آبادانی بدون ویرانی؟ نه حقیقت، نه آزادی
بعضا هنوز در این
اندیشه ی خام بسر میبرند که میتوان بنایی را ساخت بدون آنکه چیزی را ویران نمود.
بدون آنکه زمینی را کند، خاک و خاشاک، سنگ
و کلوخی را استخراج نمود و هرچه عمیقتر فرو رفت تا بتوان پی و بن ساختار نوینی را بنیاد
نهاد. هم چنانکه، بیش از 1400 سال پیش از این، تازیان بر ویرانه های امپراطوری
ایران، خلافت دین اسلام را بنیان گذاردند و در دورانی نه چندان دور(1357) بار
دیگر، اینبار ، اما، تازیان بومی، مظهر
دین بیگانه، کیش اهریمنی، همچون جانوران موذی سر از لانه های خود بیرون کشیدند و
آنچه را که از شاهنشاهی باقی مانده بود به نابودی کشاندند و بر خرابه های آن حکومت
شریعت اسلامی را بر قرار ساختند.
این یک واقعیت
تاریخی ست. بدون ویرانی، آبادانی میسر نیست. حکومت اسلامی هرگز نمیتوانست به نظام
بندگی و عبودیت و یا تسلیم و اطاعت، نظم و انضباط شریعت، تحقق ببخشد اگر همه مظاهر
حقیقت و آزادی را به شر و زشت و گناه و جرم و در نتیجه سزاوار تنبیه و مجازات،
مبدل نمی ساخت. اگر آنچه انسانی بود انکار و سر کوب نمیکرد. آیا میتوان به میل و
اراده خود برگزید که چه چیزی را پرستید، گاو، گوسفند و یا محمد و الله را؟ و یا
برگزینم که چگونه خود را آلایش و پالایش دهیم؟ چه گناهی از زنی سر زده است اگر
موهای افشان و رخ زیبا و برجستگی های اندامش، لرزه بر سست عنصر ان و مردان هرزه،
اندازد؟ چه کسی را باید تنبیه کرد، مرد را و یا زن را؟ با ابزار حجاب و احکام حلال
و حرام ست که نظام ولایت حقیقت و آزادی را با شمشیر شریعت توامان مورد تنبیه و
مجازات قرار میدهد تا همیشه در محاق بمانند. مبادا که آشکار گردند و شگفتی ببار
آورند. بی حجابی، بیان خلقت است و زیبایی و پنهان ساختن زیبایی ها، از سر کوری است
و تعصب. آیا حجاب است نماد حقیقت و آزادی؟ البته که حقیقت است چون از زبان دین و
قدرت خارج میشود.
حال آیا میتوان
امید به یک تازی بومی دیگری بست، که حقیقت و آزادی را از اسارت نجات بخشد؟ هرچند
نرم و دور اندیش، هرچند خرد ورز و عاقل و انعطاف پذیر؟ به فرض که حجت الاسلام
روحانی که لقب حقوق دان را بیشتر ترجیح میدهد، بتواند مستقل از اراده ولایت عمل
نماید، کشور ما را به کدام سو میتواند سوق دهد، به سوی حقیقت و آزادی و یا بسوی
عبودیت و بندگی، همانگونه که الله اراده نموده است و قرنها فقاهت موفق به نهادینه
ساختن آن شده است؟
حسن روحانی، پرورش
یافته در دامن حوزه های علمیه، نه اصلاح طلب است و نه اصول گرا. اما در ولایتمداری
او نباید کوچک ترین شک و تردیدی را بخود راه داد. در چنین صورتی در بهترین وجه اش
اگر به پس نرویم باید بمانیم هر جا که هستیم و همچنان در جا بزنیم. چرا که تا
اعتراف نکند که ویرانه ای بیش تحویل نگرفته است از رئیس جمهور پیشین، مکر میتوان
ساختاری نو بنا نهاد، ویرانی ای که ناشی از اراده حضرت ولایت است، نه هیچکس دیگری.
مگر نه اینکه حرف آخر را او میزند چه در سیاست ها و برنامه های کلان داخلی و چه در
سیاست خارجی. مگر نه اینکه او و تف لیسان ولایت اند که تحریم اقتصادی را همچون
ابزاری می بینند برای بنای یک اقتصاد مقاومتی و خودکفا، نه به نفع ملت بلکه به نفع
بقای استبداد مضاعف دین و قدرت.
ما نمیتوانیم
همچنان هر چهار سال یکبار نظاره گر منفعل مراسمی باشیم که یک جوجه تازی بومی،
برخاسته از حوزه های علمیه و یا دانشگاه ها در میدان قدرت ظاهر شده در تسلیم و
اطاعت، در کمال خضوع و خشوع، اراده و امیال ولایت فقیه را پیاده سازی نماید. به
فرض که آقای روحانی با قدرتهای جهانی از سر صلح و سازش درآید و تورم و گرانی را بهبود و جان تازه ای در
اقتصاد بی جان کشور بدمد راه را برای
سرمایه گذاری ها و اشتغال زایی هموار نماید، آیا میتواند از حقیقت سخن
براند به آزادی؟ وقتی او نتواند، چه کسی میتواند؟ آیا میتواند این واقعیت تلخ را
تغییر دهد. گویی راهی نیست مگر در خدمت ولایت درآید.
جامعه ما 34 سال
است که در دست فقاهت به پس رانده شده است. کافی ست به کشورهایی همچون چین و کره
جنوبی بنگریم، کشورهایی که در آن زمان، به لحاظ شاخص های اقتصادی، در پشت سر ایران
قرار گرفته بودند. حال در شمار قدرت های بزرگ اقتصادی جهان قرار گرفته اند. این در
حالی ست که ایران از ثروت و سرمایه ای برخودار بوده است که آن کشورها از یک چنین
نعمت طبیعی محروم بوده اند، سرمایه ای که باید در غنا بخشیدن به زندگی مادی بکار
گرفته میشد. چه انحرافی از اصل بریدن و بی اعتنایی به زندگی مادی بر اساس آئین
فقاهتی.
حال آیا باید به
پایکوبی برخیزیم چون بنا بر قول احمدی نژاد که وا پسین لحظات شیرین ریاست را
میگذراند، قله های بلند علم و تکنولوژی را تحت مدیریت امام زمانی او زیر پا گذارده
ایم؟ و بخود نیز ببالیم که "هسته ای
" شده ایم . که "فضایی " شده ایم. که "نانو تکنولوژی "
را صاحب شده ایم؟ آری باید بپا خیزیم و 8 سال پیشرفت بدون وقفه و باغ و بوستانی که
احمدی نژاد به ارمغان برای ملت آورده است، جشن بگیریم. سربلندی و سر فرازی ما
ایرانیان در 8 سال گذشته سر به آسمان کشیده است. برای تحریمات و قطعنامه های
سازمان بین الملل شیشکی کشیدیم و اسطوره هالوکاست را تقدس زدایی نمودیم و عظمت و
هیبت غرب را درهم کوبیدیم. آیا این شگفتی آور نیست؟
حقیقت چیست؟ آیا
داستان شگفت آوری ست از فتوحات خود که رئیس جمهور در تلویزیون سراسری به ملت گزارش
میدهد و یا زندگی در محنت و تنگدستی، در پس روی و عقب ماندگی، در فقر روز افزون و
حقارت و خواری. و البته نه در گرانی افسار گسیخته و بیکاری و بی خانمانی، نه در گسترش فساد و فحشا، جنایات و زور گیر
یها. و نه در غارت ها و چپاولگری های بزرگ و در تخریب زیربنای ساختار تولیدی و
وابسته ساختن کشور به چین و شوری، دو رقیب شیطان بزرگ، دشمن قسم خورده نظام ولایت.
روشن است که پاسخ منفی ست و انکار حقیقت ناشی از عدم آزادی. بزبان ولایت و رئیس
کارگزارانش، آنچه حقیقت نامیده میشود حوادثی
اند مصنوعی، بر ساخته دست "فتنه " که مردم را علیه حکومت ولایت،
جلوه اقتدار الله، بشورانند و بر دامن مقدس ولایت لکه ای ننگین بنشاند، زدوده
نشدنی.
مسلم است که اعدام
های روزانه و برپا کردن تخت شلاق در ملا عام ،در پیش چشم پیر و جوان، مرد و زن؛ و
یا سنگسار و قصاص و قطع اعضای مجرم؛ و یا سرکوب و سانسور در مطبوعات، زندان و
شکنجه زندانیان سیاسی و مدافعان حقوق بشر، همه ساخته و پرداخته دست قدرتهای
استعماری است، از توطئه و فتنه آنها ست که بر میخیزد. عوامل فتنه هستند که در حصر
و در زندانهای کشور بسر میبرند؟ مضاف بر این، نابودی امنیت برای زنان و جوانان،
جدایی اجباری جنسیت ها و حجاب اجباری و در نتیجه عادی ساختن حقارت و خواری، همه در
جهت خنثی سازی توطئه های شیطانی ست.
آیا این فلاکت و این نکبتی که گریبان ملت را
گرفته است، حقیقت است، بدون تردید، اما وارونه از دهان دین و قدرت بیان میگردد. فقر و نکبت؟ در جامعه
اسلامی، هرگز. انکار این واقیت، همچون ابزاری بکار گرفته میشود که ستیز و خصومت
حکومت دین را با زمان، بپوشاند. بینشی که از حوزه های علمیه بر میخیزد، نهادی که
بیش از 300 سال است که در برابر دگرگونی ها مقاومت کرده و حافظ بازدارنده ترین
ارزش ها برای رشد و تکامل جامعه بوده اند.
آیت الله احمدی
خاتمی، امام جمعه موقت تهران، یکی از روسای تف لیس ولایت که در هفته گذشته بر فراز
منبر دین از زبان قدرت خطبه های سیاسی و عبادی میخواند، زبان (نقل به مضمون) به
گله و شکایت از کاندید های ریاست جمهوری گشود و آنها را به ناسپاسی متهم ساخت به
آن دلیل که دچار کذب گویی در باره اقتصاد و شرایط سیاسی و دیپلماسی کشور شده بوده اند.
اقتصاد کشور را ورشکسته و جامعه را خفقان بار و امنیتی خوانده اند و در دیپلماسی
جهانی، بازنده. تف لیس ولایت، خطاب به شنوندگان ش میپرسد که آیا اقتصاد کشور ما
ورشکسته است؟ درست است مسئله داریم ولی ورشکسته نیستیم. چنانکه گویی میداند که
کاهش ارزش 70 درصدی پول ملی در طی مدت کوتاهی، رشد زیر صفر اقتصاد کشور، بیش از 20
درصد بیکاری و تورم مهار گسیخته و تخریب نیروهای تولیدی همه از خصائص برجسته ی یک
اقتصاد ورشکسته است.
بعبارت دیگر، امام
جمعه تف لیس ولایت، احمد خاتمی، از آن جهت بر انگیخته است که نامزدهای ریاست
جمهوری، اشاراتی به بعضی از حقایقی داشته اند که گویا از اسرار نظام بوده است.
اما، او دامنه گله و شکایت را گسترده تر کرد و گفت حتی بعضی از کاندید ها، سخن از
"عقلانیت " و "اعتدال " میرانند، چنانکه گویی این ها پدیده ای
هستند تازه در نظام مقدس اسلامی. حضرت ولایت تبلور عقلانیت و اعتدال است، آیا در
چنین صورتی درست است که از اعتدال چنان سخن گفت گویی که واژه و معنایی ست بیگانه
در قاموس ولایت؟ حال آنکه قران مقدس اعتدال را ستوده و بکارگیری آنرا در همه موارد
زندگی توصیه کرده است. وی قرائت آیه هایی از قرآن هم ضمیمه کرد که گویا الله ناس
را به اعتدال فرا خوانده بوده است. مگر ممکن است که اعتدال در مدیریت جامعه مفید
باشد و الله از آن غفلت کند؟ آنچه مضحک است آن است که حضرت امام جمعه فراموش کرده
بودند که تنها چند لحظه پیش به ادامه ادای
"مرگ بر آمریکا " افتخار کرده بود. چه سند معتبری بر اعتدال بعنوان یک
خصیصه ذاتی ولایت؟ بیگانه ستیزی و خشم و خشونت، بیرحمی، کین خواهی و انتقامجویی
البته که از اعتدال اسلامی بر میخیزد. آیا این حقیقت نیست؟
در چنین شرایطی،
آیا رئیس جمهور منتخب، میتواند حقیقت را از
زیر ابرهای تاریک، خارج سازد؟ آیا میتواند حقیقت ارمغانی که تازیان بومی
برهبری ولایت، مظهر اسلام فقاهتی به مردم ایران ارزانی داشته اند، نمایان سازد؟
یعنی که آیا میتوان انتظار داشت که حقیقت از دهان دین و قدرت بیان گردد؟
طبیعی ست که جایی
برای خوشبینی نیست. حقیقت و آزادی را نمیتوان در دامن دین و قدرت جستجو نمود. دین و
قدرت هر دو از دشمنان آشتی ناپذیر حقیقت اند و آزادی. حال سوال این است که آیا
میتوان حقیقت و آزادی را از چنگال دین و قدرت رها ساخت؟ ما هم اکنون شاهدیم که
مردم مصر با جوش و خروش خود نشان دادند که میتوانند مانع ازدواج شریعت با قدرت
بشوند و مورسی، رئیس جمهوری اسلام گرا، در بند قواعد و مقررات شریعت را از تخت
ریاست بزیر فرو کشند.
تردید نباید داشت که مردم مصر درس خود را از
تاریخ ایران آموخته بودند، بهمین دلیل هنرمندان و روشنفکران و همچنین اقشار مختلف
و رنگ وا رنگ بیدار بودند و در برابر تحکیم هژمونی دین بدست قدرت به "تمرد
" بر خاستند، کنشی که به یک جنبش فرا گیر تبدیل شد، جنبشی که با جمع آوری 24
میلیون رای، ارتش را به حمایت خود جلب نمود و سرانجام از شکل گرفتن حکومت شریعت
جلوگیری کردند
بگذریم که عصر
دیجیتالی را نمیتوان با عصر نوارهای کاست در 1375 مقایسه نمود. اما پاسخ این سوال
را که چرا ما ایرانیان به سلطه مضاعف دین و قدرت تن داده و میدهیم و مصری ها به
تمرد برخاسته اند، باید در دستگاه عریض و طویل ی جستجو نمود کهن سال، حاکم بر
فرهنگ و راه و روش زندگی بنام "فقاهت. " مصریان در حوزه های علمیه آموزش
اجتهاد نمیبینند، آنها زیر و بم دین را در دانشگاه ها می آموزند،بویژه دانشگاه الا
زهر. آنها عالم و نخبه دینی میشوند، نه مرجع تقلید و آیت الله و حجت لالسلام. نهاد
ففاهت اگرچه از زمان امامان آغاز به شکل گرفتن نمود اما رسما 300 سال است که خود
را تولید و باز تولید کرده است بدون آنکه تغییری مهمی در ساختار ش صورت بگیرد ، پس
از دستگاه شاهی، یکی از سازمان یافته ترین نهاد های جامعه ایران بوده و همچون دولتی سایه هم مالیات مذهبی در یافت
میکرد و هم بر آداب و رسم و رسوم و راه و
روش زندگی نظارت داشت و هژمونی خود را با سلطه بر فرهنگ و خلق و خوی ما تداوم
بخشیده است.
در واقع نهاد
فقاهت را نمیتوان با اخوان المسلمین مقایسه نمود، نه اینکه لزوما بر عکس اخوان،
جایی در دل مردم دارند. چرا که در شرایط موجود، تحت شریعت اسلام، نظام اجتماعی ای
بر قرار گردیده است بر اساس تسلیم و اطاعت. یعنی که جامعه زندان بزرگی ست که گریزی
از آن نیست. مسلم است که پاشیدن دانه های حقیقت و آزادی در زمینی خشک و بایر، بیش
از هر چیز نیازمند دور نگری ست. رهایی، یک رخداد نیست که در زمانی نه چندان دور
بوقوع خواهد پیوست، بلکه روندی ست که آغاز میگردد با حفر جویبار ی بسیار تنگ و
باریک، جویبار ی که در آن آب شفاف و شیشه
ای به جریان افتد تا انتظار داشت زمانی به رودخانه ای عظیم تبدیل گردد و آن سر
زمین خشک و بایر را بارور سازد. آجرهای حوزه های علمیه را باید یک به یک از روی هم
بر داشت، بگونه ای که نتواند هرگز ویرانی خود را احساس کندد. تنها از این طریق است
که حقیقت را می توانیم در یابیم و عروس آزادی را در آغوش کشیم. یعنی زمانیکه حوزه های علمیه را به موزه های تاریخ
سپرده و عبا و عمامه و نیز کتب اسمانی و
معجزه آسا را در آن محل نگاهداری کنیم. تنها بر ویرانه حوزه های علمیه است، موزه
فقاهت را بنا نهاد.؟
فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com
firoznodjomi.bolgpost.com
rowshanai.org
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر