۱۳۹۶ آبان ۲۶, جمعه


سه رویداد بزرگ



در مدتی کوتاهتر از یکماه، سه رویداد بزرگ در کشور ما بوقوع پیوسته است. این رویدادها هرچند که متفاوت با یکدیگراند با این وجود برخاسته و شکل گرفته اند در یک جامعه ای که نزدیک به 40 سال است که دین، اسلام
 داوزده امامی برهبری ولی فقیه بر آن حاکم است. یعنی که بر هر سه رویداد، مهر نظام ولایت را میتوان مشاهده نمود، حتی بر اسفناکترین فاجعه ای ناشی از فعل و انفعالات طبیعی، مثل زلزله اخیر در سرپل ذهاب در استان کرمانشاه بعنوان سومین رویداد بزرگ این ماه. چه  بیدرنگ پس از وقوع، زلزله تبدیل شد بیک "آزمایش" الهی. فقیه پند و اندرز گوی سیما و صدای تلویزیون اسلامی همچنانکه گونه هایش از پرخوری ترک برداشته بود از زلزله زدگان میخواست که نگران زلزله در این جهان نباید باشند. باین زلزله ها باید با خوشبینی نگریست، چه فرصتی برای آزادی سازی روح از قفسه و جسم آدمی بوجود میآورد. که زندگی در این جهان زندگی در اسارت جسم است و به خروج روح از زندان این جهان باید خوشامد گفت. چرا بی جهت اشک میریزی و گریه سر دهی اگر بردار و خواهر و یا پدر و مادر عمو و خاله و دایی را با دست خود بخاک بسپاری، این آزمایشی بیش نیست که باید از آن پیروز سر بیرون آوری.
مگر در سرزمین ولایت ممکن است رد پای ساختار قدرت در این فاجعه برخاسته از خشم طبیعت بچشم نخورد؟ چرا که تخریب و ویرانی وارده را در سرپل ذهاب در روستاهای پیرامون و در شهر کرمانشاه را بسیاری برساخته اراده دین و قدرت دانسته اند. چرا که تمامی ساخت و سازها در دورانی صورت گرفته است که میتوان آنرا دروان فریبکاری مضاعف و یا فریبکاری ولایت و ریاست، بنام "مسکن مهر" شناسائی  نمود. یعنی که فروریزی ساخت و سازها بر میگردد بدورانی که ولی فقیه، قیم بزرگ بملت "صغیر" ایران اطمینان داده بود که تا کنون دولتی مثل دولت محمود احمدی نژاد، "دست پاک" تاریخ بخود ندیده است. ریزش دیوارهای مسکن مهر و کشتگانی بیشمار که بجا گذاشته است، نماد ریزش دین است و دستگاه فقاهت. تردید مدار که هر روز که از عمر این نظام میگذارد سرزمین ایران بویرانی کامل نزدیکتر میشود. اگر امام عج امروز که نایب انش دست شان تا مرفق در جنایت و خیانت در تخریب و خونریزی فرو رفته است از غیبت خروج نمی یابد، پس در چه زمانی قرار است که ظاهر شود. آیا کافی نیست که معصومین، ملعون شوند و مومنین و روحانیون دزد و جنایتکار؟
اما، اولین این رویداد ها، در روز هفتم آبان، روز منشور کورش بوقع پیوست و رویداد میانی، اربعین، چهلمین روز مقاتله، امام سوم، امام حسین است که سه میلیون نفر از سراسر کشور ما با تحمل درد و رنج بسیار به 20 میلیون دیگر از نقاط مختلف جهان در نجف و کربلا پیوستند. این سه رویداد مثل تمام رویداهایی که در جامعه اسلامی رخ میدهد، بازتابنده نظامی ست که دیر زمانی ست در برزخ مقدس و موهن، ماورایی و زمینی، تقوا و فریبکاری، حجاب و روسپیگری، عدالت و نابرابری، آزادی و اسارت، استبداد مطلق و دمکراسی، نو و کهنه، سنت و مدرنیته، شرعیت و قانون، عقل اجتهاد و عقل محاسبه گر، روزگارانی سخت و رنجباری را گذرانده و میگذراند.
واکنشی که نظام در برابر اقبال شدیدی که در سالهای اخیرهموطنان به آثار بجا مانده از دوران باستان، بویژه آرامگاه کورش، از خود بروز داده اند، خبر از رسیدن تبار فقها و علما، موسسین و محافظان نهاد "فقاهت" مظهراسلام  داوزده امامی، به تازیانی میدهد که در 1400 پیش از این کشور ایران را بخاک و خون کشاندند. نهاد فقاهت، بومیانی هستند که کیش تازیان را بآغوش کشیدند و خود را متولی آن خواندند. فقها و علما در پس ساختار قدرت، فرهنگ و راه روش زندگی و نظام ارزشی جامعه ایران را در تبعیت از شریعت اسلامی درآوردند. بی جهت نیست که انها را باید تازیان بومی نامید. چرا که همچون هجوم تازیان بکشور ایران، روحانیت زمانیکه در 1357، بر مسند قدت قرار ظهور یافت از تخریب و نابودی هرآنچه که از دوران باستان بر سرپا ایستاده بودند هیچ دریغ نداشتند. بر قراری هژمونی شریعت اسلامی بدست تازیان بومی و  برخورد خصومت آمیز با تاریخ باستانی کشور، سختیگیری و سرکوب مراسم باستانی، سبب شد که بخش عظیمی مردم در پی رهایی از منجلاب خفت و خواری، تحت سلطه تازیان بومی، بدوران باستان، بویژه دوران کورش کبیر و منشور او چنان توجه و علاقه ای نشان دهند که اگرچنانچه بحال خود رها میشد، بزودی بازار دین فروشی تازیان بومی را بکساد میکشاند و منشور کورش را به یک آرمانی تبدیل میکردند که سر افرازی وغرور را بآنها باز میگرداند.
هجوم عظیم مردم به پاسارگاد در سال گذشته، نظام را در برابر کار انجام شده قرار داد و سبب شد که نتواند با ابزار قهر و خشونت از ورود مردم به پاسارگاد جلوگیری کند. اما، در هفتم آبان ماه امسال، تازیان بومی پاسارگاد را به "حصر " در آوردند و تمام امکانات لاژیستیک و همچنین نیروهای عظیم انتظامی و امنیتی را تجهیز و بسیج نمود و تمامی جاده های ماشین رو و جاده هایی که از درون بیابان ها و کوهها  و تپه ها به پاسارگاد ختم میشد، مسدود نمودند تا هرگز پای جنبنده ای بآرامگاه کورش نرسد. کنش سرکوبگرانه نظام در ارتباط با هرچه نشانی از دوران باستان دارد، یکبار دیگر ثابت میکند، فشری که خود را روحانی میخواند، تغییر ماهیت داده و از درون تا بیرون تازیانی گشته اند تمام عیار که اصالت تازیان واقعی را بچالش میکشند. در نتیجه این قشر را باید بیگانگانی خواند که چیزی جز مصیبت و نکبت برای ایران و هرچه ایرانی هست نخواهد.
روشن است که اگر نظام از ورود عظیم مردم به پاسارگاد در روز منشور کورش جلوگیری نمیکرد باید با آغاز پایان دوره حکومت تازیان بومی، روبروی میگشت، سرنوشت محتومی که نظام دیر یا زود با آن روبرو خواهد گشت. چرا که ادامه سرکوب و خشونت بطور روز افزونی گریز از دین را گسترش میدهد و بقول اندیشمند گرانمایه آقای حاج سید جوادی به "میعادگاه تاریخ" نزدیک میسازد.
اگر رویداد اول، گرامی داشت صدور منشور کورش کبیر، منشوری که پس از گذشت بیش از 2500 سال از آن بوی "آزادی" و "انسانیت" به مشام میرسد، با سرکوب و خشونت روبرو گردید، رویداد دوم، برپاداری مراسم "اربعین" و یا چهلمین روز مقاتله امام سوم، امام حسین در کربلا، مورد حمایت و پیشتیبانی همه جانبه حکومت تازیان بومی برهبری ولایت فقیه و دستگاه عریض و طویل آن قرارگرفت. نظام توانست بیش از 3 میلیون نفر را از سراسر کشور جمعاوری نموده و میلیاردها میلیارد هزینه خدمات لازم برای سفر مشتاقان مقبره امام سوم به نجف و کربلا را از جیب مردم بپردازد، خدمات از هر نوعی، از آب آشامیدنی گرفته تا ارائه غذا در آشپزخانه های سیار و همچنین و برپا داری بیمارستانهای صحرایی مجهز به دکترهای و نرس های متخصص و آخرین تکنولوژیهای مدرن پزشکی.
تحلیلگران و کارشنان برآنند که اقدامات نظام اسلامی را در روز اربعین و هزینه هنگفتی که برای براه اندازی آن تحمل کرده است، برخاسته از نیاز رژیم دین به نمایش گزاردن اقتدار نظام ولایت و همچنین "شیعیان" جهان در برابردیدگان اسرائیل و شاهزاده های عربستان سعودی و پیروان آنان بر میخیزد. اما، رابطه معرکه گیری اربعین را نباید با سرکوب و سرپوش گذاردن بر پاسارگارد و مدفون ساختن آن در خاک فراموشی، نا دیده گرفت. چرا که براه اندازی لشگر اربعین درخدمت تداوم، بقا و زنده نگاهداشتن "نیستگرایی" نهفته در عدم سازش امام حسین با خلیفه یزید است. با بهره گیری سیاسی از این توهم دینی که هستی در نیستی است و در "جهاد" است و "شهادت" ودر "جنگ جنگ تا پیروزی،" نظام ولایت، هژمونی خود را هر سال تجدید میسازد. روشن است شرایط فقر و عقب ماندگی، فساد و فحشا، خفت و خواری، بیگانگی با آزادی و سرشت انسانی، زمینه باروریست برای گسترش بینش نیستگرایی اسلامی. بگذریم که براه اندازی چنین لشگر عظیمی در اربعین میتواند همچون پتگی سنگین بر هر ایدئولوژی فرود آید.
مسئله آن است که تا زمانیکه عشق به رهایی و آزادی نتواند لشگری بعظمت لشگر اربعین فراهم آورد، بدشواری میتوان بآینده خوشبین بود.

 فیروز نجومی
Firoz Nodjomi


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر