Critic of Religion And Power

firoznodjomi.blogost.com

rowshnai.org

۱۳۹۳ تیر ۲۸, شنبه

اعتدال، خدعه ای اسلامی

نظامی که بر اساس فرمانروایی و فرمانبری، تسلیم و اطاعت بنیاد گذارده شده است، امروز در عرصه جهانی در پشت میز مذاکرات هسته ای با قدرت های جهانی به فرمانبری، تسلیم و اطاعت فرا خوانده شده است. حکومت اسلامی برهبری ولی فقیه، جلوه الله، ظاهرا بسی بسیار سعی نموده است که با دادن امتیازهای کوچک و بازپس گرفتن بخش کوچکتری از آنچه که در نتیجه نافرمانی و سرپیچی از تعهدات بین المللی از دست داده است، به این سرنوشت محتوم تن در ندهد و از تسلیم و اطاعت سر باز زند. یعنی که حتی در لباس "اعتدال " و نرمخویی چرب زبانی و لبخنده های ملیح و دلربای محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ولایت، کار ساز نشدند "توافق " نهایی حاصل نشد، چنانکه گویی که حکومت مقدس ولایت از مبارزه با

.کفر و شیطان انصراف داده است.

واقعیت آن است که حکومت اسلامی قوانین بین المللی را چندان جدی نگرفته است و نمیگیرد. چرا که حاکمان

بر جامعه ایران، در جهان دیگری میزی اند. تنها به قوانین شریعت الهی گردن نهند نه آن قوانینی که برساخته دست بشری سرکش و سراسر کبر و غرور است، بشری که خدا را از زندگی اجتماعی بیرون رانده و بر جایگاه "شیطان " نشسته است. حکومت اسلامی، هنوز نتوانسته است دلایل قانع کننده ای برای پنهان نگاهداشتن فعالیت های هسته ای به جامعه بین المللی ارائه دهد. نیز، نتوانسته است بنای تاسیسات صلح آمیز هسته ای فردو را دردل کوه توجیه نماید. مذاکرات هسته ای هم پس از 6 ماه سر انجام به موضوع اصلی یعنی تعداد سانترفیوژ ها و غنی سازی تا کجا و چقدر، رسید. اما، بجای آنکه به پیش برود، از حرکت باز ایستاد. چرا که حضرت ولایت پای میز مذاکره نشسته بود که قدرت های جهانی را تسلیم اراده خویش بسازد نه اینکه به اراده آنان تسلیم شود و از حق خود چشم بپوشد. بازی گرفتن شیطان، هدف اصلی بود. همچنانکه حضرت ولایت بارها اشاره کرده است که از مذاکرات هسته ای زیانی نمیبرد. که در واقع سود بسیار هم برده است.

اشتباه است اگر باور کنیم که ولی فقیه به شکل و شمایلی شیطان پسند، پای میز مذاکره نشست بدون خدعه و نیرنگی در آستین. ولی فقیه از آنجا که بر جایگاه الله نشسته است، جایگاه خداوندی که دانا و توانا به همه چیز است، از آعاز به نتیجه نافرجام مذاکرات آگاه بود، نتیجه مذاکرات هسته ای که هنوز آغاز نشده بود. فقیه بخوبی آگاه بود که با شیطان، عهد و معاهده نخواهد بست. چون هر توافق نهایی، اولین گامی خواهد بود بسوی صلح و دوستی با غرب و پایان ستیز و خصومت با آمریکا، شیطان بزرگ، که در آن صورت بقول ، سعید قاسمی، فرمانده سابق جنگ ولایت با کفر در عراق "باید با ولی فقیه خدا حافظی کنیم." چه اگر شیطانی نباشد، چگونه میتوانیم بوجود خدا باور کنیم.

هرگز نباید فراموش کنیم که ولی فقیه از طرف الله ولایت دارد. که ولایت او همان ولایت رسول الله است. یعنی که این ولی فقیه بود که به واسطه ارتباط ماورایی، مذاکرات هسته ای با قدرت های جهانی را مدیریت میکرد. فرمول بازی برد برد هم تنها یکی از خدعه هایی بود که حضرت ولایت در آستین داشت. "نرمش قهرمانه " نیز یکی دیگر از آن خدعه ها بود، یعنی خدعه ای از جنس خدعه های اسلامی. کمتر کسی میدانست که "نرمش قهرمانانه، " حرکتی بود مذبوحانه در خدمت دوام مذاکرات، به نفع حکومت اسلامی. نه اینکه ولی فقیه قصد خریداری زمان را برای ساختن یک بمب اتمی در سر میپروراند. خیر ولی فقیه آنقدر خام نیست که نداند، یک یا چند تا بمب اتم هم اگر داشته باشد، هنوز بلند نشده از سرزمین ایران چیزی جز یک کشور نفرین شده باقی نخواهد ماند. بلکه او خواستار ادامه مبارزه حق است با نا حق، مبارزه حکومت مقدس الهی با "شیطان رجیم " است، مصافی که اگر واقع نمیشد نه ولایت میماند و نه حکومت اسلامی. مبارزه ولایت با شیطان بزرک که از 35 سال پیش آغاز گردیده است، مثل مبارزه همه ی پیامبران، مبارزه ضعیف است علیه قوی، ضعیفی که از خاک سیاه بپا خاسته است، میخواهد جانی بگیرد و بر سر پای خود بایستد. ولی فقیه ترجیح میدهد که پرچم اسلام را به تبعیت از رسول الله تا قیامت بدوش بکشد حتی اگر چاهای نفت نیز بخشکند و از تولید ثروت باز ایستند. بنابراین، نتیجه مذاکرات از پیش برای حضرت ولایت روشن بود .بار ها درلفافه به پایان نافرجام آن در سخنرانی های خود اشاره کرده

در واقع نیز قبل از آنکه مذاکرات هسته ای رسما به پایان برسد، حضرت ولایت پایان آنرا در دو شنبه 16 تیر در دیدار با جمعی از ولایتمداران وفادار و در حضور رئیس جمهور، حسن روحانی و رئیس شورای مصلحت نظام، هاشمی رفسنجانی، اعلام کرد و جزئیات محرمانه مذاکرات را هم فاش نمود. روال عادی مذاکرات بسرعت تغییر یافت و تبدیل به مذاکراتی گردید بر سر تمدید مذاکرات هسته ای تا یک توافق نهایی.

بنابراین، تا اینجا ولی فقیه را باید برنده ی بازی ای دانست که خود معمار آن بوده است. درست است که

تحریمات اساسی بر سر جای خود باقی خواهد ماند. ولی تحریمات اقتصادی حربه ای کاری نبوده اند و نیستند و هراسی هم در دل "رهبر معظم" نیاندازد. این آمریکا و غرب است که فکر میکنند با تحریمات میتوانند رژیمی همچون حکومت اسلامی را با خطر فرو پاشی روبرو سازند. در 4 سال اخیر تحریمات اقتصادی، تجاری، مالی، تحریم از هر نوعی، باوج خود رسید. نه تنها حکومت دین تضعیف نشده است بلکه قوی تر و سبع تر و درنده تر گردیده است. درست است که به لحاظ اقتصادی دچار بحران است. که گرانی بیداد میکند و بیکاری فراگیر و موسسات تولیدی با مشکلات فراوانی روبرو گردیده اند. که ارزش پول ملی 70 درصد تنزل پیدا کرده است. در اینکه بحران اقتصادی بسیار جدی است، تردیدی نیست. اما، واقعیت آن است که نه تحریمات و نه بحران های اقتصادی تا کنون هیچ رژیمی را به فروپاشی نکشانده است. حتی نمیتوان تنها تحریمات اقتصادی را مسئول پایان نظام نژادپرست در آفریقای جنوبی دانست.

اگر به تاریخ کوتاه حکومت دین به رهبری خداوندگار خامنه ای، بنگریم مشاهده میکنیم که دیر زمانی بوده است که نظام سعی کرده است مردم را برای روزگار سختری آماده نماید و آنها را به قتاعت و کم خوری و ژنده پوشی و "همت مضاعف کار مضاعف " عادت دهد هم بعنوان تاکتیک و هم استراتژی مقابله و مقاومت در برابر شیطان بزرگ. در این امر نیز موفق بوده است. ولایت فقیه ، محمود احمدی نژاد را بر گزیده بود که امور ولایت را مدیریت کند درست به آن دلیل که او را نماد ساده زیستی و ژنده پوشی میدید. ولی فقیه چنان به چشم ظاهر شود چنانکه گویی غرق در محنت و ریاضت بوده است. همچنانکه الله پیوسته در قرآن کریم ریاضت و تحمل سختی توصیه کرده و بدان منظور نیز یک ماه روزه داری را آفریده است. احمدی نژاد با کابش چرکین معروفش، جارو کشی را میماند که به ریاست جمهوری رسیده است، که از سر فروتنی میتوانست کفشهایش را زیر سر خود بگذارد با یک لا پتو روی زمین لخت بخواب فرو رود و امام عج را در رویاهای خود ملاقات کند.

دلیلی ندارد که رژیم دین از تحریمات و تشدید ستیز و خصومت با جهان غرب هراسی بخود راه دهد. ملت فقیر تر؟ چه بهتر، سر بزیر و آرامتر. بعید بنظر میرسد که صدای اعتراضی بگوش برسد اگر ارزش پول 30 درصد دیگر هم افت کند. فریاد رهایی و آزادی از گلوی خشک و شکم گرسنه هرگز بر نخیزد. اگر ناله ای هم بگوش میرسد برای سیری شکم است. مضاف براین، ولی فقیه تنها مظهر شریعت نیست بلکه مظهر خشونت هم هست، مظهر بیرحمی و انتقام ستانی، مظهر شلاق و حد شرعی و تنبیه و مجازات هم هست. از سر آموختن عبرت است و تحکیم و تداوم نظام فرمانراویی فرمانبری که در ملا عام دار مجازات بر پا میکنند و روزانه طناب شریعت را بر گردن، محکوم بی دفاع میاندازند.

در چنین شرایطی که همگان دم فروبسته اند و همه جا سوت و کور گردیده است، محمد جواد ظریف در کمال لوندی و لودگی در مصاحبه با شبکه ان بی سی، حکومت اسلامی را یک حکومت چندین تا صدایی میخواند و میگوید هر فردی در بیان نظریات خود آزاد است، همچنانکه ولی فقیه در همان سخنرانی گفت اسلام یعنی اعتدال در حالیکه همه جا از شمشیر اسلام خون و خشونت و بیرحمی جاریست. اسلام در هیچ کجای دنیا با "کافر " و "منافق " و "مشرک" را میانه ای نیست. ادامه مذاکرات هسته ای سبب گردیده است "جهاد گران " از پوسته خود بیرون بجهند و به بهانه های گونا گون همایش های مختلف برپا نمایند و نفس ها را در سینه ها حبس نمایند. وقتی سردار جنگ اسلام با کفر در عراق، سر لشگر سعید قاسمی در "همایش قرمز" میگوید "خنده هاتان حیثیت ما را میبرد " آیا دعوتی ست به اعتدال و یا جهاد اسلامی.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

۱۳۹۳ تیر ۲۰, جمعه

"راه اندازی کلینک خشم در تهران"

راه اندازی کلینک خشم در تهران سرخط روزنامه شهروند در دوشنبه 16 دهم تیر است." البته در پیشوند

این خبر که با قلم درشت به چشم میخورد این جمله را نیز میخوانیم که "خشونت به یک آسیب اجتماعی تبدیل شده است."

این خبر، نگارنده را سخت به تعجب و تامل واداشت. "راه اندازی کلینک خشم؟" چه فکر جالبیی؟ بکدام مغز متفکری چنین اندیشه ای راه یافته است؟ گویا آنچه "مسئولین " را به چنین فکر بکری باز داشته است این است که بنا بر گزارش شهروند "دیر زمانی ست که خشونت به یک "آسیب اجتماعی تبدیل " شده است. یعنی که دیگر مسئله این یا آن فرد و یا تعداد معدودی از جمعیت کشور نیست که کم تحمل اند و اینجا و آنجا از کوره میزنند بیرون، یقه ی این و ان را میگیرند و بعضا ناگهان به آفرینش یک تراژدی ختم میشود. یک نفر در خون خود میغلتد و دیگری جان خود را از سر قصاص بر سر چوبه دار ازد دست میدهد. یعنی که پبدیده ای مثل درگیری و فحاشی، یقه یک دیگر را دریدن به زد و خورد پرداختن، کشیدن کار به پزشک قانونی و داده گاه و تشکیل پرونده همه بنا بر نظر آسیب شناسان و جامعه شناسان دال بر توسعه و گسترش «خشونت» در جامعه است. بنا بر گزارش شهروند:

پرونده نزاع‌های خیابانی در تهران و دیگر شهرهای ایران همیشه باز است. ممکن نیست اداره‌های پزشکی قانونی روزشان را بدون دست و سرهای شکسته و نوشتن گزارش‌های طول درمان شروع کنند و به پایان ببرند. تهران رکورددار نزاع‌ها و درگیری‌های خیابانی است و بعد از پایتخت هم براساس آماری که پزشکی‌قانونی اعلام می‌کند شهرهای بزرگ بیشترین آمار نزاع‌های خیابانی را دارند. براساس آمارهای مرکز آمار ایران سالانه دست‌کم ۶۰۰‌هزار ایرانی دعوا می‌کنند و سالانه به‌طور میانگین ۷۰‌هزار پرونده نزاع و ضرب‌وجرح در حوزه استحفاظی نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران تشکیل می‌شود. البته اینها آمار رسمی است و آمار غیررسمی دعواها و نزاع‌های خیابانی ثبت‌نشده خیلی بیش از این‌هاست.

کارشناسان و متخصیصین، همچنین مقامهای مسئول، به پدیده خشونت در گزارش شهروند بگونه " سخن میرانند چنانکه گویی در یک کشوری مثل آمریکا و یا یکی از کشورهای اروپایی، زندگی میکنند. شیوه های جامعه شناختی آمریکایی را در جامعه ای بکار میگیرند که زیر سلطه قواعد و قوانین اسارت بار شریعت قرار دارد، جامعه شناسانی آمریکایی بر آن باور بودند که اساسا ساختار نظام سرمایه داری با روبنایی دموکراتیک، بیش از هر نظمی اجتماعی دیگری با طبیعت انسان همساز است، چون ریشه در آزادی فرد دارد. بهمین دلیل، بسی خوشبین و امیدوار نسبت به آینده کشورشان بودند. آنها بر این باور بودند که هم چنانکه آدمی گاهی به امراض مختلف مبتلا میشود و مورد معالجه قرار میگیرد، بعضی از امراض نیز دامن جامعه را میگیرد که باید شناسایی و راه های پیشگیری آن را نیز بر اساس تحقیق و تفحص علمی شناسایی نمود.

شاید گزارشگر شهروند و کارشنانی که با آنها به گفتگو می پردازد نیز بر آن تصورند که نظم جامعه اسلامی هم ، مثل جامعه آمریکایی، ساختار درونی آن همچون فولاد آسیب ناپذیر است. عارضه ها ظاهر میشوند و با یافتن رهکارهای آنان، جامعه بار دیگر به سلامت خود باز میگردد و البته خشونت هم یکی از این عارضه هاست که باید مورد معالجه قرار بگیرد.

شهروند از معاون امور جوانان وزارت ورزش و جوانان نقل میکند که گفته است هدف راه اندازی کلنیک خشم، آنست که به مردم بیاموزیم اصلا خشم چیست و چگونه بر آن غلبه کنند. یعنی که خشونت عارضه ای ست شخصی و بر خاسته از "خشم " که با مشاوره با کارشناسان و متخصصین میتواند مورد مداوا قرار بگیرد. اما، شهروند خاطر نشان میسازد که جامعه شناس، مجید ابهری، بر آن است که راه اندازی کلینک برای رشد و تکامل توانائیها و مهارتها مفید است، اما، بدون تغیر محیظ بعید بنظر میرسد که موثر باشد- که حرف درستی هم میزند. کمی بعد میافزادید که «افزایش پرخاشگری ارتباط مستقیم با رفاه اجتماعی دارد.» که این خود نیز نیازمند رمزگشایی ست. آیا منظورآن است که وضع موجود خوب نیست؟ معلونیست این رابطه در همه جا صادق است؟هرجا فقر و بدبختی فراگیرتر، خشونت نیز بیشتر؟ اگر چنین باشد باید به معالجه فقر و یا علت اصلی افزایش خشونت پرداخت. یعنی که محالجه معلول، خشونت، گذاردن برچسب بر زخمی عمیق است و علاج ناپذیر.

اما جالب تر گفتگوی شهروند است با خانم فریبا ذاکری، جامعه شناس شهری. وی به راه اندازی کلینک خشم خوشآمد گویی میکند، و میگوید که نشانی ست بر این واقعیت که جامعه خشونت را بعنوان یک آسیب آجتماعی پذیرفته است که در اعمال خشونت بار تنها نیستند و بسیاری بدان مبتلا هستند. این فهم که خشونت عارضه ای ست که بسیاری بدان مبتلا هستند، شرم خود را از دست میدهد و مردم میتوانند به کلینک ها مراجعه نموده و مشاوره بگیرند. وی همچنین اشاراتی هم به ریشه های خشونت میکند که از نگاه به برنامه ها و فیلمیها ی پر خشونت داخلی و خارجی، ناشی میشود. چنانکه گویی خشونت مردم نسبت به یکدیدگر افزایش یافته است به آن دلیل که آنچه را که می بینند تمایل دارند که بعمل در آورند. مضاف بر این، وی به حقیقتی بس مهم اشاره میکند و میافزاید که

از طرف دیگر کمرنگ شدن باورهای دینی نقش مهمی در این زمینه دارد چرا که به‌عنوان اهرم اصلی کنترل رفتار شناسایی می‌شود. همان‌طور که براساس آموزه‌های دینی ما، فروخوردن خشم و عدم پاسخ به بی‌ادبی‌های دیگران جزو اصلی‌ترین رفتارهای انسانی قلمداد شده تا جایی که نقل است از امام علی(ع) که «بپرهیزید از خشم که آغاز آن جنون و فرجامش پشیمانی است.» اگر فقط همین یک جمله سرلوحه رفتار اجتماعی ما قرار گیرد بروز حوادث متوقف شده و شاهد جامعه‌ای آرام و بی‌خطر هستیم.

با خود میگویم مگر میشود؟ تازه داریم میفهمیم که امام علی، مسیح زمان بوده است. چه آموزش از سر بزرگی و بخشش، خشم خود را فرو بر و هیچ مگو. معلوم است که مردم به پند و اندرز شاه امامان، امام علی، نه تنها گوش فرا نداده اند بلکه سخت تر از همیشه بجان هم افتاده اند. آیا این تعجب آور نیست که در جامعه، در فرهنگ و راه و روش زندگی، امام آنقدر دارای افتدار باشد، اما مردم اصلا اعتناعی به پند و اندری چنین ارزشمند، نکنند و جامعه در منجلاب خشونت غرق نشود؟

متاسفانه این تحریفات و این افسانه سازیهای عوامفریبانه در باره امامان بخصوص، امام علی، تنها بر فراز منبرهای و یا در حوزه های علمیه، تولید و باز تولید نمیشوند، بلکه هم اکنون نیز دانشگاهیان از جمله آسیب شناسان و جامعه شناسان، روشنفکران، بویژه دانشمندان و اندیشه ورزانی که در دامن علوم اجتماعی و انسانی ناشی از دانش و یافته های غربی پرورش یافته اند در حفظ هژمونی شریعت اسلامی شرکت میکنند.

شاید درست بدلیل همین دروغپردازی هاست که مذهب، بقول خانم جامعه شناس، رنگ خود را در زندگی اجتماعی باخته است. چرا که امامی را آموزگار بزرگ اخلاق خوانده اند که خود یکی از شمشیر زنان و عارتگران لشگر اسلام بوده است. ولی فقیه اول، امام خمینی در دیدار با وزنه بر داران ایران در اویل انقلاب خطاب به ورزشکار آن گفت که بایدهمچون امام علی پهلوان و نیرومند بود. در مصاف با دشمنان با یک ضربت شمشیر آدمی را بدو نیم میساخت در حالیکه هر دو نیم هنوز جان داشتند. شاید تا کنون امام علی را هیچ کس بهتر از امام خمینی توصیف نکرده است. شمشیر زنی ماهر و بی رحم، خشونتی برخاسته از غریزه حیوانی که در دست فقها و پاکدینان، قدسی گردیده است.

این حقیقت تاریخی را هیچکس نمیتوانست تا ظهور اینتنرنت ببزبان آود.که گفتمان اسلام، اساسا گفتمان خشونت است، مهم نیست که از چه جنس و فرقه ای باشد. خشونت در ذات اسلام است. هر جا که شریعت شمشیر را بر گرفت و پرچم «لا اله الا الله» بر افراشت، سرها از تن جدا ساخت تا نظام تسلیم و اطاعت را بر قرا و همگان را به قل و زنجیز قواعد و قوانین شریعت کشد. از آن پس خشونت به اوج خود رسیده است. در کشور ما، حکومت اسلامی با کشتار و خونریزی آغاز گردید و با ابزار خیانت و جنایت ادامه یافته است.

این بدان معنا سات که مردم در واقع 35 سال است که به سخنان امام علی گوش فرا داده اند و خشم خود را فرو خورده اند. چرا که هیچکس نیست که به دیوارهای عظیمی که شریعت بنا کرده است بر نخورد و خشمگین نشود، از اینکه نتواند بال بگیرد و پرواز کند. خشونت از اسارت بر میخیزد، از نظام تسلیم و اطاعت و فرمانروایی و فرمانبری، از ادبیات، از گفتمان، از آداب و رسومی بر میخیزد که چنین نظامی را دوام میبخشد. گفتمان اسلام، مگر چیزی بجز گفتمان خشونت هم هم هست، مگر چیز بجزی گفتمان تنبیه و مجازات، جهاد و شهادت، قصاص و سنگسار و قطع اعضای یک انسان مجرم، بیرحمی و انتقام ستانی چیز دیگری هم بوده است. بنگر به تاریخ کوتاه حکومت اسلامی در ایران و هرجا که اسلام به قدرتی رسیده است، از افغانستان تا نیچیریه، از داعشیها و النصره ها تا بوکو حرام ها، سراسر خشونت است و قساوت و بیرحمی. درکشور ما پس از 35 سال سرکوب، کشتار و خونریزی، هنوز روزی نیست که در حکومت اسلامی بر گردن یک یا چند انسان، طناب شریعت بر نیفتاد و در ملا عام بدار مجازات کشیده نشود. اعدام اوج خشونت است، خشونتی که هرچه انسانی است در انسانهای دیگر میکشد و هرچه زشت و خشونت بار است از آدمها بیرون میکشد. آن حیوان زشت را در درون آن ها بیدار میکند. این است که همه به هم نیش های درنده نشان میدهند و موی بر پشت خود سیخ میکند.

این بدان معنا است 35 سال بکار گیری قهر و قدرت و سرکوب غرایز طبیعی مردم و حاکم ساختن قواعد و قوانین شریعت بر جامعه، ممکن است آرامش و امنیت به بار آورده است، اما، مردم را نه مهربانتر، نه با گذشت تر، نه بخشنده تر کرده است، بلکه آنها را به حیواناتی تبدیل کرده است که هر آن ممکن است که یک دیگر را پاره پاره سازند. همین چندی پیش دو ویدیو در فضای مجازی غوغا بپا کرد. در خیابانی در حالیکه عابرین به تماشا ایستاده بودند، مردی دشنه خونین بدست، جوانی دیگر را در خون خود غوطه ور ساخته بود. ضارب شتاب آمیز دور جسد بی جان جوان میگردید و سخنانی بر زبان میراند که حاکی بر آن بود که خود دست به قصاص زده است. ویدیوی دومی نظیر همین بود با این تفاوت که قصاص گیرنده زن بود که مردی را بر زمین افکنده بود و هر چند لحظه ای دشنه ی خونین را بار دیگر در جسم بی جان مرد فرو میکرد. در هر دوی این ماجرا مردم منفعلانه ناظر بر خشونتی بودند در اوج بیرحمی با این وجود نه آنها و نه نیروهای انتظامی حاضر از خود هیچگونه واکنشی از خود نشان نداند، چنانکه گویی لذت میبردند. کمتر از یک ماه قاتل ویدیوی اول را در همان محلی که جنایت را مرتکب شده بود بدار آویختند. مسلم است براه اندازی کلینک خشم در تهران، قطره ای بیش نیست در دریای عظیم، دکور و تزئین خوبی ست، اما علاج درد نیست. این دین اسلام است که باید بر تخت جراحی خوابانده شود و خشونت را از بافت هایش بیرون کشید. در چنین صورتی بعید بنظر میرسد که اسلام از تخت جرای برخیزد و بار دیگر نفس بر آرد.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

۱۳۹۳ تیر ۱۳, جمعه

ما داعشی ها را خوب می شناسیم!

این روزها "داعش" نامی ست که بر سر زبانهاست، گروهی با اصل و تبار اسلامی که تا چندی پیس خود را "دولت اسلامی سوریه و عراق " میخواند. هم اکنون رهبر خود ابوبکرالبغدادی را "خلیفه مسلمین" نامیده است. یعنی که پس از گذشت 35 سال از احیای "امامت " در ایران، داعش در عراق اعلام میکند که "خلافت " را به زندگی باز گردانده است.

داعش شهرت خود را مدیون اجرای قواعد و قوانین شریعت اسلامی با بکار گیری حدا اکثر قهر و خشونت و بیرحمی ست، بویژه در مورد حجاب زنان، منع مواد مخدر، مشروبات الکلی و سیگار ، پدیده ای که ما ایرانیان بخوبی با آن آشنا هستیم و 35 سال است که آنرا تجربه کرده ایم. بسی بسیار زیرک تر شده ایم در پنهان کاری و خدعه و نیرنگ، فریب میدهیم و فریب میخوریم.

تصاویر و ویدیوهایی که داعش از خود در فضای مجازی منتشر ساخته است هر گونه تعبیر و تفسیری را در باره خونخواری های خود، مورد تایید و تصدیق قرار میدهد. نصویر ها بیان گر هجوم است و تسخیر و تخزیب ، بیرحمی و انتقام ستانی، سراسر خون است و تن های پاره پاره، بازتاب خشم و خشونتی ناگفتنی، چنانکه گویی برخاسته است از ناخشنودی و نارضایی خالق یکتا و یگانه، الله، از آن جهت که نیست شمشیر اسلام حاکم بر جهان. در ویدیوها مردانی را میبینیم بسی ورزیده و قوی هیکل، مسلسل های سنگین و خمپاره اندازها بدست با چهره های پوشیده، تنها چشم ها و بینی و دهان پیدا. این مردان پوشیده چهره ، بر دوشن کامیونها سوار با پرچمهای سیاهی بر افراشته در ورای آنها که بر آن شعاری دیدیده میشود بسی مانوس و آشنا، شعاری که بر سر زبانها است. در تمام کشورهای اسلامی از صبح سحر بگوش میرسد تا فرا رسیدن شب: «لا الله الا الله،» یکی از سحر انگیز ترین شعاری که تا کنون بگوش آدمی رسیده است، شعاری که که در امیخنه است در بافت ها و سلول های هر مسلمانی .

یعنی که آنها پرچمی را در جنگ با علویان در سوریه و عراق بر افراشته اند که تازیان مهاجم در 1400 سال پیش و تازیان بومی بار دیگر در 35 سال گذشته بر سرزمین ایران بر افراشته اند، پرچم اسلام.

در یکی از ویدیو هایی که داعش خود منتشر ساخته است. "جهادگران " داعشی را میبینم مسلح و تعدادی دیگری از مردان که گفته میشود هفده نفربوده اند، از جمله پیرمردی همراه یک کودک ، نشسته برزمین، دستها بسته از پشت، سرها فرو افتاده در سینه، لحظه ای بعد یک جهاد گر تنومند ظاهر میشود و با شلیک یک گلوله مغز هر یک از آنها را متلاشی میسازد، در کمال خون سردی، بدون شک از سر عشق و علاقه و لذت جویی. چون ریختن هیچ خونی حلال و در نتیجه لذت بخش نیست مگر در راه رضایت الله ریخته شود. داعشی ها خود را بدرستی "جهادگر" میخوانند و از تبار ابوبکر اولین جانشین پیامبر اسلام، نماد ختم دوران رسالت و آغاز خلافت. داعشی ها نیز مثل پاکدینان امام تبار در کشور ما خود را مجری امیال و اراده الله میدانند نه امیال و اراده خویش. درنتیجه با یقین، اعتماد و نیرویی بیشتر شمشیر میزنند و سر بر زمین می افکند. اینست که قسی و بیرحمی را باوج خود میرساند، چه تنها از این طریق است که میتوانی پرچم اسلام را بر افرازی با آفرینش ترس و وحشت.

در مطبوعات و رسانه های رسمی و غیر رسمی از "داعش" چنان سخن میرانند گویی که پدیده ای است غریب و سخت ترسناک، به ناگهان ار زمین بر جوشیده و بر ما ظاهر گردیده است. نه به توسعه شیعه گری در منطقه ربطی دارد، نه به دیکتاتوری المالکی در عراق و نه کشتار سنی مذهبان بدست علویان در شوریه با حمایت پشتیبانی لشگر ولایت.

داعش را نیز یکی از گروه های تروریستی ای میخوانند که آمریکا برای فروپاشی نظم منطقه بوجود اورده است.. قربانی، تحلیلگر روزنامه مردم سالاری می نویسد:

آنچه که این روزها در عراق و سوریه اتفاق می‌افتد شاید حیرت بسیاری را بر انگیزاند و این سوال را در اذهان بسیاری از انسان‌ها در کشورهای دیگر ایجاد کند که آیا انسان در قرن ۲۱ هم می‌تواند تا این حد بی‌رحم و سفاک باشد؟

البته که پاسخ منفی ست مگر اینکه قسی مسلمان مومن و اصیل باشد، پرچم دار اسلام ناب محمدی.

بنظر میرسد اندیشه ورزانی همچون آقای قربانی فارغ از حافظه تاریخی اند. نمیتوانند بیاد بیاورند که قسی و بیرحم تر از خلافت گرایان، کسی نیست مگر ولایتمداران که در حاکم ساختن قوانین شریعت اسلام چه در دوران باستان و چه در دوران اخیر به جنایاتی دست زدند که قهر و خشونت داعشی ها در برابر آن رنگ می بازد. گویا قصابی فروهرها و شاپور بختیار و کشتار رهبران کرد را در آلمان بدست داعشی های بومی بیاد نمیآورند. مگر نه اینکه داعشی ها با نقاب سیاه سراسری قمه اسلام را بر گلوی شیعه میگذارند و سر او را از تن جدا میسازند؟ در چنین صورتی ما هر روز ماموران داعش را می بینیم که در مراسم اعدام در ملا عام، طناب شریعت را بگردن محاربین میاندازند- البته از سر لطف و عطوفت اسلامی.

آیا کسی میتواند جنایاتی که بدست حجت الاسلام خلخالی، قاضی انقلابی برگزیده امام مقدس در سنندج در 1358 صورت گرفت، فراموش کند؟ آیا کسی میتواند تصویر رضا تقی را که از یکی از اعدام های دسته جمعی برداشته است از ذهن خود پاک نماید، تصویری که در همان زمان در سراسر جهان پخش گردید .در آن تصویر ده جوان برومند در برابر جوخه اعدام چشم بسته ردیف شده اند. پیدا ست که یکی از آنان در نبرد زخم خورده است و قادر نبوده است برپای خود ایستاده و گلوله های آتشین را در سینه خود جای دهد. بر روی برنکارد در حال خوابیده باید گلوله باران میشد. تنها یک جوان را قائم می بینیم در حالیکه دست شکسته به گردن آویخته است، دیگران یا در خون خود غلتیده اند و یا در حال غلتیدن اند.

