اندر انتظار فروپاشی

نظام اسلامی

هم اکنون کم نیستند آنان، که از "فروپاشی" نظام چنان سخن گویند چنانکه گویی که نظام ولایت نفس های آخر را بر میآورد. آنها معمولا به شاخص هایی توجه میکنند که ساختار سیاسی هر جامعه را با فروپاشی روبرو میسازد: وضع غیر قابل تحمل معیشتی مردم، بیکاری، گرانی، افزایش فقر و فساد و فحشا،  قتل و جنایت و سرقت، بیرحمی و خشونت و برپاداشتن مراسم اعدام در ملا عام، تنبیه و مجازات و سرکوب هر ناله ی اعتراض آمیزی، بیدرنگ و خشونتبار. افزوده براین به تخریب جبران ناپذیر محیط زیست و پیشرفت خشکزاری و طوفانهای مکرر ریزگردها، اشاره میکنند.

 درست است. شکی وجود ندارد که همه و بسیاری از دردهای بیدرمانی که گریبان جامعه ما را فرا گرفته است حکایت از شرایط بحرانی میکند. اگر باین بحرانهای اقتصادی و سیاسی، حقوقی و قضایی، تنش و تشنج بین بیت ولایت فقیه و دولت ریاست جمهوری و ستیز و خصومت بین جناحهای سیاسی و بسیار دیگری از مسائل حیاطی که لیست آنها در این مختصر نمیگنجد، همه بدرستی از عدم ثبات و سست بودن پی و بن یک جامعه حکایت میکند. نتیجه آنکه رژیم فقیه در تنگنا افتاده است، بویژه که یار شفیق خود را- همانکه قلب راکتور آب سنکین اراک را از ریشه برکند و جای خالی آنرا با سیمان پر کرد- در کاخ سفید آمریکا از دست داده  و با رئیس جمهوری روی در رو گردیده است که از هر فقیه مقدسی گردنکش تر است. که وی جنرالی را بر راس بزرگترین و وسیعترین وزارتخانه های آمریک، وزارت دفاع گمارده است که به "سگ هار " معروف گشته است، جنرال ماتیس، که گویا معتقد است تا زمانیکه جمهوری اسلامی به روش سرکوب در داخل و گسترش تروریسم در خارج ادامه دهد، سران نظام باید در انتظار روزهای شوم و لحظه فروپاشی، باشند. اخیرا بمقاله ای نیز رجوع میکنند که بوسیله یک آمریکایی ایرانی تبار که مدت کوتاهی از مشاورین وزارت امورخارجه بارک اوباما، رئیس جمهور پیشین امریکا بوده است نگاشته شده است. از وی نقل میکنند که حرف آخرش این است که مرگ رهبر نزدیک است. شرایط زندگی سخت و دشوار گردیده و نارضایی ها عمومی ست. رشته کار هم اکنون در حال خروج از دست رهبران است و نظام ولایت در حال از هم گسیختگی ست، سزاست آینده را به شانس نسپاریم و شایسته است دولت امریکا، قبل از آنکه دیر شده باشد تدبیری بیاندیشد.

واقعیت، اما آنست که مردم ایران بیش از 38 سال است که در انتظار فروپاشی بسر میبرند. که این نظام بیش از 38 است که در حال ریزش است. با هر بحرانی، از گروگانگیری گرفته تا جنگ و غرب ستیزی و غنی سازی هسته ای و تحریمات اقتصادی، هر بار بر انتظار فروپاشی نظام افزوده شد. زمان بر تمام آن انتظارات خط باطل کشیده است. حتی جنبش اعتراضی عظیمی که در 88 از زیر زمین جوشید و به جنبش "سبز،" معرف گردید، جنبشی که میتوانست هر نظام سیاسی را بزیر فروکشد، بزودی خاموش و سرکوب گردید و برای مدتها "منتظران" را به یاس و نومیدی کشاند.

  البته که با روی کار آمدن دانالد ترامپ در امریکا بار دیگر به انتظار دیرینه فروپاشی رژیم دامن زد. برخی از هموطنان خود را کارگردان این فروپاشی در پشت صحنه سیاست معرفی میکنند و نوید میدهند که از چندو چون برنامه فروشی که در دست طراحی اطلاع رسانی نموده و خبرهای خوش دست اول ارائه میدهند.

بعضا، هموطنان با پیروزی دانالد ترامپ چه شادی و سروری که بپا نکردند، چه کسانی که بی درنگ به وی دل نبستند، چنانکه گویی، دانالد ترامپ در حالیکه در تهوع خویش غلت میزند بایران لشگر میکشد و لابد بین مریم رجوی و رضا پهلوی یکی را بر میگزیند که بجای ولایت فقیه بر ایرانیان حکومت کنند. این و سناریوهای ی جدی تر و برنامه ریزه شده تری، تنها میتواند ناشی از کوته اندیشی باشد. چه نیروهای تا دندان مسلح و سرکوبگری که در بیرحمی و خشونت و انتقام ستانی آموزگاران داعشی ها هستند، نیروهایی همچون سپاه پاسداران و بسیج و لباس شخصی ها و صدها نیروی مسلح و خفته و نهان، میدان را باین زودیها ترک نمیکنند. آنها همچون برادران داعشی شیفته جنگ با امریکا هستند. دانالد ترامپ مثل بوش پسر، چندان ساده لوح و کوته اندیش نیست. سیاست او ارعاب دشمن است. هراسان ساختن دشممن برای او پیروزی ست. چرا که او دریوزگی دشمن را میخواهد. که کار همه زورگویان خودکام، چیز جز دریوزگی نیست که روحانیت نیز در آن مهارت و تجربه بسیار انباشته است.

منتظران فروپاشی نظام، فراموش کرده اند که روحانیت مظهر اسلام ناب محمدی، پدر داعشی هاست، داعشی هایی که نه سرزمین بیگانه بلکه سرزمین خود را اشغال نموده اند. حکومت اسلامی یک نیروی اشغالی ست. بنگرید به نیروی اشغالی اسرائیل. پس از دهها سال مبارزه، تمامی نیروهای مسلمان، بویژه کشورهای عربی نتوانسته اند که اسرائیل را از مناطق اشغالی به بیرون برانند. اسرائیل در تمام این دوران با مسکن سازی، سرزمین اشغالی خود را گسترش داده  و مشت محکمتری نیز بر سر اشغال شدگان فرو آورده است.

حکومت اسلامی، نیز همچنانکه اشاره شد یک حکومت اشغالی ست. اما، این حکومت اشغالی نه با مردم بیگانه است و نه آرمان و ارزشی غریبه بر مردم تحمیل میکند. بدین لحاظ روحانیت و تمامی نیروهای قهر و خشونتی را که در اختیار دارد، باید تازیان بومی دانست، چون همانند تازیان برخاسته لز بیابنگردی و شیوه زندگی قبیله ای و بادیه نشینی نه تنها سر زمین ایران را باشغال خود درا آوردند بلکه "دین " خود را بر ما زورچپان کردند، با ابزار گوناگون باج گیری. تازیان اشغالگر بویژه با زبان فارسی ما به ستیز و خصومت پرداختند، پس از 400 سال حکومت، ابولقاسم فردوسی بود که خطر نابودی زبان بومی را حس کرده بود که بیش از 30 سال عمر خود را در تنگدستی گذراند تا زبان ما را از هرگزندی مصون بدارد.

آری، تازیان بومی، روحانیت، از شرق تا غرب و از شمال تا جنوب سر زمین ما را نه تنها باشغال نیروهای خشونت و انتقام ستانی در آورده است بلکه قوانین شریعت و فرایض دینی که با رضای خاطر و بدون ترس از هرگونه تقاصی، هرکس بنا بر وسغ خودش بجا میآورد، اجباری نموده است. اگر در گذشته زن برضا حجاب بسر میکشید. حال در نظام استبداد مضاعف دین و قدرت. حجاب دیگر دلبخواهی نیست. حجاب نامناسب، مانتو  کوتاه و چسبان، روسر قیطانی، همه نافرمانی بشمار آیند و زن بدون حجاب اگر در عام ظاهر شود، تردید مدار که قیامت بپا میشود.

این بدان معناست سلطه روحانیت مضاعف است، هم با ابزار قهر و خشونت به تسلیم و اطاعت وادار میکند و هم با ابزار احکام شریعتی، احکامی که الله در 1400 سال پیش از این برای مردم بیابانگرد تازی صادر کرده است، مردم را باسارت کشیده است، احکامی که هیچکس با آن بیگانه و غریب نیست. به جدایی جنسیت و برتری زن بر مرد بسادگی تن دادند چون مرد سالاری مورد احترام وعزت است در دینی که بدان باور دارند. به بجا اوردن فرائض دینی، با دقت و وسواس بسیار تن میدهند و مراسم طهارت و و ضو و نمازگزاری پنچگانه روزانه را گردن مینهند گویی، الله بر فراز آسمانها ناظر بر عبادت و خطاهایی ست که در اجرای مراسم مرتکب شده اند و آنها را در دفتر حسابرسی خود ثبت مینماید. روحانیت چون خود اسیر توهماتی ست که دین مقدس اسلام میخواند مردم را نیز اسیر توهمات دینی ساخته است.

آنها که در انتظار فروپاشی هستند باید خاطر آسوده دارد تا مردم خودرا از توهمات دینی رهایی نسازند، باید همچنان در انتظار فروپاشی بسر برند.

این نگارنده خود را از این خوشبینان نمیداند. چه پس از نزدیک به 40 سال هنوز  به توانایی حکومت اسلامی در تداوم و بقای نظام، برغم سلطه مضاعفش، سلطه شمشیر و شریعت، کم بها داده اند. از بی مقدرای رهبران نظام، از عدم شایستگی و علم و دانش تخصصی در مدیریت جامعه، بطور خسته ناپذیری گفته و ناله و شکوه کرده اند، چنانکه گویی، عنقریب نظام اسلامی بدلیل تضادهای ذاتی و بحرانهای بیرونی مثل همیشه با خطر فروپاشی روی در رو ست.  این در حالی ست که یک تن هم در صف مخالفین هنوز پا بعرصه وجود نگذاشته است که یک دهم خمینی درخشش داشته باشد تا بتواند بخشی از جامعه را بخود جلب نماید. مضاف بر آن نه حزبی وجود دارد و نه سازمانی با برنامه و یا آرمانی. واقعیت آن است که نظام ولایت جامعه را از مخالف و دگر اندیش و منتقد پاکزدایی کرده است. البته برای خالی نبودن عریضه چند منتقدی هم اینجا و آنجا ناله و شکوه شان را سر میدهند با این آگاهی که از خط قرمز عبور نکنند.

ترسم که اینبار نیز برغم تمامی دشواریها و سختی ها در همه عرصه های زندگی، انتظار فرو پاشی ، بر خلاف میل شخصی، پوج و بیهوده از آب در آید. چرا که مخالفان رژیم بنظر میرسد که با دامن زدن به انتظار فرو پاشی بیشتر قصد رونق بخشیدن بدکان و کار و کاسبی خود را دارند. چه اگر قرار بود ضریب فقر و فلاکت اقتصادی و نابرابری ها و بی عدالتی  ها به فروپاشی نظام سیاسی جامعه بیانجامد تا کنون تقریبا تمامی کشورهای مسلمان از هم فرو پاشیده بودند. حال میتوان فرض نمود که مردم ایران اینهمه فقرو بدبختی را نپذیرند اما تا زمانی که سایه شمشیر را بر فراز گردن خود می بینند و خود را از اسارت در دست توهمات دینی رها نساخته است، بسختی میتوان فرواشی نظام انتظار داشت. خاطر آسوده دار بدون آنکه ملت خود را از توهماتی که باسارت آن در آورده است اگاه نگردیده و رها نسازند. فروپاشی نظام، حد اقل در کوتاه مدت همچنان مثل یک رویا بقا خواهد یافت. آری، در برابر استبداد مضاعف دین و قدرت و یا شمشیر و شریعت تنها با سلاح نرم است که میتوان مردم را از توهمات اسارتبارشان رها ساخت و شمشیر را بقلاف کشید. تا زمانیکه با این توهمات روی در رو قرار نگیریم و وقایع افتاقیه را اول و اخر دینی و ناشی از تفکرات دینی نبینیم، حالا حالاها باید بانتظار فروپاشی بنشینم.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com

rowshanai.org

دین تازیان

و معضل عقب ماندگی

اگر دچار فریب مبارزه ضد غربی حکومت تازیان بومی نشویم و لحظه ای چشم از استعمار خارجی، حرص و طمع قدرتهای خارجی بر گیریم، دریابیم که موجب اصلی عقب ماندگی ما نه استعمار بیرونی بلکه استعمار درونی بوده است. قبل از آنکه نظام امپریالیستی پا به عرصه وجود بگذارد، دین تازیان بر فرهنگ و آداب و رسم و رسوم و عادات روزانه ما حاکم بوده است. شاهان ما یا خود سخت در کمند دین تازیان گرفتار بوده اند و یا به دینداری تظاهر میکردند. علما و فقها،مجتهدین، آیت الله ها و حجت الاسلام ها، روضه خوانها، واعظین، طلبه های حوزه های علمیه، مساجد، زیارتگاه ها همه بارکش و مزد بگیر دین تازیان بوده اند و هنوز هم. در حالیکه نظام تعلیم و تربیت، قضا و قضاوت را حتی پس از انقلاب مشروطیت در تحت کنترل انحصاری خود داشتند، بیش از 90% از مردم ما تا سالهای 40 و قبل از اصلاحات شاهی، نه تنها از فقر مالی رنج میبردند بلکه دچار بیماری خانمان برانداز بی سوادی هم بودند. 90% درصد بیسوادی را برای قرنهای متوالی در جامعه ایکه دین بر فرهنگ آن حاکم است باید به حساب چه کسی گذارد؟ هم اکنون پس از نزدیک به 40 سال حکومت دین، طبق آمار رسمی بیش از 50% درصد مردم بیسواد مانده اند. آیا مسئول این بیسوادی را باید امپریالیسم آمریکا بدانیم؟ واقعیت این است که ترویج  بیسوادی و نا بینایی از ضروریات بقای دین بوده است. تنها با تحمیق و فریب، دعا و جادو بود که دین غریبه زبان، میتوانست هژمونی خود را تامین نماید. نظم و نظام شریعت اسلامی و قواعد و مقررات آن تنها میتواند بر انسانهایی سلطه افکند، که رعیتی و بندگی خود را پذیرفته اند و هر روز چندین بار در برابر الله، خدای تازیان، خدایی که  تحمل هیچ خدای دیگری را ندارد، حتی خدای عشق و آزادی، بدان اعتراف میکنند.

دین تازیان را باید زیر ساخت تداوم نظام استبدادی دانست. همچنانکه کمی زودتر بدان اشاره شد، آموزشهای دینی، ارزشها و هنجارهایی را بوجود میآورد که در دامن شان استبداد پرورش مییابد. بر بنیان ارزشها و هنجار هایی همچون تسلیم و اطاعت و تقلید و تبعیت، مطلق نگری و جزم اندیشی، تحجر و تعصب است که نظام استبدادی، میتواند بقا و دوام یابد. یعنی بر اساس آنچه زشت و ناپسند است در انسان. ضد امپریالیست ها، دینی و یا غیر دینی، باید باین حقیقت اذعان داشته باشند که نظام استبدادی، مردم ایران را قرنها پیش از ظهور امپریالیسم به حقارت و خواری کشانده بوده است. انقلاب 57 را باید نشان علاقه و خوی ما به استبداد خواهی دانست، ناشی از باور به مطلق و بیم از  شک و تردید به یکتایی و یگانگی الله تلقی نمود. کسی که به آزادی خو نگرفته و یا آنرا تجربه نکرده است، چگونه میتواند از استبداد دست بکشد. استبداد خواهی یعنی عدم اعتماد و اطمینان بخود و عمود ایستادگی و خودمختاری، چرا که اینان خصوصیاتی است که با شریعت دین تازیان در ستیز و خصومت است، قواعد و مقررات آن، چیزی نیست مگر قانونمندی های اسارت و بندگی. شاهی را که به ضعف گراییده بود و از بیخ آسمانها بر زمین گام نهاده بود، سرنگون ساختیم. آنگاه شیفته و فریفته امام شدیم که مقدس بود و روحانی، جلوه خدا و پیغمبر تازی، که بتواند مشت های محکم تری را بر سر ما فرود بیاورد بدون آنکه درد و صدمه و گیجی آنرا احساس کنیم. ما را بگذشته رجعت دهد و نظم و انضباط را که تنها میتواند در خور نظام ارباب و رعیتی باشد بر ما حاکم سازد و آنگاه به هلهله و شادی به "وحدت کلمه " و یا استبداد ولی خداوند تازی، الله، تن دهیم.

روشنفکران ما یقین دارند که فتوای آیت الله بهبهانی نبود که در 28 مرداد 1332 لات ها، جاهل ها و چماق کشان را از لانه ها شان به بیرون کشاند و زمینه کودتا را بوجود آورد بلکه چند تا جاسوس سازمان سیا و 18 میلیون دلار بود که حکومت مصدق را سرنگون ساخت. این به معنای انکار تضاد و خصومت دین است با حکومت دمکراسی. حال آنکه خو گرفته ایم که قصور و کوتاهی های خود را به گردن غریبه ها بیاندازیم. سبب و موجب دردهای درونی را در بیرون از خود بجوییم. بعضا حتی ظهور خمینی را هم به طراحان  کاخ سفید در آمریکا نسبت میدهند. شهید سازی و مظلوم نمایی از آموزش های دین شیعه است. قدرت های بزرگتری حق و حقوق و آزادی را از ما سلب میکنند و ثروت ما را به غارت میبرند و از ما رعیت و بنده میسازند. فراموش میکنیم که مظلوم نمایی یک عادت است. که ما شیفته امامان خود بوده ایم به آن دلیل که همه معصوم و مظلوم بوده اند. ما قرنهاست که برای مظلومیت امام حسین چه خود زنی ها ، ضجه ها و مویه ها که نمیکنیم و اشک نمی ریزیم.  

