Critic of Religion And Power

https://firoznodjomi.blogspot.com/

۱۳۹۷ تیر ۲۹, جمعه

نجات در رهایی ست

از هژمونی دین!

نزدیک به چهار دهه است که دین، خود شمشیر برگرفته و بدون واسطه ی شاهان بر جامعه سلطه افکنده است. یوغ شریعت را بر گردن مردم آویخته، آنها را از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی محروم ساخته و تا حد "رعیت" و "بنده" تنزل داده است. با این وجود، هنوز هستند بسیاری که دین را در آفرینش شرایط موجود در ابتلای ملت به فقر و محنت، به تیره بختی و سیه روزی، به مصیب و نکبت، در مرکز بررسی ها و تحلیل های خود قرار نمیدهند و نقش آنرا فرعی تلقی میکنند، چنانکه گوئی میتوان جامعه ای دمکراتیک و سکولار، آزاد و آباد بر پا داشت، بدون اینکه آنچه مرکزی ست، تغییر و دگرگونی بپذیرد.

معضل آن جا ست که آنچه مرکزیی ست تغییر نخواهد کرد و دگرگونی نپذیرد اگر محیط پیرامون آن تحول نیابد. یعنی که تا زمانیکه خود را رها از سلطه ی دین نسازیم، حکومت دین هرگز ما را رها نخواهد ساخت. آنچه رهایی را مسئله بر انگیز میکند آن است که اسطوره ها و افسانه های دین، احکام و فرائض دینی در وجود ما نهادین گردیده و آنها را بدیهی و طبیعی ساخته است. در نتیجه بدان تعصب میورزیم،. این همآنقدر برای شخص دینی مسلک صادق است که برای کسی که خود را دینی نمیداند و به احکام شریعت توجهی نشان نمیدهد. یعنی برای مسلمان بودن، نیازی نیست که به مسجد بروی و نماز بخوانی و روزه بگیری. زیرا که ما مسلمان نمیشویم، بلکه مسلمان پا به عرصه وجود میگذاریم. نیاکان ما همچنانکه شناسنامه فیزیکی خود را به ما انتقال میدهند "هویت دینی" خود را نیز در نهاد ما میکارند.

بدینترتیب، ما وقتی پا باین دنیا میگذاریم، در دنیایی زاییده میشویم که دین اسلام برای ما (تقریبا) همه چیز را تعریف و تعیین نموده است. خوب و بد، زشت و زیبا، درست و نادرست، حرام و حلال. و غیره... نه تنها در زمینه "اخلاق" بلکه در زمینه رفتار و کردار، ازجمله طهارت و نظافت، زناشویی و مراودات جنسی و در موارد بسیار دیگر. بنابراین، ما در خلاء زائیده نمیشویم بلکه در فرهنگ و سنت، عادات و رسم و رسومی زائیده میشویم که قرنها پیش از ما موجود بوده اند و اجداد ما بدان اعتقاد داشته و آنرا برای زیستن ضروری میدانسته اند. پدران و مادران مان، در واقع نطفه ما را بنام الله بسته اند و ما را به مثابه یک مسلمان پرورش داده اند. آنها ما را حلال زاده و مشروع به این جهان میآورند درست همانگونه که نطفه خود(شان) بسته شده و پرورش یافته اند. هم چنانکه رشد میکنیم و از طفولیت به بلوغ میرسیم با حسن و حسین و علی و نقی و تقی و عباس دوست و آشنا و همکار، همسایه و همشهری و هموطن میشویم. همراه با آنها در مدرسه آداب نماز و روزه و قرائت قرآن را میآموزیم. در روزهای عاشورا در دسته های سینه زنی و زنجیر زنی شرکت نموده و به نوحه های دل انگیز و سوزناک گوش فرا داده و هماهنگ با دیگران به خود زنی پرداخته ایم و یا حداقل ناظر بر آنها بوده و تماشاگری منفعل بوده ایم.

میتوان موارد بسیاری را در رفتار و کردار خود شناسایی کنیم که یا ریشه در دین دارد و یا تحت تاثیر آن بخود شکل گرفته است. چرا که هیچ امر رسمی و یا غیر رسمی، خصوصی و یا عمومی، وجود ندارد که بنام الله آغاز نگردد. و نیز هیچ نامه ای و یا کتاب و سندی نوشته نشود، و یا عقد و عروسی و معامله ای سر نگیرد اگر با نام الله مزین نشود .

دین در سرشت و فطرت مان، البته زمانی کاشته میشود که از این جهان چندان آگاهی نداریم. یک طفل نا آگاه و ناتوان و محروم از گزینش هستیم. دینی شدن ما نه ربطی به دین دارد و نه به پروردگار یکتا. دین یک پدیده اجتماعی ست همچون زبان انسانی. تکلم و مکالمه آنقدر طبیعی و عادی بشمار میآید که هرگز به صرافت ش نیفتیم که زبانی که با آن مکالمه میکنیم و در نوشتن بکار میگیریم، زمانی زبان دیگری بوده است و از دیگری بوده است که زبان را آموخته ایم. یعنی که زبان قبل از آنکه در درون نهادین شود، دارای موجودی خارجی و عینی ست. بهمین دلیل؛ دین نیز بمانند زبان از بدیهیات زندگی میگردد. آنقدر با آن آشنا هستیم که پیوسته به حضور دایمی و کنترل کننده آن در ذهن خود بیگانه میمانیم. در پاسخ حال شما چطور است حمدِ الله را میگوییم و الله را شکر میگذاریم بدون آنکه متوجه حضور دین در گفتار خود باشیم. در شرایط کنونی هر الله ای که بزبان میآوریم چه در حال قیام باشد و چه در حال رکوع و سجود، سخنی بزبان رانده ایم که دارای بار سیاسی ست. اگر در تایید و تصدیق رژیم نباشد، بدون شک به تداوم رژیم دین امداد میرساند. تا زمانیکه دانسته و یا نا دانسته به آئین اسلامی عمل میکنیم، چه حجاب باشد و چه وضو، و چه نذر و نیاز باشد و چه سفره اندازی و زیارت، نظام ولایت، شمشیر شریعت را بر کشد و سکوت و هراس بدل آورد.

این بدان معناست که دین در ناخود آگاه ما تمرکز یافته است. یعنی که دین، هستی و کیستی ما را تعریف و تعیین میکند بی آنکه خود بدان آگاه باشیم. در قاموس فرویدی دین «فرا خودی» میشود که «خود» را به حاشیه میراند و رشد و استقلال آنرا به تعویق انداخته مستقیما غرایز خفته و بیدار ما را که در «نهاد» مان تمرکز یافته، سرکوب و تحت کنترل خود در میآورد. سرکوب «خود» (ایگو) مقدمه ایست برای تن دادن به رعیتی و بندگی، به زیستن در محرومیت از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی، ناتوان در دفاع از خویشتن و نه گفتن و مقاومت در برابر قدرت.

بعنوان مثال "وضو" میگیریم که نجاسات را از خود بزداییم بی آنکه خود را نجس بدانیم. در منظر الله بشر باید نجس و ناپاک باشد که او را تنها زمانی به مناجات در درگاه ش راه دهد که به تمام مقررات و قواعد وضو تن داده باشد. این در حالی است که تشریفات وضو هیچ ارتباطی با نظافت و پاکیزگی ندارد. برای وضو نه به اندیشه نیازمند یم و نه تعقل. وضو تشریفاتی است که تنها به تقلید و تبعیت، آموخته میشود. طبری، از نخستین تاریخ نویسان دوران رسالت، از محمد بن اسحاق روایت میکند که پیغمبر خود وضو کردن و نماز گذاری را به تقلید از جبرئیل آموخته است(جلد سوم، ص 954). تشریفات وضو هیچ هدفی دیگری ندارد مگر آموختن و نهادین ساختن اطاعت در ذات انسانی، که خود مقدمه ای ست برای تسلیم کامل خویشتن به الله. در سجده های طولانی سر بر آستان ش میساییم بی آنکه خود را حقیر و خوار پنداریم. بنا بر مولف تفسیرالمیزان، آیت الله محمد حسین طباطبایی، مفسر و تاویل گر کلام الهی، قرآن، کتاب آسمانی، در تاویل سوره ی حمد که قرآن با آن آغاز میشود، میگوید الله در این سوره امر فرموده است که او را حمد و ستایش کنیم و به دعا و مناجات برخیزیم همانگونه و بر اساس همان روش که چگونگی آنرا الله خود در سوره ی حمد به بشر آموخته است. یعنی که الله حمد و ستایش انسان را آنگونه که خود به بیان آن علاقمند است نمی پذیرد و در شان خود نمیداند که مخلوقش بزبان خویش خالق خود را ستایش نماید. یعنی که الله بشر را از یک طوطی هم کمتر میداند. که الله، بشر را حتی در حمد و ستایش نیز مختار نساخته است. او را «رب العالمین» میخوانیم بدون آنکه خود را رعیت و بنده بدانیم. چون رعیت بودن و بندگی بر نهاد ما سلطه افکنده است و بدان آگاه نیستیم. محرومیت از حق و حقوق انسانی که از ویژگیهای رعیت و بنده در یک جامعه استبدادی ست، یک امر عادی و طبیعی ست. بندرت به محرومیت خود آگاه میشویم و بمنظور کسب آن دست بفعالینی میزنیم.

افزوده بر این، در خلق و خوی ما یکتایی و یگانگی الله در صدر بدیهیات زندگی قرار میگیرد. «او هست بجز او هیچکس دیگری نیست» میشود حقیقتی غائی و نهایی. باور باین حقیقت هرگونه انعطافی را در تار و پود ما خشک و منجمد میسازد. در نتیجه خود را بزرگ و زورمند می بینیم. هرگز این اندیشه از مخیله مان خطور نمیکند که به آنچه ایمان داریم، ممکن است از کذب و دروغ ساخته شده باشد. شک و تردیدی در کار نیست هرچه هست "یقین" است. این است که خود را بعنوان یک "مومن" برتر از دیگران میدانیم و میخواهیم بر جهان حکم برانیم نه به آن دلیل که میدانیم و همچون غربیان توانسته ایم قوانین طبیعت را شناسایی نمائیم و بر نیروهای آن سلطه افکنیم، بلکه به آن دلیل که فریب خورده ایم، متعصب و خشک اندیش گردیده ایم. اسطوره ها و افسانه ها را، "توحید" و "نبوت" و "امامت" را حقیقتی مطلق میپنداریم. این است که به احکام اسارت بار شریعت تن میدهیم و احساس سعادت و خوشبختی میکنیم. به استقبال "جهاد" و "شهادت" می شتابیم که هستی و زندگی را در نیستی و نابودی بیابیم. حجاب را بر سر زن میکشیم مبادا که موهای افشان، رخ زیبا و برجستگی های اندامش، ما را از انسانیت ساقط نموده به حیوانیت باز گشت دهد. با نبود حجاب، به ندای شهوت و لذت که با رویت زن بیدار گردیده اند، گوش فرا داده به تصاحب او بر خیزیم و از «صراط مستقیم» منحرف شویم. روزه میگیریم، رنج گرسنگی را بر خود تحمیل میکنیم. خمس و ذکات میدهیم و حج میرویم و گوسفند قربانی میکنیم که خاطر الله را راضی و خشنود سازیم. نذر میکنیم و سفره های رنگ وا رنگ میاندازیم و زیارت میرویم به آن امید که خواسته ها و آرزوهای مان برآورده شده و در آخرت نیز خشم و خشونت الله را نسبت به خویشتن، تخفیف داده باشیم. با این وجود به شنیدن کلمات قرآنی، تار و پود مان به لرزه در آمده و هراس بدل مان می نشیند، بی آنکه بدانیم آیا الله از "رحمت" است که سخن میراند یا از "کیفر،" از مهر و عطوفت است و یا از کین خواهی و انتقام .جویی؟ چه حاجت ها که از قرآن نخواهیم و چه معجزه ها که به آن نسبت ندهیم. چرا که ایمان آورده ایم که قرآن خود آخرین معجزه ی الله است. بعبارت دیگر، خود را به احکام، قواعد و قوانینی تسلیم میکنیم و یا ایمان داریم که از قرائت و فهم آن ناتوانیم. باینترتیب نادانی و نا بینایی، نیز امری بدیهی میگردد، یعنی چیزی طبیعی و عادی ست اگر وابسته و نیازمند به عصا باشیم تا گامی به پیش برداریم. یعنی که باید "مقلد" باشی و از آنی بیاموزی که دانا و آگاه است از امیال الهی، همچنانکه رسول الله به تقلید مراسم نمازگزاری را از جبرئیل آموخت. در نتیجه فراموش میکنیم که ما انسانیم و عقل و خرد داریم و میتوانیم بیاندیشم و برگزینم. لاجرم بساط عقل و خرد را در وجود خود تعطیل مینماییم و آنرا تنها به شکل ابزاری و برای رفاه و مایحتاج مادی، بکار بریم.

از آموزشهای دین و حوزه های علمیه است که ظلم وقتی وقوع میابد که بدر گاه الهی تسلیم نشوی و از فرمان الهی سرپیچی نموده اطاعت بجا نیا وری ، یعنی اگر تن به بندگی و حقارت و خواری ندهی و وجود آفریننده را نفی و انکار کنی. یعنی که ظلم وقتی واقع میشود که بخود نسبت به حقایق دین شک و تردید ورزی. پس ظالم آن کسی نمی تواند باشد که شمشیر ذوالفقار بدست میگیرد صدها نفر را بنام الله و در راه الله و رضا و خشنودی او با یک ضربه بدو نیم میسازد. یعنی که از خشونت نیست که ظلم بر میخیزد بلکه از شک و تردید و بد ایمانی ست که منشا خشونت است. کنش امام سوم را می ستائیم که بان دلیل برای رضای الله "شهادت " را پذیرفته و تا زمانیکه خون در رگهایش روان بود ، تا آخرین قطره اش خون دیگران بریخت. بدین ترتیب ما سالیانه طی برگزاری مراسم عاشورا خشم و خشونت و بیرحمی را مورد تایید و تصدیق قرار میدهیم. پس چه تعجب اگر خشونت هم بیکی از بدیهات زندگی تبدیل شود. چهل سال است که تحت حکومت دین شاهد قتل عام مخالفین و دگراندیشان، کشتار اقلیت های مذهبی، از جمله کرد و بلوچ و سنی و بهایی و اعدام های روزانه در جامعه خود بوده و هستیم بدون آنکه سکوت را بشکنیم. چرا که آوخته ایم که خشونتی که از تقدس بر میخیزد، خشونتی که در تحصیل رضای الله و در دفاع از یکتایی و یگانگی او ریشه بر گیرد مورد تایید و تصدیق الله ست. کشتاری که مرد مقدس اسلام، امام خمینی در آغازین لحظات جلوس بر فراز منبر قدرت، بدان دست زد، از تقدس بر میخواست، چنانکه گویی دستهای امام، اگرچه آلوده بخون است، اما، به گناه هرگز آلوده نیشود. در اوائل انقلاب 57 ، امام مقدس، در توجیه جنگ با کفر و باطل تا قیامت، اظهار میداشت که کشتار خدا ناشناسان، یک رحمت الهی ست بآن دلیل که آنان با بار سبک تری از گناهان بان جهان رهسپار و در نتیجه دچار "عذاب " کمتر ی شوند. امام خمینی بخوبی آگاه بود که مردم مسلمان براحتی پذیرای خشونتی هستند که از تقدس برخیزد.

چهل سال است که حکومت دین این فرصت استثنایی را به وجود آورده است که دین را از عرصه ناخود آگاه خارج ساخته به سپهر خود آگاه وارد ش نماییم. و یا به زبان فرویدی «خود» را قهرمان سازیم و بر «فرا خود» غلبه نماییم. شریعت الهی را بر اندازیم و یو غ اسارت و بندگی را از گردن بر گیریم و خود را رها کنیم. ما نباید هرگز چیزی کمتر از رهایی از شریعت و نهاد های شریعتی بخواهیم، اگر صادقانه" آزادی" را آرزومند یم و چیزی جز عدالت نخواهیم. چرا که حکومت اسلامی نشان داده است که همه بی عدالتیها و فساد فراکیر و عمیقی که سراسر جامعه را پوشانده و آنرا به ویرانی کشانده است، از هژمونی شریعت اسلامی بر میخیزد. آگاهی باین حقیقت است که با خو رهایی بارمغان آورد. یعنی که رهایی همراه است با دانایی و بینایی. هیچ جنبشی نمیتواند امیدوار به آینده باشد اگر در سوی رهایی حرکت نکند، مهم نیست که چه نامی بر خود نهاد و یا چه رنگی بخود گیرد. اما، باید ترسید از آنروزی که بار دیگر بدست آخوندهایی آزاد شویم که از درون حوزه ها و نفی ولایت برخیزند.

شاید زمان آن رسیده باشد که دوستان چپی، پیروان مارکس و لنین، از آنچه لویی آلتوسر «اقتصاد گرایی خام» میخواند، دست بر دارند و این واقعیت را نیز مورد تامل قرار دهند که رو بنا همیشه بازتابی از روابط زیر بنایی نیست. بعبارت دیگر، ارزشها، باورها و راه روش زندگی، دین و نظام اخلاقی لزوما همیشه و در هر زمانی بازتابی از روابط تولیدی و اقتصاد ی نیستند. ارزشها و باورهای دینی در جامعه ما که فرضا از جنس روبنایی ست، علیرغم تغییر و تحول و رشد و تکامل مناسبات سرمایه داری، بلا تغییر مانده اند. نه تنها تضعیف نگردیده اند، بلکه در 1357 به اوج اعتبار و منزلت خود رسیده، بر مسند قدرت جلوس یافته و نظم و انضباط شریعت را بر قرار نموده است. بعضا مسئولیت ظهور حکومت دین را به قدرت طلبی ها و یا فرصت طلبی های احزاب و سازمانهای انقلابی و ضعف لیبرال دموکراسی نسبت میدهند و نقش دین را در شکل بخشیدن به آرمانها و آرزوها و تعیین و تعریف چیستی و کیستی ما نه در چهل سال گذشته بلکه در طول تاریخ طولانی خود نادیده میگیرند. بعبارت دیگر، شرایط و ساختار سیاسی و اجتماعی که بوجود آورده ایم، بازتابی است از خلق و خوی، عادات و رسم و رسوم و راه و روش زندگی ما نه فرایند دگرگونی در نظام تولیدی جامعه.

در خاتمه، آنچه با انسانیت ما در ستیز و خصومت است، نه سرمایه داری ست و نه حتی استبدادی سیاسی. ما با هژمونی دین است که روبرو هستیم. استبداد سیاسی وقتی پایان میگیرد که بساط استبداد دین و نهاد های آنرا بر چیده باشیم. ما وقتی میتوانیم به ایرانی آزاد و آباد، سکولار و شکوفا امیدوار باشیم که تکلیف خود را با شریعت روشن ساخته و به حقیقت توحید و نبوت و امامت و غیره، شک و تردید ورزیم. تنها در آنزمان است که میتوانیم رهایی یابیم و بسوی جامعه ای سکولار و آزاد گام بر داریم.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

۱۳۹۷ تیر ۲۲, جمعه

نگاهداشت

حرمت دین!

هنوز بسیاراند، آنانی که رابطه ی دین را با "دینکار" یا اسلام را با مسلمان و یا باور و ایمان بیک چارچوب ارزشی را با کنش آدمی، انکار میکنند. بعضا، ولی فقیه، آخوند خدا خامنه ای ، جانشین امام سیزدهم، امام خمینی و پیروان وی را چیزی کمتر از جنایتکار بشمار نیاور اند. اما، بندرت اتفاق میافتد که کنش او را نسبت بدهند، به آئین اسلام، به اصل و اصول و احکام شریعت، دینی که بدان ایمان دارد و سراسر زندگی خود را در خدمت سروری و سلطه آن بکار گرفته است، گویی که کیستی و چیستی، کنش و گفتار ولی فقیه، علما، فقها، مجتهدین و مقلدان آنان، چندان ارتباطی با ارزش ها و باورهای دینی شان، ندارد. بر افروخته دعوی کنند که باور به یکتایی و یگانگی الله، باور به لا الله الا الله، بترجمه «او هست و بجز او کسی دیگری نیست،» یا آنکه الله، "اکبر" است چه ربطی دارد به آدم کشی، به کین خواهی و انتقام جویی، به تجاوز و شکنجه و بازجویی و بیرحمی، در کل به خشونت؟ که چگونه میتوان یگ باور ساده دینی را علت کنش جنایتکارانه کسانی دانست که در منطر خود و دیگران مظهر "تقدس" و "تقوا" و "زهد" و "طهارت" اند؟ که خونآشامانی همچون هیتلر و استالین و پل پات، لیستی که بسیاری را میتوان برآن افزورد، آدمکشانی هستند که در دامن اسلام پرورش نیافته بودند. پس کنش آنانرا باید به اراده معطوف به خواست قدرت و منافع مادی و طبقاتی نسبت داد، نه به دین، به احکام شریعتی و باور و ایمانی دینی. بعضا، از مارکس امداد میطلبند که این ذهنیات و شعور بشرنیست که هستی بشر را میسازد بلکه شرایط اجتماعی ست بر سازنده آگاهی و شعور بشر . شر از فرد و افراد و از حفظ منافع مادی و قدرت بر میخیزد، نه از دین. بدی در ذات دین نیست. سود جویان قدرت طلب از دین سوء استفاده نموده و آنرا برای مقاصد جنایتکارانه خویش بکار میگیرند.

آنانیکه، بدینگونه از درگیری با اسلام اجتناب میورزند، چه مارکسیت باشند و خدا ناشناس و یا "اصلاح " طلب و "روشنفگر دینی،" بر آنند که دینداران حرفه ای، بعضا آیت الله ها و فقها و علما هستند که "بد" اند. بدکاران را باید طرد نمود نه دین را. آیت الله شریعتمداری هم مقدس و زاهدی برجسته بود، همچون او در حوزه های علمیه نادر نیستند. تحصیل علومی الهی و جلوس بر قله "اجتهاد" تقدس و تقوا، آنها را فاسد و جنایتکار نکرده است. تنها برخی از "روحانیون" هستند که برای کسب قدرت و ثروت، از دین استفاده ابزاری میکنند و به دین شهرت بد میدهند. برخی دیگر معتقدند که چون دین محور عقاید، باورها و ارزشهای مردم است باید حرمت آنرا نگاهداشت. نفی و نقد دین، توده های مردم را با سیاست و تغییر ساختار قدرت بیگانه میسازد. یعنی که بگذار دین همانجا بماند که بوده است. مصلحت آنست که پای دین را به میدان سیاست نکشیم، اگر در پی براندازی نظام ولایت هستیم.

تحلیل گری که ادعا میکند که "مردم از خامنه ای متنفرند،" او را از نظام ارزشی که بدان باور دارد جدا میسازد و نا خواسته باور مردم را مبنی بر جدا ساختن دین خود از حکومت، مورد تایید قرار میدهد. که مردم اسلام را مقدس و مطهر و عطرناک میپندارند و بدی و زشتی و پلیدی "مومن" را مورد تایید قرار میدهد. این برهان، نه تنها حرمت روحانیت را نگاه میدارد بلکه بار مسئولیت خشونت و بیرحمی و انتقام ستانی را را از دوش خامنه ای بر گرفته و نهادهای قهریه نظام همچون سپاه پاسداران انتقال میدهد، چنانکه گویی سپاه پاسدارن، نهادی ست مستقل و قائم بذات، نه درند گانی که خود در دامن روحانیت پرورش یافته اند، فرمانبرند و بفرمان عمل کنند. باینترتیب، در نهایت خام اندیشی، نهاد روحانیت، مظهر اسلام شیعه مسلک را با بیش از سی صد سال تاریخ و نفوذ عمیق در فرهنگ و خلق و خوی جامعه به حاشیه میراند، نه دشمن اصلی جامعه، خصم آشتی ناپذیر زمان و آزادی.

رژیم ولایت البته به تجربه نشان داده است که دین اسلام چیزی نیست مگر آئین قدرت. که حرف قران، در نهایت چیزی نیست مگر حرف قدرت. که ولایت چیزی جز جلوه ی الله، نیست. واقعیت آن است که در دین اسلام نمیتوان مقوله ای یافت که سیاسی نباشد و از مقوله قدرت منشا نگیرد. "تسلیم " و "اطاعت، " محوری ترین اصل اسلام، ذاتا مفاهیمی هستند سیاسی و بیانگر رابطه ای ست بین حاکم و محکوم و یا در مفهوم دینی رابطه ای ست بین الله و بندگانش. احکام شریعت، چیزی جز قواعد و مقررات اسارت و بندگی و برقراری نظام فرمانروایی و فرمانبری نیست. ولی فقیه نیز به تبعیت از دوران رسالت، تسلیم میخواهد و اطاعت مطلق از فرمان و اراده ی الهی. صاحبان دین و قدرت، آیت الله ها و حجت الاسلامهای حاکم، برای فهم شرایط موجود و وقایع سیاسی، مبارزات و رقابت هایی که در جهت خواست قدرت صورت میگیرد، به تاریخ رسالت و دوران امامت علی و یاران و انصار آنان، روایات و احادیثی که از آنان بجا مانده است باز میگردند. برای توجیه و یا نفی سیاستها، تصمیم گیری ها، تدابیر، مدیریت ها، مشکلاتی که با آنها روی در روی میگردند، مذاکرات و معاملات و مصالحه هایی که در پشت پرده صورت میگیرد، با رجوع به وقایعی که در دوران رسالت و آنچه پس از آن بوقوع پیوسته و احکام و آیه هایی که بر پیامبر اسلام نازل گردیده است توجیه میکنند. مثلا، در رد مذاکره و مصالحه با آمریکا، آخوند خدا خامنه ای بارها تکرار کرده است که حکومت اسلامی در شرایط "بدر" و "خیبر" است نه در شرایط "شعب ابی طالب." اولی بیانگر پیروزی وغلبه بر دشمن و دومی نماد دفاع است و عقب نشینی. آئینه کنش امروز، کنشی است که در گذشته بوقوع پیوسته است. آخوند معمار امروز است بر اساس دیروز، نه معمار آنچه باید و یا میتواند باشد.

بعضا، اصرار دارند که خون هایی که در رژیم دین برهبری خمینی و خامنه ای ریخته شده است، نباید به پای دین و تعلیمات دینی نوشته شود، چنانکه گویی که نظام ولایت، نظام حوزه ای، شاخ و برگ خشک و پژمرده و میوه ی تلخ یک درخت تنومند، درخت اسلام نیستند؟ با این وجود نظم موجود، نظمی که بر اساس تسلیم و اطاعت مطلق بر قرار گردیده است لزوما نه قرآنی خوانده میشود و نه سازگار با اصل و اصول دین اسلام. اسلام خمینی و خامنه ای هرچه هست "اسلام راستین " نیست. بدرستی روشن نیست که اگر اسلام راستین از آیت الله ها و حجت الاسلام های مجتهد و عالم و فقیه بر نمی خیزد از چه کسی میتواند بر میخیزد؟ اگر خواست قدرت از دین، یعنی اسلام بر نمی خیزد، چه چیزی بجز دین میتواند مظهر قدرت باشد؟ در جامعه ای که قشری بنام روحانیت بر فرهنگ و سیاست سلطه افکنده است، نمیتوان به الگوهای آشتی دین و قدرت و روابط مسالمت آمیز شان امیدوار بود. تا چندی پیش ترکیه تحت حکومت رئیس جمهور تمامیت خواه، رجب طیب اردوغان، الگوی اسلامی مسالمت جوی همگام با جهان مدرن تلقی میشد.

در نص صریح قرآن است که الله، رسول خود را به "جهاد" و "شهادت،" انتقام و خونخواهی علیه آنان که به یکتایی و یگانگی او شک و تردید بخود راه دهند، توصیه و آنها را از تکالیف شرعی مسلمانان تعریف نموده است. توصیه به جهاد و شهادت، توصیه به برپا داشتن ضیافت نیست، توصیه به خشونت است و جنگ و خونریزی، کشتار تا آخرین قطره خون خویش. خشونت در ذات اسلام نهفته است. بهمین دلیل وقتی سخن بخشونت میرسد دیگر نمیتوان تفاوتی بین داعش مداران و ولایتمدارن قائل شد.

پیامبر اسلام نیز از جهاد و شهادت در راه تحصیل رضای خدای خویش، از کشتار "مشرکان" و "منافقان،" در دفاع از یکتایی و یگانگی الله،هیچ دریغ نداشته است. در دوران کوتاه ده ساله رسالت خود، محمد بیش از 60 بار دست به لشگر کشی زد و در دفاع از وحدت الله از فرود آوردن شمشیر بر هر گردنی، ذره ای تعلل و کوتاهی ننمود. بنا براین، در دوران رسالت باور و کنش پیامبر اسلام با هم یکتا و یگانه و جدا شدنی از یکدیگر نبودند. همان تراویده است که در کوزه بوده است. اگر ما ایرانیان بیش از هر جامعه ی دیگری سر بزهکاران را بر چوبه های دار در معابر عمومی میبینم، به آن دلیل است که نظام کیفری حاکم، ناشی از شریعت اسلامی ست. مجرم به آن دلیل به دار آویخته نمیشود که به جامعه و جمع، خسران و زیان وارد آورده است بلکه به آن دلیل که با الله به "محاربه " پرداخته است. میتوان حدس زد که بازجوی نظام ولایت، بسیار سخت گیر و خشن و بیرحم تر از بازجویان شاهنشاهی ست. بازجویان ولایت، خود را سربازان اسلام میدانند و اعمال جنایتبار خود را مقدس و در دفاع از دین الله، بشمار آوردند. از اینرو بازجویان و حکام شرع دارای وجدانی آسوده هستند. قاضیان مرگ که در سال 67، بیش از 4 هزار تن از بهترین جوانان این سر زمین را به مرگ محکوم نمودند، قطعا دارای وجدانی آسوده بودند. آخوند مصطفی پور محمدی، یکی از قاضیان مرگ، چندی پیش، زمانیکه نوار صوتی آیت الله منتظری پس از گذشت نزدیک به 30 سال انتشار یافت، خاطر نشان نمود تا کنون بواسطه جنایتی که مرتکب شده است لحظه ای دچار بیخوابی نشده است. چون فقط به ندای پیشوای مقدس، امام خمینی، مظهر شریعت اسلامی، گوش فرا داده است. این بدان معنی است که میتوان میزان بیرحمی و خشونت بازجو را در حکومت اسلامی با خدشه ناپذیری ایمان وی به اصول دین، مورد سنجش قرار داد: هرچه "مومن" تر، بیرحم تر. وقتی بازجو بر این اصل که «او هست و بجز او کسی دیگری نیست» ایمان راسخ و تزلزل ناپذیر دارد، تنها الله را ناظر بر اعمال خود میداند. وجدان بازجو ندای الله را میشنود و نه ناله های درد آلود محکومی که زیر مشت و لگد، له و لو رده، میگردد. افزایش خشونت و بیرحمی ها در زندان ها، بی تفاوتی به حق و حقوق انسانی آنان، تنها میتواند از ایمان نقصان نا پذیر قاضی ها و بازپرس ها و بازجویان به یکتایی الله و احکام نهایی وی، خبر دهد. هیچ طناب داری به گردن مجرمی انداخته نمیشود بدون قرائتی از سخنان الله مبنی بر محتوم بودن اجرای کیفر الهی. این قرائت آیه های قرانی است، هرچند غیر قابل فهم، که مراسم اعدام، مراسم قتل و جنایت را چنان توجیه کند گویی که الله خود در آن مراسم حضور دارد.

در اینجا انتظار آن نداریم که مردم از دین و ایمان خود دست بکشند، اما وظیفه مند هستیم که حقیقت را بیان بداریم. هر چند تلخ باید صریحاً بگوییم که عبادات روزانه و روزه گیری و زیارت و نذر و نیاز ارتباطی به خدا پرستی به تقوا و پرهیزکاری ندارد و لزوما هم به رفتار و گفتار و پندار نیک ، نمی انجامد. که احکام شریعت، احکامی که بر اساس آن روحانیت حکومت خود را بر قرار ساخته است، بدون استثنا، احکامی هستند که عقل و خرد انسان را به زنجیر میکشند و آزادی و خود فرمانی و خود گردانی را به دار مجازات میآویزند. در همین راستا اگر در حکومت اسلامی، زنان مورد حمله ی حیوانات وحشی قرار میگیرند به آن دلیل است که چشمان شان را غیرت و تعصبی که روحانیت در ذات آنها نهاده است نا بینا ساخته است. چرا که آنان با رجوع به آیه های قرآنی، حجاب را با عفاف و عفت یکی میدانند. حال آن که حجاب ابزار سرکوب و برقراری کنترل است، نه به عفت ربطی دارد و نه به عفاف. زن اگر بخواهد به بیراهه برود، در زیر پوشش حجاب بهتر میتواند زشتکاری ها را بپوشاند. حجاب ارتکاب به خیانت را صد ها بار سهل تر میسازد. پس از چهل سال حاکمیت حجاب، جامعه دچار چنان فساد و زشتی و پلیدی ای گشته است گویی که آخرت فرا رسیده و نشانه های خروج امام عج از غیبت را براحتی میتوان مشاهده نمود. اما، شرایط برای ظهور وقتی آماده میشود که حرمت روحانیت و حجاب و احکام شریعت را بشکنیم و تنفر نسبت به حکومت آخوندی را به انزجار از اصل و اصولی که بر اساس آن حکومت میکنند، تبدیل نماییم.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

۱۳۹۷ تیر ۱۵, جمعه

از استبداد سیاسی

تا استبداد مضاعف دین و قدرت!

پاشیدن بذر حقیقت و آزادی در سر زمینی خشک و بایر، بیش از هر چیز نیازمند دور نگری ست. کار امروز و فردا نیست. راه دراز است و پر پیچ خم. به سیل و بارندگی های شدید نیز نمیتوان امید بست. سرزمین ما به خشکزاری تبدیل شده است که برای بارور شدن صدها سال برآن سیل باید جاری گردد. هر بار که حقیقت و آزادی جوانه زدند، تشنه لب، شکفته نشده پرپر گردیدند. اما، هم اکنون از دل خاک، سر برنکشیده و بوی زندگی بمشامشان نرسیده، جوانه های آزادی درخشکی سوخته و میرنده شوند.

این بدان معناست که بذر حقیقت و آزادی همه در دورانی جوانه زده اند که نظام استبداد شاهنشاهی تنها دارای یک بعد "سیاسی" بود. هماانا کافی بود که با دربار شاهنشاهی درنیافتی. باستثنای رفتار سیاسی، هر رفتاری را نظام استبدادی تحمل میکرد. حتی در دوران پهلوی دوم با وجود ساواک ما شاهد روییدن "مقاومت" بوده ایم، مقاومتی که ماهیت آن اگرچه بر همگان پوشیده بود با این وجود مورد حمایت آگاهان قرار میگرفت بصرف انکه رفتاری ضد استبدادی محسوب میشد، از "قیام" 15خرداد گرفته تا جنبش مسلحانه برهبری چریکهای فدایی خلق و سازمان مجاهدین. که خود نشانی بود بر ضعف استبداد یک بعدی. چرا که در ساختار استبداد سیاسی، منفذهای زیادی وجود دارد که تنفس و لاجرم رویش را امکان پذیر میسازد. آنچه این منفذها را در دوران پهلوی دوم باریک و تنگ تر ساخت، غره شدن قدرت بخود و تمامیت خواهی نظام استبداد شاهی بود که بجای آنکه باستحکام و تداوم نظام بیانجامد، همچنانکه هماکنون برهمه روشن است، به زوال نظام پادشاهی منجر گردید.

از این چشم انداز، ساختار استبداد پادشاهی اگر در کوتاه زمانی فرو ریخت، بدلیل دخالت های قدرتها جهانی برهبری آمریکا نبود. بعضا، بر روح جیمی کارتر، رئیس جمهور وقت آمریکا و خانواده اش لعنت فرستند و نفرین کنند که شاه را از تخت برگرفتند و تاج فرهی را بر فراز عمامه آیت الله خمینی نهادند.توطئه باوری البته که بازتابنده بینشی ست توجیه کننده گریز از مسئولیت در براندازی نظام استبداد شاهنشاهی، نظامی که پس از انقراض "رو سفید" از آب در آمده است و خمینی، خدای "تاریکی" را بر فراز منبر قدرت نشاند. نه ما، آنها بودند که اینها را آوردند. بهمین سهل و سادگی.

حال آنکه نظام استبداد شاهی بر آن تصور بود که برای رسیدن به دروازهای تمدن بزرگ پاسخگویی به نیازهای مادی و نوین سازی زیر ساختهای کشور و یا رشد و توسعه اقتصادی بر «آزاد سازی» جامعه از یوغ استبداد و بر قانونمند نمودن آن ارجحیت دارد. در شان شاهنشاه نبود که بر یک کشور فقیر و عقب افتاده حکومت کند. او نیز خواستار اقتصادی پویا و شکوفا در خدمت جامعه بود. این بدان معناست که پسروی جامعه ما با فروپاشی نظام شاهنشاهی آغاز نگردید، بلکه درست از زمانی آغاز گردید که شاه دچار این تصور و یا توهم گردید که در تحت سلطه نظام استبدادی، نوین سازی جامعه میتواند واقعیت یابد بدون «آزاد سازی اجتماعی.» در واقع اگر شاه به مشاورین امریکا و انگلیسی گوش فرا میداد ممکن بود این حقیقت را درک کند که نوین گرایی در اسیر سازی آزادی با ابزار قهر و خشونت و امنیتی نمودن فضای کشور، امکان پذیر نیست. چه درست همان نیرویی که باید جامعه را بسوی نوین سازی بحرکت در آورد، استبداد شاهی باسارت درآورده بود. آنچه نظام استبداد شاهی را صدمه پذیر ساخت نجواهای امریکا و انگلیس در گوشهای پادشاه نبود، بلکه ستیز و خصومتی بود که شاهنشاه به آزاد سازی جامعه میورزید. بعنوان مثال معمار تمدن بزرگ، دشمن آشتی ناپذیر آزادی بیان بود، مبادا که "حقیقت" آشکار شود. که این حق هر انسانی ست که به آزادی برگزیند. که شاهنشاه هرگز حق نداشته است که اراده و سرنوشت ملت را تابع میل و اراده خود کند. او چنان بخود غره شده بود که تاب و تحمل کوچکترین جرف نقد آمیزی را از دست داده بود. او همه بلندگوها را خاموش کرده بود که فقط صدای خودش را بشنود. حال میفهیم که چه شاه زیرکی داشتیم و قدرش را نمیدانستیم. بر تعداد افسوسخوران هر روز افزوده میشود و نیز بر میزان حمد و ستایش دوران طلایی شاهنشاهی.

آری، پادشاه فکر میکرد که "انقلاب سفید" جامعه را بسوی تمدن بزرگ بسیار نزدیک نموده بود چنانچه عنقریب بدان میرسیم. این در حالی بود که نوسازی نیروهای قهر و خشونت، دستگاه های سانسور و سازمانهای جاسوسی، از نجات ملت از فقر و عقب ماندگی پیشی گرفته بود. پادشاه خامتر و زبون تر از آن بود که بفهمد با به بند کشیدن آزادی به پیش نخواهد رفت. چه اگر بند اسارت را از دست و پای آزادی بر میگرفت، در میافت که آن نهادها و سازمانهای سیاسی که با او دشمنی میورزند، بسی بسیار شدیدتر با آزادی در ستیز و خصومت اند.

این واقعیت را میتوان بزبان دیگری نیز بیان نمود، دشمنی پادشاه با آزادی پوششی بوجود آورد که در پس آن نهادهای ضد آزادی، بویژه نهاد "روحانیت،" ستیز و خصومت خود را با آزادی پنهان سازند. با این وجود، پادشاه حتی زمانی که باشتباهات خود اعتراف نموده و اظهار داشت که صدای مردم را شنیده است، قصد نداشت از مسند استبداد فرو آید. در پاسخ باعتراضات مردم دست به عزل یک نخست وزیر و نصب یکی دیگر زد. بدرستی روشن نیست در این تصمیم پادشاه، امریکا و انگلیس چه نقشی را بازی کرده اند (توطئه باوران در این مورد ساکت اند)، رفتاری که بیانگر این واقعیت بود که شاهنشاه با آزادی و مفهوم آن بسی بسیار بیگانه بود. که برگزیدن نخست وزیر حق مردم است و باید همراه حقوق بسیاری دیکر، بیدرنگ به مردم باز گردانده میشد. او در پی حفظ تاج و تخت خود و نه حتی بقای 2500 سال فر و شکوه نهاد شاهنشاهی بود که به پند و اندرزهای این و آن گوش فرا میداد، کنشی که هرچه بیشتر او را نه یک رهبر با اراده ای آهنین بلکه فرمانروایی خود باخته و ضعیف جلوه گر میساخت.

تردید مدار که اگر پادشاه بیدرنگ در حاکم ساختن اراده مردم گام های اساسی و راسخ برمیداشت و شرایط را برای یرگزاری یک انتخاب آزاد سراسری هموار و برگزیدن نخست وزیر و نمایندگان مجلس شورای ملی را به ملت واگذار میکرد، چه بسا از فروپاشی تخت و تاج خود جلوگیری نموده و نام نیکی نیز از خود در تاریخ بجای میگذارد. اما، شاهنشاه تا آخرین لحظه آماده فرو آمدن از تخت استبداد نبود. بی دلیل نیست که مردم دست رد بر سینه شاهپور بختیار گزاردند، چون او منتخب شاه بود، آنهم زمانی که کار از کار گذشته بود. دیگر مهم نبود که او مبرا از اخلاق دستبوسی بود و تعظیم و تکریم.

زمانیکه شاهنشاه کشور را ترک گفت، سرزمینی را بجای گذارد آماده، نه برای تاختن بسوی آزادی بلکه برای گریز از آن، برای پس روی، برای مصادره و محرومیت حق و حقوق بشری نه گسترش دامنه آن. چرا که برنامه نوین سازی شاه، راه را نه برای براندازی نظام استبدادی بلکه برای ظهور استبدادی صدها بار خشونت بار تر، استبدادی که بتواند مشتهای محکمتری از مشتهای شاه بر سر مردم فرود آورد، هموار ساخته بود. مگر نه اینکه حق حاکمیت را از ملت سلب کرده بود.

باورکنید، ای سروران که استبداد مضاعف دین و قدرت، ارمعان قدرتها جهانی نیست و نبوده است، که باز تابنده آزادی هراسی شاهنشاه بود، هراسی که او را پیوسته وادار به مماشات با فقاهت مینمود، مماشات با دشمن ترین دشمنان آزادی. آری، بجای آنکه در 15 خرداد بساط روحانیت را بر چیده و حوزه های علیمه را به موزه های تاریخ می سپرد، اقتدار بیشتری بدان بخشید. چرا که خواسته یا ناخواسته شاه با راندن مخالفین سیاسی خود بزیر زمین و سوق دادن بخش دیگری از آنان بسوی ماجراجویی، از نوع کاسترویی-چه گوارایی، ارتجاعی ترین قشر جامعه ، رقیب دیرینه خود، قشر "روحانیت" را بر علیه خویش ساماندهی مینمود، قشری که سر انجام بقدرت رسید.

روشن است که بذر حقیقت و آزادی را نمیتوان در سرزمینی خشک و بایر کاشت بلکه باید بذری کاشت در خور شرایط سخت دشوارتا بروید و زمین بایر را بارور سازد. کشور ما هرگز نمیتوانیم از استبداد مضاعف گذر کنیم مگر آنکه به سپردن حوزه های علمیه، نهاد فقاهت به موزه تاریخ بیاندیشیم. بجای آنکه نهاد فقاهت، این نهاد زائد و سر بارجامعه را که صدها سال ریشه در اعماق تاریکی داوانده است، به یکبار از بیخ و بن برکنیم، با آن یا به مماشات ورزیده ایم و یا بعضا هنوز رویای "اصلاح" آنرا در سر می پر ورانند.

اگرچه هم اکنون، دامنه گریز از دین هر روز گسترده تر میشود و حتی میتوان گرایشهای دین ستیزی را هم ملاحظه کرد با این وجود آجرهای این بنای کهن سال را، آجراهای نهاد فقاهت و حوزه های علمیه که در طول سالیان دراز با ملات فریبکاری بر روی هم گذارده شده اند، باید یک به یک از روی هم بر داشته شوند، بگونه ای که نتواند هرگز ویرانی خود را احساس کند. بگذریم که قدرت هم اکنون روحانیت را بفساد کشانده است و می بینیم که هر روز زخم های جدیدی از درون بر بدنه اش وارد میشود.

بعبارت دیگر، همچنانکه دین و آموزشهای دینی زمینه استبداد سیاسی و بعدا استبداد مضاعف دین و قدرت را بوجود آورده است، قدرت نیز در واقع زمینه فروپاشی استبداد دینی را برهبری ولایت، با غرق ساختن روحانیت در منجلاب فساد، فراهم میآورد، فسادی که از دین و اخلاق بر میخیزد. اگر نهاد فقاهت توانسته است به زندگی زالو وار خود صدها سال ادامه دهد به آن دلیل بوده است که بذر تاریکی، بذر نابینایی و کوری، تعصب و تبعیض، اطاعت و فرمانبری را در فرهنگ ما کاشته اند. دیگر آن زمان سپری شده است که آیت الله ها بتوانند ماهیت ضد اخلاق و ضد انسانی خود را پنهان نگاه دارند. هرچند که نظام ولایت بگورکن نیازی ندارد و از زمانیکه عروس فریبنده قدرت را در آغوش کشید گور کن خود نیز گردید. با این وجود، گور روحانیت در فضای مجازی است که کنده میشود، اگر چه بر فضای مجازی دست انداخته اند و آن خطه را نیز در کنترل خود در آورده اند. با این وجود، در رسانه های اینترنتی ست که بنیان حکومت ولایت دچار زوال میگردد و دیر یا زود بجهان واقع نیز سرایت میکند. تنها در این جهان مجازی است که میتوانی بذر آزادی و حقیقت را بکاری و سرانجام حوزه های علمیه را به موزه های تاریخ تبدیل نماییم. و یوغ اسارت و بندگی را از گردن ملت خود بر گیریم.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

۱۳۹۷ تیر ۱, جمعه

فرا رسیدن قیامت

و لغو احکام اسارت و بندگی!

علما، فقها، آیت الله ها و حجت الا سلام های حاکم، خود آگاه اند که بر اصل تسلیم و اطاعت و فرمانبری قرار گرفته است، احکام شریعت اسلامی و یا فقهی و فقاهتی. شریعتمداران حرفه ای، آنها که زندگی به مردگان بازگردانند و زندگان را بمردگی کشانند، بخوبی میدانند که اطاعت از احکام فقاهتی، معیار ایمان نه به توحید است و نبوت و نه به معاد است و امامت که خود ظاهر است و تنها ظاهر سازی: عبا است و عمامه، تسبیح و سجاده. لباس سالوس است لباس فقاهتی، نه لباس خرد و خود آئینی و یا ایمان بذات الهی که لباس تزویر است و فریبکاری. فقها زندگی خود وقف آموختن و آموزش احکام قرآنی کنند و فهم میل و اراده الهی. تقلید و تبعیت واجب و، تبلیغ و ترویج کنند، دینداری و بندگی. همه هرچه هست از احکام شریعت اسلام گویند، این باید و نباید آن کنی، حرام و مکر وه این است و حلال و مستحب آن. نجاسات این است مطهرات آن. چشمها را بسته، باید تسلیم شوی و اطاعت نمایی. به رکوع و سجده در افتی و، از دات الهی مغفرت طلبی در نهایت ذلت و خواری.

از انسان و سرافرازی انسانی، از خرد و خود آئینی، بعمد سکوت کنند و خاموشی برگزینند فقهای انقلابی، چه تنها خرد و خود آئینی است که رهایی از يوغ احکام شریعتی، بازمانده از دوران بادیه نشینی، دوران جهال و نادانی، ببار آورد و ممکن سازد میثاق اجتماعی، آزاد نماید نیروی آفرینش و خلاقیتهای انسانی. بیهوده بین خالق و مخلوق خود را واسطه کنند، علما و فقها و آیت الله های مقدس و حاکم. جدا و بیگانه سازند خالق را از مخلوق. چرا که مخلوق، خالق است و خالق، مخلوق. این است توحید، حقیقت نهایی که پنهان ساختن آن فریب تولید و باز تولید کند ریاکاری.

روشن است که احکام فقاهتی، رمز دوگانگی است و بیگانگی. بدون خرد و خود آئینی، احکام الهی پوچ اتد و زا ئد و باطل. چیزی را نجویند مگر کنترل و سلطه کامل بر رفتار و گفتار و پندار انسانی. در خرد است و خود فرمانی، همه هرچه راستی ست و درستی، صدافت و پاکدامنی. در احکام است و در قواعد شریعت اسلامی، همه هرچه کژی ست و کاستی، پستی ست و پلیدی. در خرد است و خود فرمانی، همه هرچه عشق ست و آزادگی، شیدایی و شیفتگی و در احکام فقاهتی است همه هرچه خدعه است و نیرنگ، و فریب و رياکاری.

بنابراین، روشن است که ای هم وطن، نفی فقاهت، به نفی احکام تسلیم است و اطاعت، نیر به امتناع است از تقلید و تبعیت. از تصور يک جامعه آزاد از دین و رها از احکام فقاهتی نباید دچار کابوس و وحشت شوی و نباید که بخود تشویش و اضطراب راه دهی. چون اگر در پی رستگاری حقیقی هستی، باید که روح و جان خود آزاد سازی از خرافه پرستی و خام اندیشی که "او هست و جز او نیست دیگری." چه اجتناب از شک و تردید، اجتناب از اندیشیدن است و فروکاستن انسان است به یک حیوان اهلی.

چه سود، اگر چشم بسته و همچون بره ای بیگناه گردن بر احکام شریعت اسلام نهی و جسم با غسل و وضو تطهیر و آلودگیها از تن بزدایی، روزانه به قیام و قعود بپردازی بزبانی بیگانه درعجز و ناتوانی به حقارت و خواری خوداعتراف و خویشتن را فرومایه سازی.

چه سود، اگر یکی از دوازده ماه را بامید واهی و باورهای موروثی دهان فروبندی و درون از طعام تهی داری که در آن نه نور معرفت بلکه تخم خفت و خواری بکاری؛ چه سود، اگر دو ماه دیگر از سال را به سوکواری و خود زنی بپردازی در خاک و خون غلتیدن یک تازی به دست یک تازی . چه سود اگر دخیل بندی و نذر کنی و سفره های رنگین پهن و الله و خاندانش را رشوه دهی و رسم و رسوم دیرینه را تداوم بخشی.

چه سود، اگر عقل و خرد انسان را در اسارت نگاهداری؟ در نهایت، توحید و نبوت، دوزخ و بهشت افسانه ای بیش نیستند از برای فریب ساده دلان و خوش باوران، که اصول دین ابزاری در دست علما و فقها، در دست ریاکاران. که این عقل و خرد است و خود فرمانی که بر تاریکی و کوری فائق آید و به ثمر رساند رهایی وآزادی، بینایی و دانایی. دادن تن به احکام شریعت اسلامی نه به سعادت دنیوی انجامد و نه رستگاری اخروی، حال انکه سرپیچی و پا گذاردن بر احکام "مقدس" تسلیم و اطاعت و فرمانبری است که پایان بخشد به سلطه تازیان بومی ، حتی اگر در حلقوم فرمانبر فرو برند با ابزار روضه و خطبه خوانی بر فراز منبر فریب و ریاکاری. چه، زوال نظام استبدادی دین و قدرت آغاز گردیده و، دوران خود فرمانی فرا رسیده است.

پس اگر تکلیف خود باعلما و فقهای حاکم، و یا با قشر "روحانیت" روشن و شفاف خواهی، ای هموطن، باید که خود بینا و دانا سازی، هراس بخود راه ندهی و بانک بر آری که احکام شریعت اسلامی، از جمله احکام قصاص و سنکسار و قطع اعضای پیکر مجرم، احکام خشونت و انتقام ستانی، محاربه و حد شرعی و شلاق زنی، احکام حجاب اجباری و جدایی جنسیت ها را لغو و قیامت را اعلام کنید. که چه جای نگرانی ست؟ بگذار که جامه سالوس و ریا بر کنیم، تن آزاد و جان خود از تقوا و تقدس دروغین رها سازیم ، زلف ها افشان و باده بنوشیم براستی، پایکوبی کنیم و ایمان آوریم که نه فرمانبر که خود فرمانروای خویشتنیم. بگوئیم، رسا و گیرا بگوئیم، و هزاران بار مکرر بگوئیم، که احکام شریعتی لغو و قیامت را اعلام کنید. که هم اکنون قیامت فرا رسیده است، حالا و همینجا. که این راه رهائی است از يوغ فقاهت و آزاد سازی جامعه از اصل تسلیم و اطاعت است و بندگی وعبودیت. که این راه نجات است از کوری و تاریکی، که ای هموطن این ست راه صعود بقله بلند انسانیت و آزادی.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

۱۳۹۷ خرداد ۲۵, جمعه

!بر فراز منبر قدرت

اگر آخوند خداوند خامنه ای در اخیرترین سخنرانی خود در پانرده خرداد(97) اعلام میکند که حکومت اسلامی بزرگترین قدرت منطقه ایست، چندان بیجا سخن نمیگوید. مسلم است که اگر صدام حسین بدست بوش جوان سرنگون نمیگردید، حکومت اسلامی هرگز نمیتوانست سر از سوریه در آورده و خود را بمرزهای اسرائیل برساند. این، ضمنا، تنها هدیه ای نبود که بوش جوان، به حکومت آیت الله ها اهدا نمود و راه را برای رسیدن نظام ولایت باهدافش در منطقه هموار ساخت. در 2001 آمریکا در اندک مدنی بساط خلاقت را در افغانستان برچید. بدین ترتیب یکی دیگر از دشمنان خطرناک حکومت اسلامی را که میتوانست سدی بر جاه طلبی های حکومت اخوندها شود، از میان برداشت. حال بنگر به موقعیت جمهوری اسلامی نه تنها در افغانستان بکله در عراق و لبنان و سوریه و نیز در یمن، بیخ گوش رقیب اصلی نظام در منطقه، عربستان سعودی.

ترسم که خروج امریکا از برجام، آن میوه ی شیرینی که ترامپیست های وطنی انتظار دارند، ببار نیاورد و بجای آنکه حکومت آخوندی را از جای بر کند و پیکرش را بروی قبله بچرخاند، جان تازه ای در ساختار سرکوبگر نظام استبداد مضاعف دین و قدرت، بدمد. چه تعجب اگر نظام از خوشآمدگویی به خروج امریکا از هیچ دریغ نکند، هرچند به ظاهر و از سر فریبکاری. زیرا ادامه درگیری با امریکا، چه نرم و چه سخت بقای نظام ولایت را تضمین و نهادینه ساختن امریکا ستیزی را میسر مینماید. بآتش کسیدن پرچم امریکا و نسخه ای از برجام، در مجلس شورای ولایت؛ بیانگر استقبال تف لیسان ولی فقیه، از دریافت هدیه از دانااذ ترامپ بود، اگرچه به لحاظ زیبایی و شیرینی ای هرگز بپای هدیه ای که ترامپ به جوجه دیکتاتور کره شمالی اهدا نمود نمیرسد. تردید مدار که اینان نمایندگان کسانی هستند که در شرایط دور زدن تحریمات از گدایی بشاهی رسیده اند. این است که باید بر طبیل سرور و شادی بکوبند. البته که "دلواپسان،" سران نظام و همچنین "رهبر معظم انقلاب، بخوبی آگاهند که در چه راه پر سنگلاخی گام مینهند و با چه مشکلاتی روی در روی خواهند گردید. اما، اینبار برای دور زدن تحریمات در دست بدامن شدن دلالان و کارچاق کنان بازاری، همچون بابک زنجانی ها، باید جانب احتیاط را بگیرند و راه وچاره دیگری را بجویند.

تحریمات اقتصادی، ممکن است عرصه را بر نظام تنک بکند. اما، رژیم روحانیت از ابزاری سود میبرد که هر نظام سیاسی آرزومند است که از نعمت آن برخوردارباشد. حکومت روحانیت بر فراز "منبر" است که حکومت میکند. روحانیت مالک انحصاری منبر است. منبر بک تریبون تبلیغاتی ست که سراسر کشور را پوشش میدهد. در هر محلی، مسجدی هست و در هر مسجدی منبری، حتی در دورترین روستاها. بر فراز این منبر هیچ داستان وقصه و اسطوره دینی نیست که سیاسی نباشد. منبر همیشه ابزاری بوده برای تحمیق و تخدیر، مقلدان و فرمانبران، برای فریب و ریاکاری. یعنی که منبر ابزاری ست دینی در دست دینداران حرفه ای و بواسطه همین منبرها بود که روحانیت تخت و تاج شاهی را بر اندخت. اکنون بر فراز منبر بزبان دین است که قدرت سخن میگوید. تا زمانیکه آخوندها ابزرای همچون منبر در انحصار خود داردند، میتوانند سخت ترین تحریمات اقتصادی را به بزرگترین "نعمت"ی تبدیل کنند که الله برای "بندگان" خود، ملت "بزرگ" و "شهید پرور" کشور اسلامی، ارزانی داشته است. مگر هشت سال جنگ پوچ و بیهوده را یک "برکت" الهی و تسیخیر قدس از راه کربلا را به "دقاع مقدس" تبدیل نکردند. یعنی که تا زمانیکه بر فراز منبر، آخوند میتواند در حالیکه لوله تفنگی را در مشتش میفشرد، روضه جهاد و شهادت امام حسین در کربلا را بخواند ودر دل ساده انگاران، بذر کینه و نفرت و انتقام ستانی بپاشند، تحریمات اقتصادی را نیز معادل فاجعه هایی میکند طبیعی که الله برای "آزمایش" بندگان خود مقرر داشته است.

همین بس که به سخنان آخوند خامنه ای که در سالمرگ بنیانگزار حکومت اسلامی، بنگریم تا بدانیم که چگونه دین را به سیاست تبدیل نموده و بلعکس و همچنین چگونه مصداق شرایط کنونی را مصداق دوران خلافت امام اول، "امیر مومنان،" میخواند. که همان دشمنانی که در آنزمان امام علی با آن روی در روی بود، امام راحل با آن رو برو بوده است و هم اکنون نیز نظام ولایت در برابر آنان قرار گرفته است. برطبق سخنان ولی فقیه آخوند خداوند خامنه ای، در آن زمان سه گروه "قاسطین،" "ناکثین" و "مارقین بودند که با خلافت امام علی بخصومت پرداختند. گروه اول دشمن اصلی نظام است و در پی براندازی آن بدون اینکه نقابی بچهره داشته باشد و دوگروه دیگر، از درون نظام بر میخیزند، هر دو نقاب بچهره دارند، یکی در تعهداتش به نظام سست است و دیگری تظاهر به ایمان به دین خدا میکند، اما بدان باور ندارد. آخوند خداوند خامنه ای این نقب زنی بگذشته و دینی ساختن سیاست را اینگونه توضیح میدهد:

جبهه دشمنان و مخالفان امام راحل نیز ترکیبی از همین سه گروه بود؛ قاسطین یعنی امریکا، رژیم صهیونیستی و وابستگان داخلی آنها که با اصل جمهوری اسلامی دشمنی دارند، ناکثین یا عهدشکنان و همراهان سست‌کمربند که به علت خواسته های دنیایی در مقابل امام ایستادند و مارقین که با عدم درک موقعیت کشور و نفهمیدن جبهه بندی دشمنان، حقانیت حرکت امام را تشخیص ندادند.

بعبارت دیگر، بر فراز منبر است که آخوند خداوند خامنه ای میتواند، آسمان را بزمین بدوزد، امام خمینی را با امام مقدس ماورایی، امامی که هر سال در ماه رمصان بشهادت میرسد و مردم در عزای وی اشکریزی میکنند و بخود زنی میپردازند، همسان و یکی سازد. بر فراز منبر است که میتوان حقایق را وارونه ساخت، احساسات مردم را بر انگیخت و آنها را به تسلیم و فرمانبری وادار ساخت. آخوند خامنه ای همچون پیشوایش، امام خمینی، از سنگر دین است که بجنگ دشمن میرود، آنهم در شرایطی که گویی جامعه از رفاه و آسایش بخوابی سنگین فرو رفته است، همه چیز در حال پیشرفت و شکوفایی ست. نه حرفی از فساد است نه از مصیبت فقر و تنگدستی، اعتصاب و اعتراض و ناراضایی های روز افزون مردمی. تا زمانیکه روحانیت میتواند بر فراز منبر ظهور یابد، یکه تاز میدان است بدون رقیبی و یا حریفی. در نتیجه آنچه از دهان مطهرشان بیرون می جهد، چیزی نیست مکر "حقیقت."

ترامپیست های وطنی فکر میکنند که اگر اوباما و اروپا دست از مماشت با حکومت اسلامی برداشته بودند و تحریمات همچنان ادامه پیدا میکرد، تا حالا نظام ولایت به زباله دان تاریخ پیوسته بود. ذهی خام و کوته اندیشی. بگذریم که اوباما با جنبشی رو برو بود که الله اکبر را فریاد میزد و میرحسین و کروبی را مطالبه میکرد، رهبرانی با مواضعی بسی رادیکالتر نسبت به غنی سازی هسته ای. آیا در چنین شرایط عقل نمیگوید حفظ منافع ملی در گرو مذاکره و معامله با یکه تاز میدان است.

درست است، خروج امریکا، بحران دیگری، حتی با نیروی تخریبی بیشتری، بر بحرانهایی که هم اکنون نظام با آنان دست بگریبان است، میافزاید. در این تردیدی نیست، اما، رژیم دین را از جای بر نمی کند. چرا که تاریخ کوتاه حکومت اسلامی، نشان میدهد که رژیم دین، پیوسته از بحران و بحران آفرینی سود برده است نه به نفع ملت بلکه به نفع اسلامی ساختن جامعه و یا تحمیل "شریعت" بر نظم اجتماعی، بر اساس تسلیم و اطاعت و فرمانبری. تاکنون بحرانها بر طول عمر نظام افزوده است و در نهادین سازی حکومت روحانیت نقش اصلی را باز کرده است. در واقع، بحران رمز بقای نظام بوده است.

این در حالی ست که تحریمات اقتصادی، بعنوان تنبیه و مجازات رژیم هایی که عرف بین المللی را زیر پا میگذارند، نتایج چندان درخشانی ببار نیاورده است. تنها در افریقای جنوبی موفق بوده است و آنرا باید بحساب سارمان سیاسی، کنگره ملی افریقا، نوشت که در سراسر دنیا فعال بوده و به لابی گری اشتغال داشتند، بویژه در میان سیاهان امریکای شمالی. اما، تحریمات بیش از شصت سال است که در کوبا ادامه دارد و نتوانسته است رژیم کوبا را ار پا در آورد. هزینه آنرا مردم با تحمل فقر و تنگدستی و عقب ماندگی میدهند. نیز هم اکنون کره شمالی تحت سخترین تحریمات قرار دارد، کشوری که فقیر است و قاقد هرگونه ثروتی، اما، توانسته است بحیات خود ادامه دهد. در کشوری همچون ونزوئلا که دیر زمانی ست در ورشکستگی اقتصادی بسر میبرد و نیمی از مردم آن در فقر و گرسنگی بسر میبرند، انتخابات برپا میگردد و مردم باردیگر به نیکلاس مادورو رای میدهند. فقرو بدبختی لزوما به تغییر و تحول منجر نمیگردد. فروپاشی نظام شاهنشاهی مصداق این واقعیت است که نه فقر بلکه انتظارات فزاینده است که جامعه را دگرگون میسازد. ما از دورانی که لنین توانست با شعار نان و زمین بقدرت برسد، دیر زمانی ست که عبور کرده ایم.

آمادگی برای از سر گیری غنی سازی هسته ای ودرگیری با قدرتهای منطقه ای، همچنانکه ولی فقیه بر فراز منبر ابراز داشت، ایجاد نگرانی، اضطراب و پریشانی، ترس و وحشت را باید برخاسته از ماهیت نظام ارزشی و آرمانی امامت و ولایت دانست. چرا که در جامعه ی اسلامی آرامش و ثبات، رفاه، و آسایش، شادی و طرب، صلح و صفا و دوستی، بویژه بین زنان و مردان، دارای چندان اهمیتی نیست. جامعه باید پیوسته آماده دفاع از آرمان الهی باشد. آماده جهاد و شهادت. همچون دوران حکومت امام خمینی، که رژیم ولایت بازگشت به آنرا آرزو میکند. تشدید و تداوم امریکا ستیزی و دشمن پروری در رسیدن به آرمانهای امامت و ولایت یک امر ضروری ست.

افزوده بر این، رژیم دین با پاسخگویی به بعضی از مطالبات کشورهای اروپایی، میتواند بر تنش بین امریکا و اروپا بیافزاید و از آن بنفع خنثی سازی تحریمات اقتصادی استفاده نماید. البته، نظام همیشه میتواند برگ وطن خواهی را نیز بمیدان آورد. ممکن است برگ "وطن خواهی" و بر انگیختن احساسات وغرور ملی، همچون دوران گروگان گیری و هشت سال جنگ پوچ و بیهوده، کارآ و موثر نباشد، اما، چه چیزی در برابر وطنخواهی و عرق ملی، در اختلاط با دین عرض و اندام خواهد کرد. در برابر روضه شهادت امام حسین، کدام روضه است که میتواند تار و پود مردم را بلرزه در بیاورد؟ تا زمانیکه رژیم بیش از هرچیز دیگری فقر و بیکاری تولید میکند، آدمها اجاره ای فراوانند. همین بس که بساط ساندیس و ساندویج رایگان را به هزینه ستاد اجرایی فرمان امام برپا کنند، آنگاه کوچه و برزن از "وطنخوهان" کفن پوش لبریز گردد و از این طوفان اخیر نیز نظام سر سالم بدر برد.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi