عاشورای تهران

روز شنبه سی ام خرداد 88، خیابانهای تهران به صحرای کربلا تبدیل شد. بوی خون به مشام میرسید و دود اشک آور، فضا را پر ساخته بود. لشگر یزید آماده بود که در دفاع از نظام تسلیم و اطاعت و یا فرمانروایی و فرمانبرداری، بزند و بکوبد، ویران نموده و خون بریزد.  در روز عاشورا اگر چه امام حسین دارای لشگری ناچیز و اندک بود، اما او و یارانش مسلح و شمشیر بدست بودند. امام، قبل از آنکه سرش از تن جدا گردد، صدها سر را با شمشیر خود بر زمین افکنده بود. در عاشورای تهران، سپاهیان خامنه ای، یزید زمان، در برابر لشگر انبوه میر حسین تنی چند، بیش نبودند، اما با خود و زره و با ابزار خشم و خشونت، تا دندان مسلح به میدان آمده بودند. که پنجه در پنجه لشگری افکنند که تنها جان خود را در کف داشت و بس. لشگر میر حسین نه آموزش رزم دیده بودند و نه از برای جنگ و خونریزی در صحنه ظاهر شده بود. اسلحه ی آنها نه مسلسل و کلت با گلوله های آتشین بود، نه چوب و چماق و نه دشنه و با توم. لشگر خامنه ای بنام دفاع از دین اسلام و اصل و اصول دین محمد به رزمگاه آمده بود. در حالیکه لشگر میر حسین عاری از هر ابزار دفاعی برای ابراز عشق به امید و آزادی در برابر لشگر یزید خون آشام قرار گرفته بود. آنچه لشگر ناچیز و اندک حسین را از لشگر انبوه میر حسین جدا میسازد، این است که اولی مسلح بود و برای تحصیل رضای الله شمشیر میزد، دومی با دست هایی پر از خالی برای زندگی و سر افرازی سینه خود را سپر آماج گلوله ها میساخت. بی باکی و جسارت لشگر میر حسین بود که سپاهیان خامنه ای را خشمگین و شرور و شر انگیز میساخت. عدم  ترس و هراس در لشگر یان میر حسین بود که  در دل سپاه خامنه ای ترس و وحشت انداخته و بنیان آنرا پاک متزلزل ساخته بود. چرا که لشگر خامنه ای بنام اسلام، همچون حیوانی درنده لشگر میر حسین را هدف حملات بیرحمانه خود قرار میداد، چرا که اساسا لشگری بوده است مزدور. از این روی در ارتکاب به شنیع ترین اعمال هرگز رویگردان نبوده است. پیر و جوان، مرد و زن، کوچک و بزرگ را یکسان مورد تجاوز و ضرب و جرح قرار میدادند و جسم و جان شان را زخمین و خونین میساختند. کشتگان و مجروحین مثل اکبر و اصغر، فرزندان امام، نو نهال نبودند، بلکه جوان بودند و در عنفوان زندگی. تفاوت دیگری نیز بین عاشورای کربلا و عاشورای تهران وجود دارد که باید آنرا نیز در نظر داشت. اولی رزمی بود که سرنوشت آن در کمتر از یک  روز روشن گردید، حال آنکه عاشورای تهران یک عاشورای طولانی و دنباله دار است. کسی نمیتواند با اطمینان خاطر بگوید تا چه زمانی بطول خواهد انجامید و کدام یک غالب و فاتح خواهد گردید.

اینجا لازم است که اعتراف کنیم که بدنامی یزید در تاریخ نه بر اساس عقل سلیم و بی طرفی بلکه بر اساس احساس و عواطف و ضرورت های اسطوره سازی بوده است، که به ثبت رسیده است. اینجا فرصت مناسبی ست که از یزید اعاده شرف و حیثیت کنیم. چه او در ابتدا دست بیعت بسوی دشمن خود دراز، و امام را به صلح و آشتی دعوت نمود. این حسین بود که از بیعت با یزید امتناع کرد و به استقبال جنگ و خونریزی شتافت. چرا که او خلافت را حق مسلم خود میدانست. حال آنکه میر حسین هرگز خلافت یزید زمان را که بر مسند ولایت نشسته است نه مورد چالش قرار داده است و نه بر روی او شمشیر کشیده است و چیزی جز خدمتگزاری و حفظ بارگاه ولایت در سر نداشته است. با این وجود یزید زمان با شمر، بن ذی الجوشن بر علیه میر حسین و حامیان آنان بیعت نمود و به قلب  لشگر صلح و آشتی، اما معترض و مقاوم، حمله ور گردید . اگر در تاریخ از یزید، ابن معاویه، به سبب قتل امام حسین، بنام جنایت کار یاد میشود، از علی خامنه ای، یزید زمان، هم بنام جنایتکار یاد خواهد شد و هم خیانتکار. یزید زمان، فقط دست به کشتار نمیزند، بلکه برای حفظ قدرت، تقلب و ریاکاری را حقیقت و درستکاری میخواند و بنام عدالت دست خود را به خون بی گناهان آلوده میکند. ربودن رای مردم را میگویند خیانت به اعتماد و ایمان آنان . یزید، خلیفه ی اموی، جانی بود و بیرحم، اما دزد و متقلب و دروغگو نبود. او نه مجیز مردم را میگفت و نه به آنها و عقل و شعور شان توهین میکرد. حال آنکه خلیفه خامنه ای همه ی آن چیزی ست که یزید بود و حتی چیزی بیشتر.

عاشورای تهران را یزید زمان، ولی فقیه، علی خامنه ای، تنها به آن دلیل براه انداخت که تاب و توان شنیدن «نه» را دارا نبود. او در تبعیت از پیامبر اسلام، خواستار چیزی کمتر از تسلیم و اطاعت مطلق نبود. بر منبر ولایت اعلام نمود که یازده میلیون رای «نه» به معنای «آری» بوده است. از این پس نه گویان مسئول جان خود هستند و باین ترتیب فتوای کشتار نه گویان را صادر و صحرای کربلا را در سی ام خرداد 88 در تهران باز آفرینی نمود. یزید زمان، از آنجا که به قدرت خود غره شده است، فراموش کرده است که عاشورای تهران نمیتواند در یک روز و در اندک مدتی کمتر از 24 ساعت، خاتمه یابد. عاشورای تهران برعکس عاشورای کربلا، هرگز ا ختم نمیشود.

در پایان روز عاشورا، پس از دادن کشته و زخمی، یعنی در شبانگاه، لشگر میر حسین بر پشت بام ها صعود نمودند و فریاد برآوردند «الله و اکبر» نه به معنای اعتراف به حقارت و بندگی بلکه به معنای «نه.» یعنی که نفی دیکتاتوری و مطلق گرایی. الله و اکبر میر حسین را نباید با الله و اکبر حسین اشتباه گرفت. زبان و معنی  الله و اکبر تابع زمان است و مکان، حقیقتی است متغیر نه مطلق. این است که الله و اکبر که زمانی برای خامنه ای و سپاهیان ش طلیعه قدرت و حکومت ولایت بود، هم اکنون بیانگر تمرد است و سر پیچی. الله و اکبر تابع زمان است و رفتار و کردار است که به آن معنی میدهد نه بالعکس. در عاشورای تهران، آنان که بخاک و خون خود غلتیدن، الله و اکبر بود که بر سر زبانشان جاری بود. و فریاد الله و اکبر است که بگوش میرسد وقتی جلادان خامنه ای بر روی مردم شمشیر میکشند. زمانی بود که پاسداران دین، خون ت را مباح میدانستند. اگر از ایراد الله و اکبر، به معنای اعتراف به حقارت و بندگی امتناع  میورزیدی. هم اکنون بخاک و خون میکشانند هر جنبنده ای را که الله و اکبر  بر زبان ش جاری شود. الله و اکبر هم اکنون نیش زهر آلودی ست که ولایت فقیه را با سرنوشت محتوم خود روبرو میسازد. خلیفه خامنه ای روزی بر دوش الله و اکبر مسند قدرت را تسخیر نمود، اما امروز بلای جسم و جانش گردیده است. این است که در تاریکی شب به خانه های مردم شبیخون میزنند و به حریم خصوصی مردم تجاوز میکنند، به آن دلیل که آوای الله  اکبر بگوش شان رسیده است.

عاشورای تهران بر خلاف عاشورای کربلا، خاموشی را هرگز بدنبال نخواهد داشت، و در غم و اندوه غرق نگردد. چون سراسر شور پیوست به آینده است و آزادی نه بازگشتی بسوی گذشته و دوران امامان مظلوم و معصوم، مبرا از هرگونه خطا کاری. اگر عاشورای کربلا، افسانه ای است و اسطوره ای به آن دلیل بوده است که پیوسته همچون ابزاری بکار گرفته شده است برای پوشش حقارت و بندگی. حال آنکه عاشورای تهران حرکتی است در سوی کسب آزادی و حرمت و کرامت انسانی.

فیروز نجومی

Firouz Nojoumi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

نیاز به آزادی در ستیز و خصومت با حکومت اسلامی

نزدیک به شش ماه است که نا ممکن ها، ممکن و نشدنی ها شدنی، شده اند. تابوها شکسته و بت ها فرو ریخته اند. ولایت باطل و ولی فقیه آماده دفن گردیده است. شش ماه است که پایان رژیم دین، رژیم فریب و ریا،رژیم سرکوب و سلطه، آغاز گردیده است. شش ماه است که رژیم مهلک ترین ابزار خشم و خشونت و بیرحمی را بکار گرفته است. زده است. کوبیده است. اعتراض و مقاومت را با ضربات کشنده، با زندان و شکنجه، با تجاوز و اعدام پاسخ داده است. اما بجای آنکه اعتراض و مقاومت خاموش شود و نظام تسلیم و اطاعت، یعنی نظامی که بر اساس ارزشهای  اسلامی بنیان گذاری شده است  به ترمیم خود بپردازد، هر موجی از اعتراض و مقاومت که پس از موجی دیگر برخاسته است، عظیم و شگفت انگیز تر بوده است. این امواج هنوز به اوج خود نرسیده اند که آن نیز روزی فرا رسد و بساط رژیم دین و حکومت آیت الله ها و حجت الاسلام ها را واژگون ساخته با خود میشورد و به زباله دان تاریخ میسپارد.

آیا میتوان به نتیجه ی دیگری رسید اگر ناظر بر امواج اعتراض و مقاومت در روز های قدس، 13 آبان و 16 آذر، بوده باشی؟ در زمانی این امواج بر خاسته اند، که رژیم دین همچون کفتار ی گرسنه، زوزه کشان دندانهای درنده خود را نشان داده است، ترس و وحشت آفریده است. محاکمات نمایشی 50 نفری براه انداخته است. داستانهای مخوف شکنجه و تجاوز و انفرادی های طولانی به خارج از سیاه چال های اوین و کهریزک، درز کرده است. بر تعداد اعدام ها افزوده است. اما پیوسته طول و عرض و ارتفاع امواج اعتراض و مقاومت را گسترده تر ساخته است. این تنها بدان معناست که دوران سکوت، دوران تسلیم و اطاعت، به پایان رسیده است. گسست بین بخشی وسیعی از مردم و نظامی که خود را از تبار رسالت و امامت و دین، الله میداند، بوقوع پیوسته است. بدون تردید هستند بسیاری که هنوز به دین خود تعصب دارند و آنرا مبرا از آلودگی به قدرت و فریب ریا میدانند. اما دلیلی وجود ندارد که به ایجاد چنین گسستی امیدوار نباشیم.

آن لحظه ای که امواج اعتراض و مقاومت 13 آبان فرو نشست، رژیم دین تدارک سرکوب امواج طوفنده 16 آذر را آغاز نمود. چاقو کشان بسیجی، و گارد های ضد شورشی را همچون گله های ای از حشرات خونخوار و عظیم الجثه، مسلح به نیش و نیزه، آماده ی تخریب و ویرانی ساخته بود. وسایل ارتباطاتی را مختل نموده، نت و خدمات رسانه ای از قبیل تکست و پیام  را از کار انداخته بود، بلکه از اینظریق از پیوست و پیوند و همبستگی مردم با یک دیگر، در برابر، بلا و آفتی مشترک، جلوگیری بعمل آورد. حتی ولی فقیه به بهانه ی عید غدیر در روز پانزدهم آذر، بمنظور آنکه مردم را از پیوستن به یکدیگر منع نماید خطبه ای ایراد نمود و خط و نشان هایی کشید که از آن بوی خشم و خشونت و انتقامجویی به مشام میرسید. او صریحا اعلام کرد که اعتراض و مقاومت در برابر نظام، تفرقه است و چیزی ست که خواست دشمن است. روشن است که به سود دشمن عمل کردن دارای چه عقوبتی میتواند باشد( رجوع شود به خبرنامه فرارو،15 آذر88).

علیرغم تهدیدها و هشدارهای ولایت فقیه و تدارکات و تجهیزات و سازماندهی های مخوف یک ماهه برای سرکوب و تخریب و ویرانی بود که دانشجویان دانشگاه ها با حمایت و پشتیبانی مردم، به اعتراض و مقاومت در برابر نظام تسلیم و اطاعت و استبداد دینی- کنشی که در 16 آذر نهادین شده است، بپا خواستند و رهبری جنبش اعتراضی مردم را بدست گرفتند. دانشگاه ها نشان دادند که به اشتباه نسل پیشین آگاهی دارند. که تا زمانیکه از درون به استقلال دست نیابی، هرگز آنرا در مبارزه با دشمن خارجی بدست نیاوری. که وحدت با نیرویی ذاتا ارتجاعی و  واپسگرا متبلور در وجود امام و طلاب حوزه های علمیه، تحت مبارزه با استعمار و امپریالیزم، به سیاهی و تاریکی، محنت و عقب ماندگی، به نیستی و نابودی کشانده شده است. که حکومت دین با دشمن خارجی و یا "امپریالیسم " و " استکبار جهانی،" در گیر میشود نه بدان منظور که مردم و ملت را به استقلال رسانده و بر سرنوشت خویش حاکم گرداند، بلکه در پی تحکیم و تداوم استعمار داخلی، به معنای بر قراری نظام تسلیم و اطاعت و نظم و انضباط اخلاقی تحت رهبری آیت الله ها و حجت الاسلام ها و حوزه های علمیه بوده است. بی جهت نیست که آیت الله ها و حجت الاسلام ها

در آغازین لحظات ظهور بر مسند قدرت، سیطره و سلطه بر دانشگاه ها را در صدر برنامه های خود گذارد و طولی نکشید که بساط خطبه خوانی ها را در محوطه دانشگاه تهران برپا نمود. چرا که فقیه حاکم بخوبی آگاه بود که تسخیر دانشگاه ها، تسخیر دژ شکست ناپذیر آزادی بود.

در واقع بر دوش دانشجویان بود که رژیم دین توانست بالهای سلطه ی هژمونیک خود را بگشاید. اما اتحاد با استبداد و ارتجاع، با طبع و راه دانشجو سازگار نبود. اگرچه حوزه های علمیه و کارگزاران آنها دانشگاه ها را به اشغال خود در آوردند با این وجود دانشگاه تنها نهادی بود که تماما تسلیم شریعت و سنت نگردید، بلکه بطور دائم با عاملین آن سازمان حراست و مدیران دانشگاه ها به ستیز و خصومت پرداختند. سی سال است که حکومت دین سعی کرده است که دانشگاه ها را به شعبه ای از حوزه های علمیه تبدیل و در خدمت اشاعه و توسعه دین در آورد. اما 16 آذر نشان داد که ولی فقیه نیز دچار خطا هم میشود. گرفتار توهم و خیالبافی نیز میگردد، علیرغم آنکه از تبار معصومین است.

با ظهور جنبش اصلاح طلبی گسستی در اتحاد دین با دانشگاه بوقوع پیوست که با خروش و ستیز دانشجویان در 18 تیر 78 که بیرحمانه سرکوب شد، عمیقتر گردید. رژیم دین بر آن تصور بود که خشم و خشونت اسلامی، دانشجویان را به سکوت وا خواهد داشت. سرکوب 18 تیر، ضربه ای بود مهلک اما نتوانست شعله جنبش اعتراضی را در دانشگاها، خاموش سازد. فتیله پایین کشیده شد اما دانشجویان شعله ی اعتراض را مهار نموده تا بار دیگر سر بر کشد و عبا و قبای زهد ورزی و دینداری را بآتش بکشد. که چنین نیز شد. دانشجویان از همان آغاز با رئیس جمهوری احمدی نژاد به مبارزه بر خواستند. چرا که به قصد و سیاست وی مبنی بر برقراری نظم حوزه ای در دانشگاه ها بر اساس شریعت و سنت-یعنی تنظیم روابط اجتماعی و، آکادمیک بر اساس احکام الهی از قبیل جدائی زنان از مردان، حجاب زنان، پرهیز از مد گرایی و شکستن هنجارهای اسلامی-آگاهی یافته بودند. احمدی نژاد تا آنجا به پیش رفت که با دفن جسد "شهید " در محوطه دانشگاه امیرکبیر، ارزشهای اسلامی را به گونه ای نمادین بر دانشگاه ها تحمیل کند. دانشگاه ها

از همان آغاز پرچم نافرمانی را در برابر احمدی نژاد بر افراشتند. تنها دانشگاه امام جعفر صادق بود که باو خوشامد گویی مینمود، تنها دانشگاهی که حکومت، خود در رقابت با دانشگاه های غیر دینی بر اساس نظم حوزه ای و در تسلیم و تبعیت از شریعت و سنت، ساخته بود. دانشگاهی که قرار بود نمونه و الگوی دانشگاه های دیگر قرار بگیرد. و گرنه در دیگر دانشگاه ها ، بویژه در پلی تکنیک امیر کبیر با شعارهای ضد دیکتاتوری روی در روی قرار میگرفت.

در زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد، شرایط دانشگاهی هرچه بیشتر سخت و دشوار گردید*. احمدی نژاد، وظیفه خود میدانست که دانشگاه را رام و مهار سازد. کادر مجرب و دانشمندان را مجبور به بازنشستگی نمود. رفتار و گفتار دانشجویان هرچه بیشتر تحت نظارت و تفتیش قرار گرفت. دانشجویان نخبه، با قریحه ای برای سازماندهی و رهبری، مورد شناسائی نیروهای امنیتی واقع شده تا در موقع مناسب، آنها را خفه و خاموش سازند. به منظور بر قراری نظام تسلیم و اطاعت، فرمانروایی و فرمانبرداری در دانشگاها بود که سیستم جریمه و تنبیه دانشجویان را برپا ساختند. ستاره محرومیت از تحصیل و کسب دانش به دانشجویان اهدا نموده، و تعداد روزی افزونی را برای مدت نامعلومی در سلولهای اوین تحت بازجویی قرار دادند. رژیم دین تمام نهاد های سیاسی، اقتصادی،اداری، فرهنگی، نظامی و امنیتی را فرمانبر و فرمانبردار و در انقیاد خود در آورده  است، تنها نهاد دانشگاهی ست که پیوسته دست به قیام زده است. سرکوب شده است، اما بار دیگر بر خواسته است.

16 آذر نشان داد که دانشگاه ها در اتحاد و همبستگی با مردم و حمایت آنها ست که بر خواسته اند. این اتحاد دانشگاه ها با مردم است که نظام اسلامی را دچار کابوس میکند. چرا که این خیزش 18 تیر 78 نیست که با بی اعتنایی مردم روبرو شود. این خیزشی ست که احاد ملت خود را با  آن شناسایی و از آن حمایت میکنند. اعتراض و مقاومت دانشجویان تبلور جنبشی ست که دارای یک هدف مشترک است و آنهم رهایی از انقیاد و قیومت ولایت فقیه است. بعبارت دیگر، نیروی محرکه ی این اتحاد ، فرا طبقاتی و فرا گروهی ست. و آن چیزی نیست مگر نیاز به آزادی و دست یافتن به ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی، حق گزینش و مختار بودن بر نفس خویشتن. این محرومیت از آزادی است که دانشگاه و جامعه را با یکدیگر علیه نظام اسلامی متحد ساخته است. هیچ فرد و طبقه و گروهی نیست که از نبود آزادی رنج نبرده و زیان ندیده باشد. در نظام استبدادی تنها مزدور ان و کارگزاران هستند که سود میبرند. این است که حکومت دین از جامعه جدا و با آن بیگانه گردیده است. آزادی هوایی است که همگان برای زندگی و زنده بودن، برای تحرک و پویا بودن، برای رشد و نمو و روئیدن بدان نیازمندند. بعضی از آنان که خود را چپ انقلابی میدانند بر آن تصور اند که عدالت را ارجح است بر آزادی. که اگر نیک بنگری ارجحیت برابری و عدالت خود شعار جمهوری اسلامی ست. عدالت و برابری بدون آزادی همه جا از جمله در جامعه ما درونمایه نظام استبدادی ست. تجربه نیز نشان میدهد که حکومت دین را نه ستیز و خصومتی با عقل و خرد است و نه علم و صنعت و تکنولوژی. حکومت دین در توافق و همآهنگی با مظاهر تمدن جدید است. از همه آنها برای بقا و تداوم خود سود برده است. بنابراین تنها یک چیز است که دین تاب و تحمل برتابیدن آن را دارا نیست و آن نیز آزادی است. ستیز و خصومت حکومت دین با آزادی سبب شده است، که نیاز به آزادی را تشدید نماید. این یک قانون دیالکتیکی ست که اگر اسارت و بندگی نبود، آزادی تهی از مفهوم معنا می بود. 

اما حکومت دین بر آن تصور است که شریعت و سنت با سرشت و آداب و عادات و رسم و رسوم مسلمان ایرانی آغشته گردیده است. به سادگی نمیتواند خود را از یوغ آن رها سازد. مردم به نمادها و مقدسات دینی باور دارند و احترام میگذارند. به هلال و حرام های دین، به نماز و روزه اعتقاد دارند. یعنی که حکومت دین به ملت، همچون رعیتی می نگرد که وابسته به ارباب است. ارباب است که معانی زندگی و نظم و اخلاق همانگونه که خالق یکتا الله گفته است می فهمند و به رعیت انتقال دهد. رعیت را مقلد میداند و پیوسته نیازمند راهنمایی تبعیت و تقلید. فرهنگ و هویت مردم با وجود الله و باور به آموزش های او آمیخته است. بعبارت دیگر، رژیم دین هنوز بر آن تصور است که دین مردم را به حکومت پیوند زده است. مردم هرگز نمیتوانند خود را از بند و زنجیری که دین بر عقل و خرد شان بسته است، رها سازند.

اما بیایید کمی با خود بیاندیشیم که آن کدام زندانی ست که آرزوی آزادی را در سر نپروراند و بامید وصلت با آن سر بر بالش زندان بخواب شیرین فرو نرود؟ مردم ایران سی سال است که در زندان حکومت دین بسر میبرند و نیاز به آزادی هرگز آنقدر شدید نبوده است . بعید است که بی اعتنایی ملت به بآتش کشیدن تصویر خمینی و خامنه ای، خفته را بیدار و بهوش آورد. چون ولی فقیه و کارگزاران و مدیران ش همه از باده قدرت مست و مدهوش گردیده اند، و عقل و خرد و اجتهاد را از خاطر شان زدوده است.  رژیم دین امیدوار است که بار دیگر مردم، همچون جنبش 57 از آزادی گریخته خود را به شریعت و سنت تسلیم کنند. اما اشتباه رژیم در آن است که هر روزی که بر طول عمرش افزوده میشود شکاف و بیگانگی مردم با قوانین اسارت بار شریعت و سنت، از جمله حجاب و حجاب داری، هنجارها و ارزشهای اسلامی، همچون سکوت و خاموشی، پیوسته حمد و ستایش و اعتراف به حقارت و خواری، و یا جهاد و شهادت، یعنی جنگ و خونریزی و انتقامجویی، عمیق تر میشود.

*برای اطلاعات بیشتر در باره سخت گیریها در دانشگاه ها رجوع شود به سالنامه جنبش دانشجویی در سالهای 85 و 86 خبرنامه امیر کبیر. خبرنامه امیر کبیر در سال 86 گزارش خود را چنین آغاز میکند:

«سال ۱٣٨۶ سالی پر تلاطم، با فراز و نشیب فراوان و مملو از حوادث کوچک و بزرگ برای جنبش دانشجویی ایران بود. نگاهی اجمالی به سیر حوادث و فعالیت های دانشجویان در سال گذشته نمایانگر این نکته است که در سال ٨۶ روزهای معدود و انگشت شماری وجود داشته که در دانشگاه ها اتفاقی نیفتاده یا فعالیتی صورت نگرفته باشد. بیش از ۲۱۰ تجمع و تحصن اعتراضی در سال گذشته برگی افتخارآمیز در دفتر جنبش دانشجویی در سال گذشته بود.».

فیروز نجومی

Firouz Noujoumi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

رژیم دین: مظهر اخلاق و عدالت و یا توطئه و ریاکاری؟

در پایان روز 22 خرداد 88، روزی که مردم قدرت خود را با دادن رای و گزینش یکی از کاندیدهای ریاست جمهوری، بعمل در میآوردند، رژیم آیت الله ها و حجت الاسلام ها سر انجام باطن خبیث و اهریمنی خود را بمنصه ظهور رساند. چرا که اینبار سحر و جادو و ریاکاری در فریب مردم کار گر نیافتاد و ناچار حاضر شد بقیمت رسوایی و بی آبرویی، بنام عدالت و پیشرفت، بزشت ترین رفتار غیرانسانی و خلاف وجدان و اخلاق، دست زده و از طریق کودتای نرم و خزنده مردم را از رئیس جمهور منتخب خود محروم ساخت.

رژیم دین بر این تصور بود که تحت اتحاد شوم خامنه ای و احمدی نژاد، و یا دین و قدرت و یا ولی فقیه و ریاست جمهوری، یک انتخابات نمایشی میان خودی ها براه خواهد انداخت و بی سر و صدا به مقصد و هدف خود نیز خواهد رسید. که تایید صلاحیت چهار نفر از خودی ها با وجه مشترک التزام به دین اسلام، بار دیگر مردم ناراضی و پر گله و شکایت را خانه نشین خواهد ساخت و در میدان خالی، طرفداران احمدی نژاد پای صندوقهای رای میروند و او را 4 سال دیگر بر مسند ریاست جمهوری ابقا خواهند نمود. به این ترتیب ادعای رژیم دین مبنی بر "مردم سالاری " تقویت یافته و رژیم دین برهبری خامنه ای و احمدی نژاد بعنوان نماینده مردم ایران، بدون اینکه آبی از آب تکان بخورد، حکومت خود را ادامه خواهد داد. اما چیزی طول نکشید که  این نقشه ریاکارانه، نقش بر آب گردید. 

در سه هفته ای که رقبای انتخاباتی وارد گود مبارزه شده و رو در روی یکدگر قرار  گرفتند، رژیم دین خود را ناگهان با شرایطی غیر منتظره و غیر قابل کنترل، رو در رو دید. اکثریت مردم با سرعت بسوی کاندید های تغییر و اصلاح سازی اجتماعی، میر حسین موسوی و مهدی کروبی، تمایل یافتند و به پشتیبانی از آنها معابر عمومی و خیابانها را متعلق بخود ساختند. در حدود دو هفته آزادی بر خیابانها ی شهرهای بزرگ و کوچک حاکم و شور و هیجان جوانان بسرعت فراگیر شد. در این دوران، نیروهای انتظامی هراسان به لانه های خود پناه برده و مذبوحانه کمین گرفته بودند.  رژیم دین انتظار نداشت که مناظره های تلویزیونی بسود رقبای احمدی نژاد و بنفع تغییر شرایط موجود، یعنی شرایط فقر و بحران و خودکامه گی، منجر گردد. در پاسخ به این شرایط سیال و شکست حتمی احمدی نژاد، در ساعت 5 بعد از ظهر 22 خرداد، نیروهای انتظامی اعلامیه ای بر اساس بر پا داشتن "مانور اقتدار " در تهران منتشر نمود و نیروهای ضد شورش را به خیابانها گسیل داشتند که هر شعله ای که از آتش تقلب و دروغگویی در انتخابات برخیزد، خاموش ساخته و از سرایت آن جلو گیری کنند. رژیم دین چه خوب میدانست که شورش واکنشی خواهد بود بسیار طبیعی در مقابل تحقیر و محروم ساختن مردم از حق و حقوق اساسی.

اما اشتباه است اگر این کودتای، نه زیاد نرم و نه خیلی مخملی  را در دفاع از ریاست جمهوری احمدی نژاد ارزیابی کنیم. بلکه آنرا باید کوششی تلقی نمود در پی جلوگیری افول حکومت دین. چرا که در این خیزش مردمی، این احمدی نژاد نیست که شکست خورده و رسوا میگردد، بلکه شکست آن شخصی محسوب میشود که سی سال است حرف آخر را زده است و سی سال است که برنامه ها و سیاست ها و چشم اندازهای خود را بر سراسر زندگی مردم تحمیل نموده است، از جمله در دوران چهار سال زمامداری احمدی نژاد. چهار سالی که ولایت فقیه، دولت نهم برهبری احمدی نژاد را علیرغم تمایل ش بسوی استبداد و قانون گریزی و زیان و خسرانی که برای زندگی روزمره مردم فرا آورده بود، مورد تایید و تاکید قرار داده و پیوسته آنرا بعنوان " دولت خدمتگزار" ستوده بود. برای مسجل ساختن پیروزی احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری، ولایت فقیه عملا خود شخصا در این انتخابات شرکت و به چند شهر و استان سفر نمود و از مردم خواست که بکسی رای بدهند که ساده زیست، شجاع و بی باک و از اشرافی گری بدور باشد. همگان بخوبی میدانستند ولایت فقیه کسی را بجز احمدی نژاد در نظر ندارد. اما سفارش های ولایت فقیه به مردم نتایج معکوس داشت و مردم را بسوی رقبای احمدی نژاد، بویژه میر حسین موسوی بیشتر سوق داد.

البته باید گفت که این اولین باری نیست که ولایت فقیه با تمرد و سرپیچی مردم از امیال و اراده اش روبرو گردیده است. در دوم خرداد 76 نیز با انتخاب خاتمی، ولایت فقیه، اولین تو دهنی را از مردم در یافت نمود. اما با زیرکی بدون آنکه توجه کسی را جلب کند، ولایت فقیه در برابر مشت مردم جای خالی نموده با دسیسه و توطئه، سوراخ بزرگی در کشتی اصلاحات خاتمی ایجاد و سر انجام آنرا غرق نمود و بدینوسیله انتقام خود را از مردم به ستاند. ولی فقیه بر تقلبات انتخابات دوره نهم ریاست جمهوری نیز سرپوش گذارد و احمدی نژاد را کار گزار اجرایی برنامه ها و چشم اندازهای خود بر اساس گفتمان خشم و خشونت در درون و تهدید و تحریک در بیرون، برگزید.

مسلم است که اگر احمدی نژاد بازنده انتخابات نبود و یا باخت خود را پیش بینی نمیکرد، چه نیازی به برقراری "مانور اقتدار " بود. مگر نه اینکه شرکت وسیع مردم بالاترین و برترین شاخص اقتدار است. آقای رئیس جمهور از یک طرف در تمام دوران فعالیتهای انتخاباتی لحظه ای از تکرار عزت و غرور ملی باز نایستاد و از طرف دیگر، نیروهای ضد شورش را به خیابانها گسیل میدارد تا به تجمیع مردم بهر بهانه ای حمله نموده آنها را با کشیدن باتوم و اسلحه ی تیزر ساخت ابر قدرتها، تنبیه و مجازات نموده و خوار و تحقیر سازد. احمدی نژاد نشان داد که هر دهانی را که از آن «نه» بیرون آید سخت خواهد کوبید تا عزت و غرور ملت نگاه داشته شود.

اما تعبیر و توضیح این رفتار ریا  کارانه را باید در آن چار چوبی جستجو نمود که احمدی نژاد پیوسته به آن رجوع میکند. چار چوب احمدی نژاد باور بارزشهای دینی است. یعنی که دین ایدئولوژی او ست، نظامی که با رجوع بآن دنیا را مورد فهم قرار میدهد. از آنجا که او به ایدئولوژی خود تعهد و التزام تزلزل ناپذیر دارد، پیوسته کوشش کرده است که جهان را به قواره ایدئولوژی خود شکل بدهد. جلوس احمدی نژاد بر مسند ریاست جمهوری، این فرصت را برای او فراهم آورد. وی در سوی اجرای طرح خود، یعنی پیاده سازی نظام ارزشی خویش، نهاد های دولت و مدیریت جامعه، از اقتصادی گرفته تا جهانگرد ی و فرهنگی، از نهادهای تعلیم و تربیت گرفته تا براه اندازی سا نتر فیوژهای غنی سازی، تبدیل به یک ماشین ایدئولوژیک نمود. توزیع مسئولیتها و مقام های اداری و مالی نه بر اساس شایستگی که بر اساس تعهد به ایدئولوژی دین، صورت میگرفت. یکی از بزرگترین ایراداتی که بر دولت احمدی نژاد مکرر شنیده شده است، چه از دوست و چه از دشمن، گریز از کارشناسی و تقسیم مسئولیتها براساس تخصص بوده است. یکی از انتقادات میر حسین موسوی نیز قانونگریزی احمدی نژاد بوده است. اما این هر دو خصیصه، یعنی جانشین ساختن تعهد به ارزشهای ایمانی بجای شایستگی و تخصص در امر مدیریت و نیز قانون گریزی را باید  زاییده،ایدئولوژی دینی دانست، زائیده باور به قانون برتر، به قانونی که غایی است و نهایی، یعنی قانون الهی. بی اعتنایی احمدی نژاد را باید نتیجه باور او به قانونی دانست که ناشی از عقل و خرد الهی ست. پیروی از قانون و یا احکام الهی، احمدی نژاد  را بی نیاز از احترام به قانونی میکند که زاییده عقل و تدبیر بشر است. احمدی نژاد هر تصمیمی که در چهار سال گذشته اتخاذ کرده است، تصمیمی بوده است ایدئولوژیک و ناشی از این باور که وظیفه او اسلامی ساختن امور مردم است. این هم شامل سیاست های مدیریت داخلی میشود و هم تعامل با جهان خارجی. اولی بشکل برقراری امنیت " اخلاق " و مبارزه با "هنجار شکنی " و "اشرافیگری " و تاکید بر ، "پاک  زیستی "  و "ساده زیستی،" تظاهر میکند  و دومی در سیاست اصرار بر غنی سازی هسته ای بر اساس باور به جهاد و شهادت و یا استقبال از جنگ و خونریزی. مضاف بر این احمدی نژاد پیوسته سعی نموده است که ظاهر خود را نیز تبلوری از باورهای خویش سازد. از نتایج این باور البته مبارزه با فقر نبود بلکه نمادین ساختن آن بود. فقر نه تنها زشتی خود را از دست داد بلکه نماد وارستگی، ایثار گری نیز گردید. احمدی نژاد مسئله تورم و بیکاری را زاییده ی اشرافی گرای میدانست، و ساخته و پرداخته مافیای اقتصادی. چرا که اگر همه ی مردم هم چون او شرافتمندانه و بدون غل و غش، یک کابشن چرکین به تن کنند و  با نان و پنیر بسازندد و کفش هایشان را زیر سر بگذارند و بخواب شیرین فرو روند، از تورم و بیکاری رنج نمیبردند. در منظر احمدی نژاد تورم و بیکاری، ناشی از روش و شیوه زندگی است، نه عدم دانش مدیریت در راه اندازه بنگاه های تولیدی و مالی.

البته این خصیصه های شخصیتی نه تنها توجه بخشی از توده های باورمند را بخود جلب میکرد بلکه مورد پسند و تایید فقیه اعظم علی خامنه ای نیز بود. رئیس جمهور و ولی فقیه در دینی ساختن اداره و مدیریت کلیه بخشهای جامعه با هم اشتراک نظر داشتند و دارند. در چهار سالی که گذشته است، هرگز شنیده نشده است که فقیه اعظم با یکی از برنامه ها و تصمیم گیری های دولت احمدی نژاد مخالفت کرده باشد. در تاکید بر ارزشهای دینی ولی فقیه خود را معلم و مجتهد احمدی نژاد میداند. بعبارت دیگر وحدت دولت و فقاهت و یا دین و قدرت در دوران زمامداری احمدی نژاد باوج خود رسید. تحت وحدت دین و قدرت است که یک چنین تقلب و سرقت آشکاری در انتخابات میتواند بوقوع بپیوندد. چرا که در نظام ایدئولوژی چه دینی و چه غیر دینی هدف توجیه گر وسیله است. هدف باور با اصل و اصول  برتر است. احمدی نژاد در سخنرانی خود در بعد از پیروز شدن در انتخابات، تنها چیزی که مورد توجه و تاکید قرار داد موضوع "عدالت" بود. وی به تکرار گفت که "اصل عدالت است" و "عدالت اصل است." که معنای نهفته در آن این است که انتخابات و اینکه کی برنده است و کی بازنده، مهم نیست. چون اصل چیز دیگری است. وقتی اصل عدالت میشود همه زشتی ها زیبا و همه دزدی ها جنایتها و خیانتها همه پسندیده و قابل توجیه میشوند، از جمله تقلب در انتخابات.

 اگر در گذشته رابطه مردم با حکومت اسلامی بدلیل وحدت دین و قدرت مخدوش و مبهم بود، امروز که فقاهت با دولت و یا ولی فقیه با ریاست جمهوری با هم بوحدت رسیده اند، شفاف و بدون واسطه گردیده است. اگر در گذشته تسلیم و اطاعت از بعضی رفتار ها بواسطه دین قابل پذیرش بود، در شرایط کنونی حرمت دینی خود را از دست خواهند داد. بعنوان مثال آنچه دیروز نا امنی اخلاقی و هنجار شکنی نامیده میشد در شرایط کنونی بدون تردید کنشی خواهد بود ضد استبداد دینی، مثل بد حجابی و آمیزش زنان و مردان و شکستن مرزهای جدایی بین جنس های مخالف. بعبارت دیگر، آنچه پس از 22 خرداد بوقوع پیوسته است این است که فرمانرویان دیگر نمیتوانند بشیوه ی گذشته فرمانراوایی کنند و فرمانبران نیز هرگز به همان روال سابق تن به فرمانبری نخواهند داد.

فیروز نجومی

Firouz Nojuomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

این است حکومت اسلامی:

خشم و خشونت و کین خواهی

آنچه هم اکنون در وطن مان میگذرد، سرکوب و تیغ و تازیانه، یورش و تجاوز، تخریب و ویرانی و ناچیز شمردن آنچه انسانی ست، ناشی از اصل و اصول دین است و حکومت اسلامی. بعضا بر آنند که اسلام دیگری هم هست که نرم است. عاری از قهر و خشونت، سازگار با امیال و غرایز انسانی. که باید گفت که اگر هست، افسانه است و هست تا زمانی که بر مسند قدرت ننشسته است. مسلم است که اسلام حوزه ای که در حاشیه قدرت میزید، نمیتواند چیز دیگر ی بجز نرم و انعطاف پذیر، باشد. اما این نرمی ناشی از اصل و اصول آن نیست بلکه به آن دلیل است که حاکم نیست. در دین اسلام حق و حقوق الله ارجح است بر حق و حقوق بشر. بشر هیچ است و الله همه چیز. بشر برای الله هست و دارای هستی ست نه برای بشر. در زندگی روزمره باید با نام او بر خیری  و بخسبی و لحظه ای از اندیشه باو غافل نمانی. حمد و ستایش دائمی و تسلیم و اطاعت به احکام او یک وظیفه و تکلیف شرعی ست. حکومت دین و دولت ولایت، مدافع حق و حقوق الله هستند و پیامبر و امامان معصوم و مظلوم. ضرورتا ارزشی برای بشر و حق و حقوق انسان قائل نیستند. چون آنکه زهد و تقدس خود را از راه ارتباط با الله کسب کرده است نمیتواند شناختی از انسان داشته باشد و آنچه انسانی است.  آقای خامنه ای بواسطه رابطه اش با الله است که بر مسند ولایت نشسته است و فرمانروایی میکند. از زبان الله است که سخن میراند. مردم ایران که محکوم به پذیرش حکومت ولایت فقیه بوده اند و هستند، هرگز آقای خامنه ای را برای حکومت بر نگزیده اند. آقای خامنه ای را الله برگزیده است، که در غیاب پیامبر و امامان، امر هدایت بشر را ادامه دهد. بهمین دلیل آقای خامنه ای هیچ نیاندیشد و هیچ نگوید مگر متاثر شده و  و یا نشات گرفته باشد از اندیشه و سخن ناب الله، نه از نیازها و خواست های بشری. مثلا الله جهاد را تکلیف و وظیفه انسان میداند و پیوسته توصیه میکند که در راه ش شمشیر زنی و خون بریزی تا به بهشت را ه یابی. حال آنکه انسان در فترت ش مهر و همدردی نهفته است.

 خداوند خامنه ای مثل الله همه چیز را میداند و بهمه علوم و دانش بشری آگاه است. او نیک و خیر و بد و زشت، را تعریف میکند و بهمه ی حرام ها و حلال ها آگاه است. چرا که همه را از پیش، الله در کتاب آسمانی خود، قرآن آشکار ساخته است. بنابراین آمده است که مردم ایران را براه مستقیم هدایت کند، همان راهی که الله، در کتاب قرآن، پیش پای مسلمانان نهاده است. بدین منظور خامنه ای تیغ و تازیانه را در اختیار گرفته است که مردم را دعوت به تسلیم و اطاعت کند. که به الله بیاندیشند و احکام الهی را گردن نهند. آنکه تسلیم شود و اطاعت کند و به تقلید و تبعیت زندگی بگذراند، هم در این دنیا پاداش میگیرد، هم در آن دنیا. بویژه آنان که آماده اند که بجنگ کفر بروند و در راه رضا و خشنودی الله  تا آخرین قطره خون خود خون بریزند و شربت شیرین شهادت را بنوشند. اینان عاشقان الله هستند. به عشق الله از ریختن هیچ خونی ابا ندارند. چون هم در این دنیا به مال و منالی میرسند و هم در آن دنیا با هوری های باکره در بهشت تا ابد همخوابه شوند. اینان در صدر اسلام انصار پیامبر بودند و مؤمنین به دین، در حکومت ولایت فقیه، پاسداران اسلامی و تمام شاخه های متصل بدان از جمله نیروی بسیج و لشگر لباس شخصی ها هستند که ولایت فقیه برای هدایت مردم ایران براه راست و رستگار نمودن آنها در آخرت باستخدام خود در آورده است.

درست است که الله خود را رحیم و رحمان توصیف میکند اما رحمت او تنها شامل کسانی میشود که به اراده و امیال ش سر تسلیم فرو آورده و از احکام ش اطاعت کنند. باور به وجود یکتای او لازم است ولی بسنده نیست.  رهایی از اسارت و بندگی، او را نا خشنود و خشمگین میسازد. در هر شرایطی باید بسوی او بشتابی و در برابر او بخاک افتی، پیشانی بر زمین بنهی و به ناچیزی خود در برابر بزرگی او اعتراف کنی، نه یکبار و نه دو بار، بلکه در همه اوقات در صبح سحر، پیش از طلوع آفتاب، در نیمه ی روز، گرسنه و تشنه و در غروب و شبآنگاه، خسته و کوفته. چه خواهد شد اگر از تسلیم و اطاعت خداوندی که خود را رحمان و رحیم میخواند سر باز زنی؟ مگر نه اینکه آدم و هوا را بدلیل سر پیچی از بهشت بیرون راند و او را محکوم  بزندگی گناه آلود بر روی زمین نمود. اما این مجازات الله را ارضا  نساخت. آدم را مکلف و موظف ساخت از بدو تولد تا هنگام مرگ براهی که او تعیین نموده است باید رهنمون گردد. وای از آن لحظه که از خط مستقیم منحرف شوی. از واجب و مستحب غافل بمانی و حلال و حرام را ندانی. بعبارت دیگر، درست است که الله خود را رحیم و رحمان توصیف میکند اما رحمت او تنها شامل کسانی میشود که به اراده و امیال ش سر تسلیم فرو آورده و از احکام ش اطاعت کنند.    

کفتمان خامنه ای، همان گفتمان الله است. لا الله الا الله: تنها الله هست و هیچ کس دیگری نیست. گفتمان خامنه ای مثل گفتمان الله مطلق است و خشک و انعطاف ناپذیر. هرگز به مغزش خطور نمیکند که الله بدون شیطان دارای هستی نیست. مثل الله، خامنه ای، یک حرف میزند و هر گز به آن باز نمی نگرد. آنرا مورد مذاکره و مصالحه قرار نمیدهد. حرف ش نهایی است. این یکی از ویژگیهای برجسته شخصیت محمد، پیامبر الله بود. تحت هر شرایطی، رسول الله آماده بود که گفتمان لا الله الا الله را به پیش براند. البته اتفاق افتاده است که پیامبر گوش به سخنان شیطان فرا داده است و  خواست و امیال الهی را از خاطر برده است. اما الله او را آگاه ساخت که او هرگز حاضر نیست حکومت بر دو جهان را با بت های بی جان و مرده ی مکه  شریک شود. وقتی الله هست هیچ کسی دیگر نمیتواند باشد.  الله در کتاب قرآن بزرگترین مجازات و مکافات را برای آن فرد و افرادی تعیین نموده است که در گفتمان او متهم به  شک و تردید شده اند.

 در 22 خرداد سال 88، میلیونها شهروند ایرانی به دولت ولایت «نه» گفتند و رای منفی به صندوق های آرا  ریختند و بر احمدی نژاد مهر باطل کوبیدند. سپس از خانه ها به بیرون آمده و رای منفی خود را فریاد زدند. اما آقای خامنه ای چون برگزیده الله است و بفرمان او به جانشینی امام معصوم و مظلوم، منصوب گردیده است، در پاسخ، به مردم گفت: اعتراض کنندگان، دروغ گویان اند، مشوش کنندگان دل مسلمانانند. یعنی که از جنس منافقین هستند که در زمان محمد به زبان، رسالت را پذیرفته بودند ولی در عمل خائن بودند و علیه برانداختن رسالت تبلیغ و کار شکنی میکردند. الله در کتاب خود آنها را پیوسته تهدید میکند و هشدار میدهد که آگاه باشند که چه سرنوشت شوم و وحشتناکی در انتظار شان است. خداوند خامنه ای نیز در خطبه الهی خود در روز جمعه 29 خرداد حجت را با معترضین به رای ولایت که از پیش احمدی نژاد را برای اداره امور ولایت برگزیده بود، تمام کرد. به آنها اخطار داد که یا میپذیرید که آنچه میگویم حقیقت است، یعنی تقلبی در انتخابات بوقوع نپیوسته است، تسلیم شده و اطاعت را بجا آورید، یا در غیر اینصورت آتش جهنم را بر روی شما شعله ور خواهم ساخت. چه جهنمی هم که براه نیانداخت. آتشی را که یزید خلیفه ی اموی در روز عاشورا بر امامت گشود، خداوند خامنه ای بر معترضین به رای و فرمان خود بر افروخت و بسیاری را در پیروی از رسول الله به خاک و خون کشاند. چه تازیانه ها که سپاهیان دین بر گرده مردم فرو نیاورد ند، چه قمه ها که نکشیدند و چه دشنه ها و گلوله های آتشین در قلب معترضین ننشاندند. و باینترتیب خشم و خشونت الله را نسبت به معترضین به رای خود به منصه ظهور رساند.

اگر به کنش ها و واکنش های خامنه ای با دقت بیشتری بنگریم، مشاهده میکنیم که خامنه ای بر اصل و اصولی که در کتاب الهی نهفته است، فرمانروایی میکند.  الله پیوسته نشان میدهد که به این امر بخوبی آگاه است که شیطان در هدایت مردم براه مستقیم سنگ اندازی و در امر رسالت کار شکنی بسیار میکند. اما ما میدانیم که اگر شیطانی نبود الله وجود نمی یافت. درست به همین دلیل است که الله به شیطان عمر ابدی بخشیده است. همه ی جنبندگان میرنده هستند. اما شیطان میرا نیست. مثل الله تا ابد زنده است. شیطانی که خداوند خامنه ای خود را با آن رو در رو میبیند، چیزی نیست مگر مطالبات انسانی و غرایز طبیعی بشری. بشر فترتا تمایل به استقلال دارد و آزادی، در پی سعادت است و نیک بختی. تاریخ نشان میدهد که بشر هرچه بیشتر آگاه به سیرت و فترت خود گشته است بیشتر خواسته است که تابع قواعد و قرار داد هایی باشد که ساخته دست خود، محصول میثاق جمعی  و در تضمین مطالبات و حق و حقوق بشری ست. حال آنکه، الله گفتمان لا الله الا الله را اجباری ساخته است. اگر باور نکنی و از تسلیم و اطاعت سر باز زنی و سر کشی کنی، دال بر آن است که تحت نفوذ شیطان قرار گرفته ای و آماده ای که به الله خیانت کنی.

سی سال است که حکومت ولایت توانسته است بشر ایرانی را در انقیاد خود در آورد و مسلمانی را یک هویت اجباری سازد. کیست که بتواند به آزادی فریاد بر آورد که ای مسلمانان فریب الله را نخورید، که الله خواستار اسارت است و بندگی، و پشیزی قائل نیست برای آزادی و حق و حقوق انسانی. در مبارزه با این شیطان است که خداوند خامنه ای، گشت های ارشادی را برای حفظ و نگاهداری نظم الهی در زندگی روز مره وارد ساخته است. مبادا که شیطان به کار شکنی پرداخته، دست به اختراع پدیده بد حجابی و هنجار شکنی زند. برای جلوگیری از این تمایل بکفر است که خداوند خامنه ای سپاه دین را به معابر عمومی گسیل میدارد، که خشم و خشونت الهی را به گمراهان بنمایاند. در این امر نیز نیروهای انتظامی دین از هیچ گونه تحقیر و ضرب و شتم و بیرحمی و قساوت نسبت به انسان ها، برادران و خواهران مسلمان، دریغ نکرده اند. جهان نیز شاهد خشم و خشونتی حکومتی گردید که سی سال است که مدعی است که الگوی یک جامعه ی انسانی را به بشر تحویل داده است. که راه سعادت و خوشبختی، پیروی از راه انبیا است و همه ی حکومت ها، از جمله ، پاپ بندیک 16 را به راه انبیا دعوت نموده است.  حکومت دین برهبری خامنه ای بر این باور نزد اندیشمندان شرق شناس مبنی بر ماهیت خشن و خشک و انعطاف ناپذیر دین اسلام  نا سازگار با پیشرفت و ترقی، مهر تایید و تصدیق نهاد.

البته خداوند خامنه ای انکار میکند که تمایلات و مطالبات بشری را دشمن شماره یک و یا شیطان اصلی بشمار میآورد. اما هم چنانکه اشاره شد، خواست استقلال و آزادی، تمایلی است ذاتی در بشر از جمله بشر ایرانی که ضرورتا در ستیز و خصومت است با اصل تسلیم و اطاعت و اسارت و بندگی نسبت به اراده الهی. خداوند خامنه ای هر گاه خود را  با بروز این تمایلات انسانی روی در روی دیده است، آنرا نسبت داده است به شیطانی که در خارج از مرزهای کشوری دست بکار شکنی میزند. هر جنبشی را در سوی آزادی و رهایی از قید و بند دینی که توجیه گر اسارت است و بندگی ، خداوند خامنه ای به شیطان بزرگ، آمریکا نسبت داده است. وجود آمریکا بمثابه یک دشمن پرقدرت همآنقدر برای هستی و تداوم وجود حکومت دین برهبری خامنه ای لازم و ضروری بوده و هست که الله برای هستی خود به شیطان رجیم، نیازمند بوده است. خداوند خامنه ای برا اینکه سلطه گفتمان الله را پا برجا سازد، استعمار داخلی برهبری دین را که با تحمیق و افسون و اسطوره سازی تامین میگردد، انکار میکند و استعمار خارجی را مسئول تداوم فقر و محنت و عقب ماندگی ایرانیان میداند. به این دلیل مبارزه و چالش قدرت این شیطان بزرگ، بهر وسیله، از جمله غنی سازی هسته ای و دست یابی باسلحه ی نهایی  را به یک امر حیاتی است و اجتناب ناپذیر در بر قراری جلال و شکوه اسلام، تبدیل ساخته است.

بنابراین اگر مردم از تسلیم و اطاعت سرباز میزنند و به رای و فرمان فقیه «نه» میگویند، و در زهد و قداست او و ادامه راه امامت، شک و تردید میکنند، فریب توطئه های شیطان، بویژه انگلیس و رادیو و تلویزیون بی بی سی را خورده اند و از راه مستقیم منحرف گشته اند. این است که از قانون گریز دارند و بجای آنکه شکایات شان را از مجاری قانون به پیش برانند، به یاغی گری و سرپیچی از فرمان الهی، از تسلیم و اطاعت سر باز زده اند. اما خداوند خامنه ای فراموش کرده است که قانون گریزی در نهاد شریعت و احکام الهی است که نهفته است. که شریعت، قانون الهی ست و برتر است از قانون بشری، که نهایتا در سوی بر قراری نظام فرمانروایی است و فرمانبرداری و یا اسارت و بندگی. حال آنکه قانون بشری تمایل دارد که آزادی و استقلال بشر را تضمین کند و از قانونی اطاعت کند که با طبع و سرشت انسانی او در ستیز و خصومت نباشد. خداوند خامنه ای به نمایند گانی که ظاهرا برگزیده مردم هستند و به مجلس شورای اسلامی فرستاده شده اند که از حق و حقوق و مطالبات شهروندی و انسانی دفاع کنند و آنرا قانونمند ساخته از تجاوز قدرت مصون بدارند،  توصیه میکند که همراه و همساز قوه مجریه باشند و سر راه موفقیت دولت ولایت در تداوم حکومت دین، از برپا داشتن موانع خود داری کنند. قوه مجریه البته همان قوه ایست که قادر است خشم و خشونت الله را به منصه ظهور برساند و برای بر قراری نظم الهی، از تمام ابزار قهر و قدرت استفاده میکند که امنیت اخلاقی و روانی را بر قرار سازد.

اما واقعیت آن است که خداوند خامنه ای مثل الله، نسبت به انسانیت نهفته در بشر جاهل است. انسان را "بنده " و "عبد " خود میداند. مسلم است که برای بنده و عبد و عبید که نمی توان حق و حقوقی قائل شد. الله به بندگان خود همچون رعیت مینگرد و از آنها تسلیم و اطاعت  محض میخواهد. الله خود را ارباب میداند، آنهم ارباب دو جهان هستی و نیستی. خداوند خامنه ای نیز به پیروی از الله مردم ایران را رعیت خود میداند. رعیت انسانی است وابسته به ارباب. فاقد و عاری از هر گونه حق و حقوقی از جمله حق گزینش. رعیت مطیع است و فرمانبردار. عاری از استقلال است و عقل و خرد و اندیشه. رعیت فرمانبر است. تنها میتواند تقلید کند و تبعیت. رعیت ممکن است مسلمان باشد ولی چیزی کمتر از انسان است. چون رعیت نمیتواند «نه» بگوید. حق «نه» گفتن را ندارد. بر دوش ش هر باری که نهند، چقدر سنگین و کمر شکن، مهم نیست، بار بر شانه های ضعیف و لرزان باید به مقصد برسد. رعیت پشتش خم میشود و شکست بر میدارد. اما هرگز سخنی بمیان نمیآورد. بی دلیل و برهان نیست که مسلمانان در اکثر نقاط جهان رعیت مانده اند.  و لاجرم پیوسته دچار استعمار داخلی بوده اند. چون به گفتمان لا الله الا الله خود را تسلیم نموده اند. سی سال است که حکومت الله مردم ایران را تحت تیغ و تازیانه به رعیت خود تبدیل ساخته است. باید ها و نباید ها، حلالی ها و حرامی ها را به زندگی اجتماعی کشانده است. بر حسب امر الله جامعه ای را بر اساس جدایی زن و مرد بنیان نهادند. چرا که اختلاط و آمیزش زن و مرد، یک امر شیطانی ست. به منظور اجتناب از انحراف حجاب را بر سر زن کشیدند که او را از چشمان حریص مردان پنهان سازند، تا نظم الهی بر قرار شود. چرا که فرض بر آن است که رعیت، مستضعف است و قادر نیست بر غرایز سرکش درونی خود چیره شود. باید او را از بیرون باسارت و اطاعت کشاند. باین دلیل از همان آغاز جلوس دین بر مسند قدرت، نیروهای انتظامی را بمنظور بر قراری امنیت اخلاقی و جلوگیری از بدحجابی و هنجار شکنی به خیابانها گسیل داشتند. مباد که موی زنی افشان شود و برجستگی های اندامش نمایان گردد. مبادا که میکده و میخانه ای گشایش یابد و فساد و تباهی ببار آورد. نیازی بگفتن نیست که انسانی که از گفتن نه، منع و از حق گزینش محروم گردیده است، چیزی کمتر از انسان است. یعنی که رعیت است. که در تضاد و خصومت با غرور و عزت و کرامت انسانی ست، چیزی که خداوند خامنه ای مدعی ست که دین اسلام به آن بالاترین توجه را داشته است. 

 در میان چیزهایی که حکومت دین در سی سال گذشته به تجربه  ثابت کرده است، این واقعیت است که دین اسلام سر سازگاری با کرامت انسانی ندارد. دینی ست در خور رعیت ها. رعیت هر آن «نه» را بر زبان جاری سازد، سزاوار تحمل عذاب الیم است. آیا تاخت و تاز نیروهای بسیج و پاسداران اسلامی، از جمله گارد های مجهز به  خود و زره و موتور سواران چوب و چماق بدست، در خیزش مردم در دفاع از آرای خود، برای احترام به کرامت و عزت و شرف، غرور و حیثیت انسانی  است که شهرها را باشغال خود در آورده بودند؟ اگر برای تحقیر و سرکوب، برای تنبیه و مجازات در کوچه و بازار حضور نیافته اند، به چه منظور میزنند و میکوبند و میگیرند و میبرند؟ مگر نه آنکه آنها مرتکب جرم و گناه گفتن «نه» شده اند. مگر نیروهای مسلح به ابزار خشم و خشونت، سپاه اسلام و سر سپرده و وفادار به ولایت فقیه نیستند؟ مگر این نیروها بدون صدور فرمان ولی فقیه میتوانستند دست خود را به چنین اعمال شنیعی آلوده سازند؟ ولی فقیه نیز فرمان یورش و حمله را صادر نمیکرد، اگر مردم ایران را برخلاف الله چیزی بیش از بنده و عبد و رعیت تلقی مینمود؟ خداوند خامنه ای باید خود را همچون الله، مقتدر و کین خواه پندارد، وقتی که آوای اعتراض، خشم  را در او  برانگیزد  و برای خاموش ساختن آن  در گلوی میلیون ها انسان، ابزار قهر و خشونت بکار گیرد. اگر ولی فقیه به میلیونها انسان که همچون دریایی خروش سراسر ایران را در نورد یدند، همچون رعیت نگاه نمیکرد، بر منبر خطابه اعلام نمیکرد که معترضین خیانتکار اند و شورشی و اغتشاش گر و به این ترتیب مهر تایید و تصدیق به ادامه حکومت استبداد و استعمار، سرکوب و تحقیر نمیزد.

اما خداوند خامنه ای باید بداند که اعتراض مردم به جایگاهی ست که در حکومت اسلامی اشغال کرده اند. آنها بر منزلت رعیتی، منزلتی که دین برای آنها در نظر داشته است، شوریده اند و قیام کرده اند. این جنبشی است که ذاتا  تمایل به کسب استقلال و آزادی دارد  و حق گزینش و گفتن «نه». بهمین دلیل، دارای خصلتی است اساسا انسانی، بر اساس پرهیز از خشم و خشونت تولد یافته است و صلح و مسالمت را در برابر تیغ و تازیانه و سرکوب، برگزیده است. خداوند خامنه ای باید بداند که پایان حکومت اسلام آغاز گردیده است. افت و خیز دارد ولی هرگز خاموشی ندارد.

فیروز نجومی

Firouz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

  

جنگ با اشباح

آنچه در گفتمان چپ و لیبرال دموکراسی و تمامیت خواهان، مشترک است، عدم تناسبی است که با شرایط جامعه ی اسلامی دارد. یکی برغم افول کمونیسم و از هم گسیختگی حزب لنین و استالین و احزاب پیرو آنان در سراسر جهان، و ظهور "کمونیسم سرمایه داری،" در چین بر آن است که آنچه جامعه ایران درگیر آنست جنگ طبقاتی است، جنگ کارگران است علیه سرمایه داران. دیگر مهم نیست که این سرمایه دار و کارگر، همان کارگر و سرمایه دار قرن نوزدهم که مارکس در باره آنان سخن رانده است، نیست. باین معنا از بورژوازی و کارگر  نظام اسلامی نمیتوان انتظار داشت که همانند یاران شان در اروپای قرن نوزدهم  بر دوش خود جهان را از زیر یو غ نظم الهی و سلطه ی سنت، خارج و رها سازند. چرا که دین و باور به اصل و اصول شریعت از بروز تضاد و خصومت های طبقاتی جلوگیری مینماید. اشتراک در باور به شریعت دو طبقه ی متخاصم و متضاد، را با یکدیگر اگر متحد نساخته باشد بر دشمنی آنان با یکدیگر نیز نیفزوده است. هم اکنون نشانی بر وجود مبارزه کارگری نه برای منافع صنفی و اقتصادی بلکه برای کسب قدرت سیاسی در دست نیست. غیبت کارگران را در جنبش سبز نباید انکار نمود. حداقل باید پذیرفت وقتی دین ابزار قهر و قدرت را در انحصار خود در میآورد و ثروت و سرمایه را در اختیار خود میگیرد، جامعه را بر اساس ذوق و سلیقه و یا گفتمانی که به آن باور دارد تغییر میدهد. یکی از ویژگیهای حکومت ولایت آن بوده است که توانسته است خود را با شرایط تطابق دهد. سر از اعصار کهن بیرون در آرد و به زمان معاصر، زمان تکنولوژی به پیوندد.

امروز حکومت دین گفتمان مبارزه طبقاتی را بخشی از گفتمان دینی خود میداند. چرا که حکومت دین، اساسا جامعه را تغییر و دگر گون ساخته است، و ملت ایران را  به "امت اسلام" تبدیل نموده و سرمایه داران و کارگران، غنی و فقیر در نمازهای جماعت در پشت سر امام جمعه در کنار یکدیگر قرار میگیرند. یعنی که همزیستی طبقاتی را جانشین جنگ طبقاتی ساخته است. در رژیم دین، شریعت اسلامی است که نظم و انضباط اجتماعی و نظام قانونگذاری، اجرائی ، قضایی، امنیتی و انتظامی را شکل بخشیده و سامان دهد. حجاب یک حکم شرعی است که با اجباری ساختن آن رژیم توانسته است جامعه ای یکسان و یکدست و یک رنگ بوجود آورد. واقعیت این است که باور به شریعت مرزهای طبقاتی را در هم نوردیده و آنرا مخدوش و متزلزل ساخته است

 اگر آمریکا رهبری نظام بورژوازی را به عهده گرفته و از آن دفاع میکند، نمیتوان مبارزه ی حکومت دین بر علیه سلطه آمریکا را در سی سالی که گذشته است نا دیده گرفت. بعبارت دیگر، از همان آغاز گروه ها، سازمانها و احزاب چپی در زمینه مبارزه با امپریالیسم مواضعی مشترک با رژیم دین داشته اند و در واقعیت نیز در کنار آن  قرار گرفتند. رژیم دین نیز موقتا یعنی تا آنجایی که در خدمت برقراری نظام ولایت قرار میگرفتند به آنان فرصت زیستن اهدا نمود . پس از آن بگیر و ببند بود و حذف و نابودی. که «اسلام ناب محمدی آمریکا ستیز» سر و سری با مارکسیست های خدا ناشناس و بدون طهارت، ندارد. هم اکنون نیز گفتمان مبارزه طبقاتی و ارتباط آن با مبارزه ضد امپریالیستی، گروه های چپ را کم خطر و یا اصلا بی خطر برای رژیم، ساخته است.

بنابراین نباید دچار تعجب بود که گفتمان چپ بیش از گذشته با جامعه بیگانه و غریبه مانده است زیرا که با ا شباح  طبقات بورژوازی و کارگری روی در رو قرار گرفته اند. این بدان معنا نیست که مقاومت و قهرمانی افراد انقلابی را که بدست رژیم دین قربانی شده اند نادیده بگیریم. واقعیت آن است که ستیز و خصومت با آمریکا برای رژیم دین دارای همان معنا و مفهومی نبوده است که برای نیروهای چپ داشته است. رژیم دین همه جا یقه ی آمریکا را می چسبد و در همه ی زمینه ها قدرت جهانی اش را به چالش میکشد، که ملت را به امت تبدیل نموده و نظم و انضباط شریعت را در داخل بر قرار و مستحکم سازد. بعبارت دیگر، اگر گرانی است و بیکاری، اگر فقر هست و عقب ماندگی، نه نظام سرمایه داری و استعمار خارجی بلکه حکومت دین و مدیریتی که بر اساس شریعت اسلامی بنیاد نهاده شده است، باید مسئول دانست. در گفتمان چپ دین در شکل بخشیدن به جامعه نقشی مهمی اجرا نمیکند، این ساختار زیربنایی جامعه است که نیروهای پیشرو را از نیروهای ارتجاعی جدا میسازد. بزبان دیگر گفتمان چپ، گفتمانی است که به زمانهای دور به زمان حکومت جهانی کمینترن، تعلق دارد. حتی چین و تحولاتی که در آنجا بوقوع پیوسته است، نظر چپ های انقلابی ایران را بخود جلب نمیکند. این نیروی سرمایه داری است که چین کمونیست فقیر و عقب مانده را به دومین اقتصاد روی زمین تبدیل نموده و بزودی بر روی دست آمریکا نیز بلند خواهد شد. در ایران در دفاع از شریعت و نظام ولایت است که میزنند و میکوبند و میگیرند و تجاوز میکنند، خون میریزند و بعنوان «محارب» بدار مجازات میآویزند. با این وجود چپ های انقلابی کمر مبارزه با سرمایه داری را سفت تر از همیشه بسته و به دفاع از منافع کارگران برمیخیزند.

از طرف دیگر، لیبرال دموکراسی نیز از همان گفتمانی بهره بر میگیرد که رژیم دین نیز بر آن بنیاد نهاده شده است. تمرکز و تمامیت ملت بهر قیمتی. البته لیبرال دمکرات ها ترجیح میداند که خود به حفظ تمامیت ایران به پردازند. اما آنچه لیبرال دمکرات ها را در کنار رژیم دین قرار میدهد اینست که مشترکا از اراده ی آزاد دچار وحشت میشوند. در قاموس آنها مگر میتوان از "خود مختاری " سخنی راند. هیچ چیز بیشتر از خود مختاری نگران کننده نیست. خود مختاری یعنی تجزیه طلبی. یعنی جدا ساختن اجزاء لا یتجز ای مام وطن. وطن مادری را شقه کردن. در حالیکه چپ ها با اشباح بورژوازی و سرمایه داری به جنگ و ستیز بر میخیزند، لیبرال دمکراتها با اشباح تجزیه طلبان و "ملت سازان " کمر به مبارزه بسته اند. برای لیبرال دمکرات اگر کد خدا، بخشدار، شهردار، فرماندار و استاندار از مرکز تعیین نشود، تمامیت ملی را نمیتوان حفظ نمود؟ چگونه میتوان نظم و انضباط و امنیت یک ده یا بخش و یا شهر و استان را به مردم و خواست مردم واگذار نمود. مثلا چگونه میتوان  مردم کردستان و یا آذربایجان و یا خراسان و کرمانشاه را آزاد گذارد که شهردار و یا استانداران و یا نمایندگانی را بر گزینند که امور قانونی و اجرایی آنان را فراخور حال محل و یا ایالت، مدیریت نمایند. همانگونه که نمیتوان به اراده آزاد فرد اعتماد داشت به اراده آزاد جمع نیز نمیتوان اطمینان نمود. هر دو به هرج و مر ج و جدایی و تجزیه کشیده میشوند.

ظاهرا لیبرال دمکراتها  وحشتی از اراده ی آزاد فرد ندارند. حال آنکه سلطه بر و کنترل اراده ی آزاد موجودیت حکومت شریعت را توجیه میکند. بعنوان مثال تنها حجاب که یکی از احکام شرع است، میتواند امنیت اخلاقی و عفت و عفاف و پاکدامنی جامعه را حفظ نماید. اگر فرد بحال خود وا گذارده شود وا مصیبتا خواهد شد. لهو و لعب، تفریح و سرگرمی، طرب و رقاصی، بار و مشروب و کا باره و لذت طلبی. بدتر از همه اختلاط و نزدیکی و معاشرت بین زنان و مردان، دختران و پسران، سخت نظام ولایت را سراسیمه میسازد. بعبارت دیگر، اگر رژیم دین قدری به اراده ی آزاد انسان اعتماد میکرد و به ماهیت آن با نظر بلندتری میاندیشید، لیبرال دمکراسی میتوانست براحتی در کنار رژیم دین قرار بگیرد. چرا که نمیتوان رژیم دین را متهم به قصور در حفظ تمامیت ملی نمود. هرگونه ابزار قهر و قدرت و خشونت را بکار گرفته است تا یگانگی سرزمین ایران را حفظ نماید، از بمباران گرفته تا برپا داشتن محاکمات صحرایی و جوخه های مهیب اعدام، تا کشتار در زندانها و قتل های زنجیره ای و غیر زنجیره ای. البته لیبرال دمکرات ها بر آنند که آنها هرگز برای حفظ تمامیت ملی دست به خشونت نمیبرند. باین منظور گفتگو و صلح و مسالمت را ترجیح میدهند.

بزبان دیگری، بلحاظ گفتمانی، چپ و لیبرال دمکرات میتوانند متحدین خوبی برای رژیم دین باشند. چون چپ نمیتواند علیه رژیم برخیزد بدون اینکه در کنار آمریکا و امپریالیسم قرار نگیرد. لیبرال دمکرات ها نیز نمیتوانند در صورت تجاوز به حکومت شریعت، همراه رژیم دین در سنگر های مشترک به دفع دشمن نپردازند. در واقع اگر رژیم دین بر عقل محاسبه گر، رها از جزم های دینی تکیه میکرد، نه تنها در اصلاح طلبان بلکه در چپ ها و لیبرال دمکرات ها متحدین خوبی را میتوانست بیابد. مسلم است که با حمایت آنها بهتر میتوانست به گسترش امت اسلامی بپردازد و نظم و انضباط شریعت را توسعه و تداوم بخشد. چرا که در گفتمان چپ و لیبرال دمکرات ها ما با اشباح روی در رو قرار گرفته ایم نه با یک واقعیت انکار ناپذیر. دین و شریعت اسلامی ست که جامعه را به انحطاط و تباهی کشانده است. در زمانیکه دین بر مسند قدرت جلوس نکرده بود، در روح و فرهنگ و راه و روش مردم رخنه و موذیانه  سد عظیمی بر سر رشد و نمو اراده ی آزاد مردم بنا نمود. زمانیکه زمام امور را بدست گرفت از سلطه شریعت بهره بر گرفت که اراده ی آزاد را هرچه شدیدتر سرکوب نماید. تنها جامعه ای که مردم آن از اراده ی آزاد محروم ، و به تعصب و تبعیض خو گرفته باشند، مشتاق حفظ تمامیت ملی هستند. بنابراین، نفی حکومت شریعت و ولایت، امروز نه از گفتمان چپ میگذرد و نه از گفتمان لیبرال دمکراسی، بلکه از باور به اصل اراده آزاد فرد و جمع بعنوان بنیاد جامعه عبور میکند. تنها اراده ی آزاد است که ثبات و آرامش را برای کسب سعادت و نیکبختی فراهم میآورد. به عبارت دیگر، با تکیه بر اصل باور به اراده ی آزاد است که میتوان بند و زنجیر شریعت را از هم گسست. این اراده ی آزاد است که بنیاد برابری و عدالت قرار میگیرد بدون آنکه گوناگونی ذاتی، محلی و قومی را نادیده انگارد. دین و شریعت از یکطرف و گفتمان چپ از دیگر سو ما را به اراده ی آزاد مشکوک و مردد ساخته است. یکی آنرا تحت عنوان گرایش بورژوازی سرکوب میکند دیگری بخاطر تضاد و خصومت با شریعت اسلامی. زمان آن رسیده است که از جنگ با اشباح باز ایستیم و به آنچه ولایت برانداز است بیاندیشیم.

فیروز نجومی

Firouz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

.

نظم پادگانی و یا نظم شریعتی

مهم نیست که هم اکنون آیت الله ها و حجت الاسلام ها بر مسند قدرت نشسته اند و در بر قراری نظم و انضباط شریعت اسلامی و یک رنگ سازی جامعه، شمشیر بر کشند، هر خونی را بریزند و هر سری را بر زمین افکنند. تعقیب و تفتیش و بازجویی، تنبیه و مجازات کنند. مهم نیست که نظام قضایی و کیفری بر اساس شریعت سامان یافته است. با این حال، نظم موجود بعضا آیت الله ها  و یا مراجع تقلید ساکن حوزه های علمیه  را خرسند و خشنود نمیسازد.

آیت الله مکارم شیرازی در آغاز درس خارج فقه خود در مسجد اعظم قم  ضمن تاکید بر ضرورت اجرای برنامه های اسلامی( خوانده شود شریعت) در جمیع مسائل اجتماعی، سیاسی و اقتصادی فرهنگی، به نقد و شکوه و شکایت از نا هنجاری ها بویژه وضع بد حجاب می پردازد و اظهار میدارد که:

«با اين‌كه ‌حكومت ما اسلامي است باز هم بعضي چهره‌هاي غير اسلامي مشاهده مي‌كنيم، وضع ‌حجاب خيلي بد شده است، بعضي از جلسات به ظاهر اسلامي نيز با موسيقي‌هاي ‌غيرشرعي و كارهاي خلاف آلوده مي‌شود(خبر گزاری ایسنا، 19 فروردین 89).»

آقای آیت الله نگفتند که چرا وضع حجاب آنقدر وخیم گردیده است، و یا منظور خود را از چهره های غیر اسلامی ، در ابهام میگذارند؟ آیا منظور این است که روسری و مانتوی روی شلوار هم، دیگر حجاب و یا حجاب کافی محسوب نمیشوند؟ آنچه جالب است این است که گویا موسیقی نیز بدو نوع شرعی و غیر شرعی تقسیم شده است. البته کمتر کسی میداند که آیت الله مکارم شیرازی چه معیارهایی بکار گرفته اند. مضاف بر این چگونه آیت الله به این اطلاعات دست یافته است ناگفته میماند. مسلم است که ناشی از تجربه شخصی که نمیتواند باشد. تنها میتوان حدس زد که باید  از امداد خبر چین و مفتش و بازجویی، برخوردار بوده باشد. البته هیچ بعید نیست که آیت الله  این انتقادات را از روی عادت بیان کرده باشد و منظور خاصی هم نداشته اند. چرا که در مسند مرجع تقلید، آیت الله چندان احساس مسئولیتی هم در باره آنچه که میگوید، ندارد. زیرا که فرض بر این است که مرجع تقلید هرچه که بگوید خالی از نقص است. نه خطا میتواند باشد و نه اشتباه. بنابراین برحسب معمول هرچه که در دل تنگ دارند بزبان میآورند. کی ست که بتواند مرجع تقلید را مورد سوال قرار بدهد.

آیت الله مکارم شیرازی در ادامه سخنانش به نظر میرسد که برای آموختن یک درس اخلاقی به توضیح و تشریح رابطه مخلوق با خالق می پردازد و میگوید که:

«توحيد نسبت به همه تعليمات اسلام ‌مانند روح در بدن انسان است، تمام اوامر، نواهي و احكام و عقايد شرعي جسم هستند ‌و روح همه آنها توحید.»

بعبارت روشنتری، انسان فرمانبر است الله فرمانروا، اصل اساسی توحید است. توصیه ی آیت الله  است که ما باید به این حقیقت آگاه باشیم که انسان در واقع نمیتواند چیزی جز بنده  و عبد توحید باشد. "اوامر، نواهی، و احکام و عقاید شرعی " و یا در کل شریعت از توحید است که صادر میشود و انسان باید به آنها تسلیم شده و اطاعت کند. از دورویی و دو زبانی (منافق) بپرهیزد و دارای خلوص نیست باشد. وی سپس اظهار نگرانی میکند که :

«برخي از افراد زمزمه ‌خطرناكي را شروع كرده‌اند و ادعا مي‌كنند چون درآمد ما از گردش گري و توريستي كم ‌است بايد قيد و بندها را كم  كرده تا از همه مناطق دنيا به ايران بيايند و از اين طريق درآمد ‌بيشتري كسب كنيم(همانجا).»

وی در این باره ابراز تاسف میکند و میگوید:

 «اين موضوع يعني اينكه ما براي ‌درآمد بيشتر اجازه بدهيم هر گونه بي بند و باري در كشور ما رواج يابد.‌‌ به يقين پولي كه از اين راه تامين مي‌شود، آتش و حرام است، ‌ما نمي‌توانيم مثل دولت‌هاي غربي زندگي كنيم. بسياري از آنها پايبند به مسائل ديني و ‌اخلاقي نيستند حتي از مراكز فحشا و قمارخانه‌ها ماليات مي‌گيرند و از آنها حمايت ‌مي‌كنند زيرا دنبال درآمد بيشتر هستند.»

کمی بعد آیت الله توضیح میدهد که برای تداوم و استحکام اسلام هزینه آنرا باید حاضر باشیم  بپردازیم. در آمدی که حاصل توسعه صنعت گردش گردی باشد البته نه تنها دردی را در این دنیا دوا نمیکند بلکه در آن دنیا نیز انسان را به یقین دچار آتش جهنم کند.

این سخنان را از دهان هر آیت الله ای میتوانی بشنوی، کم و بیش همه ی آنها دارای بینش واحدی  نسبت به انسان و شریعت اسلامی هستند و لزوم اجرایی ساختن قواعد و مقررات آنرا مرتب در خطبه های عبادی- سیاسی شان تذکر میدهند. در منظر آنها انسان کسی است که به توحید ایمان داشته باشد. یعنی که شک و تردیدی نسبت به یکتایی و یگانگی الله روا نداشته باشد. همه چیز از او ست- چون بنا بر قول آیت الله، توحید روح است. همه چیز برای او ست. تسلیم و اطاعت از اوامر، نواهی و احکام او یک تکلیف شرعی ست. یعنی که انسان، آنی ست که به باید ها و نباید ها، حرام ها و حلال های شریعت تن بدهد. انسان باید الله و شریعت او را محور زندگی خود قرار دهد و از آنها انحراف نجوید. زیرا که خشنودی او بالاتر و برتر است از رضا و خشنودی انسان.

در نزدیکی این خوانش با آنچه آیت الله مکارم شیرازی خواسته است بگوید، شک و تردید نباید داشت. واقعیت این است که شریعت و احکام و قید و بندهای آن، متضمن فهمی از انسان نیست. در بهترین وجه ش انسان را همچون رعیتی می بیند که نه میتواند مستقلا تعقل و اندیشه کند، نه پاک را از نا پاک و حلال را از حرام، تشخیص دهد. استقلال و خود مختاری، در نظر آیت الله بی بند و باری ست. آیت الله ها چون به درجه اجتهاد رسیده اند، احساس میکنند که به فرماندهی نیز منصوب گردیده اند. در این احساس آنها البته که صادق هستند. چرا که آنها هستند که به صدور احکام مبادرت و حلال ها و حرام ها را تعریف و تعیین میکنند. میدانند عبودیت و بندگی ضروری است برای سعادت بشری. بدرستی روشن نیست که وقتی آیت الله مکارم شیرازی، تداوم و استحکام  "قید و بندها " را بر درآمد بیشتر ترجیح میدهد و آنرا محکوم میکند، منافع الله را در نظر دارد یا منافع مردم و یا منافع شخصی و قشری که بدان متعلق است؟ مسلم است که اگر نسبت به منافع مردم احساس مسئولیت میکرد، میدانست که بیکاری  و گرانی انسان را می شکند، محتاج و ذلیل و خوار میسازد. اما او ترجیح میدهد که احکام شریعت مستحکم و پایدار بماند، چون او نیازمند چنین انسانی ست. تنها انسان ذلیل و خوار است که میتواند تن به احکام شریعت بدهد.

آقای میر حسین موسوی که خود را به رهبری جنبش سبز منصوب کرده اند در سخنرانی اخیرش مکرر به  "پادگان " ی بودن جامعه رجوع میکند و به رژیم دین توصیه مینماید که به نظم پادگانی پایان ببخشد. آقای موسوی بر آن تصور هستند که پادگانی شدن جامعه پس از انتخابات 22 خرداد 88 است که بوقوع پیوسته است. گویا هنوز کسی به ایشان اطلاع نداده است که سی سال است که چیزی جز نظم پادگانی در ایران، بر قرار نبوده است. چرا که هر گاه که شریعت اسلامی محور مدیریت جامعه و زندگی اجتماعی قرار گیرد، چیزی جز نظم پادگانی بدست نخواهد آمد. همچنانکه دیدیم آیت الله مکارم شیرازی نیز پادگانی بودن جامعه را مورد تایید و تصدیق قرار میدهد و حتی اشاره میکند که این جا و آنجا گشاده بازی هایی در احکام حجاب و اجرای موسیقی غیر شرعی مشاهده نموده اند و البته که انتظار دارند که رژیم اسلامی جلوی سرایت این آفت را بگیرد. آیت الله مکارم شیرازی تبلور شریعت است. آقای موسوی و اصلاح طلبان اگر اصالت و صداقت داشته باشند باید به این واقعیت اعتراف کنند که از شریعت در عمل تنها پادگان است که میتواند بیرون آید. نظم پادگانی را زمانی میتوان پایان بخشید که از شریعت رهایی یافت.

اصل گفتار آیت الله مکارم شیرازی را در پیوند زیر مشاهده نمایید.

http://www.aftab-yazd.com/Released/89-01-19/204.htm#28149

فیروز نجومی

Firouz Nodjomi

fmonjem@gmail.com.‌

rowshanai.org

.‌‌

 

در اسلامی بودن این رژیم کوچکترین شک و تردیدی ندارم

امروز یکی از مهمترین مسائلی که جامعه ما با آن روبرو ست رابطه ای است که دینداران و دین پرستان، آنها که در ایمان شان نسبت به دین اسلام شک و تردیدی ندارند، با نظام اسلامی است، نظامی که خود را از تبار پیامبر و امام های اسلامی میداند، نظامی که بقول آقای خامنه ای، از صدر اسلام تا کنون بی نظیر بوده است. این رابطه بر حسب معمول به اینصورت بیان میشود. که «من مسلمان هستم. طرفدار رژیم دین هم نیستم.» یا همچنانکه آقای مصطفوی در مقاله اخیرش در سایت اخبار روز(شنبه  ۲ آبان ۱٣٨٨) خطاب به خانم اعظم طالقانی اعلام کرده است که : « من مسلمانم و به این رژیم هم کوچکترین اعتقادی ندارم».

در حالیکه مردم هیچ ابایی از ابراز تنفر و انزجار از نظام اسلامی بخود هراسی راه نمیدهند، به همان میزان به تایید و تصدیق ایمان خود بدین اسلام از هیچ دریغ نکنند. باین معنا که حکومت دین در شرایط کنونی به هیچ عنوان انعکاسی نیست از مقدسات دین اسلام، دینی که مردم به آن باور دارند. یعنی که جنایاتی که رژیم دین تا کنون مرتکب شده است، جنگ و خونریزی، و تخریب و ویرانی که ببار آورده است، به خشونت ها و تجاوز اتی که علیه بشر ایرانی تحت نام عدالت و برابری الهی همان گونه که در کتاب قرآن، الله، پیش بینی و تعریف و تعیین نموده است، با دینی که مردم بدان باور میکنند، ارتباطی ندارد. حاکمان هستند که ظالم اند، که ستم کارند، که دیکتاتور هستند. این بازجویان و مامورین هستند که دست بخشم و خشونت و بیرحمی نسبت به مردم میزنند، چه ارتباطی بین اینان وجود دارد و مقدسات دینی؟ آموزه های دین اسلام، رفتار جیره خوار ان و مزدور ان رژیم را بر نمی تابد.

این عبارات ضد و نقیض- مبنی بر اعتقادات دینی از یکطرف و تایید و تصدیق دین از دیگر طرف که از مردم شنیده میشود و مورد حمایت و احترام انقلابیون چپ و لیبرال و دمکرات، و اکثر روشنفکران دگر اندیش، قرار میگیرد، این واقعیت را بیان میکند که مسلمان و یا آنکه به دین و اصل و اصول اسلامی ایمان دارد، آماده نیست که این همانی واقعیت بیرونی و درونی را بپذیرد. آنرا از این جدا میسازد. حکومت دین را یک حکومت فاسد و منحط میخوانند و از اخلاق و معنویات دین اسلام، بدفاع بر میخیزند. که آنچه در بیرون وجود دارد سیاهی است و تباهی، زور است زر و تزویر. آنچه در درون و در باور شان وجود دارد، پاک است و معصوم ، رحیم و رحمان و روحانی.

نمونه ای که آقای مصطفوی در خطابه اش به خانم طالقانی مبنی بر محکوم ساختن حکومت دین و دفاع از مقدسات آن، ارائه میدهد شاید که نگرش اکثریت جامعه ی ایران را بر نماید. و بهمین دلیل نقل آن اینجا ضروری ست. وی خطاب به خانم طالقانی میگوید که:

« شما اسلام را تا حد این نظام با کارنامه سیاهش نزول داده اید و دیدگاه و نظرگاه شما از دین، ناشی از عدم توجه به این موضوع است که دین بعنوان اخلاق و معنویت با قدرت در تعارض و تضاد است و احتیاج به قوه دولتی ندارد و از زمانی که دین دولتی میشود همین جمهوری اسلامی فعلی میگردد که میزان فساد و جنایت را از حد تحمل و تصور گذرانده است. اگر اطلاع ندارید، بدانید زیاد و بسیار انبوه هستند معتقدین به اسلام که هیچگونه باوری به ولایت فقیه و جمهوری اسلامی و حتی دولتی دینی ندارند. اگر شما بر این هستید که در نظام جمهوری اسلامی فعال باشید و به ولایت فقیه التزام بدهید، بدهید. اما لطف کنید درباره اعتقادات دیگران قضاوت و داوری نکنید. شما میتوانید از دست احمدی نژاد و سپاه پاسداران و سرکوبگران به نمایندگان مجلس خبرگان و نمایندگان مجلس شورای اسلامی نظام مراجعه کنید و آنان را نمایندگان منتخب مردم بخوانید و از آنان کمک بخواهید (رجوع شود به نامه اعظم طالقانی در ۲۴ تیر ۱۳۸۸). اما بدانید که هستند بسیار ایرانیان مسلمان در داخل و خارج از کشور که با آنها به جز ایستادگی بر سر حقوق مردم کاری ندارند. ایرانیان مسلمانی هستند که آنان را منتخب مردم نمیدانند و به آنان رجوع نمیکنند. ایرانیانی هستند که افتخار میکنند بنام دین خود در مقابل این نظام سیاه ایستاده اند و نمیخواهند بنام دین دستگاه قدرت ساخته شود. شما میتوانید به آقای رفسنجانی رجوع کنید و او را که دستش بخون جوانان این میهن آلوده است، راه حل خروج از بحران و بن بست کشور بدانید. اما ایرانیان مسلمانی هستند که بر این باورند این نظام غیراخلاقی و خشن و فاسد باید برود. گمان نکنید آنها افراطی هستند و اهل خشونت (اخبار روز، 2 آبان 88).»

آقای مصطفوی خانم طالقانی را متهم میکند که سبب نزول شان اسلام شده است. اسلام کجا و این نظام کجا؟ یکی در ملکوت و پاک و معصوم و دیگری سراسر فساد و انحطاط و تباهی. یکی رحمت و رحمان، دیگری همه خشم و خشونت و بیرحمی. یعنی که آنچه حکومت آیت الله ها و حجت الاسلام ها ارائه میدهند هیچگونه هم سنخی با دین اسلام ندارد. دینی که مردم  بر آن باور دارند، با حکومت و قدرت سر و کاری ندارد، نمیتوان فساد و جنایتی که به حکومت دین نسبت داده میشود، به  دینی که اخلاق و معنویت، جوهر وجود و ماهیت آن است، نسبت داد. گویی که دین اسلام با قدرت، بیگانه و غریبه است. و یا اسلامی میتواند چیزی دیگری جز سلطه افکنی هم باشد.

بدرستی معلوم نیست که اقای مصطفوی و یا مردمی که از دین خود دفاع نموده و رژیم اسلامی را لعن و نفرین میکنند از کدام دین و یا از کدام اخلاق و معنویت سخن میرانند؟ آن دینی که در تصورات خود ساخته اند و از اجداد خود به تقلید آموخته اند و از آنها نسل پس از نسل بارث برده اند و  یا دینی که در کتاب قرآن، کتابی که الله خود در آن سخن گفته است و حقیقت و غایت هستی و نیستی را بیان نموده است؟ مسلم است که اگر آقای مصطفوی دارای تحصیلات و توانایی درک زبان الله باشد که احتمال آنرا ناچیز باید دانست، باید این واقعیت را تصدیق کند که زبان الله نه تنها برای ایرانیان بلکه برای مسلمانان عرب زبان هم، به لحاظ معانی و مفاهیم، بیگانه است. بنابراین، باور آنها را نمیتوان نتیجه معرفت و آگاهی آنها  به شخصیت و ماهیت الله دانست. چرا که در جامعه ایکه دین بر فرهنگ و راه و روش و آداب و رسوم و عادات مردم سلطه افکنده است و در طی تاریخ مورد حمایت، تایید و تصدیق قدرت قرار گرفته است، نمیتوان الله و سخنان الله را مورد نقد و بر رسی قرار داد بآن امید که دلبستگی عاطفی و احساس خود را بدین اسلام با معرفت و آگاهی بپذیریم.  چرا که شمشیر برنده دین وقدرت پیوسته، در دفاع از سنت و شریعت، در دفاع از فرهنگ تسلیم و اطاعت، زبان نقد را از بیخ و بن حلقوم، قطع نموده است. مضاف بر این چه بسا روشنفکران و سیاست ورز ان چپ و راست و لیبرال و دمکرات نیز به بهانه ی احترام به ارزش ها و مقدسات دینی مردم از یک طرف و مبارزه باقدرت، نقد دین را سرکوب نموده و همیشه آنرا چیزی بیش از یک ماجراجویی بیهوده نخوانده اند.

حقیقت آن است که گفتار و کردار نظام اسلامی بسیار نزدیک تر است به محتویات کتاب قرآن تا دینی که مردم از جمله آقای مصطفوی به آن اعتقاد دارند. بدون تردید، آیت الله ها و حجت الاسلام ها بیش از هر فرد دیگری در جامعه ایران بهتر بزبان و کلامی الهی آشنایی دارند. آنها در فهم و تعبیر و تفسیر سخنان الله به درجه مافوق استادی رسیده اند. آموزش کلام الهی و غور و تفکر در باره آن، حرفه ای ست که در آن تنفسی وجود ندارد. بدون وقفه تا پایان عمر ادامه دارد. با توجه به این واقعیت، محکومیت رژیم دین تحت عنوان انحراف از اخلاق و معنویات دینی، بسادگی قابل توجیه نمی باشد.

بعضا این اداعای نظام ولایت را که ادامه ی رسالت است و امامت تا قیامت،  خیلی جدی نمیگیرند. یعنی که جامعه ی ولایت را سازگار با سخنان و آموزه ها، اوامر و فرامین الله همانطور که در قرآن صادر کرده است، نمیدانند و بر آن پندارند که جامعه ی اسلامی میتواند چیز دیگر جز همینکه هست، باشد. مگر در کتاب آسمانی قرآن، الله به مخلوق خود همچون عبد و بنده و رعیت نمینگرد، و از آنها چیز دیگری هم جز تسلیم و اطاعت هم طلب میکند؟ مگر جهاد و شهادت را در راه الله تجویز و تشویق نمیکند؟ مگر خود را یکتا و بی همتا نمیداند که من هستم و هیچ کس دیگری بجز من نیست، اداعایی که هرگز مورد چالش قرار نگرفته است. مگر الله عبودیت و معطل گذاردن عقل و خرد را سر لوحه نظام اخلاقی و اساس سنت و شریعت خود قرار نداده است؟ حکومت دین نیز دقیقا همان کرده است که الله خواسته است و امر نموده است. در پیشبرد اصل و اصولی که در قرآن بیان شده است، طبق فرمان الله و در پیروی از پیامبر او از برافکندن سر هیچ جنبنده ای خود داری نکرده است. چرا که الله علیرغم رحمت و رحمانی که بخود نسبت میدهد، از خشم و خشونت و بیرحمی در مورد آنان که سر تسلیم و اطاعت در برابر او فرود نمی آورند از هیچ دریغ ندارد، آنان را مشرک و کافر و منافق میخواند و بجرم گناه کبیره غیر قابل بخشایش در آتش خشم خود در دوزخ تا ابد میسوزاند. کیست که بتواند ادعا کند که رژیم دین به رهبری آیت الله ها و حجت الالسلام ها مو به مو از خواسته های الله پیروی نکرده است؟ مگر نظام ولایت فقیه بر چیز دیگری بجز عبودیت بنا گردیده است؟ مگر حکومت ولایت بر اصلی بجز اصل تسلیم و اطاعت و تقلید و تبعیت، بنا گردیده است؟ خشم و خشونتی که رژیم دین نسبت به دگر اندیشان و مخالفین روا داشته است در همآهنگی و سازگاری تام و تمام است با اسلام ناب محمدی. مگر رژیم دین مخالفین خود را منافق و مشرک نمیخواند و دروازه های دوزخ را بروی آنها نگشوده است؟ آیا رژیم دین در راه تحصیل رضای الله دست به جهاد و شهادت نزده است و بر علیه کفر و باطل در پیروی از پیامبر اسلام لشگر کشی نکرده است؟

واقعیت آن است که فساد و انحطاط و تباهی ای که رژیم دین در قعر آن فرو رفته است، از دین اسلام و از کلام الله بر میخیزد. باورمندان نمیتوانند بسادگی حکومتی که به منظور برقراری امنیت اخلاقی، حفظ عفت و ناموس همگانی گشت های ارشادی را براه انداخته است که شریعت حجاب و پرهیز از منکر را به مرحله اجرا گذارد، محکوم به بی اخلاقی و بی اعتنایی به معنویت سازند. اگر فساد و انحطاط و تباهی، هم اکنون بر جامعه ی ولایت سلطه افکنده است، منشاء آن دین است.

صاحب این قلم دوست دارد که بداند چه معنویت و اخلاقی در تسلیم و اطاعت، که اصل اساسی دین اسلام است میتوان یافت؟ آیا حمد و ستایش الله بعنوان ارباب و فرمانروای دوجهان و تقلیل خویش به بنده و رعیت الله، خیلی معنوی و اخلاقی ست؟ آیا این بدان معنا است که اگر زندگی خود را در خلوص نیت، با قلب پاک به الله تسلیم نماییم و از فرامین او یعنی به شریعت او گردن نهیم، کمال انسانیت را پیموده ایم؟ آیا عبودیت که آنرا دین اسلام، بیش از هر چیز دیگری می طلبد، شرط تحصیل کمال انسانی ست؟ آیا انسانیت در بندگی و عبودیت ست؟ در حمد و ستایش الله از سحرگاهان است تا شبانگاهان؟ آیاد در جهاد و شهادت و خشم و خشونت و یا ریختن خون خود تا آخرین قطره ی خون خویشتن است.؟ روشن است که این ارزشها بیگانه با کرامت و عزت و با عقل و خرد و خود آئینی انسان و ضد بشری، زاییده قدرت نیستند بلکه از دل دین و آرمان ایمان دینی بیرون میآیند. واقعیت آن است که روشنفکران و اندیشمندان بخاطر موقعیت هژمونیک دین در جامعه هرگز به تاثیر مخرب و فاسد کننده ی ارزشهای دین در شخصیت و فرهنگ ایرانی، نه تنها توجه کافی مبذول نداشته اند بلکه در سرکوب آن کوشیده اند و در دفاع از آزادی بیان تنها تا آنجا به پیش میروند که به خواست کسب قدرت زیانی وارد نسازد.

آخرین نکته ای که در باره ی محکومیت حکومت ولایت و دفاع از معنویت و اخلاق دینی، قابل ذکر است، این است که این جدا سازی، قدرت از دین و یا سوء استفاده ی حکومت از دین اسلام، بیانگر گریز از مسئولیت است، بیانگر مقاومت در برابر مشاهده ی ماهیت واپسگرا و ضد اخلاقی و انسانی دینی که در طی قرون بوسیله نسلهای گذشته در ما نهاده شده است و بخش لاینفک شخصیت و فترت ما گشته است. هم اکنون دیکتاتور و نظام دیکتاتوری را شناخته ایم اما خود را مسئول آن نمیدانیم، گویی ارزشهایی که به آن باور داریم چیزی جدا از ارزشهای حکومت دیکتاتوری ست. گویی حکومت دیکتاتوری میتواند بر اساس اصل دیگری بجز اصل تسلیم و اطاعت و عبودیت بنا گردد، ارزشهایی که در پندار و گفتار و رفتار ما نهادین شده اند. ما ایرانیان هرگز نمیتوانیم، نظام استبداد را از جا بر کنیم بدون آنکه با ارزشهای استبدادی نهفته در بطن دین خود را رو برو سازیم و از سرکوب نقد و بر رسی آن اجتناب کنیم. تنها زمانی میتوانیم بسوی آزادی حرکت نماییم و به کسب انسانیت خود نایل شویم، که در چهره دین خود با رجوع به عقل و خرد در بینایی دور از تعصب و غیرت، بنگریم. نمیتوان چندان بآینده خوشبین بود، آینده ای دمکراتیک و آزاد، اگر از تشویق و تبلیغ ارزشهای خود آئینی و خود مختاری، غافل بدانیم. بعبارت دیگر، جوش و خروش مردم حتی اگر بر قدرت فایق آید و پیروز گردد، ممکن است که هرگز به آنچه که میخواهد که نهایتا آزادی ست، نرسد اگر نپذیریم که جنبشی که در حال شکل گیری ست، ماهیتا یک جنبش فرهنگی است. نمیتوانیم نظام دیکتاتوری را بر اندازیم اما ارزشهای استبدادی، فرهنگ حمد و ستایش، تملق و چاپلوسی، غیرت و تعصب، خرافه پرستی و رجعت بگذشته را همانگونه که بوده است مورد دفاع و حفاظت خود قرار دهیم. دیگر  نه جای مصلحت است و نه جای ریاکاری و نه محافظه کاری.

فیروز نجومی

Firouz Nojoumi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org