در نا امیدی

بسی امید است!

گفته میشود که طالبان امروز همان طالبان دیروز نیستند. که در طی بیست سال گذشته بسیاری درسها فراگرفته، رمز و راز حکمرانی را از پدران واقعی خود، در کشور مجاور، آخوندهای برخاسته از حوزه های علمیه برهبری، اول، آخوند خمینی و پس از او آخوند خامنه ای آموخته اند و از حمایشان برخوردارند. بدین لحاظ، پخته تر و آزموده تر از گذشته، زمام امور را بدست میگیرند. 

پس چه تعجب اگر دشمنان دیروز، طالبان و آخوندهای حوزه ای، حاکم بر سرزمین ایران، امروز بایکدیگر عهد مودت ببندند. وحدتی که باید بدشمن مشترک، امریکا، نسبت داد. اما، چندان روشن نیست که مودت بین دو خصم دیرینه بنفع کیست در کوتاه و همچنین در بلند مدت. بدیهی ست که بنفع هر کس که باشد، نمیتواند بنفع جنبش رهایی بخش جامعه ما باشد. 

اما، دشمنان دیروز تنها بدلیل داشتن دشمن مشترک، عهد مودت با یکدیگر نبسته اند، بلکه آنچه آنها را بهم پیوند میزند دین و دیدگاه و آئین مشترک است، باور و ایمان مشترک به یکتایی و یگانگی خداوند، الله  ست. آنها مشترکا در دفاع از وحدت و وحدانیت الله است که میکشند و کشته میشوند، تیغ بر گلوی انسانی دیگر مینهند ویا انسانی را بدار مجازات میاویزند. جان انسان چه ارزش دارد در برابر وحدت و یگانگی الله. یعنی که دوستان امروز، طالبان افغانی و آخوندهای حاکم در جمهوری اسلامی، دارای هدفی مشترک اند و برای رسیدن بدان ابزار مشترکی را بر میگزینند، خشونت و بیرحمی و انتقام ستانی. چون هر دو بر آن باورند که الله، جانفشانی بندگان را پاداش خواهد داد، هم در این جهان با جلال و شکوه قدرت و هم در سرای دیگر با زندگی ابدی در آغوش حوری های بهشتی. یعنی که هر دو از باورمندان جهاد و شهادت اند، از باورمندان قتل فی السبیل الله، خدایی که در عین حال الرحمن و رحیم است. 

اگر چه کمی دورتر، تعبیر و تفسیرهای متفاوت از شاخه های روئیده از یک تنه تنومند، تغبیر و تفسیر طالبانی از شریعت اسلامی در برابر تعبیر و تفسیر فقاهتی، ممکن است به تضاد و دشمنی بیانجامد. اما، آنچه هم اکنون مهم است آن استکه در هردو کشور دین است که بر بارگاه قدرت سلطه افکنده است. یعنی که اصل و اصول دین، باصل و اصول سیاست تغییر یافته و از یک منظومه معنوی به مجموعه ای از قواعد و مقرراتی تبدیل گشته است اسارتبار در خدمت بقا و تداوم ساختار قدرت بر اساس باور به لا الله الا الله و آنچه از پی آن میاید، پیامبری و شریعت اسلامی. ساختار دین، نظام فرمانروایی و فرمانبری را تقویت نموده مشروعیت میبخشد. 

بازگشت طالبان بافغنستان، بان معناست که در میان باورمندان، بویژه در سطح وسیع جامعه، از تغییر و تحولی که در ساختار دین وقدرت صورت گرفته است، چندان وقوفی و بینشی، وجود نداشته است. که وقتی دین بر مسند قدرت قرار میگیرد، دیگر نمیتواند پناهگاه درد مندان و مرحم دل بینوایان باشد، میشود ابزار خشونت و بیرحمی و انتقام ستانی، در خدمت برپا داشتن نظام فرمانراوایی و فرمانبری. یعنی که وقتی افغانها آغوش خود را بر ورود طالبان میگشایند، نشان میدهد که هنوز بینشی نسبت باینده اسارتبار وحدت دین وقدرت، در جامعه افغنستان یا بوجود نیامده است و یا بسی بسیار کم رشد بوده است، در غیر اینصورت بجای تسلیم و اطاعت، باید شاهد ستیز و مقاومت در برابر طالبان میبودیم. 

البته که میتوان بخشی از مسئولیت بازگشت طالبان بجامعه افغانستان را به نا کارآمدی  نظامی نسبت داد که معمار آن امریکا بوده است، نظامی استوار بر بنیان اشتی بین موازین دینی.- سنتی با موازین مدرنیسم.  یعنی که امریکا با حفظ موازین دین و سنت، قصد آنرا داشت که جامعه افغانستان را بسوی ارزشهای جامعه مدرن سوق دهد، بدون آنکه خشم دینمداران را برانگیزد.غافل از اینکه آشتی و همزیستی ارزشهای مدرن با موازین دینی-سنتی، شرایطی را بوجود میآورد که به نفی و نابودی آنچیزی میانجامد که دستاورد غرب برهبری امریکا خوانده میشود، مثل، بر قراری نظام دمکراسی بر اساس قانونمند سازی روابط اجتماعی، سیاسی، و اقتصادی- که در ستیز است با فرهنگی که بر اساس فرمانروایی و فرمانبری تداوم یافته و براحتی تسلیم به برآمدن تاریکی میشود. 

این در حالی ست، که بیداری و آگاهی، در جامعه ایران نسبت بدین حاکم، بمثابه دین فرمانروایی و فرمانبری، در حال افزایش است. همین بس که به محتوای شعارهایی بنگریم که در خیزش 96 در سراسر کشور بگوش رسید و سپس در 98 تکرار گردید. شعارهایی همچون، اصول گرا، اصلاح طلب دیگه تمومه ماجرا، جمهوری اسلامی نمیخواهیم نمیخواهیم، توپ و تانک و فشفشه آخوند باید گم بشه، تا آخوند کفن نشود این وطن وطن نشود، و بسیاری از این نوع شعارها، اسناد معتبری اند بر گسست دین محکوم، بمثابه ملجا و پناهگاه نیازمندان و و دین حاکم، بعنوان ابزار حکومت و قدرتمدارن. آگاهی و بیداری نسبت باین واقعیت خود نشانی ست بر  ظهور اراده معطوف برهایی و آزادی. این است که در نا امیدی بسی امیدواری نهفته است و در تاریکی و سیاهی باید دل به طلوع روشنایی بست. که آنزمان فرا خواهد رسید که آزادی واژگون سازد نظام اسارت و بندگی و بر ویرانه های آن بنا نهد فرهنگ خود آئینی و خود فرمانروایی، رها از قواعد و مقررات ماورائی. 

فیروز نجومی 

Firoz Nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com

fmonjem@gmail.com 

افغانستان:

بازگشت طالبان

!و برآمدن تاریکی

 

آنچه در چندین روز گذشته در کشور افغانستان بوقوع پیوسته است، بدبین ترین تحلیگران جامعه افغانها را هم غافلگیر کرد. حتی آنانکه فروپاشی ساختار قدرت در افغانستان را پیش بینی کرده بودند، هرگز فکر نمیکردند که ساختار قدرت باین سرعت، باین سادگی و راحتی فرو ریزد و ناپدید گردد. واقعیتی که حتی رئیس جمهور امریکا، نیز، بدان اعتراف نمود.

تردیدی نیست که فروپاشی یک نظام سیاسی برساخته دست ابر قدرت امریکا، آنهم بآن شکل اسفبار، تکان دهنده است. اما، پس از لحظه ای حیرت و تعجب اولیه، در مییابیم که فروپاشی دولت اشرف غنی، چندان هم ناگهانی نبوده است. که فرآیند مذاکراتی است که در دو سال پیش از این در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ در قطر آعاز شده بود. سیاستی که رئیس جمهور کنونی امریکا، جو بایدن، نه تنها مخالفتی با آن نداشت بلکه شاید او زودتر از هر سیاستمدار دیگری در واشینگتن، ماندن در افغانستان را بیهوده خوانده بود. همچنانکه خود اخیرا اعلام کرد که اگر برنامه برآمدن از افغانستان بدست دونالد ترامپ انجام نگرفته بود، خود آنرا آغاز میکرد.

خروج امریکا از افغانستان، آنهم بآن شیوه ایکه یاد اور خروج از ویتنام بود، حکایت از شکست پروژه امریکا در افغانستان میکند، شکست پروژه ای طولانی و پر هزینه. امریکا در دوران 20 سال اشغال افغانستان، یک ارتش مجهز 300 هزار نفری را سازمان داده، تجهیزات و مهمات، از توپ و تانگ گرفته تا هلی کوپبر و هواپیما را تهیه و جیره مواجب همه نظامیان را از بالا تا پائین می پرداخت. امریکا، جامعه وروابط اجتماعی و سیاسی و اقتصادی افغانستان را قانونمند نمود، هرچند فساد در رگ و پی نظام حاکم نفوذکرده بود. از همه مهمتر رها سازی زنان از ستم جامعه مردانه- اگرچه، هنوز بکمال نرسیده است، بطور کلی، میتواند از با ارزشترین خدمات امریکا در افغانستان بشمار رود.

 نتیجه: امریکا یکبار دیگر دست خود را بماجرایی آلوده نمود که برای رساندنش بمقصد، شاید به بیش از 50 سال زمان و هزاران هزار میلیارد دلار بیشتر، نیاز داشت، هزینه ای که تقبل آن، پس از 20 سال ماندن در افغانستان و از دست دادن بیش از 2 هزار امریکایی، بسی بسیار دشوار مینمود. در پایان، امریکا در برآمدن از اففانستان سخت شتاب ورید، بگونه ای که گویی از طالبان شکست خورده و در حال گریز از دست انان است.

اگر چه در بیست سالی که امریکا بر بخشی از افغانستان تسلط داشت، همچنانکه زودتر اشاره شد، تغییرات بسیاری در زمینه های مختلف جامعه، بوجود آورد. اما، بازگشت طالبان بافغانستان، دلالت بر این واقعیت دارد که گویا ساخت و سازهای امریکا، برای ارتش و جامعه و مردم اففانستان ارزش فدا کاری و جآن نثاری را نداشته است. این بدان معناست که بیست سال اشغال امریکا، جامعه مرد سالار دینی افغانستان را چندان دگرگون نساخته بود که مقاومت در برابر طالبان، بویژه در برابر حاکمیت شریعت را در فرهنگ جامعه نهادین نماید. مثلا ، افغانها، همچون مردم جوامع دیگر، امریکا را با زرق و برقش شناسایی میکنند. بزندگی طبقه متوسطه امریکا و رفاه و اسایش انها علاقمند اند. در حالیکه به آرمان و ایده ای که امریکا بواسطه آن امریکا شده است و میتوان برای کسب آن جانفشانی نمود، آزادی و آزادیخواهی، چندان علاقه ای نمی ورزند. البته که امریکا نه در افغانستان، نه در ویتنام و دیگر کشورهای جهان سومی، چندان تلاشی هم نداشته است، پرچم رهایی و آزادی را در کشورهای تحت نفوذ خود بر افرازد. در چنین صورتی، نه در ویتنام و نه در افغانستان و یا در هرکشور دیگری، امریکا هرگز مجبور نبود پا بگریز بگذارد. 

با بازگشت طالبان، تاریکی نیز بافغانستان بازگشت نموده است. نه اینکه تحت اشغال امریکا، روشنایی در افغانستان طلوع کرده بود. خیر. اما، بجرات میتوان گفت، که روزنه امیدی هنوز در دلها برای دمیدن سپیده وجود داشت. اما، چرا بازگشت طالبان را همسان بازگشت تاریکی بر میشمریم؟ که این نه اغراق است نه زیاده گویی. همین بس که به گفتمان طالبان از زمانیکه بر مسند قدرت صعود کرده است، بنگریم تا در یابیم که جامعه را بکدامین سو رهنمون است، تاریکی و یا روشنایی؟ وقتی سخنگوی طالبان همه چیز را از جمله حقوق زنان را به شریعت اسلامی وا گذار میکند، تنها میتواند از برآمدن تاریکی حکایت کند.

بآن دلیل که شریعت مجموعه ای ست از قواعد و مقررات که ناظر بر گفتار و رفتار و پندار انسان است و منتظم کننده روابط انسانها ست با یکدیگر و با خدای یکتا و یگانه، الله. شریعت انسان را از بکار گیری عقل و خرد بی نیاز میسازد. چون باید آنرا به تقلید و تبعیت بیآموزی. شریعت البته به عقل و خرد نیازمند است، نه برای پرسش و جستجو و یا کشف و فهم حقیقت و قانونمندی های طبیعت بلکه برای کسب اجتهاد بمنظور حفظ و بقای اصل و اصول دین اسلام. عقل و خرد بجای آنکه شریعت را نرم و انعطاف پذیر سازد، خود سختی پذیرد و جامد شود. که این خود نیز توجیه یکسانسازی تاریکی است با شریعت اسلامی.

البته که شریعت برغم تضاد و ستیز با زمان، ماندگار شده است. زمان همه چیز را تغییر میدهد اما شریعت و احکام شریعتی را بلا تغییر بجای میگذارد، چون ریشه بر گرفته از اراده الله. با گذشت زمان همه چیز  کهنه و پوسیده میشوند و حقایق، پوچ و باطل. حال آنکه، بنای فولاد ین شریعت را هیچ طوفانی به لرزه در نیآورد. این بدان معناست که طالبان بار دیگر عزم آن دارند که قوانین جامد و تغییر ناپذیر شریعت اسلامی را، قوانینی که 1400 سال پیش از این در خور بادیه نشینان عرب ظهور یافته اند، بر جامعه افغانستان حاکم مطلق نماید و جامعه را به تسلیم و اطاعت و فرمانبری بکشاند با ابزار قهر و خشونت و سرکوب و شکنجه. بعبارت دیگر، طالبان نه در پی تغییر و دگرگونی بلکه مشتاق به بازگشت بگذشته اند، هرچه ابتدایی تر و بدوی تر، بهتر. طالبان در پی برقراری نظام فرمانروایی و فرمانبری هستند، نظامی که پیامبر اسلام معمار آن بوده است.

بر آمدن تاریکی با سلطه شریعت یکسان است بان دلیل که بار شریعت را، بیش از هر قشر دیگری در جامعه، زنان بدوش میکشند. زیرا که حجاب تجلی سلطه شریعت اسلامی است. حجاب زن، هویت جامعه اسلامی را اعلام میکند. اگر زنان حجاب از سر برگیرند، چگونه میتوانی هویت اسلامی جامعه را شناسائی نمایی. یعنی که در جامعه طالبان و یا در جامعه آخوندهای حوزه ای، اگر زن حجاب از سر برگیرد، هم شان مرد و در کنار و در همکاری با او ظاهر شود، جامعه اسلامی ناپدید میگردد. یعنی که حجاب، جدایی جنسیتها و برتری مرد بر زن، بنیان جامعه اسلامی ست. هماکنون وضع زنان قبل از هر قشر دیگری در جامعه افغانستان دستخوش تحول و دگرگونی گردیده است، همچنانکه وضع زنان در ایران با بقدرت رسیدن آخوند خمینی بیدرنگ دگرگون گردید. ویدیو ها از افغانستان خبر از ناپدید شدن زنان در معابر عمومی میدهد. شریعت اسلامی، شریعتی که طالبان افغانستانی و قشر روحانی در کشور ما و هم کیشان در کشورهای دیگر اسلامی بدان مشترکن باور دارند، زن را باسارت در میآورند تا ناموس و عفت او را از چشم های ناپاک و آلوده مرد محافظت نمایند.

مسلم است که با واگذاری وضع زنان و هر چیز دیگری در جامعه بشریعت اسلامی، بعید بنظر میرسد که محلی یافت از برای آزدی و خود آئینی. چرا که آزادی در ستیز و خصومت است با تسلیم و اطاعت و تقلید و تبعیت، بنیان شریعت اسلامی. آزادی و خود آئینی در نظم و انضباط شریعت اخلال ایجاد میکند. بهمین دلیل، شریعت از پرسش و جستجو، از ابداع و خلاقیت بسی بسیار بیزار است. ذره ای سرپیچی عقوبتی گران در پی دارد: تنبیه و مجازات. اطاعت و تسلیم، اجرای فرمان بی چون و چرا است. در جامعه ای که شریعت الهی جاری ست، انسانها از ابتدائی ترین حق و حقوق خود محرومند، مثل یک زندانی. حق گفتن نه، شنیدن نه، نوشتن نه را در جامعه اسلامی ندارند. باید همرنگ و همآهنگ، و همقدم باشد با آنانیکه بیگانه و نا آشنایند. وحدت اجباری ست. هویت یکی ست: اسلامی. مجرمی و جرمت نهائی ست اگر نه گوئی و نفی دین و شریعت کنی. بیرون شوی از این جهان بی نام و نشان، در گمنامی. در جامعه اسلامی، یک حرف، یک اندیشه، یک نگرش بیش وجود ندارد. آنهم حرف شریعت اسلامی ست. این ست که با قدرت رسیدن طالبان، تاریکی بار دیگر سلطه افکند بر تمامی جامعه افغانستان.

سرانجام، باید باین واقعیت اشاره کرد که حکومت طالبان همچون حکومت اسلامی در کشور ما، درحالیکه نماد تسلیم است و اطاعت و فرمانبری، در همان حال نماد خود سری و خود کامگی و مسئولیت گریزی ست. یکی از پی دیگری میآید. تبعیت از قوانین شرع نه تنها مسئولیت زا نیست بلکه پروانه ای ست برای زیرا پا گذاردن ابتدائی ترین اصول اخلاقی، زاده سیرت  و عقل و خرد انسانی. ریشه فساد گسترده در افغانستان را باید در فرهنگ شریعت جستجو نمود که سلطه خود را همچنان در غیبت طالبان حفظ نموده بود.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@gmail.com

 

 

 

 

  

 از صحرای کربلا

تا مقاتله

 زندانیان سیاسی در67!

محرم امسال، بویژه عزاداریهای عاشورا، برغم خطر شیوع مرگبار ویروس کرونا، با آغازین روزهای محاکمه یکی از دژخیمان رژیم، بنام حمید نوری در دادگاهی در سوئد، بجرم شرکت در قتل عام بیش از 4000 زندانی در سال 67 مصادف شده است. جرمی ماورا هر مرز و حدود ملی و یا قومی و قبیله ای. حمید نوری به جرم جنایت و خیانت علیه یک شخص و یا حتی یک ملت، در دادگاه سوئد محاکمه نمیشود. جرم او جنایت علیه بشریت است، مفهوم و معنایی که آیت الله های حاکم بر جامعه ما ایرانیان، با آن غریبه و بیگانه اند. 

 این بدان معنا است که جنایت بزرگی، همچون، قتل عام بیش از 4000 زندانی، همگان از نخبگان و نسل جوان و از شجاعترین فرزندان کشور، زندانیانی که دوران محکومیت خود را یا بسر برده و یا در حال گذراندن آن بودند، یک یک در نزد هیئتی معروف به هئیت مرگ، به محاکمه کشانده میشدند، محاکمه ای که از چندین دقیقه بیشتر هم بطول نمی انجامید. اگر پاسخ، بسوالات قاضی مرگ، پاسخ دلخواه نبود، یعنی اگر که پاسخ، رنگ و بوی نافرمانی و سرپیچی مخابره میکرد، بیدرنگ زندانیان محکوم به آمفی تاتری در تاسیسات ندامتگاههای اسلامی، رهنمایی و سپس در آنجا سرها بر دارها آویزان میگردیدند، سرنوشتی که کمتر یک زندانی سیاسی، طبیعتا با دلی پر ز امید از لحظه آزادی، در رویاهای خود رویت میکرد، بویژه اگر خطا نه از قتل نفس برخیزد و نه از سرقت و نه از قتل در زورگیری و نه از بدترین فسادهایی که هم اکنون، تمامی جامعه از راس تا زیر با آن دست بگریبانند. 

مصادف شدن دادگاه حمید نوری بجرم شرکت در قتل بیش از 4000 زتذاتی با ماه محرم و عزاداریهای عاشورا، این سوال را مطرح میکند که چگونه است  که مردم ما صدها سال برای 72 نفر از تبار بیگانه، بیگانه ای که اجداد ما را تار و مار ساخته و مجبور به پذیرش آئین اسلام، یا بعبارت بهتری کیش اهریمنی نموده اند، بعزا نشینند و دست ماتم بر سر خود فرو آورند و تا بیهوشی بر جسم و جان خود زنند و تن خویش زخمین کنند، حال آنکه در برابر بزرگترین جنایت هایی که در بیخ گوششان بوقوع پیوسته و میپیوندد، واکنشی از خود نشان نداده و خاطره ای هم از آنها ندارند؟

اینجا، از جنایتاتی سخن میگوییم که بیدرنگ پس از فروپاشی رژیم شاهی آغاز و در مرداد ماه 1367 با قتل عام بیش از 4 هزار زندانیان سیاسی باوج خود رسید، جنایاتی که بدست پیروان امام حسین، نه آنان که تیغ بر سر کشند و سینه خود خونین سازند، بلکه آنان که مظهر دین اسلام اند، بدست امام خمینی و پیروان وی، از طلبه ها تا فقها، آنانکه خود از معماران زبده اسطوره عاشورا هستند، عاشورای پر از درد و رنج، آنها که یزید بن معاویه، خلیفه مسلمین را تا ابد، برای بیرحمی و خشونتی که در انتقام ستانی بر امام حسین روا داشته است، مورد لعن و نفرین قرار میدهند. یعنی که از جنایاتی سخن میگوییم که نه بدست شرورترین بلکه بدست معصومینی صورت گرفته است که هرگز بدلخواه سر از سجده برنگیرند، و خود را در زمره جانشینان امام عج، می پندارند ، مقدس و معصوم، حتی اگر خون از آستین شان فرو چکد. 

. در مرداد 67، امام خمینی، نه مثل یزید بن معاویه، فرمان قتل امام حسین و 72 تن همراهان او بلکه فرمان قتل بیش از 4 هزار نفر از سرفرازترین فرزندان این کشور را صادر نمود. اگر لشگریان یزید، امام حسین و همراهانش را در میدان جنگ به هلاکت رساندند، 4 هزار تنی که بفرمان امام در 67 بقتل رسیدند، غل و زنجیر اسارت بدست داشتند، نه شمشیر دفاع و مقاومت. اگر یزید بامام حسین فرصت داد که دست بشمشیر برد و بکشد تا کشته شود، زندانیان سیاسی را با دستها و چشمهای بسته، آنهم بدلیل سرپیچی از بیعت  با امام، یا امتناع از تسلیم و فرمانبرداری، بدار آویخته شدند، جرمی برخاسته از مقاومت در برابر ولایت. زندانیان سیاسی هرچه و هرکه بودند، منافق یا مشرک،  مجاهد و یا مارکسیست...،  هیچ یک فرمانبر نبودند و تسلیم ساختار قدرت نشدند، کنشی بسی بسیار شبیه به کنش امام حسین- بر طبق روایات. مسلم است که اگر امام حسین دست بیعت بطرف یزید دراز میکرد، هرگز مجبور نبود که در خون خود بغلتد. زندانیان سیاسی نیز اگر بر زیر نامه پشیمانی و درخواست عفو امضا مینهادند، جان از مهلکه بدر میبردند. اما، آنها مرگ را بر تسلیم و اطاعت ترجیح دادند. 

بعبارت دیگر امام خمینی دست خود را بخون نه یک حسین بلکه 4 هزار حسینی آلوده ساخته است که در اسارت بسر میبردند، در زندانهای ولایت که بر طبق موازین بین الملی مسئول حفظ جان زندانیان بودند. این در حالی ست که برای آنکه بتوانی بیش از 4 هزار انسان را بخاک و خون بکشانی باید 55 بار عاشورا در یکسال براه اندازی و در هریک از آن روزها 72 نفر را بقتل برسانی. یعنی که فاجعه مرداد 67 حد اقل 72 مرتبه فجیعتر از عاشورای حسینی ست. در کمال اندوه است که بپذیریم مردم ما درد عاشورا را احساس میکنند اما، درد قتل عام 4 هزار زندانی را هنوز احساس نمیکنند و هنوز مرداد 67 در خاطره شان ماندگار نشده است. 

 آنچه مردم باید بخاطر سپرده و در مد نظر داشته باشند، آنست که امام خمینی امامی که بجانشینی امامت به ولایت رسید و جانشین وی، اخوند خامنه ای، از یزیدی که بعنوان ملعون از او یاد میشود، صدها مرتبه خونخوارتر و بقول آیت الله منتظری، سفاکتر و فتاکتر بوده و هستند. امام خمینی چنان رفتار میکرد، چنانکه گویی اگرامام حسین بر یزید پیروز میشد، او نیز بهمان نوع از بیرحمی ها، خشونت ها و انتقام ستانی ها از منافقین و مشرکین  دست میزد که وی دست زده است. 

بگذریم که آنان که پیوسته بر فراز منبر، بیرحمی و خشونت، ظلم و ستمی که خلیفه مسلمین، یزید بن معاویه، در دهم محرم، بر امام حسین و 72 تن از همراهانش روا داشته است، محکوم میکردند، انتظار میرفت و میرود که وقتی خود بقدرت میرسند، بی شرمیها و پلیدی های خلیفه یزید را تکرار نکنند، روا داری، تعامل و صلح و دوستی را جایگزین بیرحمی و خشونت و انتقام ستانی نمایند. چه انتظار بیهوده ای؟ 

چرا که امام خمینی در تبعیت از اصل دین اسلام و آموزشهای قرآن، فرمان قتل زندانیان سیاسی را صادر نمود. بیرحمی و خشونتی که امام خمینی از خود بروز داد، از لابلای آیات قرآن برگرفته شده اند. تا زمانیکه دین بر مسند قدرت قرار دارد، بیرحمی و خشونت و انتقام ستانی نیز همچنان امری عادی و قابل توجیه بنظر میرسد و، نه تنها در کشور ما بلکه در جهان اسلام ادامه خواهد یافت و بجز تخریب و ویرانی و درپی آن چیزی بجز فقر و محنت و عقب ماندگی ببار نخواهد آمد.

نکته پایانی آنستکه امام خمینی و جانشین وی، آخوند خامنه ای، بلحاظ بیرحمی، خشونت و انتقام ستانی بر روی دست یزید و همه خلفای جهان اسلام برخاسته و نشان داده اند که ولایت به مثابه ادامه امامت، بویی از روا داری، تعامل، صلح و مسالمت، همزیستی و همدردی نبرده است. امام خمینی و جانشینش در دوران حکومت کوتاهشان صدها عاشورا براه انداخته اند و خون هزاران هزار حسین و همراهانشان را ریخته اند تا ولایت بقا یابد تا قیامت. 

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@gmail.com

 

.

  

جنبش مردمی

وظهور اراده

معطوف برهایی و آزادی!

بعضا، تحلیلگران سیاسی، جنبش اعتراضی امروز را، جنبشی محدود به منافع صنفی و محلی و منطقه ای ارزیابی میکنند. یکروز در یک منطقه معلمان دست باعتصاب میزنند، روز دیگر بازنشستگان و یک روز کارگران. یک روز در جنوب مردم بتظاهرات میپردازند و روز دیگر در غرب و شرق و شمال کشور بدون آنکه لزوما بتوان ارتباطی میان آنان یافت. تظاهرات منفصل و جدا از یکدیگرند. افزوده بر این تاکنون نیز، جنبش اعتراضی نتوانسته است رهبر خود را بوجود آورد و بدون رهبر و سازمان هم نمیتواند چشم اندازی را ارائه دهد تا بتواند بستری را برای ظهور یک میثاق ملی فراهم آورد. تا آنزمان هم جنبش اعتراضی نمیتواند از حمایت بین المللی نیز بهره ورگردد.

در حالیکه دیرزمانیست که ما شاهد بر ظهور یک هماهنگی و یگانگی در میان تظاهرکنندگان در شهرها و مناطق مختلف کشور هستیم. اگرچه در ظاهر جنبش اعتراضی جدا و منفصل از یکدیگرند، اما، میتوان نظمی را در بوقوع پیوستن تظاهرات مشاهده نمود. که تظاهرات غالبا بشکل زنجیره ای یکی پس از دیگری و چه بسا همزمان بوقوع می پیوندند و از یک شهر و منطقه به شهرها و مناطق دیگر حرکت میکنند. افزوده براین، شعارهایی که سر میدهند همه یکسان و مشابه یکدیگرند. شعارهایی که تظاهر کندگان در نقاط مختلف کشور بکار میبرند، تکرار همان دسته از شعارهایی ست که در جنوب و غرب و شرق و شمال نیز سرداده میشوند. شعارهایی مثل: 

رضاشاه روحت شاد/ اصولگرا و اصلاح طلب تمام است ماجرا/ حکومت اسلامی نمیخواهیم نمیخواهیم، حمایت حمایت ایرانی با غیرت/ توپ تانک فشفشه آخوند باید گم بشه/ نه غزیه نه لبنان جانم فدای ایران/ نترسید نترسید ما همه باهم هستیم/ خامنه ای حیا کن حکومت را رها کن/ و اخیرترین شعارها، آب، نان، آزادی؟ مرگ بر خامنه ای/ مرگ بر اصل ولایت فقیه/ 

این شعارها و شعارهای مشابه، به جنبش اعتراضی امروز، جنبشی که در 96 در بیش از صد شهر شعله ور گردید، هویت و شخصیتی بخشیده است که  آنرا از تمامی جنبشهای دیگر مجزا مینماید. چرا که بار تاریخی و چشم انداز نهفته در هر شعاری، حکایت از دانش و آگاهی از چند و چون زمان میکند و دلالت بر برونرفت از دوران تاریکی و مهمتر از همه نشانی ست بر ظهور اراده ای که معطوف است به رهایی و آزادی، اراده ای معطوف به نفی نه تنها حکومت اسلامی تحت رهبری ولایت فقیه، بلکه رهایی از اسارت و بندگی در دست شریعت اسلامی، در دست تبعیض و تعصب و غیرت و نیز در دست مطلق گرایی و جزم اندیشی. هم اکنون جنبش مردمی با شعارهایی که سر میدهد به نقطعه ای رسیده است که از آن بازگشتی نیست، آیا میتوان از مرگ بر اصل ولایت، بازگشت نمود؟ البته که پاسخ منفی ست چون این ولایت است که گور خود را کنده است. 

همین بس که به یکی از این شعارها، مثل شعار رضا شاه روحت شاد، با دقت بیشتری بنگریم. بازگردانیدن رضا شاهی که متعلق بیک قرن گذشته است، بزندگی، نشانی از آگاهی بزمان و چند وچون آن دارد. مگر نه اینکه زمان زیر سلطه مطلق ولایت و یا در تاریکی سپری میشود؟ اگر رضا شاه بزندگی بازگشت داده میشود بآندلیل است که او تنها قدرتمداری بود که با تاریکی بمبارزه پرداخت و بمحدود و محصور نمودن قدرت و نفوذ دین در جامعه دست زد و بجای آنکه خود در تبعیت دین و دستگاهی دینی تحت کنترل علما و مراجع تقلید در بیاید، علما و دستگاه دینی را به تبعیت از قانون وادار ساخت. او تنها شاهی بود که بخوبی میدانست که آخوندها چه جانورانی اند موذی و چه نیشهای زهر آلودی دارند. او بود که حساب آخوندها را رسید و زنان را از بند حجاب رها ساخت. آگاهی باین واقعیت تاریخی ست که باید زمینه ساز ظهور اراده معطوف برهایی و آزادی تلقی شود. در فرایند رشد و تکامل خود، جنبش، هم سازمان خواهد یافت و هم رهبر خود را بوجود خواهد آورد. آنها که نبود غیبت را ضعف جنبش میشمرند، فراموش کرده اند که رهبر مقتدر جنبش ضد دیکتاتوری بود که کشور ما را دچار چنین کابوسی نمود. تصورات کلیشه ای از جنبشهای انقلابی نباید دیدگاه ما را آلوده نموده و از درک ویژهگیهای جنبش امروز باز دارد. اگر در جنبشهای دیگر، رهبر آفریننده جنبش و یا نقش اصلی و اساسی را در آن بازی کرده اند، در جامعه ایکه تحت سلطه مضاعف دین وقدرت بسر میبرد، این جنبش است که رهبر را خلق میکند. 

حال اگر بهریک از این شعارها را نگاهی دقیقتر بیفکنیم، در می یابیم که این شعارها چه به تنهائی چه در جمع بیانگر تنه یک چیز میتوانند باشند آنهم تنها میتوانند بازتابنده اراده معطوف به رهایی و آزادی باشند. مثلا، شعاری همچون شعار تا آخوند کفن نشود این وطن، وطن نشود و یا توپ و تانک و فشفشه آخوند باید گم بشه و یا مرگ بر دیکتاتور، معطوف بچه اراده ای میتواند باشد بجز اراده معطوف برهایی وآزادی، برخاسته از اراده جمع که تردید مدار هرگاه در فرد جلوه گر شود آنگاه ما شاهد برآمد رهبر لایق و با کفایت نیز خواهیم بود. 

البته که ظهور اراده معطوف برهایی و ازادی، منطبق است با قانونمندیهای روش دیالکتیک مبنی بر نفی و دگرگونی و تغییر و تحول بنیادی پدیده ها از درون. چون هرپدیده ای در فرایند رشد و تکامل خود، بذر نفی خود را در درون خود میکارد که سرانجام آنرا متحول و دگر گون میسازد. 

بی نیاز از گفتن است که جامعه ما قبل از آنکه یک جامعه سرمایه داری و یا سوسیالیستی و یا صنعتی و مدرن باشد، یک جامعه دینی و سنتی ست. یعنی که جامعه ای که بر ان دین و دستگاهی دینی حاکم مطلق است. همه چیز در تبعیت از احکام الهی انجام گیرد. گفتار و پندار و کردار همه باید در تبعیت از احکام شریعت اسلام در آیند و بخود شکل بگیرند. مظهر احکام الهی چه کسی میتواند باشد بجز آنکه خود را مظهر دانش و علم و قدرت الله، خداوند یکتا میداند، فقیه و مجتهد و یا آیت الله و حجت الاسلام و آخوند؟ بعبارت دیگر، بیش از چهل سال است که تاریکی بر ما حاکم بوده است. از آعاز، در حکومت تاریکی، روزنه هایی شروع برشد و نمو کردند که امروز در دل تاریکی درخشیدن گرفته اند و نوید ظهور روشنایی را میدهند. 

آنانی که امروز پرچم نفی حکومت دینی برهبری آخوند و نهاد آخوندی را بدوش میکشند، اکثرا جوانانی هستند که در دامن حکومت اسلامی پرورش یافته اند، در جامعه ایکه شریعت اسلامی برتمامی شئون آن سلطه افکنده است. اکثر باتفاق این جمعیت عظیم از تحصیلات بالایی بر خوردارند، یعنی که حتی کارگران امروز اکثرا دارای 9 تا 12 سال تحصیلات هستند. همه شواهد حاکی از آن است که طبقه کارگر امروز شباهتی با کارگران 40 سال پیش ندارند. این بدان معنا است که جمعیت عظیمی که امروز فریاد بر میاورد حکومت اسلامی نمیخواهیم نمیخواهیم، همان دانش آموزانی بودند که در تبعیت از شریعت و قوعد و مقررات اسلامی مدارج تحصیلی خود را گذرانده اند. اما، دانش آموزان دیروز، بجای آنکه فرمانبردار بار آمده و بر اساس اصل اسلامی، تن به تسلیم و اطاعت بدهند بر آن شوریده اند. نظام چنان بخود غره است که هرگز نفهمد که چگونه دشمن را خود در درون خویش پرورش داده است. 

در پایان، باید بیافزایم، کمتر تحلیلگری را بیابی، بویژه در فضای مجازی، فضایی که آخوند خامنه ای، نگران "رها" بودن آن است، که به ضد حکومت دینی بودن جنبش مردمی اشاره ای کنند. برعکس هشدار میدهند، مبادا که امروز بحث دین را پیش بکشید، چون بحثی ست انحرافی که بنفع رژیم تمام میشود. بعضا، با تمام نیت خوبی که دارند، از اینکه تمامی سیه روزیها و تیره بختی را برخاسته از کیش یکتا پرستی و اصل و اصول آن بخوانند، دانسته و یا نادانسته طفره میروند. 

رخصت که در این راستا بنفل یک داستان کوتاه بپردازم. یکی از همین روزها بیکی از لایوهای تحلیلی نگاه میکردم. تحلیلگر، آخوند خامنه ای را سخت بزیر سوال میکشید که چرا دست از این همه خشونت و تخریب و یرانی بر نمیدارد. در همین مورد کلیپی را از آخوند خامنه ای بنمایش در آورد که بر فراز منبر قدرت، به توجیه بکارگیری خشونت در سرکوب آنهائیکه در پی رای خود دست بتظاهرات زده بودند میپرداخت. که خشونتی که او بکار گرفته است از نوع خوب ان بوده است چون علیه اغتشاشگر بکارگرفته شده است. حال آن خشونت بد، از تظاهرات و تخریب و ویرانی ای که بهمراه میاورد، از اغتشاشگری برمیخیزد. در همین اثنا آخوند خامنه ای در پی توجیه خشونت خوب. از پیامبر اسلام نقل کرد که وقتی میخواست منافق و یا مشرکی را بکشد، آنرا مخفی نمیکرد آشکار اعلام میکرد کیست آماده کشتن زید(درمثل). سپس افزود مگر بیاد ندارید امام خمینی اعلام کرد که هر جا سلمان رشدی، مولف کتاب آیه های شیطانی را پیدا کردید بکشید. 

باوجود این، تحلیلگر بگونه ای از نسبت دادن خشونت به ذات اسلام و تنیده شده در اصل و اصول یکتا پرستی و یا نفی دیگری، طفره رفت. آخوند خامنه ای از پیامبری، سخن میگوید که بخشونت تقدس میبخشد. آخوند خامنه ای خشونت را از پیامبری آموخته است که فرستاده خداست، و پیامبر هم از خدایی آموخته است، که شک و تردید نسبت بوحدت خویش را به مرگ و نابودی محکوم میکند. که بهر خشونتی در دفاع از وحدت خویش تقدس میبخشد و با زندگی ابدی در کنار حوریان بهشتی پادش میدهد یعنی که چه بسیارند که با اسلام، دین موروثی هنوز رودربایستی دارند و از آن واهمه دارند که مورد لغن و نفرین مردم قرار بگیرند. نه تنها به نقد دین تن نمیدهند بلکه اسلامی را تلویحا تبلیغ میکنند که سوای اسلام آخوندی ست. 

 توصیه این نگارنده باین دسته از تحلیلگران آن است که زمان رهایی، رهایی از ارزشهای ویران کننده خشونتبار اسلام فرا رسیده است. باین جنبش رهاییبخش، ای هموطن، خسارت وارد نکن اگر امداد نمیرسانی. 

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@gmail.com

 

 

 

 

  

، امریکا ستیزی

نه آب، نه نان و نه آزادی!

 

در نظام مردم سالاری دینی، گویا رسم را بر این نهاده اند که رئیس جمهور، برگزیده مردم و اعضای هیئت دولت، همچون بیشنیان خود، قبل از آنکه رسما از مسند قدرت فرود آیند، برای اخرین بار باید بحضور ولایت فقیه، اخوند خامنه ای شرفیاب شوند و به ارزیابی خدمتگزاری خود گوش فرا دهند و بنوعی نمره رد و یا قبولی دریافت دارند. در این دیدار آخرین، آخوند خامنه ای سخنانی بزبان راند که تحلیلگران، بدرستی آنرا بازتاب مسئولیت گریزی نهفته در نهاد ولی فقیه، آخوند خامنه ای، تفسیر و تعبیر کردند.

آخوند خامنه ای، اما، در خطبه ای که در دیدار با رئیس جمهور و وزریرایش ایراد کرد، نه تنها خود شانه از زیر بار مسئولیت خالی نمود، بلکه خیلی زیرکانه بار مسئولیت را نیز از دوش رئیس جمهور، آخوند روحانی برگرفت و به خطائی نسبت داد که او در ارتباط با امریکا مرتکب ان شده بوده است، خطایی بزرگ برخاسته از اعتماد به غرب. البته که خطایی توجیه پذیر، ناشی از معصومیت و ساده انگاری. خطایی که نتیجه اش، را بقول آخوند خامنه ای، میتوان در هشت سال کارکرد دولت های یازدهم و دوازدهم مشا هده نمود، خطایی که قضاوت در باره آنرا آخوند خامنه ای به مخاطبین خود محول میکند و میگوید:

نگاه کنید کارکرد دولت‌های یازدهم و دوازدهم اینجوری است.

شاید با اطمینان خاطر باید گفت منظور آخوند خامنه ای از اینجوری، نمیتواند چیزی کمتر از مصیبت بار باشد، مصیبت و یا مصیبت هایی که از اعتماد بغرب برخاسته است. یعنی که اگر جامعه و زیرساختهایش روی بویرانی نهاده است، اگر کشتی اقتصاد کشور بگل نشسته است، اگر بیکاری و گرانی بیداد میکند و فقر، طبق امار رسمی، دامن بیش از 65 درصد جمعیت کشور را فرا گرفته است، اگر فساد و فحشا، سرقت و قتل و جنایت باوج خود رسیده اند، اگر حاصلخیزترین منطقه کشور، خوزستان پر از آب، بیک خشکزار تبدیل شده است، اگر رودخانه ها و تالاب ها خشک میشوند و ریزگردها نفس ها را در سینه حبس میکنند، اگر تاریکی هست و رنج و درد بی آبی و بی نانی و بی برقی، یا بعبارت ساده تری، اگر تشنگی و گرسنگی هست و کسی هم اجازه ندارد که آه و ناله بر آورد، همه و هر مشکل و معضلی که هست، برخاسته است از اعتماد بغرب. آخوند خامنه ای، همچنین یادآوری میکند که هرگاه چشم امید بغرب دوختیم و از انها انتظار کمک داشتیم بما ضربه زدند. آنها پیوسته در صدد ضربه زدن بما بوده اند و بهمین دلیل خاطر نشان میسازد:

 

غربیها به ما کمک نمیکنند. هرجا بتوانند ضربه میزنند. جایی که ضربه نمیزنند آنجایی است که امکانش را ندارند. هرجا امکان داشتند ضربه زدند. این تجربه بسیار مهمی است.

تجربه ای که آخوند خامنه ای بسی بسیار حیاتی ارزیابی نموده و میخواهد به جانشینان ریاست جمهوری انتقال دهد آن است که در این دولت معلوم شد که اعتماد به غرب جواب نمیدهد. که  مبادا به امریکا هرگز ذره ای اعتماد کنید چه حاصل این اعتماد در پیش روی ماست. جواب نمیدهد نیز لزوما عبارتی نیست خالی از رمز و راز. حضرت ولایت شاید انتظار داشته است که غربیها بر ماجراجویی های حضرت ولایت با هدف دستیابی به اسلحه کشتار جمعی، امداد رسان وی باشند و چشمان خود را بر زیاده خواهی های جمهوری اسلامی در منطقه و کشتار و سرکوب مخالفین در داخل ببندند.

البته که چندان روشن نیست در چه زمانی و کدامیک از سه رئیس جمهور گذشته و یا دستیاران آنان بامریکا اعتماد کرده است؟ گویا حضرت ولایت فراموش کرده است که خود و همقطارانش بر فراز منبر قدرت، بیش از 42 سال است که روضه امریکا ستیزی را خوانده اند. با این وجود، نرمش قهرمانانه، برخاسته از اندیشه ناب فقاهتی بود که باعتماد بغرب و توافقنامه تاریخی برجام انجامید. در واقع، ضعف حافظه (بعمد یا غیرعمد) که آخوند خامنه ای از آن رنج بسیار میبرد، باید عامل مسئولیت گریزی ارزیابی گردد. چگونه میتواند مسئولیت فرمانی و نتایجی ویران کننده ایکه ببار آورده است بپذیرد، وقتی بخاطر نیاورد زمانی را که فرمانرا صادر کرده است.

ناگفته روشن است که اگر نمیتوان بغرب اعتماد کرد، اعتماد به چین و شوروی، راهکاریست خردمندانه و متضمن سود است و باروری. در واقع، رهبر معظم انقلاب، دیر زمانی ست که زمینه را برای تاخت و تاز چینیها از یک طرف و شوروی از طرف دیگر، در کشور هموار کرده است. این بدان معناست که اگر اعتماد بغرب همه به شر و شرارت و ضربه زدن ختم میشود اعتماد بشرق البته متضمن سعادت است و خوشبختی.

آخوند خامنه ای، بنظر نمیرسد که بداند و یا بفهمد، تجربه چین و رشد و تکامل آن از یک کشور جهان سومی بیک کشور پیشرفته هم شان قدرتها بزرگ جهان از جمله ایالات متحده امریکا، سندی ست بر بطالت برهان حضرت ولایت مبنی بر ضررو زیان ناشی از اعتماد بغرب. در حالیکه شواهد تاریخی نشان میدهد که تغییرت و تحولات عظیمی که در چین  درنیم قرن گذشته بوقوع پیوسته است، نشان میدهد که اگر چین به غرب برهبری امریکا اعتماد نمیکرد و دروازه های خود را بروی غربیها نمی گشود و سرمایه داران غربی را با آغوش باز نمی پذیرفت، بسی بسیار بعید مینمود که چین بتواند در چنین زمان کوتاهی، چنین جهشی بردارد بفاصله بسیار اندکی با ابرقدرت امریکا.

اگر نگاهی سریع بتاریخ چین بیافکنیم، در خواهیم یافت که چین تحت سلطه حزب کمونیست برهبری مائوتسه تنگ، نیز مصیبتها عظیمی را تجربه کرده است، مصیبتهایی برخاسته از پیاده سازی اندیشه ناب مائوتسه تنگ. درسالهای 1950، جهش بزرگ بر اساس بسیج دهقانان در تولید کشاورزی، خود مصیبت بزرگی را ببار آورد که نظام کشاورزی را چندین سال بعقب راند. یک دهه، بعد انقلاب فرهنگی، جامعه را از رشد و پویائی باز داشت. انقلابی که در آن اندیشه مائوتسه تنک، پاسخگوی همه مشکلات و معضلات شد، بدون چون چرا. اکثر نخبگان و اندیشمندان و کارشنان و متخصصین، به اردوهای کار فرستاده شدند و یا بگوشه عزلت رانده شدند. یعنی که تقریبا پس از 30 سال حکومت حزب کمونیست تحت رهبری مائوتسه تنگ، چین هنوز یک کشور جهان سومی محسوب میشد.

 

همچنانکه زودتر اشاره شد، چین زمانی در راه رشد و پیشرفت و تعییر و تحول عظیم، گام نهاد که دروازهای خود را بروی جهان سرمایه داری، بروی غرب برگشود و سرمایه داران بزرگ جهان را دعوت به بهره گیری از نیروی کار ارزان نمود. همزمان با این تحولات در چین، کشور ما  دستخوش انقلابی بود که در تئوری بر اساس نفی غرب و هم شرق شکل گرفت. اما، سرانجام راهی را پیمود که چین برهبری مائوتسه تنگ در سه دهه آغازین انقلاب کمونیستی تجربه کرده بود، پسروی و عقب ماندگی، برخاسته از نیاز به حفظ نظامی ایدئولوژیک و تمامیت خواه و غرب ستیز. در اینجا باید افزود شوروی، خود هنوز از عقب ماندگیهای بسیاری در عرصه های مختلف از جمله عرصه اقتصاد و سیاست، رنج میبرد که از غرب ستیزی دیرینه روسیه بر میخیزد. رهبران روس دوست دارند که جهان بآنها بمثابه یک تافته جدا بافته بنگرند.

اما، سخنان آخوند خامنه ای، برغم معانی و مفاهیم ظاهریش، سخنانی نیست صرفا سیاسی، بلکه در اصل دارای بینادی ست دینی برخاسته از گفتمان یکتا پرستی، که لا الله الا الله و یا خدا یکی است و یگانه، تنها خدا، الله است و بجز او نیست خدای دیگری. یکتا پرستی اساسش نفی دیگری ست. او هست و بجز او نیست خدای دیگری. این حقیقت غایی و نهایی ست و در آن شک و تردید نیست. شک وتردید نسبت به وحدت الله، یکی از بزرگترین گناهان در قاموس توحید بشمار میرود  که هر انسانی میتواند مرتکب شود، اگر رها از مطلق باوری و یا مطلق اندیشی باشد. یعنی که گفتمان یکتا پرستی بر تسلیم و اطاعت و فرمانبری بنیان گزاری شده است. بآن دلیل که وقتی از شک و تردید منع شوی، باید تن باسارت و بندگی نیز بدهی. نافرمانی و تمرد از فرمان الله بود که سبب شد شیطان از بارگاه الهی رانده شود. از آن پس شیطان برقابت با الله برخاست و کمر بانحراف و فریب بندگان الله بست که پیوسته باور به یکتایی و یگانگی الله را مورد وسوسه وشک و تردید  قرار دهد.

آخوند خامنه ای نیز همچون خداوند یکتا و یگانه چیزی نجوید و نخواهد مگر تسلیم و اطاعت و فرمانبری، یعنی که مباد به یکتایی و یگانگی او شک و تردید بخود راه دهی. آیا میتوان در دشمنی امریکا با حکومت مقدس اسلامی شک و تردید کرد؟ هرگز. وجود این شک و تردیدها نسبت به شیطان بودن امریکاست که کشور را بویرانی کشانده است.

همچنانکه الله، هرگز، موجودیت نمییافت اگر خود شیطان را نیافریده بود، امریکا را نیز باید شیطانی دانست بر ساخته دست آخوند خامنه ای که خود را یکتا و یگانه می بیند. آخوند خامنه ای، همچون الله، تاب تحمل هیچ خدای دیگری را ندارد. بعقیده ولی فقیه نه چین و نه شوروی، هیچ یک، همچون امریکا در سطح جهان سلطه نیافکنده اند. تنش و تضادی بر رابطه نظام ولایت فقیه با نظام کمونیستی چین و نظام استبدادی شوروی، سایه نیافکنده است. چرا که در بسیاری از ارزشها باهم مشترکند. در حالیکه حکومت اسلامی همچون چین و شوروی، دارای هیچ ارزش مشترکی با امریکا نیست.

فهم گفتمان یکتاپرستی که اساس حکومت دینی ست از آنجهت ضروریست که زمینه ای را فراهم آورد برای درک بهتر دیدگاه آخوندی که 42 سال حاکم مطلق بر جامعه است، برغم اینکه هماکنون شاهدیم که چگونه در این دوران کشور را بویرانی کشانده است. خیلی دشوار نیست که بازتاب گفتمان یکتاپرستی را در گفتمان امریکا ستیزی آخوند خامنه ای مشاهده کنیم، همچنانکه در گفتمان توحیدی، موجودیت الله وابسته است بوجود شیطان، تداوم و بقای نظامی که بر اساس منع شک و تردید و یا تسلیم و اطاعت و فرمانبری بنیانگزاری شده است، نیازمند دشمنی ست توجیه کنند فرمانروایی فقیه، فقیهی که بولایت الله حاکم اصلی و نهایی بر جامعه است. رابطه الله با شیطان، مثل رابطه ولی فقیه است با امریکا. همه چیز در خدمت مبارزه با شیطان از اینجا تا قیامت.

42 سال است که آخوند خامنه ای بر طبل امریکا ستیزی میکوبد. تصویری که آخوند خامنه ای از امریکا میسازد، تصویریست شیطانی، امریکا ضربه میزند، اعتماد باو کفر است و همکاری با شیطان است. امریکا وعده میدهد و بدان عمل نمیکند، زور میگوید و شرط وقرار میگذارد که بسود خود از ان استفاده کند، توافق در یک مورد را بهانه ای میکنند برای توافق در موارد دیگر وگرنه توافقی نمیماند. بطور خلاصه، تصویر سازی از امریکا بمثابه شیطان با این عبارت، کامل میشود:

امریکایی‌ها کاملاً ناجوانمردانه و خباثت آلود برخورد می کنند

بنظر میرسد که آخوند خامنه ای بر آن تصور است گفتمان یکتا پرستی که در سیاست امریکا ستیزی بازتاب مییابد هنوز سحر و جادوی خود را خفظ نموده و هنوز میتواند با تکرار آن مردم را بفریبد و 42 سال تخریب و ویرانی کشور را با ادامه سیاست امریکا ستیزی توجیه نماید. این در حالی ست که بارها مردم زیر رگبار گلوله های مزدوران ولایت فقیه فریا برآوردند که دشمن ما هماینجا ست دروغ میگن آمریکاست.

 

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@gmail.com

 

آب، نان، آزادی،

از خوزستان تا بلوچستان و کردستان!

 

آیا میتوان آنچه را که در سرزمین خوزستان میگذرد کمتر از مصیبت خواند؟ بی آبی، مادر تمامی دردها و رنجها ست، درد و رنجی که با خود ویرانی و مرگ و نابودی میآورد. حال براین درد، درد نان، درد شکم گرسنه و شاید بدتر از همه درد نبود آزادی هم باید افزود. نه اینکه تنها مردم خوزستان هستند که با مصیبت نبود آب و نان و آزادی، دست بگریبانند، مردم مناطق، استانها و شهرستانهای دیگر، اگر بیشتر از مردم خوزستان دچار درد و رنج نباشند کمتر هم نیستند. بی آبی، بی برقی و هوای مسموم بجای خود، کرونا هر روز کشتار بیشتری میگیرد، کشتاری که میتوانست تقلیل یابد اگر رهبر دلسوز و مقدس، رهبر معظم، آخوند خامنه ای، همچون الله، تهیه واکسن از امریکا و انگلیس و خدا نکرده، از اسرائیل را حرام، اعلام نکرده بود. 

درست است کم آبی و خشکسالی، پدیده بیگانه و غریبه ای در تاریخ و فرهنگ ما نبوده است. بعضا، کارشناسان تاریخ باستان، انقراض امپراتوری ساسانیان را ناشی از خشکسالی میدانند. بی آبی و تبدیل خوزستان بیک بیابان سوزان را قبل از آنکه بعقل کور طبیعت نسبت دهیم، باید به ساختار دین و قدرت نسبت دهیم، مرکز تمامی تصمیمگیریها و برنامه ریزی ها، در تمامی عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، نظامی و امنیتی و بین المللی. این بدان معناست، اگر خوزستان، ثروتمندترین استان و یکی از پرآبترین منطقه کشور، باوجود چندین رودخانه بزرگ از جمله سه تا از بزرگترین آنها، کارون و کرخه و اروند رود، تبدیل بیک سرزمین خشک و بی آب و علف گردد، نمیتوان نگران ویرانی وطن، نبود. 

البته که انباشت مصیبتها، امروز در خوزستان بدرجه غلیان رسیده است. آنجائی که خوی تسلیم و اطاعت، نهفته در نهاد اسلام باور، جای خود را به نافرمانی و سرپیچی و خیزش جمعی میدهد، کنشی محکوم و منفورو غیر قابل تحمل، در یک جامعه اسلامی، جامعه ای که در ان ساختار دین و قدرت، با هم یکی، یکتا و یگانه اند، ساختاری ذاتا خشک و انعطاف ناپذیر و بی اعتنا به ابتدائی ترین نیازهای انسانی. چه تعجب اگر حکومت اسلامی، بیدرنگ بابزار قهر و خشونت متوسل شود و بخواهد هرچه زودتر جنبش اعتراضی مردم را سرکوب نماید. چه، نظام به تجربه در یافته است که جرقه را قبل از آنکه سراسر خرمن را بآتش بکشاند باید سریعا خاموش کرد. 

بازهم چه تعجب اگر نظام بسرکوب قهر آمیز مردم تشنه و گرسنه خوزستان اقدام نماید و با گلوله پاسخ مردمی را دهد که جان در کف نهاده و فریاد بر آورند آب، نان، آزادی. آیا صدای مردمی را که درد و رنج ویرانی سرزمینشان را بجان خریده اند باید شنید و یا باید خفه کرد؟

اما، چرا اینقدر قهر و خشونت و انتقام ستانی و لشگر کشی؟ مگر این نظام سوار بر دوش این ملت عروس قدرت را در آغوش نکشید؟ بچه دلیل امروز همان مردم اگر از تشنگی و و گرسنگی ناله سر دهند و در واکنش به بیش از چهل سال ویرانی زادگاهشان، برخاسته و دست باعتراض میزنند، باید در برابر گلوله های سربازان ولایت سینه سپر کنند؟ ترسم که آخوند حاکم برای حفظ  حکومتی که آنرا مقدس میشمارد، آماده است زمین و زمان را بهم آورد و هر نفسی که از سر اعتراض براید تحت عنوان اغتشاش و توطئه، در سینه ها حبس نماید. 

ویرانی خوزستان، بعقیده کارشناسان و متخصصین، بر خاسته است از سوء مدیریت، ندانم کاری، عدم بکارگیری تخصص و کارشناسی، و همچنین از مفاسد ناشی از روابط فامیلی و قبیله ای. یعنی که در حکومت اسلامی، بهر سو که بنگری، چیزی نبینی مگر سوء مدیریت. یعنی مدیریت نه بر اساس استانداردهای معمول در زمان بلکه بر اساس تعهد باصل ولایت فقیه، تعهدی که بمنصه ظهور رسد در پندار و گفتار و کردارآدمی، آن که بازتاب دهد تسلیم و اطاعت و فرمانبری. نسخه ای فسادزا، درخدمت بقای نظام استبداد دینی. 

این بدان معناست در جامعه ایکه دین بحاکمیت میرسد، بازتاب آنرا باید در همه و هر آنچه که هست و نیست مشاهده نمود، از جمله مدیریت، چه در سطح خرد و چه در سطح کلان. خوزستان قبل از آنکه از سوء مدیریت در معنا و استانداردهای اخیر برخیزد، ناشی ست از دیدگاه اسلامی. مدیریت اخیر البته که بر رشد موزون و دوام دار تاکید میورزد. طراحی ها در مدیریت اخیر نه در خدمت پاسخ به نیازهای امروز بلکه در خدمت پاسخگویی به نیازهای فردا و یا آینده است. اما، مدیریتی که در دامن حوزه های علمیه و متاثر از کلام اول و آخر، مخزن تمام دانشها در باره هستی و نیستی، کتاب قرآن، پرورش مییابد نه به حال مینگرد و نه بآینده بلکه میل و آراده اش پیوسته معطوف بگذشته است. دستگاه ولایت، درست است که در پی غنی سازی هسته ای و تکنولوژی موشک سازی به پیش رانده است، اما، بدست آوردن این ظرفیت و توانائیها در واقع برخاسته است از اراده ای معطوف بگذشته، اراده ای معطوف بآنچه کهنه و فرسوده شده و در ستیز و خصومت با زمان است. این گذشته است که در قاموس فقاهت، مرجع اصلی و آئینه آینده است. فقیه در گذشته زندگی میکند و در اشتیاق به بازگشت بدان میسوزد تا خاکستر شود. 

بعضا، برآن تصوراند که سد سازی تنها میتواند برخاسته از اراده ای باشد معطوف بآینده. در چنین صورتی سد سازی چگونه میتواند ما را بگذشته بازگرداند. در پاسخ باید گفت ویرانی خوزستان، تبدیل پر آبترین منطقه در سراسر ایران با وجود چندین رودخانه بزرگ بیک شوره زار، اگر بازتاب اراده بگذشته نیست، بازتاب چه چیزی میتواند باشد، بازتاب آینده؟ کدام آینده را میتوان بر شوره زارهای خوزستان بنا نهاد؟ پروژه های سد سازی در واقع برخاسته است از اراده ای نه معطوف به بهزیستی و رفاه و آسایش مردم، بلکه برخاسته است از اراده معطوف بعظمت دین اسلام برهبری ولایت فقیه. که برخ جهانیان بکشند که اسلام چه دین مترقی و تمدن دوستی ست. در حالیکه بعبارت خلاصه تری، همه تیره بختی ها و سیه روزیهایی که هم اکنون گریبان ملت را گرفته است، از حکومت دین بر میخیزد، از حکومتی که مظهر آن آخوند است، از حکومتی که مردم را از آب و نان و آزادی، محروم میسازد. آب و نان و آزادی کف مطالبات مردم در سراسر کشور است، حق مشترک همگان است، صرفنظر از نژاد و قوم و آب و خاک و منطقه. سرانجام نیز پیروزی بر این حکومت اهریمنی در دسترس قرار خواهد گرفت، اگر ملت یک صدا فریاد بر آورد نان، آب، آزادی. 

فیروز نجومی 

Firoz Nodjomi

https://firoznodjomi.blogspot.com/

fmonjem@gmail.com

 

 

  

 

بساط حکومت دین

را باید برچید!

بنظر میرسد، ولی فقیه، آخوند خامنه ای، سرانجام، پس از 32 سال حکومت مطلق، فارغ و رها از هرگونه مسئولیتی، توانسته است که ساختار قدرت را بمیل و سلیقه خود سامان دهد. اگر چه کمتر کسی فکر میکرد، دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد که برای پیروزی وی در انتخابات 88، آخوند خامنه ای زره پوشید و شمشیر برکشید و بجنگ رفت، با آن خفت و خواری بپایان برسد. 

روشن است که تضاد ساختاری در نظام استبداد مضاعف دین و قدرت که در حکومت اسلامی، بشکل مردم سالار دینی تزئین یافته است، هرگونه روابط نزدیک و عاطفی و حتی آرمانی را در درون نظام، در معرض تخریب قرار میدهد. تردید مدار که اخوند رئیسی و یا حتی آخوند اژه ای رئیس، جدید قوه قضائیه، خود بطور قطع نمیدانند که در راس قدرت چقدر و تا چه حد و حدودی، در مقام فرمانروایی، آماده فرمانبری هستند، بویژه در مقام ریاست جمهوری. چه کسی میتواند بگوید که آخوند رئیسی نیز بسرنوشتی، مانند سرنوشت آخوند حسن روحانی در پایان ریاستش دچار نخواهد گردید؟ 

رئیس جمهور، اخوند روحانی، حتی در روزهای پایانی ریاست خود، اماده نیست از رمز و رازگویی دست بردارد و حقایق را افشا کند. همچنان از دو طرف دهان خویش سخن میگوید، از یکطرف از فتوحاتش در امر تولید و شکوفایی اقتصادی بدون در آمد نفت سخن میگوید و از طرف دیگر از ناکامی در یک دستاورد تاریخی مینالد. وی در اخیرترین سخنان خود خاطر نشان نمود که 

متوسط در سال بایستی ۶۰ میلیارد دلار درآمد نفتی داشته باشیم که در این مدت این درآمد بسیار کاهش یافت و دولت بدون تکیه به درآمد نفت کشور را اداره کرد و امروز همه مشکلاتی که وجود دارد بخاطر وضعیت واردات است؛ و اگر واردات به موقع انجام شود، زندگی مردم نیز روال عادی خواهد داشت. 

در یک نفس آخوند روحانی هم از موفقیت مدیریت کشور بدون در آمد نفت سخن میگوید و در همان حال از همه مشکلاتی که وجود دارد. درست، رفع همه مشکلات به واردات بستگی دارد، اما،چرا نمیتواند وارد کند، البته که رئیس جمهور از پاسخ مستقیم طفره میرود و غیر مستقیم، اعتراف میکند که از در آمد نفت خبری نبوده است که کالاهای مورد نیاز را وارد کنیم. وی میگوید: 

اینکه سالانه ۴۰، ۵۰ میلیارد دلار جنس وارد می‌کنیم و همین‌قدر هم باید درآمد داشته باشیم، اگر بخواهیم به نقطه مطلوب برسیم بایستی در کشور سرمایه‌گذاری انجام شود در غیر این صورت کار‌ها به درستی پیش نمی‌رود. 

آقای رئیس جمهور، البته که در طفره روی مهارت دارد و از این نمیگوید که چرا خود بوضع مطلوب نرسیده است بلکه اندرز میدهد(حتما به جانشین خود) که اگر چنانچه کسانی بخواهند بوضع مطلوب برسند باید 40 تا 50 میلیاد دلار هزینه واردات اجناس نمائید. او نمیگوید که هزینه واردات، از فروش نفت تامین میگردد و بدون آن نیز زندگی البته که بحالت عادی باز نمیگردد، مگر تحریمات لغو شود، تحریماتی که ریشه برگرفته از سیاست هسته ای که تعین شود بدست فردی که مظهر دین است و قدرت، ولی فقیه، آخوند خامنه ای، مقامی که بران هیچ مسئولیتی سوار نیست. آخوند روحانی امیدوار بود که با بازگشت به برجام، بتواند 8 سال ریاست جمهوری خود را با یک دستاوردی تاریخی خاتمه دهد. اما، در کمال یاس و ناامیدی اعلام کرد که دستکاری در ماده 60 قانون اساسی سبب شد که مذاکره در وین نا تمام و نا کام بماند. چرا آقای رئیس جمهور نمیگوید که طرح اصلاح ماده 60 از کجا ریشه گرفته است و بچه دلیل از افشای ضرر و زیان تعویق چنین امری خود داری میکند، باید بحدس و گمان واگذار شود.

روشن است که نظام به کارگزاران خود بدهکار نیست، بلکه کارگزارانی مثل روحانی و معاونش هستند که به نظام بدهکارند. آنها جز پیچ و مهره نظام هستند، پایداری آنها به پایداری و تداوم نظام وابسته است. که اگر قدرت و حرمتی بدست آورده اند در این نظام بدست آورده اند. بنابراین، باید معذورات کسانی که در حلقه فوقانی ساختار قدرت قرار دارند فهمیده شود. 

اما، تنها رئیس جمهورنیست که بواسطه تحصیلات حرفه ای در حوزه ها، آموخته است که چگونه در پیرامون حقیقت سخن بگوید بدون آنکه پرده از آن برگیرد، حتی وقتی با تلخی مقام خود را ترک میکند، معاون اول وی، اسحاق جهانگیری تحصیل کرده دانشگاهی نیز، در راز و رمز گویی و پرده پوشی بسی بسیار مهارت از خود نشان میدهد. جهانگیری که روزهای آخر اقتدار و احترام مقام معاون اول ریاست جمهوری را میگذراند در اخیرترین سخنرانی خود، با زبان بی زبانی از حقارت و خواری ای شکوه و شکایت میکند که دولت با آن روبرو بوده است. او نه از تحریم نفت ایران در بازار جهانی بلکه از  اتفاقاتی سخن میگوید که: 

در سال ۱۳۹۷ رخ داد که به بسیاری از آرزو‌های ما برای کشور آسیب وارد کرد / در جنگ اقتصادی تنها بودیم /  فکر نمی‌کردیم حتی هند نیز از ایران نفت نخرد / حتی روسیه و برخی کشور‌های همسایه که برای استقلال کشور آن‌ها از خون فرزندان خود گذشتیم نیز چنین اقداماتی انجام دادند 

جهانگیری البته که با دل پرخونی سخن میگوید، اما، باید حقیقت را ناگفته نگاه دارد بجای آنکه اراده ولایت فقیه مبنی برغنی سازی هسته ای را مسئول آسیت بآرزوهای خود بداند از اتفاقاتی سخن میراند که از آنها نمیتواند و یا نمیخواهد پرده برگیرد. 

جهانگیری در ادامه سخنانش از تضعیف همبستگی اجتماعی جامعه  که دغدغه امروز نظام است و عوامل مادی و غیر مادی ای که سبب تشدید آن میشود سخن میگوید: عوامل مادی، مثل فقر و فساد و تبعیض، نه بیکاری و گرانی و بی آبی و بی برقی، آب و هوای مسموم و کشنده و عوامل غیرمادی، مثل فرد گرایی، مادی گرایی و تضعیف ارزشها در جامعه و نه محرومیت از آزادی، در پندار و گفتار و کردار. آنگاه چنین نتیچه گیری میکند: 

بنابراین هر اقدامی که در جهت تقویت همبستگی اجتماعی انجام شود اقدامی پسندیده، دلسوزانه و متناسب با نیازهای کشور است. 

بدرستی روشن نیست که جهانگیری خود در عمل به امری باین مهمی چه اقداماتی را انجام داده است؟ اما، سوال مهمتر این است که از گفتار جهانگیر چه نتیجه ای را باید گرفت، آیا همبستگی اجتماعی در حال اضمحلال است و بطور روز افزونی تضعیف شده است؟ 

جهانگیری بگونه ای سخن میراند، چنانکه گویی حکومت دین، تحت رهبری یک مجتهد مقدس همه چیزدان، برجامعه ما در 42 سال گذشته حاکم نبوده است. که ما در 42 سال گذشته، در جامعه ای زندگی کرده ایم که نه از دین و ارزشهای دینی هرگز خبری بوده است و، نه در 42 سال گذشته منبر روضه و موعظه به منبر خطبه و قدرت تبدیل شده است. اما، معاون اول رئیس جمهور پس از 42 سال حکومت اسلام به وجود گسترده فقرو فساد و تبعیض تحت حکومت اسلامی اعتراف میکند و در لفافه از رواج ارزشهای فردگرایی و مادیگرایی، چنان سخن میگوید گویی که جایگزین ارزشهایی شده اند همچون تسلیم و اطاعت، تقلید و تبعیت، جهاد وشهادت و قتل فی السلیل الله، ارزشهای اصیل اسلامی. 

خیلی دشوار نیست که دریابی گفتمان آخوند روحانی و معاون اولش، محور دفاع از خود و کارنامه 8 ساله شان در جایگاه اقتدار بدون پذیرش هیچگونه مسئولیتی، سامان یافته است. مسئله اما آنجاست حکومتی که در تبعیت از قواعد و مقررات شریعت اسلامی بخود شکل گرفته است، داری ظرفیت مسئولیت پذیری نیست. چون قواعد و مقررات شریعت اسلامی، برگرفته شده است از احکامی، که الله، خداوند یکتا و یگانه به رسول خویش با ابزار وحی مخابره نموده است، احکامی چون و چرا ناپذیر. 

حکومت ولایت فقیه، ظاهرا دوگانگی دین و قدرت را در جمهوری اسلامی و یا مردم سالاری دینی، بوحدت رسانده است، اما، واقعیت آن است که چون حاکم دین است، تعین جهت جمهوری، بچپ و یا براست و یا در میانه قد در تمامی عرصه ها، بخش اصلی رسالت ولایت فقیه بشمار میرود. 

 این بدان معناست که شرایط موجود، شرایط مصیبت باری که بر جامعه ما حاکم است، نمیتواند محصول دین و یا قدرت هریک به تنهایی و جدا از یکدیگر بشمارآید. آن کارشناسی که در مرتبه قدرت قرار میگیرد، نمیتواند مستقل از احکام شریعت و رها از نفوذ آن تصمیمی را اتخاذ و یا برنامه ای را که تنظیم نماید. و چون پای شریعت بمیان آید، مسئولیت هم ناپدید گردد. 

نه ساختار جمهوری مسئولیت پذیر است چون در تبعیت از ولایت رفتار میکند و نه ساختار ولایت، چون مستقیما از الله پیروی کرده است. بهمین دلیل گفتمان رئیس جمهور، آخوند روحانی و معاون اول او، اسحاق جهانگیری، اساسا گفتمان فرافکنی ست. همیشه نیرویی مرموز در کار بوده است، نیرویی که نمیتوانند آنرا شناسایی کنند، اما، همیشه در رسیدن باهدافشان کارشکنی کرده است. نه آقای رئیس جمهور بما میگوید چه اقتداری پشت دستکاری در ماده 60 قانون اساسی بوده است نه معاونش بما میگوید که آیا هماکنون میتوان از نبود همبستگی اجتماعی و وحدت مردم و نظام سخن گفت؟ 

حال، آنچه چندان قابل پیشی بینی نیست این است که آخوند رئیسی در چه شرایطی مقام ریاست را ترک خواهد کرد با دلی چرکین و پر از خون، مثل پیشینیان خود و یا با رضایت و خشنودی خویش و ولینعمت خود، آخوند خامنه ای؟ اما، آخوند خامنه ای اگر بماند خواهد دید که وحدت و یگانگی دین و قدرت، و یا بقول معروف یک پارچگی آندو، چندان به تداوم حکومت ولایت و یا بطور کلی حکومت دین امدادی نخواهد رساند.      

در شرایط کنونی  تنها رابطه قدرت و مردم نیست که بیش از همیشه تهی از اعتماد و اطمینان گردیده است، بلکه رابطه مردم با دین نیز به زیر سئوال رفته است. چرا که در 42 سالی که از حکومت دین میگذرد، تنها مشت آهنین قدرت نیست که بر فرق مردم سخت فرود آمده است، بلکه چوب و چماق دین و طناب شریعت، نیز، جسم و جان مردم را زخمین  و روح را از بدن انسان جدا خارج ساخته اند. دین و هر آنچه که از دین برخیزد، مسئول پسرویها، ویرانیها در نظام اقتصادی و سیاسی و فرهنگی است، مسئول خشونت و خون هایی ست که در این دوران ریخته شده و ریخته میشود. در واقع دین از لحظه ی صعود ش بر مسند قدرت، خشم و خشونت،  خونریزی و انتقام جویی را آغاز نمود و کماکان آنرا در 42 سال گذشه ادامه داده است. 

اما، آنها که هم اکنون به حکومت دین اعتراض دارند این یا آن گروه و دسته نیستند، بلکه اکثریت باتفاق مردم هستند که بطور روز افزونی از این واقعیت آگاه میشوند که بر سر این مردم شمشیر برنده دین است که فرود آمده است و در نتیجه این بساط حکومت دین است که دیر یا زود باید برچیده شود.

 

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi 

https://firoznodjomi.blogspot.com/

https://fmonjem@ gmail.com