سیمای آلوده
بخون و خدعه تقدس!
سی سال از مرگ مردی میگذرد
که از سیمای مقدسش خون و خدعه، نفرت و کین خواهی مییبارید و هنوز هم، مردی که بجز
مصیبت و نکبت، فقر و تنگدستی، حقارت و خواری چیز دیگری از خود بجای نگذاشت. همین
بس که به آغازین روزهای حکومت این مرد مقدس سراسر زهد و تقوا بنگریم که در اوج
تقدس بر فراز منبر قدرت جلوس نمود، همان روزهایی که فرمان اعدام نظامیانی را صادر
کرد که به آنها امان داده بود که مجازات نشوند، اگر اسلحه بر زمین نهند و از اقدام
بخشونت خودداری کنند. حتی یزید "ملعون" هم دست بچنین "خدعه"
ای نزد. سران ارتش شاهنشاهی چه زود پاداش خوشبینی و خوش باوری خود را دریافت کردند
و در برابر جوخه های اعدام بخون خود غلتیدند. این آغاز آلوده شدن سیمای تقدس بود
بخون و خدعه، به نفرت و انتقام ستانی که بعدا در گروگانگیری، در تارو مار ساختن
مخالفان و دگراندیشان، هشت سال جنگ و خونریزی و قتل عام بیش از 4000 تن از
زندانیان سیاسی (1367) که دوران محکومیت خودر را میگذراندند، باوج خود رسید.
هیچ نشانی از پایان این
دوران بچشم نمی خورد. هنوز، پس از گذشت سی سال از مرگ، کسی که از طلبه گری بامامت
و از گدایی، بشاهی رسید، هنوز سیمای آلوده بخون و خدعه تقدس، آلوده بخشونت و جنایت و انباشت ثروت و
مادیگرایی، مشاهده شدنی نیست. هنوز خونی که می چکد از مرفق ولایت فقیه، مظهر تقدس
و "طهارت" و پیروان وی، رویت نشده است، همچنانکه در آغاز هم کمتر چشمی
بود که سیمای آلوده تقدس را مشاهده نموده و از آن آلودگی سخنی بزبان آرد. نه اینکه
نبود چشمانی مشاهده گر این واقعیت، بودند چه بسیار هم بودند. اما، چون زبان از
حلقوم بازگو کنندگان "حقیقت" بیرون کشیده شد، سکوت و خاموشی برقرار و
تاریکی و کوری سلطه افکن گردید.
سی سال است که جامعه ما در
این تاریکی و کوری بسر میبرد. چرا که هنوز
برغم تمامی مصیبتها و خواری و حقارتهای ناشی از تهی دستی و فرو افتی زندگی مادی و
معنوی و زوال آنچه خوب و زیبا بوده است در نزد ایرانیان، هنوز به الودگی تقدس به
آفت علاج ناپذیر قدرت، مادر همه آلودگی ها، وقوف نیافته ایم. مگر عمر انسان طول و
عرضش تا کجاست که چهل سال آنرا در کوری و خاموشی بگذرانیم، در حالیکه میتوانستیم
در اذا، بینا باشییم و بجای پسروی به پیش رویم و بآن درجه از آزادگی برسیم که
بتوانیم بدون ترس از تنبیه و مجازات، بزبان آریم آنچه را که "حقیقت" پنداریم.
این بدان معناست که سی سال
پس از مرگ امام مقدس، حقیقت در پس ابری تیره هنوز پنهان مانده است.این حقیقت که
استبداد، بمثابه یک شیوه زندگی، حاکم بر رفتار و گفتار فرد و جمع، از دین بر
میخیزد، از دین اسلام، یعنی از باور بخداواندی که یکتا و یگانه است و بجز او خدای
دیگر نیست، باوری که در آن اگر بخود کوچکترین شک و تردید راه دهی، سزاوار عذاب "الیم"
و تنبیه و مجازات ابدی هستی. که استبداد از دینی بر میخیزد که جز
"تسلیم" و "اطاعت" چیزی دیگری نجوید و نخواهد که در تمامی
احکام و رهنمودها، در فرائض و تکالیف آن، از برگزاری مراسم عبادت و نمازگزاری
گرفته تا حقوق قضایی و سیاسی، بازتاب می یابد. بگذریم که تاریخ نشان میدهد که شک و
تردید بوده است رمز علم و آگاهی بشری و تسلیم و اطاعت، کنشی ست بر خاسته از آنچه
حیوانیست در آدمیزاد.
اما، آخوند خمینی بدون
حمایت حوزه های علمیه و طلبه ها، آیت الله ها و حجت الاسلام ها و یا قشر آخوند که در اقصا نقاط کشور بعنوان متولیان دین، به
فرا خواندن مردم به تسلیم و اطاعت از دیر باز اشتغال داشتند، هرگز نمیتوانست عروس قدرت را در آغوش بکشد.
باید بخاطر داشته باشیم که فقاهت، نهادی ست دیرینه و بیش از سیصد سال است که در
دامن مردم این مرز و بوم ب پرورش یافته است. متولیان دین نیز بنوبه خود باورها و
ارزشهایی را در فرهنگ نهادینه میساختند که در خدمت حفظ وظع موجود و بقای موقعیت
آنان در جامعه بود، باورها و ارزشهایی تحمیق کننده و شدیدا نیز بازدارنده چرا که
روحانیت همیشه خواسته است آنچه در گذشته بوقوع پیوسته است بزمان حال انتقال دهد.
از این روی هم در ستیز با زمان، باید حرقه خود را بقا می بخشید و هم در خصومت با
آزادی. چه اگر زمان بر احکام ماورایی و حقایق مطلق مهر باطل میکوببد، آزادی با خود رهایی میاورد از خرافه گرایی و بند
اسارت در احکام شریعت اسلامی، قواعد و مقرارتی که از دیرباز زیرساخت فرهنگ
استبدادی بوده است. نقش بازدارنده روحانیت، واقعیتی است تاریخی و چه اسناد و مدارک
فراوانی که بر این امر شاهدت ندهند. معلوم است که ارائه این مدارک در این مقال
نمیگنجد.
اما، تنها انبوه عظیم مردم ساده دل نبودند که سیمای آلوده بخون و خدعه
نقدس را نمی دیدند و نمی توانستند در
پس"امامت،" ظلمت و سیاهی را مشاهده
کنند. اکثرا نخبگان جامعه، روشنفکران و شاعران و نویسندگان، هنرمندان، نقش
پردازان، فیلمسازان و موسیقی دانان، در نفی نظام دیکتاتوری، سالها زودتر به تبلیغ و ترویج
ارزشهای دینی، بعنوان ارزشهایی اصیل و بومی پرداخته بودند. آنها در نقد استبداد،
دانسته یا نا دانسته بدامن دین پناه برده بودند و در واکنش به تغییر زمان، و تغییر
مناسبات مادی و اجتماعی ناشی از حرکت بسوی نوآوری و تجدد خواهی، نجات را در بازگشت
به ارزشهای سنتی می دیدند، در سفری به مشهد مقدس و رسیدن بخدمت امام و آب طهارت
بسر ریختن و خود را بستن بزره امام هشتم، بامید شفای مریضی علاج ناپذیر، بامید ترک
شرارت و بیعاری و گردنکشی. همین بس که بخدمتش شرفیاب میشدی. کار تمام بود. همه
بداخلاقی ها ناپذید میشدند. بازگشت به سنت و ستایش ارزشهای دینی در آثار بسیاری از
شاعران و نویسندگان و نقاشان و فیلمسازان؛، با ابزار و روشهای گوناکون، بازتاب می
یافت که بر وزنه دین در جامعه بسی بسیار میافزود.
بگذیریم که در نزد شاعر
انقلابی، خسرو گلسرخی، امام علی، نخستین "سوسیالیتی" بود که در تاریخ پا
بعرصه وجود گذاشته بود. نه اینکه نخبگان جامعه باین امر وقوف داشتند که ترویج و
توسعه ارزشهای دینی و بکارگیری آنها در حرفه های گوناگون هنری، لزوما زمینه های
اجتماعی را برای ظهور استبدادی بسی بسیار مخوفتر از استبداد شاهی فراهم میکند. این
نگارنده شک و تردید دارد که زمانیکه جلال آل احمد، نظام شاهنشاهی را از دیدگاه
دین، بنقد میکشید، آگاه بود که در واقع زمینه را برای نه از بیخ و بن برکندن دیکتاتوری
بلکه ظهور استبداد مصاعف دین و قدرت فراهم میکند. نیز این نگارنده برآن است که
دکتر علی شریعتی هم نمیدانست که "تشیع سرخ" نه نجات که ادامه اسارت و
بندگی یک جامعه است در دست نظامی دشمن آشتی ناپذیر زمان و آزادی.
در جایی دیگر به این گفتار
مارکس، یکی از خداناشناسان انقلابی، رجوع کرده ام که میگوید مردم سازنده تاریخ
هستند ولی آنرا نمی سازند آنگونه که میخواهند، آنگونه که انها را راضی و خشنود
میسازد بلکه تاریخ را میسازند براساس آن باورها و ارزشهایی که از نسل های پیشین
بارث برده اند.* اگر امام در باور ما در ذهن و شعور ما حضور نداشت، آیا این امکان
وجود داشت که مردم یک طلبه که عمر را به مفتخواری گذرانده است بر مسند امامت
بنشانند. حضور امام در ذهن و آگاهی وشعور مردم بود که دل به خمینی بستند. چون در
شیفتگی تمام، امام را مظهر تقدس، زهد و تقوا، مظهر دین اسلام می پنداشتند و چشمان
خود را بر خون و خدعه ای که از سیمای وی میبارید بربسنه بودند.
برغم ظهور شعارهایی که
بیانگر شعور و آگاهی به این حقیقت است که هرچه مصیبت و نکبت است، از دینی بر می
خیزد که مظهر آن ولی فقیه، آخوند علی خامنه ای ست، با این وجود، هنوز نمیتوان
امیدوار بود اقتدار و اعتبار ارزشها دینی کاهش یافته باشند. زیرا که تا زمانیکه
مردم به معجزه چمکران و امام هشتم و امامان و امامزاده های بیشمار دیگری دل بسته
اند، تا زماینکه مردم سفره نذر و نیاز پهن میکنند و دخیل می بندند، تا زمانیکه مردم
بمراسم پوچ و بیهوده عبادت، از جمله اجرای مراسم مو به موی غسل و طهارت و وضو، و
رکوع و سجود، نن دهند، حرکت بسوی براندازی نظام چون از تغییر در راه و روش و بینش
جامعه میگذرد، حرکتی که با بیرون کشیدن حقیقت از زیر ابرهای تیره و گشودن چشمان بسته، منجر شود، حرکتی خواهد بود
لاک پشتی. چرا که مشاهده آلودگی تقدس به خون و خدعه، به نفرت و انتقام ستانی مستلزم
چیره شدن بر تعصبات است و خرافه گرایی و جزم اندیشی.
*اصل
مقاله را در لینک زیر میتوانید مشاهده نمایید. http://mihantv.com/%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%AA/%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%B3%DB%8C-%D9%88%D8%AD%D8%B4%D8%AA%D9%86%D8%A7%DA%A9/
فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر