی، و هم  در تجارت و معاملات و ربا خواریها.

 بسیاری، فهمی محدود از شریعت دارند.و بر آن باورند که مجموعه از قواعد و مقرراتی ست لازم برای بجا آوردن مراسم طهارت و وضو و برگزارای مراسم عباددات و نمازگزاری. اما، شریعت اسلامی نقش بسیار گسترده تری را در زندگی باورمند بازی میکند. شریعت تا آنجا به پیش میرود که بما میآموزد که راه چیست و منزل کدام است. شریعت است که خوب و بد، خیر و شر، زشت و زیبا، و حرام و حلال  را تعیین میکند. شریعت است که میگوید هستی را چه منظور ی ست و نیستی را چه هدفی. شریعت برغم زمان است که میماند. زمان همه چیز را تغییر میدهد اما شریعت را بلا تغییر بجای میگذارد. همه چیز  کهنه و پوسیده میشوند و حقایق، پوچ و باطل. حال آنکه، بنای فولادین شریعت را هیچ طوفانی به لرزه در نیآورد. چرا که همانگونه که آنرا از نسل پیشین در یافته ایم، به  نسل دیگر انتقال میدهیم. در واقع آن نظم و انضباطی که بر زندگی سلطه می افکند ریشه در شریعتی  که در ما نهادین شده است، همچنانکه از طفولیت به بلوغ و شباب میرسیم. 

روشن است که اصل و اصول شریعت ماورا هرگونه چند و چون است و مصون از هر نفی و نقدی. که خود یکی از لوازم اولیه نظام یگانه پرستی ست. حقیقت وقتی معرض و بدیهی شد، تسلیم و اطاعت طلب میکند و حمد و ستایش. همچنانکه الله، بندگان خود را بعمل بدان توصیه میکند. یعنی که آیا میتوان در این حقیقت که خدا یکی است و بجز او دیگری نیست، شک و تردید نموده از تسلیم و اطاعت سر باز زنی؟ چنین امری البته که به شرک و انکار و کفر و الحاد میانجامد، چیزی که با شریعت سازگاری ندارد. خوف و ترس و هراس از مجازات در دوزخ خدایی که خود را الرحمان و الرحیم میخواند باورمند را بانجام وظایف دینی خود وامیدارد. در نتیجه نه تنها به حقیقت یکتایی و یگانگی خداوند باور و ایمان داریم بلکه به تکرار آن در لحظات و دقایق زندگی، خو میگیریم. با نام او برخیزیم و بخسبیم. فراخوان به تسلیم و اطاعت، و انجام عبادت و نمازگزاری از بلندیهای مناره های مساجد، بگوش میرسد، بی آنکه برانگیخته شویم و یا اعتراضی کنیم. در شریعت محلی برای اعتراض نمیتوان یافت. چرا که اعتراض و مقاومت در ستیز و خصومت است با تسلیم و اطاعت و تقلید و تبعیت. کنشی که هرگز مورد نقد قرار نگیرد و ضرر و زیانی که به شان انسان وارد میسازد، نه مضر می بینیم و نه  زیان بار. حال آنکه مراسم عبادات و نماز گزاری ، مراسمی ست که در ما خوی سلطه پذیری میکارد.

غرض از آنچه آمد، آن بود، که نشان بدهیم، که در حکومت اسلامی  کنش براندازی با سرنگونسازی ساختار سیاسی خاتمه نمی یابد. چرا که جامعه، تنها، وقتی بسوی سعادت و رفاه و آسایش حرکت میکند که بتواند فرهنگ زن زندگی آزادی را جانشین فرهنگ تسلیم و اطاعت و فرمانبری نمائیم.

فیروز نجومی

firoz nodjomi  

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@fmail.com

 

 

سوی نوروز،

سوی زندگی است و شادی  

و نفی نیستی است و غم و اندوه!

در دوران غریبی زندگی میکنیم، دورانی آبستن شرایطی پر اضطراب و بسی بسیار نگران کننده. کشور ما هم اکنون با خطر جنگ و تخریب و ویرانی روبروست. درسال آینده هم، کمتر کسی انتظار سالی بهتر از سال گذشته را داراست. در عین یاس و نا امیدی، امید وارند که عمیقتر در تاریکی و سیاهی فرو نروند. هر چند شرایطی که ملت در آن زندگی میکند از ذلت و خواری بیشتری، در آینده، خبر میدهد، از ادامه جنگ و تخریب و ویرانی، از گسترش فقر و گرسنگی و بیکاری و کمبود و نایاب شدن ضروری ترین کالاها برای گذراندن زندگی روزانه، یک زندگی معمولی برخوردار بودن از آب و برق و گاز و بنزین.

 با این وجود، ملت آماده میشود که با برپا نمودن جشن و سرور به پیشواز نوروز بروند، به استقبال روزی که به آینده ای بهتر مینگرد و به آنچه نو است و تازه، نه فقط در عرصه مادیات بلکه در عرصه ی باورها و ارزشها، کردارها و پندارها و، در کل، گفتمانی بازتابنده زمان حال. همین بس که بشهرهایی که منزلگاه ابدی بزرگان تاریخ ما از پاسارگاد گرفته تا حافظیه و آرمگاه فردوسی بزرگ بنگرید و نظری بتعداد شرکت کننده گان و جوش و خورش آنانی افکنی که به تجدید عهد با میراث ایرانی آمده اند، آنگاه متوجه میشوید که در عمق تاریکی، چراغ امید، هر چند ضعیف و کم سو، هنوز میدرخشد.

کیست که میتواند با امید و گرایش و کوشش بسوی نوگرائی و تازه خواهی، با حرکت بسوی نوروز بمخالفت برخیزد؟           

پس از نزدیک به نیم قرن حکومت دینمداران حرفه ای، فقها، آخوندها و طلبه ها، چهره واقعی زهد و تقوا و تقدس، چهره دین و متولیان آن، برخاسته از حوزه های علمیه، را مردم مشاهده و تجربه کرده اند. مگر ممکن است، از خاطر برده باشند که از آغازین لحظات رسیدن بقدرت، آخوند و فقیه و طلبه، به خصومت با مراسم باستانی بویژه با مراسم نوروز برخاستند، مراسمی که چندین روز، بیشتر نزدیک به دوهفته، ادامه می یابد، مدتی نسبتا طولانی که در منظر نظام آخوندی، مومن و دین باور را از امور دینی، عبادت و نمازگزاری بدور نگاه میدارد.

بگذریم که حکومت آخوندی، از آغاز، بهار 57، همراه گردید با ایام نوروزی. ولی، از آن پس، پیوسته، نظام هر سال به یک بهانه ای، کوشش کرده است از محبوبیت و حرمت و گرامیداشت فرا رسیدن نوروز بکاهد. تا قبل از ظهور اپیدمی کرونا، هر سال ولی فقیه در نوروز، روز جشن و سرور و شادی یادگار عظمت و بزرگی نیاکان ایرانی، بجای آنکه به زادگاه عید "نوروز" رود و در گرامیداشت دوران پر شکوه ایران باستان سخن براند، به خاک بوسی امام هشتم، امام رضا، در مشهد می شتابید، امامی، نه تنها بیگانه و غریبه با نوروز و عناصر نمادین و پر معنا و مفهوم آن، از چهارشنبه سوری و پریدن از روی آتش تا پهن نمودن سفره هفت سین سبزی و سیر و سماق و سمبل و غیره بلکه امامی از تبار تازیان مهاجم که خاک ایران را در سالهای 620 به توبره کشیدند.

حکومت آخوندی از بدو صعود بر منبر قدرت، از خصومت و دشمنی با هر آنچه که ایرانی بوده و هست و یا با هر آنچه که بوی ایران از آن بمشام رسیده است- که مهمترین آنها فرا رسیدن نوروز بوده و هست، لحظه ای باز نایستده است. چرا که سو و جهت نوروز، مشترک است و همگانی، شادی است و سرور بواسطه بر قراری روابط و دید و بازدید با نزدیکان و دوستان. یعنی که سوی نوروز، بسوئی ست در نفی خشونت و انتقام ستانی، در سوی نفی جهاد است و شهادت و دوری از تنفر و غم و اندوه، در سوی نفی و مبارزه با خو گرفتن به تحقیر و حقارت خویشتن است، بگونه ای نمادین، با برگزاری مراسم عبادت و نماز گزاری، تعظیم و تکریم و بخاک افتادن و راندن کلماتی عربی بزبان، بدون فهم و درکی از آنها، مبنی بر اعترف به ناچیزی خویش پنج بار در روز از صبح سحرگاهی تا غروب افتاب.

این در حالی ست که رهبران نظام در جنگ با عراق و جنگ ایدئولوژی در جهان، همیشه نوروز را فرصتی دیده اند مناسب در ستایس و ستودن جنگ بعنوان یکه "تحفه الهی،" بنا بر قول امام خمینی، که بعدا شامل حال تحریمات اقتصادی و انواع دیگر تحریمات هم شد، که همه "برکت الهی" بوده و هستند که از آسمانها بزمین نازل شده و میشوند. البته که آخوند بر فراز منبر است که نشان میدهد که اراده او اگرچه برخاسته است از دین، اما، معطوف بقدرت است، بویژه وقتی به توجیه تحریمات اقتصادی و برشمردن ثمره و باروری ناشی از انواع تحریمات در عرصه های دیگر، از جمله عرصه تجارت و تکنولوژی میپردازد، بدون آنکه هرگز به محاسبه خسارات جبران ناپذیری که به نظام و بنیه خودکفائی ان وارد آورده، و تولید متخصص و کارشناس و انواع و اقسام مهارتها را از رشد و افزایش باز داشته است.

چرا که ساختار دین و قدرت آگاه بوده و هست که آیام نوروزی، ایام شادی ست و پایکوبی که بعضی وقتها هم همراه میگردد با روز عاشورا، مقدس ترین روزهای مقدس در کیش شیعه، همچنانکه، عید امسال هم مصادف شده است با ضربت خوردن امام علی. بی جهت نبود که حضرت ولی فقیه، آخوند خامنه ای، در پیام نوروزی خود ماتم زده و سراسر غم و اندوه، ناخواسته بهمه نشان داد که او چقدر بیگانه و غریبه است با احساس و عواطف مردم جامعه خود. اما، ولی فقیه در موضعی قرار داراد که اراده اش معطوف بقدرت است و چون و چرا ناپذیر.

 حال آنه، خیزش و خروش جمعی، در جشن و سرور نوروزی، آنهم همزمان با ضربت خوردن امام علی، امام امان، بروایت امامپرستان نه تاریخ نگارنی، همچون، طبری که او را یکی از بیرحمترین سرداران پیامبر میخواند که در یک درگیری قبیله ای، گردن بیش از هفصد تن از یهودیان بنی قریظه را از تن جدا ساخت، تصویری که بسیار متقاوت است از آنچه آخوندها بر فراز منبر قدرت و بعضی از دانشگاهیان از امام علی ارائه میدهند. بر خلاف واقعیت تاریخ نگاران، آخوند خامنه ای، برای ارائه پیام نوروزی در سوک امام علی، چنان غمگین و اندوهبار در تلویزیون ظاهرکردید، گویی که یکی از معصومترین و مهربانترین و مقدسترین سرداران پیامبر اسلام بقتل رسیده است، نه یک جلاد خون آشام. این بدان معناست، خواسته و یا ناخواسته آخوند خامنه ای از خود تصویری به بینندگان ارائه نمود که براحتی    نشانه های ضعف و ترس را میتوانستی، در چهره پر طهارت ولایت فقیه، اخوند خامنه ای مشاهده نمائی.

فیروز نجومی

firoz nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@gmail.com

  

 

زن زندگی آزادی

کیش نوین و کیش آینده!

 ابر سیاه وشومی که دیر زمانیست بر آسمان کشور ما سلطه افکنده است، البته که خواست آزادیخواهی مردم ایران را بزیر سوال برده است که آیا، واقعا، مردم ایران دوستدار آزادی اند و آیا، اصلا، بویی از آزادی هم برده اند، پس از زندگی، نسل، پس از نسل تحت نظام استبداد و خفقان؟ با این حال، ادامه مبارزه و مقاومت باشکال گوناگون در زندگی روز مره، که در مقاطعی هم به خروش و خیزش جمعی انجامید. در نتیجه، چه جوانها که قربانی نگردیدند و غل و زنجیر بدست و پا، به زندانها و شکنجگاهها کشانده نشدند. اما، آن نیرو و انرژی سرکوب شده، راه خود را یافت و در شرایط موجود بمقصد آینده روشنایی بخشید که به ظهور زن زندگی آزادی منجر گردید. شعاری که بطور روز افزونی به محور و حدت و همبستگی ملی تبدیل میگردد.

 

در آنچه که میاید، آزادی، اخرین واژه شعار زن زندگی آزادی است که با دقت بیشتری بدان مینگریم، بویژه به تاریخ ان و انچه بر آن رفته است از قبل از زمان فروپاشی نظام استبداد شاهی و بازگشت اسبتداد، اینبار، بشکل مضاعف، بعبارت استبداد دینی- آخوندی و استبداد سیاسی- شاهی، نظامی که بر تمامی عرصه های مختلف جامعه سلطه افکند.

 

 اگرچه، از همان آغاز تاسیس استبداد مضاعف دین و قدرت با مقاومت روبرو گردید سر انجام در آخرین خیزش و خروش در اعتراض بمرگ مهسا امینی، دختر جوان زیبا و خود رویی که برای تفریح بتهران آمده بود  بچنگ گشت های ارشادی و حجابانان نظام در آمد. در اولین سالگرد مهسا بود که جنبش زن زندگی آزادی ظهور یافت و در برابر آموزشهای شریعت ظاهر گردید و خط باطل را بر آن رسم نمود.

 

از آنجا که در گفتارهای پیشین به واژه زن و زندگی پرداخته ام، در این گفتار به آزادی مینگریم بان منظور که در یابیم که حداقل از زمانیکه، خصم آشتی ناپذیر آن، قشر دینکار بقدرت رسیده است، بر آزادی چه رفته است و چه پستی و بلندی هایی را همراه با دیگر نا ارامی ها در صحن جامعه  تجربه کرده است.

 

 یکی از فرضیه هایی که در ارتباط  با درک و فهم فروپاشی نظام شاهی و بقدرت رسیدن قشر آخوند، بسرعت در بحث ها و گفتگوهای وارد شد آن بود که قول وقرار آزاد سازی جامعه از طرف آخوند خمینی، فریبی بیش نبوده است. یعنی که آخوند خامنه ای، مردمی را فریفت که همه عمر خود را در رویای کسب آزادی بسر برده بودند. همچنانکه، نظام استبدادی به مرز فروپاشی نزدیک میشد، طبیعی بود که خواست آزادی جوانه زده، از دل خاک سر بیرون بکشد و در مرکز مطالبات مردمی تشنه آزادی قرار بگیرد. بهمین دلیل آخوند خمینی خیلی زیرکانه با مطالبات مردم خود را همراه کرده  و بر دوش همین فریب به قدرت رسید و انتظار میرفت که بزودی فرشته ازادی، مهر و همکاری را در جامعه بر جایگاه استبداد و زورگویی و قهر و خشونت بنشاند. چه خوشخیالیها و چه امیدها برای دست یابی به تمدنی در خدمت ساختار یک جامعه انسانی!

 

امروز، اما، باید بپرسیم که چه میشد، اگر در روزگاری که به فروپاشی نظام شاهی انجامید، "مردم آزادیخواه " ایران بر فراز بامها، در دل شبهای تاریک، بجای الله اکبر، فریاد بر میآوردند "زنده باد آزادی؟ " آیا  دچار همین تیره روزی و سیه بختی، اینهمه مصیبت و نکبت میشدیم؟ آیا، نتیجه، زیاد تفاوتی نمیکرد؟ همچنان روزگاری چنین تیره و خفت بار داشتیم؟ در این مورد، میتوان به حدس و گمان پرداخت. اما واقعیت آن است که مردم به افسانه الله اکبر دیر زمانی ست که باور دارند و آنرا از نیاکان خود بارث برده اند.

 

واقعیت ست انکار ناپذیر که مردم ایران شیفته ی امام خمینی نشده بودند بان دلیل  که او مظهر آزادی بود. بل بآن دلیل که او بر عکس شاه نماد تقدس بود و اقتدار دینی، نماد زهد بود و تقوا، نیز، جذبه و هیبت دینی. مردم او را جلوه ی "رب العالمین،" خداوند دو عالم هست و نیست میدیدند. اگر بودند کسانی، در آن دوران که می دیدند و شاهد بر برآمدن استبداد دین و قدرت و یا ظهور تاریکی و ظلمت بودند، یا سکوت نمودند و یا کسی صدای شان را نشنید.

 

شاید فهم و درک، گرایش و تمایل، مردمی که در دامن ارزشهای اسلامی پرورش می یابند و به افسانه های الله اکبر و لا اله الا الله باور دارند، چندان دشوار نباشد. چه آنها، نمیتوانند با آنچه نماد یکتایی و نماد قدرت نهایی است، خالق هستی، احساس بیگانگی کنند و از گشودن آغوش خود بر روی آن خود داری کنند، خدائی که پیج بار در زور باید در برابرش، بحقارت و نادانی خود اعتراف کنیم، خدائی که هرچه بنده بدان نیازمند است میتواند از او بطلبد، چه خواستش اجابت شود و یا نه. این بدان معنا ست مردمان دینمدار به تسلیم و اطاعت خو گرفته اند، نه به اصل و اصول آزادی. دین اسلام، انسان را بسوی آزادی فرا نمی خواند، بلکه فراخوانی ست بسوی تسلیم و اطاعت. نیاز به آزادی در چنین شرایطی اگر بروید، نمیتوان انتظار داشت که روزی به باروری برسد. بویژه اگر آزادی اساسا به یک مفهوم منفی و زیانبار تعریف و تبیین بشود، پدیده ای غربی، موجب بی بند و باری و تباهی، فساد زا و انحطاط آور.

 

اما، آنچه ما را از آزادی همچنان دور نگاه داشت، تنها بآن دلیل نبود که مردم عادی با آزادی بیگانه بودند. روشنفکران، هنرمندان، دگر اندیشان، سازمان ها و احزاب سیاسی و دانشجویی نیز توجه چندانی  به مسئله ی آزادی نداشتند. جلال آل احمد، کمی زودتر، بلحاظ زمانی، با قلمی تیز و دیدگاهی انتقادی و تاثیر گذار، اندیشه ی "غرب زدگی" را قبل از ظهور امام خمینی، به فرهنگ و ادبیات جامعه ارائه نموده بود، عارضه ای که بنظر او اصالت ملی و دینی ما را تهدید میکرد. به استقبال غرب زدگی، برخاسته از اندیشه یک متفکر بومی، چه کسی بود که نشتابد. آری، درد جامعه شناسائی شده بود: غرب زدگی. دردی بزرگ، سد حرکت جامعه ما بسوی خوشبختی و خوشزیستی

 

 حال آنکه سخن غربزدگی، سخن تایید و تصدیق بازگشت به دین و سنت بود و نه برشناخت آزادی و ضرورت وجود آن برای بیرون آوردن آنچه ولا ست و عالی در جامعه و آدمیانی که در آن زندگی میکنند. سخن غربزدگی، سخن ستیز با آزادی ست، که در بخشی از روشنفکران و دانشگاهیان  نفوذ و تاثیر عمیقتری یافت. غرب زدگی نه تنها حرکت بسوی آزادی بلکه حتی سخن از آزادی را هم هرچه دشوارتر ساخت. 

 

دکتر شریعتی وقتی اسلام گرایی را در دانشگاه ها مد کرده بود، در باره ی آزادی که داد سخن نمیداد. او، هم با نظام سرمایه داری در ستیز بود و هم با مارکسیسم. در منظر او"تشیع سرخ " و "شهادت،" "شیعه ی علوی،" ناجی مسلمانان بشمار میرفتند. سینما گران تجاری را که باید معماران اصلی فرهنگ توده ای خواند، بازگشت به سنت بعنوان راه نجات از کجروی ها و فساد اخلاقی را  به نمایش در میآوردند و تعصب و غیرت را میستودند، مثل، فیلم سیمائی قیصر که سر اغاز روندی در هنر سینمائی گردید. عدم حضور آزادی در ادبیات و فرهنگ عام را باید به تاریخ کوتاه بازگشت بسوی دین و سپس سلطه آن بواسطه قشر آخوند در ایران دانست.

 

اسلام گرایی، نه آزادیخواهی، در حالی رشد و توسعه نمود و در داخل و خارج، روشنفکران و دانشجویان را بخود جلب میکرد که جامعه ی ایران تحت حکومت شاهی بسوی غرب و تجدد خواهی در عرصه مادی، شتاب گرفته بود. در این میان ملی گرایان و مارکسیست ها نیز در گیر مبارزه با نظام سرمایه داری جهانی و امپریالیسم بودند. آزادی و اندیشه به آزادی، بعنوان یک پدیده ی بورژوایی محکوم میگردید. به جرات میتوان گفت که مارکسیست لنینیست های انقلابی کمتر از اسلام گرایان، آزادی ستیز نبوده اند. تجربه شوروی و اروپای شرقی و چین نشان میداد که سوسیالیسم و آزادی نیز باهم دشمنی های بسیار دارند. حزب توده، پایه گذار کمونیسم در ایران، همچون دیگر احزاب کمونیسم؛ رسما خود را بخشی از حزب کمونیست شوروی میدانستند، خدمتگزار اجنبی، نه آزادی. انقلابیون چپ همآنقدر میتوانستند دل برای آزادی بسوزانند که احزاب کمونیست کشورهای سوسیالیستی.

 

بنابراین، نمیتوان آزادیخواه بود و بطور مداوم در امتداد تاریخ استبداد را تولید و باز تولید نمود. استبداد از بسیاری چیزها ریشه میگیرد، ولی ریشه ی اصلی آن را باید در دین اسلام یافت. یکی از وجوه بارز کشورهای اسلامی، عدم آزادی ست و سلطه استبداد که قدمتی 1400 ساله در کشور ما دارد و پیشین است نسبت به ظهور بورژوازی و استعمار خارجی و امپریالیسم جهانی. ما در نظام استبدادی زاده میشویم و با ارزش های استبداد زا و باور به احکام تغییر ناپذیر الهی، به بلوغ و جوانی و سپس سنین پیری میرسیم.

 

پس سنجیده آن است که نیم نگاهی هم به شناخت خود و مردم خود بیاندازیم، قبل از آنکه سیه روزی زمان حال  را ناشی از قول و قرار های دروغین خمینی بدانیم، به خود بازگردیم و به کیستی و چیستی خود بنگریم که در دامن چه ارزشها و باورهایی پرورش یافته ایم. به قضاوت بنشینیم که این خوی آزادی در ما بوده است و یا خوی استبداد، کدام بوده است سبب تاریکی. آیا، بهمین شیوه گذشته است که میخواهیم زن زندگی آزادی را رهنمون راه خود قرار دهیم. جای بسی بسیار تردید است.

 

جهان در زمان و عصر دیگری زندگی میکند، در عصر  تجدد و عصر دیجیتال و هوش مصنوعی. جامعه اخوندی در یک جهان دو گانه بسر میبرد. زیر بنای مادیش، کم و بیش، در عصر دیجیتال و تجدد و هوش مصنوعی میزید، در حالیکه دارای یک روبنای فرهنگی ست که ریشه در آنچه صحرا نشینان و بادیه نشینها در باره سازمان و روابط اجتماعی و قواعد و قوانین حاکم بر زندگی در آن زمان و مکان می اندیشند. همین بس به لباس آخوند و محیط آموزش و دانش پروری. آخوند بنگری. هنوز برانند که بسبک پیامبر اسلام باید لباس پوشید و همچون او زندگی کرد، مهم نیست که در قرن بیست و یکم زندگی میکنیم. زندگی در تبعیت از شریعت اسلام باید تداوم یابد و نه بر عکس. هم اکنون در ماه رمضان بسر میبریم که هر دقیقه ان تابع قاعده و قانون خاصی انجام میشود. چه زمانی از خواب بر خیزی و در چه زمانی اجازه داری که بخوری. که در تاریک و روشن صبحگاهی باید برخیزی و تازمان هست شکم سیر سازی که حق خوردن نداری حداقل 12 تا 15 ساعت آینده، از صبح سحر تا غروب آفتاب. اگر برگزاری این مراسم  سودی  میرساند بلحاظ معنوی و روحی، تا حالا نمیتوانی نشانی مبنی بر سود رسانی به مریضی آز در فرهنگ موجود بیابی.

 

واقعیت آن است که ما ایرانیان شیفته ی آزادی هستیم با خوی استبدادی. این است که به آزادی عشق میورزیم، اما، تحمل اندیشه ی دین ستیز و استبداد شکن را نداریم. از فروپاشی نظام ارزشی و اخلاقی که استبداد زا ست به هراس افتیم، بجای آنکه به نشر آن بپردازیم به بهانه های مختلف به سانسور آن میپردازیم، آنهم نه در دامن خفقان و خفگی حاکم بر داخل بلکه در سرزمین غرب، و در دامن آزادی، آنهم به بهانه های قواعد اختراعی. این بدان معنا ست اگر زندگی در دامن آزادی خوی استبدادی ما را فرو نمینشاند، چه انتظاری میتوان داشت از مردمی که گلوگاه شان را چنگال خفقان فشرده است برای سالیان دراز؟

 

 اما، در همین شرایط خفقان و سرکوب موجود، محروم سازی انسانها از ابتدائی ترین حق و حقوق انسانی، و تقلید و تبعیت اجباری از قواعد و قوانین شریعت، نزدیک به نیم قرن سلطه مطلق بر جامعه، شرایط نابودی و انهدام دیالکتیکی خود را نظام، مثل، جوامع و حتی، پدیده های طبیعی دیگر بوجود میاورد. یعنی که عمر حکومت دین بواسطه آخوند بپایان خود رسیده است. پذیرش تغییرات مادی  در پیرامون برای آخوند اجتناب ناپذیر بود. اما، آخوند بفهم تعییر در باورها و ارزشهای دینی قادر نیست. حضرت ولی فقیه، آخوند خامنه ای وقتی استدلال میکند که چرا اماده مذاکرده با کشوری بی نام (شرمگین از راندن نام امریکا بزبان)، بان دلیل که "قلدر" است بخوبی نشان میدهد که ولی فقیه در دورانی زندگی میکند و بجنگ و درگیریهایی میاندیشد و از آنان میآموزد که در 14 قرن پیش از این صورت گرفته است. اما، تضاد و خصومت اندیشه آخوندی با زمان، داستانی ست که از قرنها پیش اغاز شده و هنوز ادامه دارد..

 

 آخوند، پس از نیم قرن بر مسند قدرت، هنوز نتوانسته است با موی سر زن، بآشتی بر خیزد و زنان را در گزینش حجاب آزاد بگذارد. اما، چنین نظامی مقدس، تا کنون، هرچه سرمایه مالی و معنوی دارا بوده است هزینه کسب علم غنی سازی هسته ای کرده است. از اتصال علم امروز به علم الهی که در 1400 سال پیش از این بر بشر آشکار گردیده است سندی در دست نیست. گذشت زمان اتصال دوران پست مدرن را به دوران رسالت و امامت و خلافت هر روز دشوارتر میکند. تنها وقتی میتوان بین این زمان و آنچه در 14 قرن پیش خوب یا بد ، گناه یا صواب، کفر یا شرک و نفاق یا الحاد، ارتباط بر قرار نمود که افراد  بشنر بتوانند با یکدیگر بسازش در آیند. بخصوص اگر دین به برچیدن بساط خو در عرصه عمومی اقدم نماید. چه در عرصه خصوصی، دینمداری راحتتر میتواند به همزیستی با واقعیات دینای جدید همسازی بیاموزد.

 

شایسته یاد آوریست که شعار زن زندگی آزادی، شعاریست بر آمده از بیش از 46 سال مبارزه. اهمیت آن در این است که آلترتاتیوی ست معتبر، بسی بسیار انسانی تر از تمامی ارزشهای نهفته در شریعت اسلامی و آموزشهای آلهی. آغازیدن با نام زن تایید وجود زن است بمثابه یک انسان برابر و توانا همچون مرد. زندگی نیز تایید هستی ست و شادی و خوش زیستی بجای پیوستن به نیستی و جهاد و شهادت. سر انجام بآزادی میرسیم، آنچه که یک جامعه انسانی بدان نیازمند است. تنها در آزادی ست که انسان میتواند بشناخت و توانائیها و ناتوانیهای درونی خود نائل آید.

 

آنچه، در واقع، هماکنون در حال وقوع است، تغییر و دگر گونی در شیوه های گفتمان و بر قراری ارتباطاط  و کنشگریهای اجتماعی ست. میتوان گفت که شعار زن زندگی آزادی خود بازتابنده این تغییرات و تحولات در زمینه باور ها و ارزشها ست و ارتقا تفاهم و همبستگی ملی.

 

فیروز نجومی

 

firoz nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmojem@gmail.com