مسلم است که در جامعه ای که مکتب خانه ها دایر میشوند که تقلید و تبعیت و قرائت قرآن به کود کان، سازندگان جامعه در آینده، میاموزند، نمیتواند علم و صنعت را در دامن خود پرورش دهد. عقب ماندگی جامعه را نمیتوان به حرص و طمع استعمار غرب و جهان خواری امپریالیسم؛ نسبت داد. انگلیسی ها خود را مالک ذخایر نفتی ما میدانستند بآن دلیل که رنج و سرمایه انکشاف نفت را آنها متحمل شده بودند. ما ایرانیان در آن زمان نه به چیستی و موجودیت نفت آشنایی داشتیم و نه بدان نیازی احساس میکردیم. شاهان ما خیلی هم بخود تبریک میگفتند که بیابان های کشور را اجاره داده اند و درآمد مفتی هم به چنگ میآورند. در درون چنین جامعه ای آیا میتوان انتظار زایش مخترع و مکتشف را داشت؟ ما در آنزمان نه  با مفهوم "ماشین " آشنایی داشتیم و نه به رابطه  اش با آنچه در زیر زمین ذخیره فراوان داشتیم، معجون نفت، ماده ای زشت و سیاه رنگ، چسبنده و بویناک در منظر شاهان قاجار، اما موادی حیاتی برای رشد و تکامل تمدن سرمایه داری و صنعت و تکنولوژی و سروری بر جهان.  

نقش دین تازیان را در عقب نگاهداشتن جامعه باید نقشی مادرانه دانست. چرا که دین تازی با هر گونه آزادی، از آزادی پوشش گرفته تا آزادی بیان و اندیشه، در ستیز و خصومت آشتی ناپذیر بوده است. نه میانه ای با موسیقی داشته است و نه نقاشی و یا اصولا انواع و اقسام هنرها. کافی ست که نگاهی  به تاریخ موسیقی ایران و یا کم و بیش هر آنچه که خلاقیت هنری نامیده میشود، بیاندازیم تا بدانیم که از چه دالان های تاریک و متروک ی زاییده شده و و رشد کرده اند. جامعه ایکه در آن موسیقی مضر و گنه آلود و اسباب لهو و لعب بشمار میرود، هرگز نمیتواند خود را در ردیف کشورهای با فرهنگ و متمدن دنیا قرار دهد. دین تازی نه تنها توانایی های ما را در پیشبرد هنرها محدود ساخته است بلکه با ابزار احکام حلال و حرام، رفتار و کردار مردم را هم پیوسته تحت  کنترل خود گرفته است. شاهان صفوی قصر عالی قاپو را بنا کردند که خود را از آلودگی به موسیقی و ابزار عیش و خوش گذرانی، مصون بدارند و از خشم علما و فقها در امان باشند. بعبارت دیگر، در جامعه ای که دین هویت میشود چیزی وجود ندارد که مصون از تاثیر و نفوذ دین بوده باشد. بهمین دلیل وقتی هم بپا خواستیم، بنابر قول ولایت، چون دینی و از شیفتگان امام، رهبر تازیان بومی بودیم، دست به  "انقلاب دینی " زدیم. خوشآمد گویی به انقلاب 57 را باید مظهر بیگانگی با آزادی دانست. این واقعیتی ست که دین و باورهای دینی زمینه را برای تهاجم دوباره تازیان از درون هموار نموده  و  گذر از استبداد شاهی به استبداد ولایت و یا استبداد مضاعف دین و قدرت را آماده ساخته بود.

ایران را به لحاظ رشد علم و صنعت میتوان با کشورهایی مثل کره جنوبی و چین کمونیست مختصرا به مقایسه گذارد . در سی سالی که گذشته است چین و کره جنوبی با قدرت های جهانی از جمله امپریالیسم آمریکا روابط حسنه ای داشته اند. مسلم است که در این رابطه تنها سرمایه داران امپریالیستی نیست که سود برده اند. چین بزودی بزرگ ترین قدرت اقتصادی در سراسر تاریخ گردیده و ایالات متحده  آمریکا را پشت سر خواهد گذارد. چین هم اکنون در اقصا نقاط جهان دارای منافع اقتصادی ست. مواد اولیه و خام را میخرد، و با صنعت و تکنولوژی ای که از غرب وارد کرده است به سراسر جهان کالاهای مصرفی صادر میکند. آمریکا هم اکنون قرض بار دشمن دیرینه خود، چین کمونیست است. در همین دوران کره جنوبی در ردیف بزرگترین کشورهای صنعتی جهان قرار میگیرد. کالاهای الکترونیک و تکنولوژی مصرفی کره جنوبی در سراسر جهان، بازاری گرم دارد. بر نظام دیکتاتوری پایان نهاده و دمکراسی را جانشین آن ساخته است. اگر چین کمونیست، کاپیتالیسم و ارزش ها و هنجار های درون بازار را درآغوش نمی کشید، هرگز نمیتوانست تغییری اساسی در سرنوشت مردم و سرزمین چین را به پیش برده و طبقه ی متوسطی را بوجود آورد به بزرگی جمعیت آمریکای ابر قدرت.

حال کدام یک از این کشورها را میتوان مستقل دانست؟ چین و کره شمالی را که با قدرتهای جهانی نرد عشق میبازند، باید مستقل بدانیم و یا نظام تازیان بومی را که نزدیک به چهار دهه است بر طبل مبارزه ضد امپریالیستی و یا بزبان تازی، ضد "استکباری " میکوبد؟ اگر افزایش دلارهای نفتی نبود جامعه ی ایران، هم اکنون، جامعه ای بود در سطح همسایه های شرقی خود، پاکستان و افغانستان. اما بعکس چین و کره جنوبی، حکومت اسلامی، براندازی امپریالیسم و صهیونیسم را هدف نهایی خود قرار داده است. شاید کم نباشند آنان که فکر میکنند که جمهوری اسلامی تنها کشوری است که ابر قدرت آمریکا و فرهنگ و تمدن غرب را با یک چالش اساسی روبرو ساخته است و بدین لحاظ دارای شایستگی ست. البته اینان اعتنایی به آنچه که در درون میگذرد، ندارند، که مبارزه با دشمن خارجی در اصل به معنای سرکوب و خاموش ساختن دشمنان درونی ست. مسلم است که حکومت دین برای ادامه حیات و نفس کشیدن به "دشمن خارجی " تا ابد نیازمند است. در دست حکومت تازیان بومی، دشمن خارجی ابزاری برای سرکوب و نابودی نقد و نفی و مقاومت و نیز هر گونه آزادی ست باستثنای آزادی تسلیم و اطاعت. هم چنانکه جنگ و درگیری الله با کافران و منافقین هرگز پایان نگرفته است، جنگ نظام ولایت با دشمن خارجی یا به لفظ ولایت، "شیطان بزرگ "  نیز تا قیامت ادامه دارد.

بنابراین، براندازی دین تازی با خروج از وضع طبیعی میسر میگردد. بمثل نماز خواندن و نماز گزاری را نباید طبیعی و عبادتی معصومانه خواند بعکس باید آنرا آنچه که هست نامید، ضد طبیعت و مخالف روح و عظمت انسانیت. براندازی عمدتا شکل منفی بخود میگیرد. نوعی امتناع و سرپیچی از گردن نهادن به سنت و رسم و رسوم است. نه گفتن و انجام ندادن است. زیارت نرفتن و ترک دعا خواندن است. سرپیچی از احکام الهی و یا شریعت دین تازی و نفی  عادت و آدابی که ریشه در دین تازی دارند، تیر زهر آلودی است که در قلب حکومت ولایت خواهد نشست.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com

rowshanai.org

شرم مضاعف

و ضرورت آزادی

«مرگ بر دیکتاتور(ی)،» شعاری بود که از آغازین ترین لحظات جنبش اعتراضی خرداد 88 در سراسر ایران و جهان طنین افکند. نه تنها تحت باتوم ها، مشت و لگد و بگیر و ببندهای گارد ها ضد شورش و لشگر بسیجی ها و لباس شخصی ها و در زیر رگبار گلوله، مرگ بر دیکتاتور بر زبانها جاری میگردید، بلکه در چهار گوشه جهان، ایرانیان مقیم کشورهای خارج، بویژه در غرب، در هماهنگی و همدردی و همبستگی با درون جامعه ایران، مرگ بر دیکتاتور را بگوش جهانیان رساندند.

بهمین دلیل شعار مرگ بر دیکتاتور را باید شعاری دانست که در سامان بخشیدن  بجنبش خود بخودی و خود جوش ملت ایران نقش مهمی ایفا نمود. یعنی که شعاری بود که راه را مینمود و مردم بظاهر پراکنده را یکسان برانگیخته و قطع نظر از جایگاه و منافع شان در نظام اجتماعی ، بهم پیوند میداد.

شعار مرگ بر دیکتاتور وجه مشترک تمام شرکت کنند گان در جنبش اعتراضی بود. در مصداق و ماهیت آن نه جنگی بود و نه جدلی. بعید بنظر میرسید که فردی را میتوانستی در سراسر جنبش بیابی که با این شعار مخالفت ی بیان میکرد. حتی میتوانیم فرا تر از این رویم و کمی عمیقتر و وسیعتر به شعار مرگ بر دیکتاتور بنگریم، آنگاه می بینیم  که مصداق جهانی و تاریخی دارد. که تاریخ بشر تاکنون نشان داده است که دیکتاتوری در خصومت و ستیز بوده است با آزادی و رشد و تکامل انسان بعنوان یک موجود مستقل و خود آئین. اما، ما بر خلاف این روند تاریخ حرکت کردیم، دیکتاتور را بازگرداندیم، بجای خود، ولی آنرا مضاعف نیز نمودیم و بر آن دیکتاتوری دین را که مظهر آن در حوزه های علمیه در دامن شریعت اسلامی، زمینه ساز تولید و باز تولید دیکتاتوری، پرورش یافته بود بر منبر مقدس قدرت نشاندیم.

مضافا، شعار مرگ بر دیکتاتور، خبر از تحول و دگرگونی میداد و میدهد و نیز از رهایی و آزادی، نه از بند استثمار سرمایه و نابرابری های فقر و ثروت و یا مزد و سود سرمایه، بلکه از شرایطی که در دامنش دیکتاتور پرورش میابد، بویژه  دیکتاتوری مضاعف دین و قدرت، دیکتاتوری بسیار مخوفتر از هرگونه دیکتاتوری دیگری. دیکتاتور، فرمانروا ست و مردم تسلیم و فرمانبر و دیکتاتوری نظام فرمانروایی است و فرمانبری. در این نظام، نظام دیکتاتوری مضاعف، قبل از هر چیز، دیکتاتور جلوه ی خدای یکتا و یگانه ست. مبرا از هرگونه مسئولیتی ست. فرمان و اراده ی او همیشه ثمر بخشد و سود آورد. دیکتاتور متکلم الوحده است. تنها او ست گوینده. جماعت، همگان شنونده اند. مصون است از نقد و نفی. حمد و ستایش میخواهد و تملق و چاپلوسی. چیزی نخواهد جز تسلیم و اطاعت و فرمانبری. همچون خدا دهنده رزق و روزی ست و گیرنده ی جان و زندگی. ارباب است و مالک. سرزمینی را که بر آن حکومت میکند، ملک شخصی خود میداند، و مردمی که بر آنان حکم میراند رعیت و بنده ی خود می پندارد. دیکتاتور صفات برجسته خداوند یکتا و یگانه را در خود جمع دارد. بنابراین بجز نظم و انضباط ، و تسلیم و اطاعت مطلق چیزی دیگری نمیخواهد. 

نیازی بگفتن نیست که در هر زمان و مکانی که دیکتاتور وجود دارد، محرومیت از حق گزینش و تنزل شان انسان به حیوان نیز وجود دارد. باین محرومیت است که باید پایان دهیم و باین قله رفیع هرگز صعود نخواهیم کرد که اگر شعار مرگ بر دیکتاتور را به یک شیوه زندگی نهادین در رفتار و کردارمان، تبدیل نکنیم. 

روشن است که دیکتاتور زاییده نمیشود بلکه در گستره ی جامعه است که پرورش مییابد. دیکتاتورها رفته اند، اما، بی درنگ دیکتاتور دیگری برخاسته است و بر مسند قدرت جلوس یافته است. صد سال مبارزه، بویژه انقلاب 57، بما آموخته است که ممکن است دیکتاتور را واژگون سازی، اما نظام دیکتاتوری را بر جای خود واگذاری و یا حتی آنرا مستحکم تر سازی. همچنانکه چنین نیز شده است. ما تخت پادشاهی را واژگون ساختیم و بر ویرانه های آن منبر روضه و خطبه را بنا نهاده، خدای یگانه و یکتا را بر فراز آن نشانده و به حمد و ستایش او پرداخته ایم. به ضرورت ها تن دادیم و تاریخ را فدای ضرورت ها ساختیم. چپ و راست، دین و ضد دین با هم تبانی کردند و خداوند را از بیخ آسمانها به زمین آوردند و او را فرمانروا و ارباب و مالک خطه ایران ساختند.  نه تنها خود را از بند های اسارت رها نساختیم، بلکه قلاده و زنجیر شریعت و سنت را نیز به گردن انداختیم. بار این شرم مضاعف را تنها زمانی میتوانیم از دوش خود بر داریم، که خود بندهای اسارت بار شریعت و سنت ، زمینه ساز تولید و باز تولید دیکتاتوری را بگسلیم و از قربانی  کردن آزادی  در پای ضرورت ها اجتناب ورزیم. چه هیچ چیز ضروری تر از آزادی نیست. این یکی را بخاطر بسپار ای هموطن تا امیدوار باشیم که روزی رهایی را در آغوش کشیم و به انسانیت خود غرور ورزیم.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com

rowshanai.org

رای خدا

در برابر رای مردم

تنش و خشونت بین ولایت و ریاست بار دیگر شدت یافته است بطوریکه همراه گشته است با زبان تهدید و تحقیر و هشدار دهنده از جانب ولایت فقیه، بویژه پس از انتخابات ریاست جمهوری و پیروزی حجت الاسلام دکتر حسن روحانی بمدت چهار سال دیگر. خدا خامنه ای تا آنجا پیشرفته است که فرمان "آتش باختیار" را صادر و سرنوشت اولین رئیس جمهور کشور، ابولحسن بنی صدر، بخاطره ها باز گردانند.

اگرچه تنش و تندخویی بین ولایت و ریاست، چیز تازه ای نیست و کم و بیش عادی گردیده و جامعه نیز بآن خو گرفته است، با این وجود، تحیللگران و کارشناسان را وا داشته است که در باره انگیزه ها و اهداف خدا خامنه ای بگمانه زنی بپردازند.

در نظر اول، آنچه بین "بیت ولایت" و نهاد ریاست جمهوری میگذرد، مبارزه ای است بر سر قدرت، بر سر جانشینی. برخی، اما، فرا تر رفته، گویند که خدا خامنه ای بیش از هرچیز در اندیشه فردا و جامعه ای که پس از خود بجای میگذارد، است جامعه و تمدن "اسلام." بعهمین دلیل و زمان را تنگ می بیند. این در حالی ست که احساس میکند که جامعه تمایل بسویی دارد که وی قبل از آنکه از گدایی بشاهی برسد بر علیه آن جنگیده است، تمایل بسوی "سازش" برهبری روحانی و اصلاح طلبان و دوری از "چالش." وی و پیروانش بر آنند که نباید پیروزی روحانی را بیانگر خواست مردم مبنی بر سازش و یا تعامل و بر قراری روابطه حسنه هم در داخل و هم در خارج تعبیر و تفسیر نمود بلکه باید آنرا یک پیروزی برای اسلام دانست، گویا بوی رسوا شدن "غرب ستیزی" تازه دارد بمشامشان میرسد.

تا کنون چنین بنظر میرسد که رئیس جمهور روحانی برغم عقب نشینی ها و ناتوانی در عملی ساختن آنچه را تعهد کرده بود که با کلید "اعتدال " و "تدبیر" بانجام برساند، با این وجود با پاسخگویی به لفاظی های "رهبر معظم انقلاب" از خود مقاومت و بی باکی ای نشان داده است که توجه اکثریت جامعه بویژه جوانانی که دیر زمانی ست که دربافته اند در حال پسرفتند و نه پیشرفت، محنت و تنگدستی را تجربه میکنند در حالیکه آموزگاران "شهادت" و "جهاد،" آموزگاران "اخلاق"  "اطاعت" و "فرمانبری" اجتناب از "حرام" و "حلال" "ساده زیستی" و "اشرافیت " ستیزی" که حضرت ولایت زمانی رئیس دولت نهم و دهم، محمود احمدی نژاد را به نماد آن تبدیل نموده بود، همچون فرعونیان میزیند. در ثروت بعارت رفته ملت علت میزنند و در ناز و نعمت بسر میبرند، اما چنان سخن میگویند چنانکه گویی همچون حاشیه نشینان شهری و یا "گورخوابان" شب گذشته با شکم گرسنه سر بر بالین نهاده اند. مثل حجت الاسلام ابراهیم رئیسی که از دوران بلوغ و گذراندن مقدمات طلبه گری به مرتبه "دادگری" رسیده و هزاران تن از بهترین فرزندان این خاک بوم را به بپای دار مجازات فرستاده است. وی در حالیکه ریاست "دادگاه" ویژه روحانیت را بعهده دارد،  "متولی"  املاک و اموال ثروتمندترین امامی که تاریخ تاکنون بخود دیده است، امام هشتنم نیز هست، جایگاهی سراسر قدرت و ثروتی کلان و بی حد و حساب. چنین موجودی را که با نامهای مختلف از جمله "آیت الله جنابتکار،" "آیت الله کشتار " و یا "آیت الله قتل عام شهرت یافته است، پس از گذراندن 38  سال بر رده فوقانی قدرت، کمر نجات کشور را بسته است، از ورشکستگی اقتصادی، از فقر و عقب ماندگی، از گسترش فساد و فحشا و جلوگیری از حشکزاری و هزاران مصائب اجتماعی دیگر. البته وی قبل از آنکه نماد ژنده پوشی و ساده زیستی و اشرافیت ستیزی باشد، نماد "تقدس" است و "جهاد،" نماد و همچون احمدی نژاد نماد فرمانبری است و اطاعت از ولایت.

واقعیت، اما، آن است که روابط ولایت و ریاست از آغاز سراسر تنش و تقابل بوده است. اولین رئیس جمهور، آقای بنی صدر، برگزیده بیش از 14 میلیون مردم ایران، برای حفظ جان پا بگریز گذارد. اگر نظری بدوران ولایت خدا خامنه ای بیافکنیم، مشاهده میشود که پس از ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی، هیچ رئیس جمهوری دیگری مصون از خشم و غضب او نبوده است. حتی محمود احمدی نژاد در دور دوم ریاست خود، بجای دمیدن در شیپور ولایت در سرنای رئیس جمهور میدمید. بهمین دلیل او نیز بصف فرومایگان پیوست، به رمالان و حن گیران. حسن روحانی نیز در آغاز دوره ریاست خود از تایید و تصدیق ولایت برخوردار بود. همچنانکه برجام بامضا رسید، خدا خامنه ای از درهای مخفی ایکه در دوران مذاکرات با قدرتهای جهانی برای گریز از مسئولیت تعبیه کرده بود برگشود و به منتقدان رئیس جمهور پیوست و بر دل "دلواپسان" مرحم نهاد.

اما، رفتار و گفتار ولایت و ریاست را باید ساختاری دانست نه کنشی صرفا سیاسی و نهایتا در خدمت بقای رژیم. چرا که آنچه "جمهوری اسلامی" خوانده میشود کلی است متشکل از دو نهاد (جزء) متضاد و منافی یکدیگر: ولایت که مظهر آن فقیه و عالم همه چیزدان است و خود را از تبار امامان میداند، "مقدس " و "معصوم." قولایت فقیه بنا بر قانون اساسی دارای اقتداری ست فوق قانونی.  رای و اراده او بیانگر رای و اراده الله است، رای او جامع، قاطع و نهایی ست زیرا که او فرمانروای کل است و تمامی نیروهای قهر و خشونت و انتقام ستانی در اختیار اوست. معماران جمهوری اسلامی بقصد بزک و آلایش و پالایش  این استبداد مطلق عهد حجری، با عاریه گرفتن نهاد "جمهوری" از غرب، نهادی بیگانه بازتابنده رای و اراده ملت و خصم خودکامگی، نظامی بوجود آورد ند "التقاطی" و تضادی نهادین در ساختار ان، تضاد بین رای و اراده ولایت فقیه و رای و اراده مردم و یا حاکم و محکوم.

با این وجود نهاد ولایت توانسته است که از سه قوای مستقل از یکدیگر، قوه قضائیه و مقننه را بانقیاد و در تبغیت خود در آورد، ولی در بانقیاد در آوردن ریاست جمهوری چندان موفق نبوده است. درست است، بدون تایید ولایت هیچ رئیس جمهوری نمیتواند از فیلتر شورای نگهبان بگذرد و وارد میدان رقابتهای انتخاباتی گردد. اما، رئیس جمهوری که بتواند در نظام انتخاباتی حکومت اسلامی،  رای مردم را جمع نماید، بخودی خود از قدرتی بر خوردار میشود که نمیتواند بسادگی مورد نفی ولایت قرار بگیرد. بنابراین، تنش و ستیز ولایت با ریاست را باید بازتابی از این تضاد ساختاری دانست. تضاد رای خدا با رای مردم.

اما، رژیم ولایت نیز آموخته است که میتواند از این تضاد و خصومت به نفع تداوم و بقای نظام سود بسزا برد. نه تنها جمهوریت و نظام انتخاباتی در پس خود چهره کریه استبداد مضاعف دین و قدرت را پوشش دهد، بلکه به منتقد و مخالف یکدیگر در آورده و نظام را از سکون و رخوت خارج نموده و عملا  نیاز برای مخالفت و اعتراض را خاموش و خود را به مظهر آن تبدیل میکند. یعنی که رژیم آموخته است تا زمانیکه در بالا "بگو مگو" و زد و خورد و در گیری لفظی است و گرد و غبار بپا میشود، احتمال جنب و جوش و انفجار و از هم گسیختگی از زیر نامحتمل است.

 بنابراین باین  بگو مگوها و جدل های لفظی که ریشه در تحصیلات حوزه ای دارند، نمیتوان دل بست. اگرچه آنها درگیریهای ولایت و ریاست ساختگی و یا از نوع زرگری نیستند و حتی میتواند بیش از اینها خصومت بارتر شوند، با این وجود "سودمندی " آنرا برای تداوم و بقای نظام نمیتوان انکار کرد. همین بس بیاندیشیم که اگر ریاست جمهوری نبود که دولت اسلامی را مدیریت نماید، ولایت فقیه چه کسی را میتوانست مسئول این همه پسرفت ها، این همه درد و رنج و مادی روانی معرفی نماید. اگر امروز ولی فقیه بر بار تنش افزوده و رئیس جمهور را بباد انتقاد میگیرد، بآن دلیل است که قصد دارد که انکار کند که  رای و اراده مردم در تضاد و منافب رای خدا خامنه ای ست. چه رای مردم پیوسته "نه به  شهادت  و جهادگری،" "نه به صدور انقلاب اسلامی" و "نه بحصر رقیبان انتخاباتی و زندانیان سیاسی" و صده نه دیگر. بی جهت نیست که در انتصابات- انتخاباتی که رژیم خود برپا میکند، همیشه رای مردم بر رای ولی فقیه پیروز گشته است.  اگرچه ریاست جمهوری احمدی نژاد را باید مستثنی ساخت چون ولی فقیه خود وی را برای ریاست بزک کرده بود، با این وجود، باده قدرتی که بازتاب میلیونها رای مردم بود، احمدی نژاد را سخت مدهوش ساخته و وادار ساخته بود که بجای دمیدن  در شیپور ولایت، در سرنای ریاست بدمد. وقتی بلندگوهای ولایت رای مردم به ریاست رای باسلام میخوانند، و یا وقتی که خدا خامنه ای فرمان "آتش باختیار" را صادر میکند، با پنبه سر مردم را از تن  جدا نموده آنها را وادار بسکوت میکند. چه تا زمانی که در بالا زد و خورد ادامه دارد، از پائین نمیتوان انتظار انفجار و فروپاشی را داشت. درگیری در بالا، آبی ست بر آتش سوزان زیر خاکستر.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com

rowshanai.org

ولایت:

 گورکن الله!

بعضا بر آنند که ولایت فقیه و کار گزاران ش، با جنایاتی که تا کنون بر علیه بشر مرتکب شده اند گور حکومت اسلامی را می کنند. حال آنکه آنها به کاری بس بزرگ و سرنوشت ساز تری دست زده اند. آنها گورکن  الله هستند. آنها مقدمات یک عزاداری شگفت انگیز را تهیه می بینند. عزای مرگ الله. چرا که الله خود نیز در دام شیطان گرفتار گردیده و در پی وصلت با عروس فریبنده ی قدرت، آسمانها را ترک نموده و گام بر زمین نهاده به زمره ی میرندگان پیوسته است. الله تن خود را نا دانسته بزمین آلوده نموده و زمینی گشته است. این است که مرگ ش فرا رسیده است.

ما ایرانیان باید این وظیفه سترگ را بدوش بگیریم و ناقوس مرگ الله را برای جهانیان بصدا در آوریم. کدام ارباب است که مرگش، رعیت را خوش نیاید و امید به رهایی را در دل او زنده نکد. وقتیکه مردم در  سال 88 در شهرهای بزرگ ایران، سیل آسا به خیابانها ریختند، در واقع به استقبال مرگ الله بود که می شتافتند. وقتیکه مردم شبانگاهان بر پشت بام ها فریاد بر میآوردند الله اگبر، بر دوشن خود تابوت الله بود که حمل میکردند. این آغازی ست که باید باستقبال آن بشتابیم. اگر ما از شنیدن صدای ناقوس مرگ الله خود داری کنیم، شانه از زیر بار مسئولیت خالی کرده ایم و خاک سپاری الله را به نسل آینده واگذار نموده ایم.

مرگ الله را از پیش، زرتشت، پیامبر ایران باستان، اعلام کرده است. اما این خبر بگوش مسلمانان هنوز نرسیده است. ما ایرانیان هستیم که باید الله را بخاک بسپاریم و خبر آنرا در سراسر جهان بشارت دهیم. نه تنها ملت خود را بلکه اعراب و ترک، مغول و آفریقایی را نیز از اسارت و بندگی رهایی بخشیم. تنها با کندن گور الله است که میتوانیم به رهایی امیدوار باشیم. دیگر نباید خود را به برداشتن قدمهای کوچک خشنود سازیم. ملت آماده است که گام بزرگ را برگیرد. حکومت ولایت شرایط خاک سپاری الله را بوجود آورده است.

از لعن و نفرین نادانان و نابینایان و بینوایان، مبادا هرگز بدل هراس راه دهی . که وای اگر آنان خبر مرگ الله را باور نکنند؟ وای اگر در مراسم تدفن الله شرکت نجویند؟ وای اگر "اطاعت" و "فرمانبری" را دون شان انسان ندانند؟ آنگاه الله جاویدان خواهد ماند و شعله آتش انتقام ش نسل های آینده را در کام خود فرو برد. که این خبر را باید هنوز پنهان بداریم. باید آنرا بزمانی دیگر موکول کرد. هم اکنون مردم یک دلند. خبر مرگ الله، یگانگی آنها را در هم فرو ریزد. هراس از الله ای که در درون، نسل پس از نسل نهادین گردیده است، پیوسته سبب آن بوده است که     "حقیقت " وجود الله آشکار نگردد. چه شمشیر الله پیوسته آماده فرو آمدن بر گردنی بوده است که الله را مورد شناسایی قرار داده و  انگشت اتهام بسوی الله دراز کند و او را مسبب تاریکی و تعصب و خرافه پرستی و واپسگرایی، معرفی نماید. تهدید به مرگ و ترس از دست دادن جان، البته که سکوت میآورد. اما تا کی باید سکوت کرد. آنهایی که نقش الله را در عقب ماندگی اجتماعی، علمی و فرهنگی و مهمتر از همه قرنها استبداد را دست کم میگیرند، در پی قدرت اند نه در پی بر افراشتن پرچم حقیقت و آزادی. در درون آنها نیز الله میزید و خود از آن بی خبراند، بر آن تصور که روشنایی را در درون خود نظاره کرده اند. آنها نیز از فریبکارانند، هم خود فریب دهند و هم خوشباوران را.

هم اکنون که الله بر زمین نشسته است، زمانی ست که باید بدون هراس به چهره اش بنگریم و او را همانگونه که هست، نطاره کنیم، مستقیما، با جزم و عزم و اراده. نه در برابرش پشت خود را خمیده ساخته، پوزه خود همچون حیوان بخاک می ساییم، و نه به حقارت و خواری خود اعتراف مینماییم. ما باید الله را از لذت خدایی، محروم سازیم. الله جز "عبودیت" و "بندگی" چیز دیگری نخواهد. سراسر زندگی را اگر وقف حمد و ستایش الله کنی، هنوز نمیتوانی خود را مصون از خشم و خشونت او بدانی. الله انسان را آفریده است که ترس و هراس او را در دل بگیرد. مبادا، انسان بخود عقل و خرد نسبت دهد قبل از آنکه غایت و نهایت آنرا در الله شناسایی کند . الله به انسانیت و چیستی و کیستی وجود انسان، اعتنایی ندارد. الله خواستار"تسلیم" و "اطاعت" مطلق بندگان است. الله مرکز وجود و فرمانروای انسان است. آزادی و استقلال که مجزا میسازد انسان را از حیوان، تنها چیزی ست که الله با آن سر سازگاری ندارد. آنرا به شیطان نسبت دهد و منشاء شرک و کفر و سرنگونی انسان، میخواند.

اکنون، الله آن موجود بیگانه نیست که در آسمانها میزید و بوصف و توصیف خود در قرآن میپردازد. الله بسیار نزدیک به ما ست اگر چه همیشه  تنها و بالاو فراتر از بندگان خود می نشیند. الله هم اکنون در وجود ولی فقیه تبلور یافته است، در وجود، سید روضه خوان، طلبه ای برخاسته از قشر "مفتخواران."  چه سید روضه خوان که از گدایی به شاهی رسیده است نیز همان خواهد که الله میخواهد. خود بارها اعلام کرده است که آنچه جامعه بدان نیازمند است "عبودیت" است و، "یندگی" و، "انضباط اخلاقی" که بعدا  "شجاعت" و"بصیرت" را هم بدان افزود.

 لازم به یادآوری ست که خداوند خامنه ای شجاعت و بصیرت را برای خود- فرمانی و خود-گردانی، برای چیره شدن وغلبه یافتن بر خویشتن نیست که میخواهد، بلکه برای افتخار و تبختر به خفت و خواری ست، همچنانکه مرسوم است در میان خوشباوران. خداوند خامنه ای همان گوید و همان کند که الله گفته است و کرده است. در  خشونت و بیرحمی و کین خواهی، خود را آزاد و بر حق میداند. خود را اربات میداند و مردم ایران را رعیت و بنده  خود بشمار آورد. خداوند خامنه ای، مثل الله تنها  کسی ست که گوینده است. همچنانکه هرگز چیزی بگوش الله نرسد، خداوند خامنه ای نیز از شنیدن بی نیاز است و همچون الله پاسخگوی هیچ حاجتی نیست. همه ی بندگان و زندگان نسبت به خداوند خامنه ای مسئول اند چنانکه گویی او الله بی همتا است که او هست و بجز او هیچکس نیست. اما، نه الله مسئول است و پاسخگو و نه خداوند خامنه ای. بآن دلیل که خود ارباب است و فرمانروا.

روشن است که دشمن ما ایرانیان بزرگتر است از آلله ای ست که در وجود ولی فقیه عینیت یافته است . دشمن ما ایرانیان، یعنی آنچه ما را به تسلیم و فرمانبری کشانده است، الله ای ست که در درون ما میزید. این الله درون ما بوده است که ما را وا داشته است که به اسلام نه یک کلمه زیاد و کم، تن بدهیم. هیچ چیز نمیتواند اسارت و بندگی را در نظام اسلامی توجیه کند مگر قرنها باور به الله و پذیرش روابط ارباب و رعیتی بعینوان یک رابطه ی طبیعی. نظام اقتصادی و سیطره ی سرمایه داری نیست موجب تیره روزی ما ایرانیان. آنچه سبب انحطاط و تباهی ما گشته است فرهنگ و نظام ارزشهایی ست که بنیان آن الله پرستی ست. جنبشی که در واکنش به رای خداوند خامنه ای مبنی بر گزینش احمدی نژاد بعنوان ریاست جمهوری پا بعرصه وجود گذاش ، از مرگ الله هنوز آگاهی پیدا نکرده بود. بگذارید که از خداوند خامنه ای دو کلمه را قرض بگیریم و بگوییم  که برای بصدا درآوردن ناقوس مرگ الله نیازمند شجاعت هستیم و بصیرت.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com

rowshanai.org

زنده باد کفر

تردید نباید داشت که ما در سرزمینی "مقدس" زندگی میکنیم که حاکمان بر آن مقدس اند. زیرا که در مدارس مقدس درس تقدس خوانده  و آموزش تقدس دیده و آموزگار تقدس گردیده اند. تقدس، از آگاهی بعلم و دانش بزبان مقدسی که آنرا بیان میکند بر میخیزد. بعضا، به رفیعترین مرتبه تقدس صعود کنند و "مرجع" شوند، مرجع تقدس، مرجعی که از آنان تقدس به "تقلید" فرا میگیرند. "مراجع تقلید،" که تبلور تقدس اند، جزء آن انگشمارانی هستند که نه مرتکب گناهی شده اند و نه خطایی از آنان سر زده است، پاک هستند و پارسا. هیچ "حرام" و "مکروه" و "نجاستی" دامن مطهرشان را هرگز آلوده نکند. آنها نه به حرامی به شیئی و یا چشمان دلربای انسانی منیکرند، نه دهان به حرامی بگشایند. نه کذب از دهانشان خروج یابد و نه حقایق را واروانه نمایند، مگر آنکه "مصلحتی" در کار باشد. مضاف براین مبرا از  تبعیض و نا برابری و بی عدالتی اند. آنها عاشقان دلسوخته بینوایان، ناتوانان و نادانانند. در بدست آوردن دل آنان از هیچ دریع نکنند، در دلشان نور امید میتابانند و بذر بیم و هراس میکارند. مقدسین حاکم نه به این دنیا دل می بندند و نه زرق و برق آن. "غنیمت " است که حلال است و از تقدس بر میخیزد. غارت های بزرگ و اختلاس های میلیاردی، قطعا غنیمت اند.

 حاکمان مقدس، پیوسته به آخرت میاندیشیند نه به جهانی که فانی ست، نه جهانی که هیچ چیز در آن پایدار نیست، "لذت" بویژه لذت تنی را را چندان نفی نکنند ولی "لذتجویی" را مذموم و فاسد کننده میانگارند، چون به "اباحیگری" و "ولنگاری" و "بی بند باری" و "عصیان" میانجامد. در کل میتوان گفت که مقدسین با آنچه در حال تغییر و گذار است، ذاتا در ستیز و خصومت اند. روشن است که هیچ چیز از زمان تغییر پذیرتر نیست. زمان است که زنجیز اسارت، فرمانبری و اطاعت را از دست و پای و ذهن انسان میگسلد و او را همچون پرنده ای آزاد در فضای بیکران پرواز میدهد. مقدسین بچیزی عشق میورزند که بوده اند که در سپهر زمان نه شده اند و نه میشوند. آنها عاشق داده شده ها هستند، نه آنچه بوی و عطر تازه را میدهد. آنها دلداده اخرت اند و مشتاق بازگشت بگذشته اند، نه چشم براه آینده.

این بدان معناست که در چه جامعه  ای با چه مشخصات اقتصادی و سیاسی زندگی میکنیم، یا جامعه ما به چه "مرحله ای" از تکامل مادی و رشد نیروهای تولیدی در صنعت و سرمایه داری رسیده و دارای چه نوعی از نظام سیاسی هستیم، چندان دیگر مهم نیست. آنچه دارای اهمیت است آن است که جامعه تحت حکومت مقدسین به چه مرحله ای از تقدس رسیده است. یعنی که از زمان روی کار آمدن مقدسین، جامعه ما پیوسته بسوی تقدس به پیش رانده است. طبیعی ست که تیره بختی و سیه روزی ای که هم اکنون بر جامعه ما سلطه افکند است، از حرکت جامعه بسوی تقدس و تقدس گرایی، انجامیده است. بعنوان مثال آیا میتوان گفت "حجاب احباری" جدایی جنسیت، نشان برجسته ی تقدس در جامعه نیست. آیا میتوان گفت نظام دادگری ما بر اساس اجرای مراسم مقدس "قصاص،" "سنگسار" و قطع اجزای بدن انسان ، بدارکشیدن مجرم با طناب شریعت، زدن "حد" و یا "شلاق" سازمان نیافته و از تقدس و دفاع از آن بر نخاسته است. حال اکر به هر عرصه ای در جامعه بنگری از نیروهای ارشادی و انتظامی و امنیتی، فرهنگی و هنری گرفته تا دانشگاه ها و مدارس و شبکه های اینترنتی، همه بگونه ای سازمان یافته است که بیش از هر چیز بازتاب تقدس بوده و در خدمت حفظ تقدس در جامعه بحرکت در آید. مثلا کدام کلام ممکن است بزبان رانده شود و یا کدام کتاب و یا نامه و سندی باز شود بدون ذکر مقدس الله؟

حال اگر بر جامعه ما تقدس سلطه افکنده است، تقدسی که مظهر آن آیت الله های مقدس هستند و بر زشترین، شریرترین و جنایتبارترین رفتار و گفتار خود لباس تقدس میپوشانند، "چه باید کرد؟" آیا باید همچون لنین به نیروی کارگری دل ببندیم و بر دوش آنها نظام "دیکتاتوری برولتاریا" و یا نظام "گولاک ها" را بنیاد نهیم. اگر استالین برای حفظ "کمونیسم" نزدیک بیک سوم مردم شوروی را به اردوگاههای کار اجباری فرستاد، مقدسین حاکم بر ما تمامی جامعه را به گولاک تبدیل کرده اند. اگر لنین بر نیروی کارگری بقدرت رسید که به منافع طبقاتی خود آگاهی داشتند، پیروان او امروز در سر زمین مقدس ایران بر نیروی کارگری باید نظام تقدس را واژگون نماید که خود بآن تقدس ایمان دارد.

اکنون زمان آن فرا رسیده است که در نقال را از چهره کریه تقدس برگیریم. در انقلاب 1375،  گرایش ها، مکتب ها و ایدئولوژی ها قرن بیستمی که خواهان پیشرفت نظام اقتصادی بودند و بر قراری دیکتاتوری پرولتاریا، و هر دسته و گروه و یا سازمانی به شیوه ای خاص خود قصد رسیدن به هدف را داشتند، از جمله شیوه مبارزه قهر آمیز "خلق" علیه "امپریالیسم" جهانی برهبری حزب توده و چریک های اکثریت فدایی خلق، با تقدس  به مماشات برخاسته و به تف لیسان ولایت پیوستند بلکه بقدرت برسند. گرایشهای لیبرال و دمکراسی خواهی زودتر از حزب توده و چریکهای متحدش، بی اعتبار گردیده و احزاب و سازمانهایشان تار و مار گشت.

 بنابراین، تاریخ کوتاه انقلاب به تجربه به آیندگان آموخته است که به گرایش ها و شیوه های مبارزه که در قرن بیستم بوقوع پیوست، دیگر نمیتوان امید بست. امروز تضاد اصلی در جامعه ما تصاد تقدس است و آنچه که نافی آن است و آن نیز "کفر" است. چه در یک جامعه دینی، تضاد بین غنی و فقیر، کارگر و سرمایه دار و یا دهقان و ارباب نیست.

اگر نیک بنگری، سرمایه های کلان تحت انحصار "قدرتمداران ولایتمدار" و نهادهای مختلف دین و قدرت، که مظهر آن آیت الله های مقدس و پیروان آنان دانشگاهیان و کارشناسان و تکنوکرات ها و بروکراتها هستند، قرار گرفته است. یعنی که کسانی که در اکثر مواقع تقدس در وسط پیشانی شان نقش بسته است. نماد این قشر از جامعه که ظاهرا دل به دین باخته اند و قناعت و ژنده پوشی پیشه کرده و "ذاتا" اشراف ستیزاند، رئیس جمهور سابق محمود احمدی نژاد بود که به پاک دستی معروف بود، اما، خزانه ای که رئیس دولت جدید، حجت الاسلام روحانی خود یکی طلبه هایی است که بمراتب بلند تقدس رسیده است و گاهی تقدس خدا خامنه ای، رهبر معظم مقدسین را نیز به چالش میکشد. اما، حتی در زمانیکه بمناسبت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری دور دوازدهم، سخن میگفت، از مجیزگویی حضرت ولایت، مظهر تقدس، دست بر نداشت. چرا که رای ولی فقیه، به طلبه ای بود که در قساوت در راه دفاع از وحدت الله خون هزارن هزار جوان را بدلیل کفر، بر زمین ریخته و به مرحله ی رفیعی از تقدس رسیده بود.

در چنین شرایطی چه چیزی میتواند سلطه تقدس را به چالش بکشد؟ گرایشهای قرن بیستمی اعتبار خود را از دست دادند بآن دلیل که از روی در روی قرار گرفتن با تقدس خود داری کردند، چرا که از "کفر" هراس بدل داشتند و از اینکه "کافر " نامیده شوند حداقل در نزد "توده ها " احساس شرمندگی میکردند. ولی امروز پس گذشت نزدیک به چهار دهه تنها کفر است که تقدس حاکم را به چالش میکشد آنهم بطور روز مره توسط نسلی که در دامن تقدس پرورش یافته اند. کافر است که در برابر مومن قرار میگیرد. در زمانیکه از تقدس بوی گند بر میخیزد، از کفر، تردید مدار که بوی مست کننده "مشک"  میآید. چرا که از تقدس است که بوی خشونت و بیرحمی و انتقام ستانی برمیخزد نه از کفر. از کفر است که آزادی بر میخیزد و شجاعت گفتن آنچه نباید گفت و کردن آنچه نباید کرد. پس از 38 سال تقدس ما را در تاریکی، در محرومیت، در محدودیت زندانی کرده است، اما، کفر هرگز بعقب رانده نشده است. راه رهایی از این زندان زدن به طبل شادی است و گرفتن جشن و سرور برای زندگی. کفر نه است به جهاد و شهادت. کفر نه است به تقدس، چون تقدس چیزی نیست مگر فریب و ریاکاری. مگر کفر رقص و آوز نیست، مگر کفر بی حجابی و نمایندن هدایای طبیعی، برجستگی ها و برآمدگی های تن زن نیست؟ این نگارنده زن نیست اما کافراست. آیا زمان تک خدایی ارثی بپایان نرسیده است؟ چاره من چیست اگر بچندین خدا ایمان دارم از جمله بخدای زیبایی و خدای عشق  و خدای مهربانی و به خدای آزادی. چاره من چیست اگر از تک خدایی بیزارم. آری، برای رهایی از اسارت و بندگی در دست تقدس باید هراس بخود راه  ندهیم و بدامن کفر پناه ببریم. زنده باد کفر.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com

rowshanai.org

انتخابات

و نیروی براندازنده "کفر"

آری، مردم بخت برگشته کشورما دلشان را خوش کرده اند که آنها نیز "انتخابات" دارند. به نامزدهایی که بزرگترها، عالمان و فقها، آنها که همه چیزدانند، برای آنها برگزیده اند رای میدهند و انگشت شان را مرکبی میکنند. رای دهنده اگر هم بداند رای ای که میدهد، تایید رای همین همه چیزدانها ست، چاره دیگری در پیش روی او نیست. چون تنها او آزاد است به نامزدهایی رای بدهد که برایش برگزیده اند. یعنی که آزادی رای دهنده محدود است و مشروط، همچنانکه آزادی یک زندانی محدود و مشروط است. این در حالی ست که زندانی نسبت به اسارت خود آگاه ست. به دیوار های بلند و سیم های خاردار بر فراز آن که او را از جامعه جدا میسازد آگاه است. اما، در زندانی که آیت الله های مقدس بنا کرده اند، نا آزادی ها محدودیت و محرومیت ها از ابتدایی ترین حقوق انسانی بیک امر عادی تبدیل شده است. همچنانکه اطاعت و فرمانبری در زندان دلبخواهی نیست.

درست است انتخاباتی که در کشورما بوقوع می پیوندد مثل انتخابات کشورهای دمکراتیک غربی، چیزی نیست مگر یک بازی که در آن رقابت است و حمله و دفاع و دارای برنده ای ست و بازنده ای. اما، داوری انتخابات، قانون و قواعد و مقررات ایالتی و ولایتی، ست. منتها، داور بازی انتخابات در جامعه اسلامی نه "قانون" که بازتابنده یک میثاق ملی ست بلکه نهایتا "ولی فقیه" است، کسی که از همه عالمان و فقهای کشور وجهان داناتر و عاقلتر و همه چیزدان تر است. کسی او را بر نمیگزیند. این الله، خداوند یکتا و یگانه است که او را بر میگزیند، همچنانکه محمد پیامبر اسلام را برگزیده است. اگرچه روایت میشود که فرشتگان آسمانی وقتی موفق به یافتن محمد میشوند که در مییابند که در میان صدها نفر یکی را هموزن او نمی یابند. سپس پس از شکافتن شکم او و پاکزدایی درونش از تمام کناهان و غریزه های شر و شهوت برانگیز، مهر رسالت را بر میان دو کتف او میکوبند. تا کنون روایتی مبنی بر فرود فرشتگان آسمانی بر زمین و رفتن درون ولی فقیه از تکبر وخود خواهی و نیز وجود مهر بین دو کتف او شنیده نشده است. روایاتی دیگری، اما، هست که نشان میدهد که او از تبار "رسالت " است و "امامت." چندی پیش بود که آیت الله سعیدی از مامائی که سید علی خامنه ای را از شکم مادرش بیرون کشیده است، شنیده بوده است که در هنگام ورود باین جهان فریاد زده است "یا علی." بهمین دلیل دیر زمانی ست که او جلوه الله است و تنها او ست که تصمیم گیرنده نهایی از خرد ترین امور تا درشترینها، از جمله شکل و شیوه انتخابات و تصدیق نامزدهای انتخاباتی. تا کنون در همه انتخاباتی که در زمان ولایت، خداوند خامنه ای بوقوع پیوسته است او بوده است که نقش اصلی را بازی کرده و میکند. تا کنون مهم نبوده است که کدام یک از نامزدها برنده میشود، این نظام اسلامی برهبری خدا خامنه ای بوده است که برنده شده است، حتی اگر فردی که خود ولی فقیه برای ریاست بزک کرده است شکست بخورد، حضرت ولایت اعلام میکند که پیروزی رقیب هم پیروزی نظام است. چه در اصل انتخابات چیزی نیست مگر "بیعت " با نظام که مظهر آن ولی فقیه ست. باین معنا که "امت" فرمانبر و اطاعت از ولایت را پذیرفته است. 

بعضا، بر آنند که انتخابات دیگر جا افتاده است و مردم باین بلوغ رسیده اند که صندوق رای، تنها مرجع حل اختلافات است وگرنه کار به خشونت میکشد، چنانکه اگر خشونت نبود، اگر بگیر و ببند نبود، اگر دستگیری و زندان و شکنجه، اگر برپا داشتن مراسم اعدام در ملا عام نبود مردم هرگز باین "خدعه " تن نمیدادند که باور کنند "صندوق رای مرجع حل اختلاف" است و نه بیعت با نظام ولایت و دمیدن نفس تازه در نظامی بر اساس تسلیم و اطاعت و فرمانبری. نظام ولایت برهبری خدا خامنه ای وقتی دچار بحران میشود که در نظم تسلیم و اطاعت و فرمانبری، اختلال ایجاد شود. انتخابات دوره دهم در سال 88 تاییدی ست بر این نظر. این فروپاشی نظام اطاعت و فرمانبری بود که بر دامن مقدس حکومت ولایت لکه ننگی نازدودنی نشاند. اگر شمشیر ولایت نبود، نظام اطاعت و فرمانبری، بنیان حکومت اسلامی از بیخ و بن بر کنده شده بود.

در انتخابات دوره دوازدهم ریاست جمهوری نیز حضور ولی فقیه بر جسته بود. او بر حسب معمول بیش از هرکس و زودتر از همه به افسانه انتخابات میپردازد. به نامزده هشدار میدهد که چه باید بگویند و از گفتن چه چیزهایی، بویژه آن چیزها که دشمنان را خوشحال میکند، اجتناب ورزند. اخطار میدهد که مباد فکر "فتنه" بسر کسی راه یابد و قصد "قیام" بر علیه نظام را در سر بپروراند، قدر و ارزش این "امنیت" را ندانند و آنرا بخطر بیاندازند.

بنا بر گفتار خدا خامنه ای، روشن است که اگر دشمن از اقتصاد ورشکسته، گرانی و تورم، گسترش فساد در لایه های مختلف اجتماع، بویژه در میان آموزگاران مقدس اخلاق و پاک زیستی، توسعه فقر مطلق و عقب ماندگی، تخریب زیست محیطی، آلودگی هوا و تبدیل سرزمینهای بکر بخشکزار، البته نباید چیزی بزبان آورد، چه دشمن به منسوخ بودن شریعت اسلامی به ناسازگار بودن اصل و اصول دینی که روحانیت برهبری ولی فقیه مظهر آن است، پی برده و آگاه میشود که اسلام در هر نوعش، دشمن آشتی ناپذیر زمان است. از تیره بختی و سیه روزی، خواری و حقارتی که جامعه ایران با آن دست بگریبان است، البته که نباید سخن گفت. "حقایق" را باید پوشاند. بعبارت دیگر، ولی فقیه نامزد ها را دعوت بسکوت و تشویق به دمیدن در شیپور فتوحات ونکات مثبت و افتخار آمیز نظام میکند. حضرت ولایت هرگز حرف نفد و نفی را بر نتابد. در واقع دوران مبارزات انتخابی چندان کوتاه بریده شده است که هرگز فرصتی برای آشکار شدن حقایق بوجود نیاید. کدام نامزد ریاست جمهوری میتواند در 20  روز به نقاط مختلف یک شهر یا دو شهر بزرگ سفر کند و حقایق را در باره خود و رفیبانش برای دهندگان آشکار کنند که با چشم های باز و وجدانی آسوده بکسی رای دهند که منافع مردم و جامعه را بر منافع شخصی ترجیح دهد.

انتخابات دور دوازدهم،  که میرفت به یک نمایش خمیه شب بازی بی مزه و ملال آور تبدیل شود، در چند روز پایانی و پس از مناظره سوم که نامزدها گوشه ای از نقاب های یکدیگر را بر داشتند، شور و هیجانی را در جامعه برانگیخت. اما، چه سود، بمحض آنکه نامزدها دست به یقه شدند و به نشاندادن چهره های کریه یکدیگر و هم چنین نظام ولایت پرداختند، روز رای گیری فرار رسید و مردم باید رای خود را بصندو ریختند. برچه اساسی و با چه انگیزه ای مردم رای خود را بصندوق ریختند بازار گمانه زنی داغ است. بیشتر بر این اعتقادند، که مردم از تجربه آموخته اند. دیگر فریب عوامفریبان و جنایتکارانی که لباس روحانیت به تن دارند نمیخوردند. گفته میشود که انتخاب دوباره روحانی نشان از آن است که بد را بر بدتر ترجیح داده اند. البته این گمانه زنی ها را برغم شباهتشان به واقعیت، نمیتوان چندان معتبر دانست چرا که در جایی که رای دهنده(اکثریت آنان) از گشودن دهان خود در باره رای ای که بصندوق ریخته است، بخود میلرزد، بسختی میتوان گفت مردم ایران بر چه اساسی رای میدهند. آنچه مسلم است، هرکسی به مهر رای در شناسنامه بنوعی احتیاج دارد. بنابراین، رای دادن در یک انتخابات قلابی نمیتواند قلابی نباشد. رای حامل توانمند سازی انسان فهمیده نمیشود، بلکه در نظامی که استبداد مضاعف است، رای برای روز مبادا بصندوق ریخته میشود، برای رفع اضطراب و نگرانی در مواجهه شدن با ماموران مختلف نظام و گذشتن از بعضی خطرات و موانع.

البته که جوانان کشور یکبار دیگر فرصتی بدست آوردند که در کوچه و خیابانها بپایکوبی و شادی و بزن و بکوب بپردازند، هنجارهای شریعتی را بر شکنند، از مرزهای قرمز "حرام" و "نجس" و "کفر" و "باطل" برای مدتی کوتاهی گذر کرده و شعارهایی همچو «حصر شکسته باید شود." یا "زندانیان سیاسی آزاد باید گردند." دختران حجاب ها را پائین کشیده و همراه پسران برقص و آوازه خوانی پرداختند. تصاویر و ویدوهایی که در فضای مجازی انتشار یافته است حکایت از یک شور و هیجان همگانی میکرد. آری، باید با رقص و آواز و پایکوبی بجنگ مقدسان رفت، با هنجار شکنی و گذشتن از مرزهای قرمز حرام و حلال داده شده در 14 قرن پیش از این. در دوران حکومت تقدس تنها کفر است که حقیقت دارد. اگر نظام را از کفر ترس واهمه ای نبود، آقای رئیسی در سه شب در 1367 بیش از 4000 زندانی که دوران محکومیت خود را میگذراندند باعدام محکوم نمیکرد. آنها که در پی آلترناتیو هستند، آیا هرگز به نیروی براندازنده کفر اندیشیده اند.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

https://firoznodjomi.blogspot.com

rowshanai.org