۱۳۹۵ بهمن ۲۲, جمعه

سالروز نکبت و 
مصیبت



هم اکنون، از اینجایی که هستیم به 38 سال پیش از این بنگریم باید 22 بهمن 1357  را روز 
نکبت و مصیبت، بخوانیم، روزیکه شریعت اسلامی برجامعه سلطه افکن گردید . دین ما، اسلام باصل خود رجعت نموده و با ذات خویش، با قدرت یکی و یگانه و معماری نظام فرمانروایی و فرمانبری آغاز گردید. حکومت دین از همان آغازین لحظات جلوس بر مسند قدرت، زبان را از حلقوم بیرون کشید که هیچگس، هیچ نگوید مگر یک کلام: اسلام. چه شادی ها و پایکوبیها، چه امیدواریها و آرزوهایی. غافل از آنکه با کابوس چندان فاصله ای نداشتیم. چه زود رویاهای شیرین پایان گرفت. کشور بیک زندان بزرگ سراسر آلوده و نکبت تبدیل گردیده است که هر نفسی برآری از درون ویران تر شوی. حرص و طمع، انباشت ثروت و قدرت، تمامی جامعه را به فساد کشانده و برای مخفی سازی ضعف و بیماری درونی، رویای امپراطوری اسلام فقاهتی در سر پرورانده و منطقه را نیز به آتش کشانده است.

22 بهمن 1357 را نیز باید روز بازگشت بدوران هجوم تازیان به سرزمین ایران در 1400 سال پیش از این خواند، اما اینبار با لشگر و رهبری تازیان بومی و هجوم نه از بیرون بلکه از درون. یعنی که بازگشت به دوران فروریزی یکهزار سال تمدن شاهنشاهی، دوران شکست و حقارت و خواری ملی نه بدست تازیان بیگانه بلکه در دست آیت الله ها و حجت الاسلام ها، تازیان بومی، مظهر و نگهبان کیش تازیان و یا "کیش اهریمنی."

چه بسیارند آنان که هنوز بر آن عقیده اند که جمهوری اسلامی، حکومتی ست ضد اسلام. یعنی که هنوز در آن پندار  تغییر ناپذیراند که  اسلامی وجود دارد بری از "مکر " و ریا، از ضروریات قدرت.

چه خوب بود آنها نیز گریبان تعصب رها ساخته و می پذیرفتند که اسلام راستین همین است که نظام ولایت ارائه میدهد، راستین تر از اسلامی که  در سرزمینی که محمد از آن بر خاسته است، جامعه ایکه هنوز به رسم و رسوم آن دوران زندگی میگذراند، حتی راستین تر از اسلام داعشی ها. که  اسلام راستین اسلامی ست که با آزادی سر سازگاری ندارد، مهم نیست کدام نسخه آنرا بر گزینی.

بعضا، ناظران و تحلیلگران و ناشران داخلی، نه از سر ترس و هراس بلکه بواسطه عقیده و ایمان داستان انقلاب اسلامی را  ا چنان می سرایند گویی که سراسر همه طرب بوده است و شادی، نه خونی ریخته شده  نه سری به زمین افکنده گردیده است، نه بنایی ویران و نه درخت تنومندی از جای بر کنده شده است، نه تجاوزی و نه شکنجه ای. آیا معلوم شده است چه بر سر آن همه احزاب و سازمان ها و گروه ها و مطبوعات و رسانه های سیاسی که در اوایل انقلاب از زیر زمین رویئده بودند چه آمد؟ چگونه ناکام هنوز شکفته نشده بودند، به خاک بازگشتند؟

بدرستی معلوم نیست که این تحلیگران نخبه از کدام انقلاب سخن میرانند؟ چه، بساط طرب و شادی، اولین بساطی بود که برچیده شد. آیت الله ها و حچت الاسلام ها به تهران همچون یک فاحشه خانه بزرگ مینگریستند. تهران همیشه بیدار و نورانی نا گهان سوت و کور گردید. سیاهی همه جا را فراگرفت. مگر نه اینکه سیاه، رنک اسلام است؟ خنده ها از لبها پرید. عشق و عاشقی بزیر زمین فرو رفت. شاید اینان از شادی اسلامیست هایی سخن میرانند که با قدرت نرد عشق می باختند. درست است بر خلاف برخی از جنبشهای ضد دیکتاتوری در کشورهای شمال آفریقا در سالهای اخیر، در انقلاب 57  تجاوز بزنی صورت نگرفت، اما زنان (زندانیان سیاسی) باکره را که بجرم "محاربه" محکوم باعدام شده بودند، قبل از سپردن به جوخه های اعدام و یا انداختن طناب شریعت بگردنشان مورد تجاوز قرار میداند تا مبادا بنا بر موازین شرع اسلام مرتکب گناهی شوند. افزوده بر این همه زنان از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی خود محروم گردیدند، محروم تر از مردان. حجاب را اجباری کردند. اختلاط جنسیتها ممنوع و مرد، جنس ممتاز و برتر گردید بنا بر شریعت اسلامی.  آیا نظام تبعیض و تعصب هم، نظامی ست شادی اور یا نظام نکبت بار؟ بعضا، فراموش کرده اند که  اولین جوخه های اعدام بر پشت بام امام خمینی برپا گردید. تصاویر اجساد سوراخ سوراخ شده اعدام شدگان تا چندی بر صفحه های اول روزنامه های کشور نقش می بست، چنانکه گویی برای فرو نشاندن عظش انتقام مردم بود که خون باید ریخته میشد. افزوده براین، اگر به انقلابات بزرگ دیگر ازجمله انقلاب کبیر فرانسه نظری افکنیم، مشاهده میکنیم که  از درون جنگ داخلی فرانسه دمکراسی زایش یافت، حال انکه، کشتار مخالقین و ریشه کن ساختن دگر اندیشی با ابزار گروگان گیری و جنگ و قتل عام در زندان ها و قتل های زنجیره ای و امریکا ستیزی، به استبداد مضاعف دین و قدرت، موجودیت بخشید، استبدادی سیاه تر از هر استبداد دیگری.

پس،بگذار دستگاه ولایت، سالیانه و بر حسب معمول لشگری بیارآید شگفت انگیز و خیره کننده.
 بگذار که فضای سرزمین ایران را غرق در شادی نشان دهند و بر نکبت و مصیبت پوششی زیبا بدهند. ولی،  کیست که نداند که آنچه در خیابانهای ایران در روز 22 بهمن  مشاهده میشود، چیزی نیست مگر "سیاهی لشگر،" لشگری مزد بگیر، لشگری آزموده برای شاد نمایی و هلهله های ساختگی و حمل بنر های رنگ وا رنگ و شعار ها و تصاویر مقدس ولی اول و ولی دوم. اما، اگر تا کنون لشگر ارائی ناشی از منکوب ساختن نیروهای مخالف بود و متعجب ساختن ناظران جهانی، اما امسال  لشگر بی انتهای جان برکف ولایت باید چندین بار انبوه تر سازمان داده شود. چه موجودیت نظام در معرض خطر است. لشگرارائی، نمایش شکوه و عظمت انبوه جمعیت قرار است که ضمن بوحشت انداختن استکبار جهانی، پاسخ کوبنده نظام ولایت باشد به رئیس جمهوری امریکا و مشاوران نزدیک او. حال باید دید، که در سالگرد نکبت و مصیبت، چندین پرچم آمریکا، پیکر عمو سام و دانالد ترامپ پبه اتش کشیده میشوند. آیا لشگریان ولایت از روی پرچم آمریکا و اسرائیل و انگلیس عبور میکنند و از همه مهمتر نقش شعار سنتی این روز تاریخب «مرگ بر امریکا» تا چه حدی برجسته و درخشان نمایش داده میشود. 


فیروز نجومی

Firoz Nodjomi



۱۳۹۵ بهمن ۱۵, جمعه

فقط اسلام
برغم حضور هژمونیک دین در جامعه و در زندگی روز مره، مماشات با دین کماکان ادامه دارد.    بعضا بر آنند که نمیتوان دینی که مردم بدان باور دارند، دین اسلام  را مسئول اصلی تیره بختی و سیه روزی ملت دانست. اگر خشونت و بیرحمی و انتقام ستانی، بر زندگی اجتماعی سلطه افکنده است،  "الله " در این میان چه کاره است؟  مسئول را نه "اسلام،" دینی که مردم بدان اعتقاد دارند بلکه باید اسلامی بشمار آورد که آیت الله های حاکم بدان معتقد و متولی و مظهر آنند، اسلامی با ویژگیهای خود.  فهم دین مبتنی بر شناخت چند گانگی اسلام ، نهایتا بین دینی که بر جامعه سلطه افکنده است و شرایط موجود، از وسعت ظلم و ستم گرفته تا گسترش فساد و غارت های بزرگ و چپاول و اختلاس های میلیاردی، از ورشکستگی اقتصادی گرفته و فقر و محنت و تنگدستی تا فراوانی مواد مخدر و اعتیاد و توسعه روسپیگری، رابطه ای وجود ندارد اگر هم دارد باید بنوع خاصی از اسلام نسبت داد. ممکن است بگوییم که جامعه تحت حاکمیت "روحانیت" و یا "فقاهت،" نه اسلام، برهبری ولایت فقیه بسوی تباهی "اخلاقی" و زوال هر آنچه انسانی روی کرده است. اما، پرستش الله و عبادت در درگاه خداوند چه ربطی دارد به تقلب و دروغگویی، به رانت خواری و رشوه گیری؟  تن دادن بفرائض دینی چه ربطی دارد با فریب و ریاکاری؟ نقش "توحید" و "نبوت" و "امامت" در این میان چیست؟ این فقها و علما هستند، آیت الله و حجت الاسلام ها که تعبیر و تفسیر خود را از اسلام دارند که بسیار متقاوت است مثلا با اسلام "رحمانی" و یا اسلام عبودیت و بندگی.  بنابراین، الله، خداوند یکتا و یگانه، خدایی نیست که طناب دار را به گردن متهمان به "محاربه " میاندازد. که مست و شیدا، عاشق و دلداده را به شلاق می بندد. که فرمان قصاص و سنگسار و قطع اعضای بدن مجرم، حجاب و جدایی جنسیت را به اجرا در میاورد. یعنی که نمیتوان سیدعلی خامنه ای، حضرت ولایت را "تجسم الله " دانست، گویی که خواست ولی فقیه با خواست الله یکی نیست، خواست معطوف به سلطه ی مطلق و تسلیم و اطاعت بدون چون و چرا نیست. شاید به آن دلیل که مقدس را نباید با موهن، ما ورائی و آسمانی را نمیتوان با خاکی و زمینی در آمیخت. پاک و مطهر را نباید به نجاست آلوده نمود. کشاندن الله به زمین و جدا نساختن اسلام مردم، از اسلامی فقاهتی فی المثل، بی احترامی ست نه به ولایت فقیه- که بحق شایسته ی آن است- بلکه به "اعتقادات " و "عقاید توده های مردم." چه مصیبتی؟ چه گناهی نابخشودنی؟

شاید بتوان متمایز ساختن انواع اسلام از یکدیگر را از جهت اطلاع رسانی و یا بلحاظ مشاوره ای مفید دانست. مبادا که بی دلیل دچار هراس از اسلام بشویم و یا به ستیز و جنگ با آن بپردازیم. مثلا اسلام رحمانی در برگیرنده چه "خطری" ست که با آن بستیزی. مخاطره حتی ازشریعت اسلامی نیز بر نخیزد. مخاطره از ترکیبات اسلامهای گوناگون است که بر میخیزد. تردیدی نیست که این گونه برخورد با اسلام و این نوع تقسیم بندیها برغم ظاهری علمی، نه تنها به فهم اسلام امدادی نمی رساند بلکه آنرا هرچه بیشتر "جادویی" هم میسازد.. چرا که روش تقسیم بندی در فهم پدیده ها نه تنها روشی است متروک بلکه از یک ضعف ساختاری نیز رنج میبرد. زیرا تقسیم پدیده ای چه مادی و یا غیر مادی به انواع گونا گون، آغاز دارد ولی پایان ندارد. همانگونه که تقسیم یک(1) به دو(2) میتواند تا بی نهایت ادامه یابد بدون آنکه در اصل و مفهوم یک (1) تغییری پدیدار شود، اسلام را میتوان بانواع گوناگون تقسیم نمود بدون آنکه مفاهیم و اصل و اصول آن کوچکترین تغییری بیابد. در نتیجه متمایز ساختن انواع اسلام از یکدیگر، در برگیرنده هیچگونه آگاهی نسبت به ماهیت اسلام نیست. بجای اینکه بر اسلام نور افکند تا درون سیه و تاریک آن روشن گردد، جوینده را هرچه بیشتر از مقصدش، فهم اسلام دور میسازد.

 افزوده بر این جامعه شناسان از دیر باز گفته اند که "کل" چیزیست بیش از جمع اعضای خود. یعنی که  اگر اعضای بدن انسان را یک بیک کنار یک دیگر قرار بدهیم بدون هیچ کم و کاستی، بصرف اینکه تمام آن قطعات متعلق به یک انسان است، هرگز با انسان بعنوان یک موجود زنده برابر نیست . بعبارت دیگر، هیچ عضوی را نمیتوان جدا از کل مورد فهم قرار دارد. این بدان معناست که مهم نیست که دین اسلام را با در نظر داشتن چه استراتژی و تاکتیکی بانواع گوناگون تقسیم نمائیم، همه آنها بگرد یک محور میگردند
 محور لا الله الا الله، خدایی نیست مگر الله.  کدام یک از انواع اسلام را میتوان یافت که این باور در مرکز آن قرار نگرفته باشد، تصوری که پس از گذشت بیش از 1400 سال، مورد شک و تردید مسلمانان جهان قرار نگرفته است، اگر چنین شده است در تاریخ، خاطر جمع دار که آن شخص جان برکف نهاده است.
 هرگاه "حقیقت" لا الله الا الله را کسی بچالش طلبده است و بدان شک و تردید از خود نشان داده اند با پایان زندگی خود روی در رو گردیده اند که یکسان در جهان اسلام واقع میشود صرفنظر از گونه گونی آن. این بدان معنا ست که مهم نیست بکدام یک از انواع اسلام باور دارید، وقتی به لا الله الا الله، ایمان دارید به یک "جزم" و یا به یک "دگم" باوردارید که بخود اجازه کوچکترین شک و تردیدی را راه ندهید. یعنی که مومن همه عمر خ را در سلولی تنگ و تاریک میگذراند و خود نیز بدان آگاه نیست. پرچم لا الله الا الله را هم داعشی ها بردوش میکشند و هم سعودیها و هم آیت الله ها. همه مسلمانان جهان روزانه آنرا بر زبان میرانند. لا الله الا الله گزاره ای ست که براحتی میتوان عدم رشد رواداری، تحمل دیگری و برتابیدن مخالف در جهان اسلام را بدان نسبت داد. چرا که لا الله الا الله چیزی نیست مگر فراخوانی بسوی "تسلیم" و "اطاعت." "ایمان" مطلق به توحید، به یکتایی و یگانگی الله است که بلقوه مخاطره انگیز است چون راه به نهیلیسم دینی میبرد، راه بخشونت و انتقام ستانی و یا "جهاد" و "شهادت." چرا که مومن در دفاع از وحدت الهی دست بهرگونه رفتار و گفتاری، مهم نیست چقدر غیر "اخلاقی" و ضد بشری، از تجاوز به دوشیزگان باکره دگر اندیش شب قبل از اعدام بجرم "محاربه" گرفته تا کشتار دیگران با نابود ساختن خویش.

نیز همین را میتوان در باره رایج ترین گزاره اسلام ، بسم الله الرحمن و الرحیم و یا بطور کلی سوره حمد گفت که قران، کلام الله و نماز گزاری روزانه با آن آغازمیگردد. یعنی ما از سوره ای سخن میرانیم که کمتر مسلمانی پیدا میشود که آنرا بر زبان نراند. این بدان معنا ست که اسلام را در این سوره، درکلام الله باید یافت، در کلامی که تمامی مسلمانان جهان را صرفنظر از کثرتشان از نقطه نظر جغرافیایی و نژادی و ملی و محلی بهم متصل و پیوند میزند. بدیهی ست که همگان به معنا و مفهوم انتزاعی و پی آمدهای عملی سوره ای که بزبان میرانند آگاه نیستند. آنچه دارای اهمیت است، آنستکه تکرار سوره حمد این باور را در باورمند تقویت میسازد که چقدر کوچک و ناچیز و حقیر است در برابر عظمت و بزرگی، جلال و شکوه الله. بعبارت دیگر، سوره حمد وحدتی بوجود میآورد که زمینه ای میشود برای ظهور فرهنگ فرمانروایی و فرمانبری. آنکه دست بکوچکترین امری نزند مگر با راندن بسم الله نمیداند که جایگاه خود را بعنوان یک فرمانبر مورد تایید و تصدیق قررا میدهد

. آقای حاح عبدالمجید-صادق نوبری در ترجمه سوره حمد، مینویسد که این سوره را خدا ویژه "بندگان" خود آورده است که در برابر الله به حقارت و خواری، عجزو ناتوانی خود اعتراف نموده ، سر "تسلیم" و "اطاعت" فرو میآورند و هرگز امداد از کسی نجویند مگراز  الله همچنانکه در ترجمه سوره حمد حاج آقا نوبری آورده است که:

در نهایت اطاعت و ذلت تو را می پرستم و تورا معبود خود قرار داده جزتو دیگری را برای عبات خود شریک قرار نمی دهیم و منحصرا از تو در جمیع امور کمک میطلبیم و از غیر تو چیزی نمی خواهم (قران مجید ترجمه فارسی، ص2)

این حمد و ستایش بشر از الله نیست. مبادا دچار اشتباه شوید. این سخن الله است. الله میخواهد که بشر در ستایش او نه زبان خود بکارگیرد و نه به دلخواه خود حمد الله را گوید بلکه خدا فرمان میدهد که او را سپاس گزاری درست و دقیقا همانگونه که خود در قرآن آموخته است. چون هر حمد و ستایشی که از بشر ریشه گیرد ناسازگار با شایستگی و عظمت خداوند است. همچنانکه یکی ازبزرگترین تاویلگران جهان فقاهت، استاد علامه  سید محمد حسین طباطبائی مولف تفسیرالمیزان (در بیست جلد  و متجاوز از هزاران هزار صفه) باین موضوع در تاویل خود از سوره حمد اشاره دارد که:

... از وضع آیات این سوره، ظاهر میشود که این سوره در واقع کلام بندگان است در مقابل خدا، یعنی خداوند روش بندگی و ستایشی که شایسته مقام او است به بندگان خود میآموزد، و شاهد زنده ه این موضوع همان جمله است "الحمداله" است. چرا؟ زیرا: ستایش و حمد خدا در واقع توصیف او است در حالی که خداوند از توصیف تمام توصیف کنندگان منزه است همانطور که میفرماید سبحان اله عما یصفون، الاعباداله المخلصین..."( تفسیرالمیزان، جلد اول،ص ،21).

بنابراین، مهم نیست که از کدام اسلام سخن میگوییم، تمامی انواع اسلام های گوناگون دارای یک منشا مشترک بیش نیستد و آنهم کلام الله، قرآن مقدس است. آیا سخنی هست بالاتر و برتر از سخن الله. رسول الله خود تبلور سخن الله است. رسول الله هیچ نگفت و هیچ نکرد مگر آنچه الله به او ابلاغ نمود که در قرآن مقدس ضبط گردیده است. حال کدام یک از فرقه های اسلامی را میتوان یافت که قرآن را بر سر خود نگیرند.

افزوده براین، شناسایی اسلام های گوناگون خود گریزی است از طرح و پاسخگویی به اساسی ترین سوالات زمان. که وقتی یکی از قدرتمداران، برای مثال، ولایت فقیه، اگر خدای نکرده، مرتکب خطایی شود- بگذریم که همچون امام، خطا ناپذیر و "معصوم" بشمار میآید- اسلام را باید مسئول بدانیم، و یا ولی فقیه را؟ وقتی زنی را بجرم زنا، سنگسار میکنند و به شنیع ترین جنایت علیه بشریت دست میزنند، چه کسی را باید مسئول دانست، اسلام را یا متولیان اسلام را، قاضی را و یا ماموران ی که متهم را در گودال تا سینه فرو میکنند و یا مردم سنگ انداز را، مردمی که باسلام باور دارند، همان مردمی که در افغانسان «فرخنده» قهرمان را زیر لگد له کردند و سپس بآتش کشیدند؟ و یا وقتی محکومی را به دار میآویزند و یا دست و پای سارقی را قطع میکنند و حکم قصاص را باجرا در میآورند چه کسی را باید جنایتکار دانست، جانی بیمار و سارق گرسنه را و یا مجریان مجازات و گیرندگان قصاص را و یا خدایی که چنین احکام ضد بشری را صادر کرده است؟ اینجا آیا مهم است که با کدام نوع از اسلام به ستیز برخیزی؟ نیز وقتی که «نه گویان» و «دگر اندیشان» را در سیاه چال های مخوف پس از یک دوره ی طولانی شکنجه و تحقیر و تجاوز، برای مدتی نا معلوم در زندان نگاه داشته میشوند، چه کسی را باید خشمگین و بیرحم و انتقام جو بدانیم، بازجو و یا قاضی و یا آن آئینی که چنین اعمالی را تایید و تصدیق میکند؟

درهمین راستا، همچنانکه کمی زودتر بدان اشاره شد، وقتی در آغاز انقلاب زنان باکره ی دگراندیش را شب پیش از اعدام مورد تجاوز قرار میدادند، مبادا که الله مجبور شود که به قول خود وفا کند و "محارب" باکره را به بهشت بفرستد، چه کسی را باید مسئول دانست؟ پاسداری که یک شبه داماد شده است و وظیفه دینی خود را انجام داده است و یا مجتهدی که فتوای تجاوز به یک "اسیر" را صادر نموده است؟ آیا عمل به یک وظیفه دینی میتواند جنایت بشمار آید؟  آیا در کشتار انقلابیون جوان، بهترین فرزندان این وطن در زندانها در سال67، کشتاری که در واقع باید "نسل کشی" نامیده شود، نسلی که نماد مقاومت و نا فرمانی بود، اسلام نقشی بازی کرده است. اگر این نسل کشی را به اراده و تصمیم امام خمینی نسبت بدهیم، آیا میتوان پذیرفت و یا باور کرد که اسلام در شکل بخشیدن به اراده و تصمیم وی، نقشی ایفا نکرده است؟ در چنین شرایطی شر را باید به کدام یک نسبت داد به شخص خمینی و یا دینی که خود را وقف آن کرده بوده است؟ به امام و یا دینی که او مظهر ش بود؟ نقش «دادگاه مرگ» را چگونه باید ارزیابی کنیم، دادگاهی که بفرمان امام خمینی از سه تن روحانی تشکیل گردید که زندانیان را به تسلیم و اطاعت مطلق فراخوانند و آنانی که امتناع و مقاومت میکنند، بدار مجازات بیاویزند. آیا این قاضیان مرگ را باید جنایتکار بدانیم یا  مکتبی که در آن پرورش یافته اند، مکتب اسلام؟  آیا این روحانیون بر خلاف اصول دینی که بدان باور دارند،دست خود را بخون زندانیانی که دوران محکومیت خود را میگذراندند، آلوده نموده اند و یا توجیه جنایات خود را در لابلای کلام الله یافته بودند که با وجدانی آسوده پس از هر کشتاری جشن بر پا و خود را بصرف نان خامه ای دعوت میکردند (پژواک ایران، ایرج مصداقی)؟ آیا کسی میتواند زیان و خسرانی که این نسل کشی برای جامعه و پیشرفت و سرفرازی آن ببار آورده است تخمین بزند؟  تاوان این ضرر و زیان جبران ناپذیر به منافع ملت را چه کسی باید بپردازد؟ آیا فقط باید بحساب متولیان دین برسیم و یا باید با دین که خود بدان باور داریم هم تصفیه حساب کنیم؟ آیا باید آیت الله مقدس را بدادگاه بکشانیم و یا دینی که وجدان آنها را آسوده نگاه میدارد، اسلام را؟ اگر در نزد الله جنایت، بویژه جنایت های بزرگ، زشت و نا پسند بود، آیا هنوز، امام خمینی و یاران و پیروانش دست خود را برای حفظ قدرت چنین بخون مخالقین آلوده میکردند؟ فقط در اسلام است که کشتن و کشته شدن در راه تحصیل رضای الله بزرگترین پاداش را به بشر اهدا میکند: زندگی ابدی در کنار حوری های باکره بهشتی.
فیروز نجومی
Firoz Nodjomi




۱۳۹۵ بهمن ۸, جمعه


دگرگون سازی ارزش ها!


 پس از یک خیزش ناگهانی در خرداد ماه 1388، خیزشی سیل آسا که بنیان حکومت اسلامی را بخود لرزاند، مردم به تدریج در پیله خود فرو رفتند. نمیتوان تنها خشونت، بیرحمی و انتقام ستانی را مسئول فرو نشست آن خیزش تاریخی، سکوت و خاموشی مردم دانست. همچنانکه ملت ایران بار دیگر به منجلاب تسلیم و اطاعت بازگشت میکرد، مردم کشورهای آفریقای شمالی  به قیام بر علیه ساختار سیاسی جامعه خود برخاستند، قیامی که از تونس آغاز گردید و سرانجام به واژگونی چندین دیکتاتور انجامید، قیامی که در برابر آن جوجه دیکتاتور سوریه، بشار اسد هنوز مقاومت میکند و امیدوار است که با حمایت قمه کش و قلدر محله، ولایت فقیه در ایران، بر آن پیروز گردد.
معلوم است که بشار اسد از سرنوشت دیکتاتورهایی چون حسنی مبارک در مصر، زین العابدین بن علی در تونس و معمر قذافی در لیبی، درسی نیاموخته  است. سوریه را ویران نموده، صدها هزار مرد و زن و پیر و جوان را بخاک و خون نشانده و آواره ساخته است. امداد آموزگاران خشونت و انتقام ستانی برهبری حاج آقا قاسم سلیمانی که در دامن جنگ آیت الله ها با صدام حسین پرورش یافته اند، نه تنها نتوانستند خشم مردم را فرو نشانند بلکه زمینه ساز ظهور جنبش هایی گردیدند اسلامی که در بکارگیری  خشونت، بیرحمی  وانتقام ستانی، از حکومت اسلامی در ایران سبقت گرفته و آنرا  باوج خود رسانده اند، آنهم بسبک و شیوه ای که پیامبر اسلام بگسترش دین خود پرداخت، تهاجم و تصرف، غارت و چپاولگری، گردن زنی، تجاوز بزنان اسیر و فروش آنها در بازارها و برافراشتن پرچم لا الله الا الله بر بلندترین نقطه سرزمینی که بچنگ میاورند. آیت الله ها نیز برهبری امام خمینی پرچم لا الله الا الله را در سرزمین شاهنشاهی بر افراشتند، اما، بر حسب عادت حرفه ای دست به فریبکاری زدند و سعی نمودند که با بعاریه گرفتن نهادهای دموکراسی غریی چهره خشونتبار حکومت اسلام را تزئین نمایند،  انتخاباتی راه اندازی و جمهوری را بر اساس تفکیک قوای سه گانه بر پا نموده و  "مردم سالاری دینی " را همچون زیوری گرانقیمت به سینه ولایت آویختند.
تردیدی در آن نیست که حکومت دین هزینه ی هر گونه حرکت اعتراض آمیز را پیوسته سنگین تر ساخته است، با این وجود باید  باین واقعیت نیز اعتراف نمود  که بدون شریعت، شمشیر به تنهایی کاری نیست، چنانکه گویی بی دسته  است شمشیر، بدون شریعت. سرنگونی دیکتاتورهای شمال آفریقا، حکایت از این واقعیت میکند که در این رژیم  ها، شریعت با شمشیر در وحدت و یگانگی با یک دیگر نبوده اند. آنها دگر اندیشان و مخالفان را محبوس و معدوم میساختند، اما نه به جرم «محاربه» با الله  و یا «مشرک» و «منافق» بلکه برای حفظ نظام دیکتاتوری، بقای ساختار قدرت، نه نهادین ساختن و جهانی نمودن  قواعد و قوانین شریعت اسلامی. شاه و شاه پرستان در یک زمانی فکر میکردند نهاد شاهنشاهی بواسطه دیرینه بودنش با سرشت ملت آغشته است حتی عمیق تر از دین. تصور میشد که شاه و مردم در وحدت و تکوین کننده یکدیگرند. که مردم بدون شاه، در فرهنگ ما مفهومی بیگانه بشمار میآید. شاه نیز با تعطیلی مجلس، نهادی دمکراتیک بر آمده از انقلاب مشروطیت  و دست زدن به اصلاحات 6 ماده ای خود بنام "انقلاب شاه و مردم " خودکامگی را باوج خود رساند، اصلاحاتی که در واقع  به نو سازی نظام  دیرینه استبدادی  انجامید، و بدان  جلوه ای "مدرن " بخشید و در آن برای چند صباحی جان تازه ای دمید.
 بهمین دلیل نه شاه و نه هیچ دیکتاتوری در کشورهای شمال آفریقا که عرب اند و مخترع دین اسلام، خود را مجری احکام قرآنی و برقرار کننده نظم و انضباط شریعتی در جامعه نمی دانستند. حکومت های ارزشی و یا ایدئولوژیک نبودند. اگر شمشیر را به شریعت اسلام صیقل میدادند، میتوانستند بی مهابا تر و با اطمینان خاطر بیشتر  آنرا بر سر هر جنبنده ای بجرم محاربه با الله فرود آورند. خون بیشتری بریزند بدون آنکه انزجار مردم را برانگیز اند. چرا که دین اسلام، کین خواهی و کیفر ، قهر و خشونت را توجیه و مشروع، و"قدسی " مینماید. اگر مردم تونس به خود سوزی بوزازی واکنش نشان میدهند و بارگاه دیکتاتوری را به آتش میکشانند به آن دلیل است که آنها در زندان بزرگ شریعت اسلامی بزور شمشیر گرفتار نشده بودند. به قصاص و کین خواهی،  به اعدام و حد زنی در ملا عام خو نگرفته بودند. آنها هشت سال جنگ و خونریزی، کشتار منافق و مجاهد و چریک، دمکرات و آزادیخواه، قتل های زنجیره ای و وقایع کهریزک را تحمل نکرده بودند. افروده بر این نه نظم جهانی را تهدید میکردند و نه با غرب برهبری آمریکا بستیز بر میخواستند. هیچیک از آن دیکتاتورها لباس مقدس دین را به تن نداشتند. یا با لباس نظامی با زرق و برق و مدال های فراوان ظاهر میشدند یا در لباس فاخر دیپلماسی. شاید اگر شاه عمامه بسر و عبا بتن میکرد، پیشانی پینه بسته را برخ میکشید، سخنان خود را با آیه های قرآنی و برشمردن جد و آباد امامان آغاز و مردم را به صلوات دعوت مینمود، شاید تاج و تخت خود را میتوانست برای فرزند بجای بگذارد.
در حال حاضر، حکومت اسلامی انسانهای بی گناه، کسانی که از ابتدایی ترین حقوق خود محروم بوده اند، مثل محرومیت از حق دفاع از خود، در ملا عام و روزانه بدار مجازات میآویزد. طبق گزارش احمد شهید، نماینده سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران  966 نفر  به پای چوبه دار رفته اند. افزایش اعدام ها بیانگر این واقعیت است که اعدام بعنوان عامل بازدارنده جنایت بکار گرفته نمیشود و اگر هم گرفته میشود، افزاییش جرایم نشان میدهد که چندان تاثیری ندارد. آنچه بدان باید توجه داشت آنستکه این اعدام ها تحت مراسم و تشریفاتی راه اندازی میشوند، بسی بسیار تاثیر گذار. نظام مقدس اسلامی، مراسم  اعدام و قصاص و سنگسار را بعنوان یک مراسم دینی بر گزار میکند، چنانکه گویی آن مراسم به فرمان الله، خدای یکتا و یگانه بر پا میشود، وهیچ بشری دیگری  نمیتواند گرداننده آن مراسم باشد. الله است که کیفر میدهد. مراسم اعدام، با پخش نوای شور انگیز  قرآن  آغاز و پایان می یابد، نوایی ماورایی که هرگاه و هر کس که بدان گوش فرا هند،  احساس بیم و هراس را در او زنده میسازد. بزبانی دیگر مراسم اعدام را چنان اجرا میکنند گویی که الله خود حضور دارد و طناب شریعت را او ست که به گردن متهم میاندازد. چهره مخفی جلاد ان بازتابنده این حقیقت است که آنان نه خود بلکه الله را مسئول میدانند، چون بعنوان یک انسان احساس شرم میکنند از اینکه مامور پایان بخشیدن به زندگی انسان دیگراند. در غیر اینصورت به چه دلیل فرو مرتبه ترین دژخمیان نظام، آنانکه محکوم را آماده نموده و طناب شریعت را بگردنش میآویزند، چهره خود پنهان میدارند؟ آنها از انسانهای دیگر شرم دارند نه از الله. زیرا که الله آنها را بخوبی می شناسد و در آنها ست که تبلور یافته است. طنین کلمات آسمانی قرآن دال بر تایید شنیع ترین کنش انسان ها ست. که انتقام و کین خواهی امر الله است. الله خطا کار را نمی بخشد او را به مجازات میرساند.
به بیان دیگر، نظام ولایت، بر خلاف نظام های دیکتاتوری، به خشونت و انتقام جویی تقدس می بخشد. آنرا  میستاید. کدام شیعه پیدا میشود که انتقام خون امام حسین را زشت و گناه آلود بشمار آورد؟ داعشی ها در اطاعت از امیال و اراده الله و پیامبر اسلام است که سر انسانهایی که باسارت در میآورند از تن جدا میسازند و یا وقتی که آنان را دستجمعی به تیر میکشند و در قفسهای آهنین بآتش میکشند. انتقام و کیفر از ذات الله بر میخیزد. نمیتواند عاری از تقدس باشد. الله پاداشت دهد اگر فرمان او را اجرا کنی و عذاب دهد اگر نافرمانی و سرپیچی نمایی. اگر الله خشم و خشونت و انتقام جویی را منع میکرد، آیا مردان خدا هنوز در راه خشنود ساختن الله دست به جهاد و شهادت میزدند؟ خون دیگری را تا آخرین قطره خون خود میریختند تا به فردوس برین راه یافته و برای ابد با حوریان باکره همآغوش شوند؟ بنا بر تحلیل کارشناسان، آنچه داعشی ها را  یک نیروی مهیب و پیروزمند ساخته است آن است که همه آنهایی که به داعشی ها میپیوندند، جنگجویانی سلحشور، بی مهابا و آماده جان دادن اند. بعبارت دیگر، آنانکه در راه آئین الله آماده نوشیدن شربت شهادت اند، بسی بسیار سخت میجنگند، سختر انتقام ستانند و در کمال خونسردی، سر انسان دیگری را از تن جدا نمایند. معلوم است که ارتشی که فاقد آرمان و یا نظام ارزشی است، هرگز نمیتواند تاب مقاومت آورد در برابر لشگری که خود را صاحب "رسالت الهی " میداند و بدان امیدوار است که روح خود را از زندان تن آزاد سازد.
قدسی سازی خشونت و خوار سازی انسان در حکومت اسلامی با تیر باران سران رژیم شاه بر فراز بامی که بر روی سر امام خمینی قرار داشت، آغاز گردید. چرا که امام خمینی مظهر دین مقدس اسلام بود و جلوه الله بر روی زمین. اینکه تیر بارانها در مجاورت وی  و بدون شک با تایید و تصدیق وی بوقوع میپیوست، بآن خونریزیها تقدس میبخشید. تصاویر سوراخ سوراخ شده اجساد اعدام شدگان در روزنامه های صبحگاهی، گویی بدان جهت انتشار میافتند تا آتش انتقام را در جامعه خاموش نمایند.  به آن جنایات مخوف نه تنها اعتراضی نشد نه در حوزه های علمیه و نه در دانشگاه ها بلکه بعضا، انقلابیون شاکی بودند که خیانتکاران را چه نیاز به محاکمه است. البته امام خمنینی در سخنرانی ای که هرگز در زمانی که ایراد شده بود پخش نگردید، افسوس میخورد که از پیامبر اسلام بدرستی نیاموخته است چه اگر آموخته بود همانند او که گردن 700 نفر را در یک روز بر زمین افکند، او نیز باید در و پیکر کشور را می بست و حساب کافران و مشرکین را میرسید. آری او بسی غطبه میخورد که چرا "انقلابی " عمل نکرده است. ودر پیروی از پیامبر اسلام دست بکشتار نزده است.
رقم 966 اعدام در سال تنها در شرایطی میتواند بوقوع بپیوندد که انسان هم شان حیوان محسوب شود.  قدسی ساختن مراسم اعدام، زشتی و پلشتی را از یک کنش ضد بشری میزداید و بجای آنکه احساس انزجار در درون مسلمان بر انگیزد، احساس احترام و تسلیم را در وی بیدار میسازد.  بی جهت نیست که مردم سخت مشتاق مشاهده مراسم اعدام اند. در چنین شرایطی، روشن است که مقاومت و اعتراض در برابر حکومتی که بر اساس شریعت اسلامی معماری گردیده است، هزینه ای بس بسیار سنگین در بر دارد. اعتراض کنندگان باین اعدام ها و مدافعان حقوق بشر هم اکنون در زندانها بسر میبرند.
بعضا بر آنند که انسان بنده ی شکم و ضرورتهای زندگی مادی است. درد مردم، درد بیکاری و گرانی ست، درد گرسنگی و فقر است، گویی که عاری از احساس اند و عاطفه، تهی از باور به اصلی و اصولی، اعتقاد به رسم و رسوم و سنتی. اگر چنین است فهم ما از انسان، چگونه میتوانیم از مردم انتظار داشته باشیم به قصاص و جنایت، به خشم و خشونت واکنش نشان دهند و درد و رنج نه گویان و دگر اندیشان را از زمان دستگیری تا زمانیکه طناب شریعت به گردن شان آویخته میشود، حساسیت نشان دهند و بجوش و خروش درآیند. مادی گرایان برآنند که اول باید به شکم مردم برسی. شکم گرسنه که نمیتواند به حق و حقوق بشری بیاندیشد، به انسان بودن؟ چگونه میتوان از انسانی که به شکم و نیازهای مادی میاندیشد، انتظار داشت که طناب شریعت را نه بر گردن مبارز بلکه بر گردن هر گناهکاری را، بر گردن خود و جمع و جامعه احساس کند. که اعدام را توهین به انسان و خوار داشت انسانیت بشمار آورد و برای براندازی آن به پا خیزد؟
البته بیگانکی با انسان و ارزش والای آن، تنها از مادی گرایی بر نمی خیزد بلکه در جامعه ی ما از شریعت دین اسلام است که ریشه گرفته است. شریعت برای آنکه بشر را بنده الله نماید با خویشتن خویش بیگانه اش میسازد. باورمند دیگر نمیتواند به آزادی و انسان بودن خود بیاندیشد. چون بعنوان بنده نه آزادی را تجربه میکند و نه بوجود آن به عنوان جوهر انسان آگاه میگردد. تسلیم و اطاعتی که در ما از طفولیت نهاده میشود ما را به بیگانگی با خویشتن، خو میدهد. ما میآموزیم که انسان هیچ و الله همه چیز است. بما میآموزند با شناخت الله است که بخود شناسی میرسی. در نزد عرفا و علمای ما کسب هیچ شدن و غرق شدن در الله، رسیدن به قله کمال انسانی ست. نقش شریعت را نمیتوان در شکل بخشیدن به کنش ها و واکنش ها، به احساسات و عواطف ما  کم اهمیت انگاشت. یعنی که شریعتی که رژیم دین بر اساس آن روزانه مرتکب جنایت میشود، شریعتی ست که با سرشت ما آغشته گردیده است، شریعتی که مظهر آن ولایت است و نهاد فقاهت.
برغم خوار داشت انسان در حکومت اسلامی، بسیاری هشدار دهند که نباید به "رهایی " بلکه، باید به همزیستی اندیشید، به انتخابات آزاد. به شریعت اسلام نباید هرگز دست اندازی نمود. رهایی مصیبت بار است. هیچ جنبش رهایی بخشی به آزادی نیانجامیده است. این شمشیر و یا ساختار قدرت است که باید دگرگون شود. البته چنین برهانی راه به آینده نمیبرد. یا روی بگذشته دارد و یا اینجا و هم اکنون است که مرکزی ست. آنچه جامعه ما را به بی تفاوتی و بیگانگی با خویشتن، کشانده است، آن است که نه شناختی از خود داریم و نه شناختی از آینده. شرایط موجود را لزوما ناشی از آنچه که هستیم، باز تابنده باور ها و ارزشهای خود نمیدانیم. فراموش میکنیم که مردم وقتی دهان به اعتراض گشودند، بر فراز بامها بار دیگر به آغوش الله اکبر پناه بردند. شاید هنوز قانع نشده بودند که الله اکبر در شرایطی که شریعت و شمشیر یکدیگر را یافته اند، نمیتواند کاری باشد.اصلاح طلبان سعی نمودند که با نسخه رحمانی شریعت، نظام ولایت را قانونمند سازند. چه خام و چه اندیشه کوتاهی؟
چرا ما نمیتوانیم از مردم خود بخواهیم که به درون خود باز نگرند و باورها و ارزش های خود را مورد ارزیابی قرار بدهند و هراس از رهایی، از قید و بند شریعت بخود راه ندهند. که بشر میتواند بر خود چیره شود و فرمانفرمای خود شود و به آزادی دست یابد. البته که چنین نگاهی به انسان، تحت حکومت وحشت آفرین  شمشیر و شریعت به سادگی نمیتواند رشد و نمو نماید. چون تحت نظم شریعت مردم عادت میکنند که چیزی باشند که نیستند. یعنی که تظاهر، دروغ و وارونه ساختن حقایق از ضروریات بقا ست، از واجبات زندگی ست. همرنگ جماعت شدن اجباری ست. بنابراین، نمیتوانیم باشیم آنچه هستیم. ضرورتا دارای دو چهره هستیم. حجاب نماد این دو چهره گی و یا دو گانگی ست. یکی بیرونی است و قابل قبول، دیگر درونی است و خصوصی، در تضاد و نفی یکدیگر. این است که نه میدانیم کی هستیم. و نه میدانیم که چگونه میخواهیم باشیم. هم بخود دروغ میگوییم، هم بدیگری. چون ضعف و حقارت و خواری و بندگی ای که دچار آن هستیم باید بپوشانیم.  ما باید دست بدگرگونی باور ها و ارزشهایی بزنیم که دین در ما نهادین ساخته است. ما باید بنیان جهان دوگانه ظاهر و باطن را از بیخ بر کنیم و در یک جهان وحدت بخشیم، در جهان آزادی، جهانی که آزادی فرد شرط آزادی جمع است و بزرگ داشت انسان.

فیروز نجومی
Firoz Nodjomi

۱۳۹۵ دی ۲۴, جمعه

حرف قرآن،
حرف قدرت است



اسلام مدار ان، عموما بر این باور اند که بر حق و یا برتر بودن هر اندیشه و یا مرام و دینی، از 
جمله اسلام را باید در بقای آن در تاریخ یافت - برغم تغییر و تحولات در ساختار قدرت و یا در عرصه های مادی و فرهنگی. راز بقا البته نهفته است در توانایی آن دین و مرام  و یا ایده و اندیشه در پاسخگویی به زمان و نیازهای مردم و جامعه. روشن است که در منظر اسلام مدار، دین اسلام که مظهر آن کتاب قرآن است، یک نمونه کامل آئین ی ست که به تمامی احتیاجات بشر، از اول تا آخر پاسخ داده است. به عقیده ی آیت الله مرتضی مطهری، یکی از معروف ترین اسلام مداران، طراح و معمار جمهوری اسلامی، پاسخگویی به نیازهای مردم رمز "جاودانگی " قرآن بوده است در همه ی اعصار، بویژه عصر مدرن  که همه چیز را بسرعت دچار تغییر و تحول میکند. او میگوید:

«القسر لايدوم، اگر در قرآن اين خصلتي كه واجد آن است نمي‌بود، اگر قرآن نيازهاي بشر را برنمي‌آورد، همان نيم قرن اوّل از بين رفته بود. اوضاع سياسي و اقتصادي كه عوض شد و دگرگوني فوق‌العاده پيدا كرد بايد از قرآن هم اثري نباشد اينقدر طبقاتي بالا بودند پائين رفتند طبقاتي پائين بودند بالا آمدند نظاماتي تغيير كرد، نژادهايي از بين رفت نژادهايي روي كار آمد آن قدرت رفت اين قدرت آمد هزاران جريان شد ولي قرآن خودش باقي ماند نه اينكه مثل يك امر بي‌حقيقت، يك نيروي خارجي او را نگه داشته باشد نيروي قرآن همان حقيقت قرآن است همان انطباقش با نيازهاي بشر است آن خصلت نياز برآوري است.» (ويژه‌نامه استاد شهيد مرتضي مطهري، ص 170، بحث گريز از ايمان (تفسير سوره والعصر)، انتشارات باقرالعلوم. (

کمتر اسلام مداری را میتوان یافت که با گفتار این استاد همراه و در توافق نباشد. چه عالم و فقیه باشد چه استاد و مهندس، چه از نهضت آزادی باشد و چه از فدائیان اسلام و اخوان مسلیمن، چه رئیس جمهور و نخست وزیر، چه رئیس و مدیر، چه فراش باشد و کارگر و یا تجار و سرمایه دار، حقیقتی بس اسفناک، حقیقتی که تنها میتواند از تعصب و چشم های بسته و مغزهای خشک بر خیزد. چرا که به هر کنج و گوشه ی تاریخ که بنگریم، اسلام را می بینیم، اسلامی که نه هرگز سر آشتی با زمان را داشته است و نه اعتنایی به نیاز های بشر. همیشه سد بر سر هرگونه تحولی بوده است. چرا که قرآن سکون میخواهد و آرامش. مظهر آن، علما و فقها نیز شیفته ی بازگشت به گذشته ای هستند که در آن قرآن ظهور یافته است. آنها هستی را، زمان و مکان را  با رجوع بع دوران رسالت و امامت مورد فهم قرار میدهند. حوزه های علمیه خود بازتابی است از انعطاف ناپذیری ساختار مدارس آموزش دینی. لذا آنها با هر نوآوری در جامعه مخالفت بودند، مخالف سواد آموزی، بویژه سواد آموزی زنان. مکتب خانه که جای زنان نبود. اولین دبیرستان را نه علما و فقها بلکه بدست امیرکبیر ساخته شد، نخست وزیری که رویای نو آوری در سر داشت. دشمنان او در راس حوزه های علمیه بودند که قتل او را در حمام فین کاشان طراحی نمودند. بازدارنده  هرگونه پیشرفت در هنرهای موسیقی، نقاشی، مجسمه سازی و بسیاری از توانایی های گوناگون هنری،  بزرگترین خصم آشتی ناپذیر آزادی، نهاد کهن سال فقاهت، مظهر قرآن بوده است. قیام 15 خرداد که آغاز گر آن آیت الله خمینی بود، فقیه هی که سودای امامت در سر داشت، قیامی بود علیه تغییر و تحولات در روابط فئودالی و نیز هموار کردن مسیر سرمایه داری و رها ساختن زنان از بند سنت- تنها بعنوان نمونه- هر چند از بالا بوقوع می پیوست و با تمام تناقضات و ایرادات، گامی بود اما به پیش، پیش بسوی نو و بریدن از کهنه دور گردیدن از عقب ماندگی. اما نفوذ سحر آمیز اسلام در مردم اجازه نمیداد که بوی گندی که از حوزه های علمیه بویژه از آیت الله خمینی بر میخاست به مشامشان برسد.
  
ارائه نمونه ای از سدهای شکست ناپذیری که مظهر قرآن، نهاد فقاهت در برابر پیشرفت و نو آوری برپا داشته اند، نشان میدهد که گفتمان مطهری تنها در وارونگی ش است که رنگ و روی حقیقت بخود میگیرد. چرا که قرآن نه پاسخگوی  نیازهای بشر بلکه پاسخگوی نیازهای الله بوده است. استاد، نیاز الله را با نیاز بشر اشتباه گرفته  است. نیاز الله  بالاتر، برتر از هر نیازی ست. اول نیازهای الله ست که باید بر آورده شود نه نیازهای انسانها. چون بجز الله کسی دیگری نیست. همه هرچه هست اوست، همان ناشناخته ای که شاعران و عرفای ما را از جمله حافظ و مولوی شیفته ی خود ساخته بود. بنابراین، چگونه انسان میتواند در قرآن وجود یابد. الله انسانها را بنده و رعیت خود می پندارد. خود را فرامانروای زمین و آسمان میداند و مردم را فرمانبر. الله انسان را محکوم کرده است به تسلیم و اطاعت. درست است که آدم فرشته ی مقرب الله بوده است، برخوردار از مرتبتی و احترامی در بهشت بگونه ای که الله میخواهد که تمام خلایق در برابر او سر تعظیم فرود آورند. اما آدم که نسل انسان از اوست از بهشت بیرون رانده میشود چون فریب شیطان را خورده نا فرمانی میکند و از مرز ممنوعه میگذرد. از آن پس او را از بهشت بیرون میراند و محکوم به فرمانبری میکند تا ابد.

"حقیقت قرآن" در بر آورنده ی نیاز های بشر نیست، بر خلاف آنچه استاد مطهری کمی زودتر بدان اشاره کرد. قرآن بیانگر این حقیقت است که الله انسان را خلق کرده است که او را حمد گوید و ستایش کند.الله است که نیازمند سپاس و ستایش بندگان خویش است. اگر فرمانبران، فرمان نبرند، فرمانروایی نمی ماند. اگر انسان خود نشکند و پوزه ی خود در برابر الله به خاک نساید، الله ناپدید خواهد شد. لذا قرآن در باره ی خصایل ذاتی و خصوصیات الله است، در باره ی توانائیها، علم و دانش بیکران او ست، در باره احساسات و رحمت و رحمان و در عین حال خشم و کینه او ست، در باره افعال و حرکات انتقامجویانه ی او ست، قرآن در باره تهدید ها و  تنبیه و مجازات سخت و سنگین و بی بدلیل الله ست، در باره پاداشهای سخاوتمندانه ی او به فرامانبران، به منومنان، به زهد ورزن به آنان که زندگی مادی را بی مقدار دانسته خود را غرق در شناخت الله نموده و بی شتابانه انتظار ترک این عالم مادون را میکشند، رهایی از تحمل بار سنگین زندگی.

الله بزرگترین پاداش را البته برای آنان مقرر داشته است که در راه تحصیل رضا و خشنودی وی سر در کف نهند و بر زمین افکنند سری را که به یکتایی و یگانگی الله شک و تردید نماید: قتل فی السلیل الله، نص صریح قرآن است. آیت الله ها که بی دلیل فتوا ی قتل صادر نمیکنند. آیت الله خمینی وقتی گروگانگیری را تایید میکند، دست به هشت سال جنگ علیه کفر و باطل و تسخیر قدس از راه کربلا میزند، فرمان کشتار عام در زندان ها را میدهد، و نیز زمانیکه فتوای قتل سلمان رشدی را اعلام میکند، همه به اذن الله بوده است. خمینی و همچنین خامنه ای به "تکالیف " خود عمل میکنند، تکالیفی که در قرآن تعیین و تعریف شده است. همچنانکه جنگ های بیشماری که محمد بدان دست زد همه به اذن الله بوده است از راهزنی در بدر گرفته، یعنی از غارت امول کاروان قریشی ها و گردن زدن اسرا، تا آخرین جنگ که به منظور کسب غنایم جنگی و اخذ جزیه صورت گرفته است. الله است که شمشیر را به دست محمد مید، حقیقتی که تنها در قرآن یافت میشود. قرآن در واقع بازتاب یکتایی و یگانگی شریعت و شمشیر است، بگونه ای که فهم یکی بدون فهم دیگری امکان پذیر نیست. این آن است و آن این.

در این راستا یاد آوری یک واقعه تلخ دیگر ممکن است فهم ما را ار حقیقت قرآن ارتقا دهد. وقتی نواب صفوی، احمد کسروی را بخون کشید، وجدانش لبریز از لذت بود چون از الله و در دفاع از فرمان او بود که احمد کسروی را خاموش ساخته بود. در سراسر حوزه های علمیه یک مرد خدا یک آیت الله که به خدایی رسیده است، نه تنها ترور احمد کسروی را محکوم نکرد بلکه به ستایش ضارب و قاتل وی پرداختند و در دامن خود نواب صفوی های بسیاری دیگری هم پرورش دادند. چه اسفناک که جلادان شمشیر بدست دیروز به قهرمانان امروز تبدیل میشوند. در سالروز مرگ و تولد دژخیمان اسلام، چه جشن و سروری که در بزرگداشت آنها برپا نشود.

بعبارت دیگر، قرآن در باره بشر و نیاز های بشر نیست. حرف قرآن، هیچ نیست مگر حرف قدرت. آغازین ترین سوره ی قرآن، بنا بر معتبر ترین تفسیر، تفسیر المیزان، نگارش شهیرترین فیلسوف شیعه، سوره ای است که الله به بندگان خود میآموزد که چگونه او را ستایش کنند، به زبان او و آنگونه که او را خشنود و راضی نماید. به تاویل استاد، این عمل الله دارای محکمترین منطق است. چگونه بنده ای کوچک و حقیر، نادان و نا بینا میتواند الله با آن عظمت که خالق دو جهان و مالک دوزخ و بهشت است با زبان خود سپاس گوید و شکر گزاری کند؟ شاید از نیاز برای آموختن اظهار بندگی و خواری و یافتن راه مستقیم است که استاد مطهری از آن سخن میگوید، چنانکه گویی یک نیاز طبیعی ست و در سرشت بشر نهاده شده است. اگر هست چنین نیازی، نیاز به اطاعت و عبودیت، نیازی نیست سازگار با خصلت و ماهیت بشری. انسان کسی ست که خط باطل بر تعبد و عبودیت میکشد. انسان تشنه ی آزادی ست بر خلاف حیوان که نیازمند فرمان است و اطاعت. این بدان معناست که قرآن نه تنها پاسخگوی آنچه انسانی ست، نمی باشد بلکه بر ضد و نفی آن چیزیست که تنها از انسان بر میخیزد، اراده ی آزاد. حال آنکه، الله است نیازمند بندگی و عبودیت. اگرنه، الله، خدا نبود.

مرتضی مطهر یکی از چهره های شناخته شده است، او مبلغ جانباخته ی دین اسلام شیعه بوده و هست. او اسلام را تا مغز استخوان خوانده بود. عقل اجتهاد به او چنان توانایی بخشیده بود که از دروغ های بزرگ، حقیقتی عظیم بسازد. سخن او ما را به یاد سخن حضرت عمر، خلیفه بزرگ دوم مسلیمن میاندازد که به آن دلیل دستور سوزاندن کتابخانه ها را در ایران داده بود، که کتاب قرآن نه تنها حاوی تمام آن چیزهایی است که گفته و یا نوشته شده است بلکه در برگیرنده ی تمام آن چیزهایی نیز هست که در آینده گفته خواهد شد. این سخن یکی از خلفای راشدین را که دورانی طلایی اسلام را از خود بجای گذارده اند، چگونه باید فهمید؟ حرف او را باید حرف عقل و خرد ناشی از آموزش از پیامبر اسلام و دانش او از قرآن دانست، یا حرف قدرت؟ همچنانکه، حرف حضرت عمر، حرف قدرت است، حرفی ست که که از یک تازی مهاجم شنیده میشود، همان حرف را آقای مطهری نیز اینجا بگونه ای دیگر تکرار میکند، بعنوان یک تازی بومی.

بعبارت دیگر، رمز جاودنگی قرآن را نه در پاسخگویی به نیاز های مردم بلکه در برپا داشتن نظام فرمانروایی و فرمانبری و تحکیم و تداوم آن باید یافت. شرایط کنونی نیز یاد آور دوران رسالت آخرین پیامبر الله است. حضرت ولایت نیز به اذن الله است که دست به غنی سازی هسته ای زده است. به اذن الله است که از مذاکره و مصالحه سر باز میزند. باذن الله است که  تن به تحریمات اقتصادی میدهد، اعم از تجاری و مالی، سرمایه گزاری و بهره وری. به اذن الله است که به سوریه لشگر کشی میکند و دیکتاتوری سفاک و خونخوار را امداد میرساند تا مسلمانان نافرمان را بخاک و خون بکشد. در راه خشنودی و رضا و پاسخگویی به نیازهای الله است که مردم را به تحمل درد و رنج بیکاری و گرانی، فقر و محنت و تنگدستی، بر خلاف اراده شان، وا میدارد. به اذن الله است که نظام ولایت، بجای اینکه نماد صلح و دوستی باشد، به نماد خبث و تنفر تبدیل شده است. حضرت ولایت قدرتهای بزرگ جهان را متهم به دشمنی با اسلام میکند. در دفاع از اسلام است که مردم باید به سختی ها رو ریاصت کشی خو بگیرند. در دفاع از اسلام است که حضرت ولایت آماده جهاد و شهادت و درگیری با قدرتهای بزرگ جهان میشود. به اذن الله است که با بی ارزش ساختن پول ملی، دست به غارت ثروت ملت میزند، غارتی که به قول حضرت ولایت، ناشی از دشمنی با اسلام و بدست اجنبی و بیگانگان صورت میگیرد. مگر میتوان در جایی که قرآن حاکم بر هستی مردم است، بدون تایید و تصدیق قرآن انسان دیگری را بدار آویخت. هیچ سری بدون قرات قرآن بر سر دار نمیرود. قرآن است که چنین بیرحمانه دست به انتقامجویی میزند و به قتل انسان تقدس و مشروعیت می بخشد، حتی اگر قتل ها  زنجیره ای واقع شود و شبانه تیغ را بر گلوی مخالف نهاد. همچنانکه پیامبر اسلام به اذن الله دو شاعر هجوی گوی خود را به قتل رساند، حضرت ولایت چوبه های دار را هر روز در معابر عمومی بر پا میدارد و حکم قصاص، حکم قرآن را جاری میسازد*. حجاب اجباری، جدایی جنیست ها، تبدیل دانشگاه ها به حوزه های علمیه، ممنوع ساختن نوشدنی های طرب زا، مسدود ساختن رسانه های اینترنتی و ماهوره ای و تبدیل جامعه به یک زندان بزرگ، همه ناشی از پاسخگویی قرآن به نیازهای زمان و بشر امروز است. اگر حرف حضرت ولایت، حرف قدرت است، حرف ایستادگی و "مقاومت " در برابر قدرت است، به آن دلیل است که حرف قرآن نیز حرف قدرت است.

فیروز نجومی
Firoz Nodjomi

ولایت فقیه در چهاردهم خرداد(89بار دیگر بر فراز منبر جلوس نمود و «به مناسبت بيست و يكمين سالگرد رحلت امام راح»
*حضرت ولایت در خطبه ای که در بیست و یکمین سالگرد مرگ خمینی ایراد نمود، میگوید:
«عده ای در یک دورانی- که ما آن دوران را به یاد داریم، دوران جوانی های ما- برای اینکه اسلام علاقه مندان و طرفدار انی پیدا کند، بعضی از احکام اسلام را کمرنگ می کردند، ندیده می گرفتند، حکم قصاص را، حکم جهاد را، حکم حجاب را انکار و پنهان می کردند، می کنند.اینها از اسلام نیست،قصاص از اسلام نیست، جهاد از اسلام نیست . برای اینکه فلان مستشرق یا فلان دشمن مبانی اسلامی از اسلام خوشش بیاید. این غلط است. اسلام را باکلیتش بایستی بیان کرد(14 خرداد 89).»

۱۳۹۵ دی ۲۱, سه‌شنبه

گفتمان رفسنجانی،
گفتمان ریاکاری




گفتمان رفسنجانی همیشه گفتمان ریاکاری بوده است و هنوز هم. چرا که گفتمان "اسلام ناب محمدی" ست . نباید به آنچه رفسنجانی بر فراز منبر بر زبان میراند گوش فرا داد، بلکه باید به آنچه در پیرامون او میگذرد و بوقوع می پیوندد، نظری انداخت: خشم و خشونت، تحقیر و تجاوز، تیغ و تازیانه، بگیر و ببند و آدم ربایی و خون و آتش، ویژگی برجسته ی نظام اسلامی از آغازین ترین لحظه ی ظهور ش بر مسند قدرت، چه در دوران رسالت محمد و چه در دوران امامت خمینی در سی سال پیش از این. هم چنانکه محمد دعوت خود را بر اساس گفتمان لا الله الا الله آغاز نمود و دین خود را با لبه تیز شمشیر در دل مردم فرو نشاند و اسلام را توسعه و گسترش داد، امام خمینی نیز بر بنیان «کلمه وحدت» بود که جوخه های اعدام و دار مجازات بر پا ساخت و تیغ و تازیانه را بشکل گشت های ارشادی حاکم ساخت. اما رفسنجانی این واقعیت را با تردستی و مهارت ساحران وارونه نموده و اظهار میدارد که رسالت محمد بر اساس گفتمان مهر و محبت آغاز گردیده است و نظام اسلامی نیز برهبری امام خمینی از آن الگو گرفته است.

درست است که رفسنجانی پس از هشت هفته غیبت در امامت نمازهای جمعه (26 تیر 88)، در خطبه سیاسی، خود را در کنار مردم قرار داد. اعتماد مردم را شرط حکومت و اساس نظام اسلامی خواند و پیشنهاد ترمیم و بازگشت اعتماد مردم به نظام ازجمله، دلجوئی از آسیب دیدگان و آزاد سازی اسیران را صادر نمود. اما اشکال در آن است که او خود را بخش عمده ی نظامی که خود یکی از معماران اصلی آن بوده است نمیداند. گفتمان مرگ بر منافق و کفر و باطل از جمله کمونیست و دمکرات و ملی گرا و نابودی آنها و همچنین مرگ بر آمریکا را فراموش نموده است. حال که فربه و مرفه و چاق و چله گردیده است، گفتمان او تبدیل شده است به گفتمان مدارا و مذاکره و آزادی بیان و بکار گیری عقل و خرد در حل تضادها و خصومت های مادی و معنوی و یا دینی و سیاسی. البته او این گفتمان اخیر را نه تنها بدعت در الگو سازی نمیداند، بلکه مدعی ست که مدارا و مذاکره و صلح و آشتی از ویژگیهای دوران رسالت بوده است. رفسنجانی مدعی ست که «بنا بر گفته قرآن یکی از صفات پیامبر این بود که بر مردم مهربان و با حرص به دنبال منافع و سعادت آنها بود و قلبی مملو از رحمت برای نیروهای اسلام داشت.» این خصلت بر جسته محمد، بنا بر قول رفسنجانی، یعنی لطف و عطوفت سرشت محمد بوده است که سبب گردید « که مردم مدینه گروه گروه برای بیعت آمدند شرایط خود را مطرح کردند و پیامبر نیز مطالبات خود را ارائه دادند و توانستند افکار اصیل اسلام را برای مردم توضیح دهند.» بهمین سادگی و نرمی نظام اسلامی بر مبنای خدا پرستی و مردم خواهی بخود شکل گرفت. رفسنجانی چنین نتیجه گیری میکند که: « اساس کار این است که پیامبر نه با زور و قدرت بلکه با رحمت بین جامعه اسلام بود و با کمک آنها دشمنان را سر جای خود نشاند و یک وحدت و الفت در میان آنها ایجاد کرد.» رفسنجانی میگوید این الگویی بوده است که انقلاب اسلامی از آن الهام گرفته و توانسته است سی سال آرمانهای اسلامی را به پیش براند.

گفتمان رفسنجانی گفتمان ریاکاری ست بدان دلیل که حقایق تاریخی را یا تحریف میکند و یا وارونه شان میسازد و یا هر دو را با هم انجام دهد. تنها به آن دلیل که بتواند در بازی قدرت بازنده نشود. بی جهت نیست که امروز خود را در برابر خشم و خشونت قرار میدهد و به تبلیغ صلح و همزیستی، صبر و حلم و حتی آزادی بیان می پردازد. بوی انقلابی عظیم به مشام ش رسیده است. او کوه آتش فشانی را مشاهده میکند که دهان گشوده است و میغرد و میخروشد. او قصد آن دارد که بر این کوه منقلب و متلاطم سر پوش گذارده و آرام ش سازد. باین امید که تاریخ به خوشنامی از او یاد خواهد کرد بدلیل همراهی اش با مطالبات و خواسته های مردم در تبعیت از پیامبر اسلام. بعید هم  نیست که رویای رهبری جنبش را هم در سر  بپرور اند و با ایستادگی و مقاومت در برابر قدرت خود را  شایسته کسب آن بداند.

رفسنجانی الگویی از جامعه اسلامی در دوران رسالت بدست میدهد که پنداری اسلام عاری از خشم و خشونت بوده است و خون و خونریزی. حال آنکه واقعیت آن است که گفتمان وحدت و یا  گفتمان لا الله الا الله به ضرب شمشیر بوده است که حاکم گردیده و مورد پذیرش مردم قرار گرفته است، نه با گفتگو و مذاکره. طبری از ابن عباس نقل میکند که سران قوم قریش از جمله ابو لهب به ابو طالب، عموی پیامبر شکایت کنند که محمد به خدایان آنها ناسزا گوید. به صلاح خواهد بود اگر او را از این کار باز دارد. ابو طالب به محمد میگوید: برادر زاده قومت از تو شکایت دارند که ناسزای خدایان آنها میگویی. پیامبر در پاسخ میگوید که: میخواهم کلمه ای بگویند که عربان مطیعشان شوند و عجمان باجگزارشان باشند. سران قوم خطاب به محمد میگویند: ده کلمه گوییم، آن کلمه چیست؟ پیامبر گفت: لا اله الا الله.(تاریخ طبری ص 870، جلد سوم). بعبارت دیگر گفتمان پیامبر بر خلاف تعبیر و تفسیر رفسنجانی گفتمان مصالحه و مذاکره نیست بلکه گفتمان لا الله الا الله، گفتمان وحدت است و جایی برای کثرت و دگر اندیشی ندارد، مطلق است و چون و چرا ناپذیر. یعنی در پی تسلیم است و اطاعت. بهمین دلیل گفتمان محمد گفتمان خشم بود و خشونت.   
 مورخان و مفسران دوران رسالت، همه بر این واقعیت تاریخی توافق دارند که پیامبر اسلام در طول دهسال حکومت خود، بیش از شصت بار به لشگر کشی دست زده است و بنام خدا بسیاری را به هلاکت رسانده و ثروت و غنایم قابل ملاحظه ای بدست آورده است. فرماندهی بیش از نیمی از این لشگر کشی ها را، پیامبر خود شخصا بعهده داشته است. البته که محمد برای خشنودی خدا بود که شمشیر میزد زیرا که خدا خود فرمان جهاد را صادر کرده بود و نابودی مردمی  که حاضر نبودند ایمان آورده، حقایق اسلام را درک نموده، به  فرمان خدا تسلیم شده و از اوامر ش اطاعت کنند، صادر نموده بود و  قاتلوا فی سبیل الله را تکلیف شرعی ایمان داران خوانده بود.

یعنی که محمد در تمام دوران رسالت خود از صلح و مذاکره خود داری کرده است. یا تسلیم و اطاعت و شهادت به وحدت الله بود، یا باید مال میدادی و یا جان و گاهی هر دو باهم. پیامبر اسلام  آزادی در ایده و عقیده و در بیان و نیز نقد و انتقاد و دگر اندیشی را هرگز بر ناتبیده است. در ست بعد از غارت کاروان قریشی های مکه است که محمد دستور قتل دو شاعری که او را هجو کرده بودند صادر میکند. یکی آسما، دخت مروان بوده است که در حالیکه یکی از پنج فرزند خود را شیر میداد با شمشیر فرستادگان محمد بشکل فجیعی بقتل میرسد. بهمین شیوه نیز شاعر دیگری بنام ابو آفاک منهدم گردید. بعبارت دیگر، نابودی دگر اندیشان، و انهدام مخالفین تحت عنوان کافر و منافق ریشه در دوران رسالت دارد.

نظام اسلامی که آقای رفسنجانی، خود یکی از پایه گذاران آن بوده است در پی الگویی ساخته شده است که اساس آن خشم و خشونت بوده است و جهاد و شهادت. این خشم و خشونت و کشتار ی که هم اکنون در خیابانهای شهرهای ایران بوقوع می پیوندد ادامه سی سال خونریزی، حبس و شکنجه، اعدام و بدار آویختن و تنبیه و مجازات در انظار همگان است. سی سال است که جوانان بطور روز مره در جامعه اسلامی بوسیله گشت های ارشادی مورد تحقیر و توهین قرار میگیرند. یعنی که خشم و خشونت مداوم رمز بقای سی سال حکومت اسلامی بوده است. در هیچ زمانی نه آقای رفسنجانی و نه هیچیک از رهبران نظام اسلامی( باستثنای خاتمی اگر او را در زمره ی رهبران نظام بشمار آوریم) از کثرت و ازادی بیان و دگر اندیشی سخنی به میان نیآورده اند. او بگونه ای سخن میراند که گویی که خشم و خشونت، شمشیر زنی و خونریزی در حکومت اسلامی از همین دیروز یعنی بعد از 22 خرداد 88، آغاز گردیده است. او نه خود را مسئول این اوضاع میداند و نه ولایت فقیه را. در واقع تصمیم ولی فقیه را مبنی بر صدور فرمان فرصت 5 روزه برای باز شماری آرا به شورای نگهبان را مورد تایید قرار میدهد. این شورای نگهبان بوده است که نتوانسته است از آن فرصت طلایی استفاده کند و سبب گردیده است که این آشوب بر پا شود. درست است که به ولی فقیه هشدار میدهد که نمیتوان بدون اعتماد و حمایت مردم به حکومت ادامه داد. اما واقعیت این است که مردم هرگز به نظام اسلامی اعتمادی نداشته اند. مگر سکوت علامت اعتماد است و رضا؟ سی سال سکوت مردم، نتیجه سرکوب و تحقیر دائمی و روزانه بوده است. چگونه ممکن است مردمی که از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی خود، یعنی حق گزینش، محروم گردیده اند، به نظام حاکم بر آنها اعتماد داشته باشند. آقای رفسنجانی بنظر میرسد که به خداوند خامنه ای یاد آوری میکند که «تردید» نسبت به نظام بوجود آمده است. حال آنکه واقعیت چیزی بجز این است.  رفسنجانی خلاف بعرض فقیه اعظم میرساند. مردم نسبت به این نظام تردید ندارند. مردم سکوت را شکسته اند، راه پیمایی میکنند، چوب و چماق، چاقو و قمه و تیر و تفنگ را بجان میخرند که فریاد بر آورند که ما این نظام، نظام اسارت و بندگی، نظام اسلامی، نظامی که ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی را نفی میکند نمیخواهیم. مردم تردید ندارند به آنچه میخواهند و آنچه مطالبه میکنند.

اما رفسنجانی در عین آنکه سعی میکند که جایی در کنار مردم برای خود باز کند، از قدرت و همنشینی با قدرت نیز غافل نمی ماند و با خداوند خامنه ای هم صدا میشود که همه چیز را به «قانون» باید واگذار نمود. اما فراموش میکند که این ولایت فقیه است که قانون است. که قانون همه چیز را به ولایت فقیه واگذار کرده است. این قانون مقرر میدارد که ولایت فقیه تابع هیچ قانونی نیست اما همه قوانین باید تابع امر و فرمان او باشد. یعنی قانون، قول ولی فقیه است. مردم این قانون را هرگز نخواسته اند و نمیخواهند. اگر این مطالبات بر سر زبانها رانده نمیشود بآن دلیل است که لبه تیز شمشیر را مردم همیشه بر گردن خود احساس کرده اند و هنوز هم میکنند. خامنه ای و احمدی نژاد و شرکای حوزه ای شان بخوبی میدانند به محض آنکه شمشیر برنده را از روی گردن مردم برگیرند، بساط ولایت فقیه در هم کوبیده خواهد شد. این است که اینبار نه مردم بلکه همردیفان و همقطاران رفسنجانی هستند که گفتمان او را گفتمان ریا کاری میخوانند، چون نظام اسلامی بر اساس خشم و خشونت بوجود آمده است و پایدار مانده است و از این پس نیز تنها با تکیه بر نیروی قهریه و سرکوب و تحقیر است که میتواند بقای خود را تامین کند. این یک اصل اسلامی است و اصول گرایان هرگز از این اصل حاضر نخواهند بود که انحراف یافته و یا کوتاه بیایند. اصول گرایان برهبری خامنه ای و احمدی نژاد بر خلاف هشدارهای رفسنجانی، سعی میکنند با تکیه بر گرگ های درنده ای که در خیابان ها رها ساخته و به جان و مال مردم حمله برده و هر جنبنده ای را تکه پاره میکنند، بر عمر حکومت خود بیافزاید. ولی تاریخ نشان خواهد داد که آنها دچار اشتباه بزرگی هستند و به نیروی خروشنده مردم کم بها داده اند.

فیروز نجومی
Firoz Nodjomi



 

۱۳۹۵ دی ۱۷, جمعه

حقیقت نهائی!
      


 آیا هست کسی که بداند ساختار یک جامعه "اسلامی" به پایان آمده است و یا ادامه دارد تا قیامت؟ اما، تفاوت در چیست اگر پاسخ مثبت و یا منفی دهیم. چرا که در گذار از جامعه شاهنشاهی به جامعه اسلامی اگر تفاوتی مشهود است در ظاهر است و ظاهر سازی، در دینداری است و دین فروشی، نه در استقلال است و، آزادی و یا شکوفایی اقتصادی. و گرنه هم استثمار است و استعمار، هم حاکم است و محکوم ، هم غنی است و فقیر، هم جانی است و جنایتکار، هم فساد است و فحشا، هم تباهی است و انحطاط، و مصائبی تازه ظهوری که بدانها افزوده شده، مثل "گور زیستی" و، "کارتون خوابی" و "کودکان کار." اوضاع چنان تیره و تار است، گویی آخر زمان فرا رسیده است و هر لحظه ممکن است که امام عج از غیبت خروج یابد. چه کار بآنجا کشیده است که تنبیه و مجازات و اعدام را دیگر بسنده نیست برای پنهان ساختن "حقیقت" به "عقیم " ساختن انسانها متوسل میشوند، شیوه ای برگرفته از نژادپرستان فاشیسم آلمانی.

 پس چیست وجه تمایز بین حکومت معصوم مظلوم با حکومت ظالم  ملعون، بین حکومت خلافت و امامت و یا بین حکومت ولی فقیه و حکومت شاهنشاهی؟

اگر در پاسخ بگوییم تفاوت، در آنچه بدون واسطه بچشم میخورد،  در "حجاب" است و "بی حجابی" و یا اسارت است و رهایی نه به گزاف گفته ايم نه به عناد. چه اگر حجاب، زن از سر بر گیرد و زلف، افشان و رخ و اندام زیبا نمایان سازد، بدون تردید از هم فرو پاشد جامعه اسلامی. دیگر نه زهد  ماند و نه پاکدامنی، نه تقوی و نه پرهیزکاری، باز میگردد بسوی جامعه شاهنشاهی، انجا که زن در پوشش خود مختار بود. وای اگر باده بنوشتی  بآزادی، جامه عزا و محنت از تن برگرفته و پاي کوبی در سرور و شادی، فرو ریزد آن دیگر ستون خلل ناپذیر نظام اسلامی. و هزاران وای دیگر اگر سر باززنی از احکام اطاعت  و فرمانبری، یا بديگر سخن، سر پیچی کنی و نا فرمانی و دهان به "اعتراض" بگشایی، آنگاه زندان است و شلاق و شکنجه، شمشیر شریعت است که فرود میآید و آمده است بر گردن صدها هزار نفر از بهترین اندیشمندان و انقلابیون جوان این کشور. که اعتراض، دعوتی ست به هرج و مرج و بی بند و باری، ترویج لهو و لعب و بیعاری، بی عفتی و عفت سوزانی، "اباحیگری" است و تشویش آفرنینی در اذهان عمومی.

فقها، آیت الله ها و حجت الا سلام های حاکم،  خود کاملا آگاهند که بر اصل اسارت و بندگی قرار گرفته است  احکام فقهی و فقاهتی و یا احکام و موازین شرعی، احکامی خود ساخته و دلبخواهی، بدون مرز و حدود، تغیر پذیرد طبق مقتضای زمان، اساسا بهانه برای گریز قانون و عهد و پیمان. گاهی یک "آری" و "نه" فرق بین محارب است و بی گناه و بین مرگ بود و زندگی. معروف است که هیئت معروف به مرگ در 67 از زندانیان پرسیده میشد که «مارکسیست یا مسلمان» و یا «مجاهد یا مومن.» پاسخ مارکسیت و یا مجاهد تنها راه بمرگ میبرد.

  فقها بخوبی میدانند که اطاعت از احکام فقاهتی، معیار ایمان نه به توحید است و نه به معراج و معاد که خود ظاهر است و از جنس دین فروشی: عبا است و عمامه، تسبیح و سجاده. لباس سالوس است لباس فقاهتی، نه لباس خرد و خود فرمانی و یا ایمان بذات الهی. فقها زندگی خود وقف آموختن و آموزش احکام کنند و امر و نهی الهی. تقلید و تبعیت واجب کنند، ترویج و تبلیغ نمایند دینداری و اسارت و بندگی. همه هرچه هست از احکام گویند، این باید و آن نباید کنی، حرام و مکروه این است حلال و مستحب آن. نجس این است و پاک آن. چشمها را بسته باید تسلیم شوی و اطاعت کنی.  به رکوع و سجده در افتی،  در نهایت عجز و ذلت از دات الهی مغفرت طلب کنی. فقهای انقلابی از انسان بودن و سر اراده آزاد انسانی، از خرد و خود فرمانی، بعمد غفلت کنند ، چه تنها خرد و خود فرمانی است که رهایی از يوغ احکام ببار آورد و ممکن سازد میثاق اجتماعی. آزاد نماید نیروی  آفرینش و خلاقیتهای انسانی.  بیهوده بین خالق، و مخلوق خود را واسطه کنند آیت الله های مقدس  و جدا و بیگانه سازند فقها، خالق را از مخلوق. چرا که مخلوق، خالق است و خالق، مخلوق. این است توحید، حقیقت نهایی.

روشن است که احکام فقاهتی، رمز دوگانگی است و بیگانگی. بدون خرد و خود آئینی، احکام الهی  پوچ است و زا ئد و باطل.  چیزی را نجوید مگر کنترل و سلطه کامل بر رفتار و گفتار و پندار انسانی. در خرد است و خود فرمانی، همه هرچه راستی و درستی و در احکام است و در قواعد شریعت اسلامی، همه هرچه کژی و کاستی، پستی  و پلیدی. در خرد انسان است و خود فرمانی، همه هرچه عشق و آزادگی، صداقت و شیفتگی و در احکام فقاهتی  است همه هرچه خدعه و نیرنگ، فریب و رياکاری.
     
 بنابراین، روشن است که نفی فقاهت، به نفی اخلاق و فرهنگ تسلیم است و اطاعت، امتناع از فرمانبری است و از تقلید و تبعیت. از تصور يک جامعه رها از دین  و آزاد از احکام فقاهتی نباید  دچار کابوس و وحشت شوی و نباید که بخود تشویش و اضطراب راه دهی. چون اگر در پی رستگاری حقیقی هستی، باید که روح و جان خود آزاد سازی. چه سود، اگر چشم بسته و همچون بره ای بیگناه گردن بر احکام فقاهتی نهی و به توحید و رسالت و امامت و قیامت باور آوری چنانکه گویی حقیقت ست غائی  ؟ در نهایت دوزخ و بهشت افسانه ای بیش نیست از برای ساده دلان و خوش باوران، ابزاری بیش نیست در دست سلطه گران و صاحبان شمشیر و شریعت. و این خرد است و خود فرمانی که بر تاریکی و کوری فائق آید و به ثمر رساند آزادی و بینایی، دانایی و روشنایی.  دادن تن به احکام الهی نه به سعادت دنیوی انجامد و نه رستگاری اخروی، بلکه به اسارت انجامد و بندگی . همین بس که نیم نگاهی بیاندازی به جوامعی که مهد اسلام اند و تمدن اسلامی. در کدام گوشه ای از این تمدن پهناور میتوانی حقیقتی را بیابی برتر از فرا خوانی بسوی لا الله الا الله بر زبر شمشیر درخشان اسلامی
   
 پس اگر تکلیف خود با فقهای حاکم روشن خواهی ای هموطن، باید که خود بینا و دانا سازی، هراس بخود راه ندهی و بانک بر آری که زمان آن فرا رسیده است که قیامت اعلام کنیم. که چه جای نگرانی ست. بگذار که جامه سالوس و ریا بر کنیم، تن آزاد و جان خود از پلیدی و پلشتی رها سازیم ، زلف ها افشان و باده بنوشتیم براستی، پایکوبی کنیم و ایمان آوریم. بگوئیم، رسا و گیرا بگوئیم، و هزاران بار مکرر بگوئیم، که احکام شریعت لغو، و قیامت را اعلام کنید. که این راه رهائی است از يوغ فقاهت و آزاد سازی جامعه از اخلاق تسلیم و اطاعت و از فرهنگ بندگی و عبودیت. که این  راه نجات است از کوری و تاریکی، که ای هموطن این ست راه صعود بقله بلند انسانیت و آزادی. این است حقیقت نهایی

 

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

firoznodjomi.blogpost.com

rowshanai.org