آری، تصاویر وحشتناک داعشی ها که فضای مجازی را آلوده ساخته است یاد آور خاطره تلخ هجوم تازیان بومی، مظهر دین اسلام، برهبری امام خمینی ست.

تحلیلگرانی که از قساوت و بیرحمی داعشی ها مینالند، آیا بخاطر دارند جوخه های اعدامی که بر پشت بام نشیمنگاه امام خمینی برپا شده بود. آیا بخاطر میآورند تصاویر سرها و سینه های سوراخ شده و چشم های از حدقه در آمده سران رژیم شاه را که در روزنامه های صبح انتشار مییافتند؟ اگر داعشی ها قساوت و بیرحمی خلافت اسلامی را عرضه میکنند، ما بیش از 35 سال است که تحت تجاوز و سرکوب امامت و ولایت اسلامی هستیم. هنوز داعشی ها به آنجا نرسیده اند که دست خود را بقتل عام بیش از 4000 هزار زندانی قهرمان ج آلوده نموده و آنها را در قبرهای جمعی بخاک بسپارند و یا قتل های زنجیره ای براه بیاندازند و نسل هرچه مخالف و دگر اندیش را نابود سازند. گویا ناظران داخلی حتی جنایاتی که در 88 بفرمان حضرت ولایت بوقوع پیوست از خاطر برده اند. نه در خون غلتیدن ندا را بخاطر دارند و نه تجاوز و شکنجه و کشتار در کهریزک را بیاد میآوردند.

آیا میتوان از تف لیسان ولایت، چه اصول گرا و چه اصلاح طلب انتظار داشت که حقیقت را بیان کنند، آنها قساوت و بیرحمی داعشی ها را به نقد میکشند چنانکه گویی اسلام با شمشیر و قهر و خشونت بیگانه است. درست است، داعشی ها، بسی بسیار خونخوارند، اما قساوت و بیرحمی هایی که از خود نشان میدهند هرگز به سطح آنچه از پیامبر اسلام نقل شده است، نمیرسد. محمد که پیامبری خود را عملا از غارت کاروان قریشی ها در بدر آغاز نمود، بقول امام خمینی برای پیشبرد رسالت، سر بیش از هفصد تن را در یک روز از تن جدا میکند. حرف خمینی آن بود که ما نیز باید از پیامبر تبعیت نمائیم و همچون او با قاطعیت عمل کنیم. داعشی ها نیز در بازگرداندن خلافت به زندگی ز در مکتب همان آموزگار، همان فرمانروای بزرگ پرورش یافته اند. قساوت و بیرحمی، خشونت و انتقام ستانی، جهاد و شهادت و یا رختن خون دیگری تا آخرین قطره خون خویش، رمز پیروزی اسلام بوده و هست. هم ولایت را به پیش میراند و هم خلافت را.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

۱۳۹۳ تیر ۷, شنبه

حکومت اسلامی واژگون گردد

اگر زن حجاب از سر برگیرد

آنهائیکه بر قلعه های بلند علم و تکنولوژی، از جمله غنی سازی هسته ای، پرچم دین را بر افراشته اند، امروز نه دغدغه گرانی و بیکاری و فقرو محنت و تندگدستی، در جامعه را به سر دارند، نه نگران فساد و چپاولگریها و غارت های بزرگ ثروت ملت اند. نه در اندشه ی نجات دریاچه ها و رودخانه های ای هستند که بخشکی نشانده اند و نه حتی به فکر سالم سازی هوایی هستند که خود مسموم نموده اند، کنشی ناشی از رسیدن به "اقتصاد مقاومتی" از طریق دور زدن تحریمات اقتصادی: تبدیل مواد سوخت برای خود روها- آنهم با آن "زرنگی،" خاصی که الله، بویژه به پاک دینان اهدا نمودده است. مسئله حل شد. نه کسری سوخت هست نه افرایش قیمتها. پس سلامت مردم چه؟ مردمی که این هوای آلوده را تنفس میکنند ممکن است به هزار مرض ناشناخته گرفتار بشوند؟ آیا از کوته اندیشان میتوان انتظار آینده نگری داشت؟

امروز حکومت اسلامی در اصل به هیچ نمی اندیشد مگر تداوم و بقای نظامی که بر اصل تبعض جنسیتی بنا گذارده شده است، بر حسب قواعد و مقرارت شریعت اسلامی، بگونه ای که یک جنسیت، مرد مالک و ارباب و فرمانروا شود و دیکری برده و رعیت و بنده، حکومتیی بس بسیار شبیه به حکومت نژاد پرستان، حکومتی که در آمریکا، ممنوعیت ها، محدودیت ها و محرومیت سیاهان را قانونی و به هنجارهای اجتماعی تبدیل نموده بود.

جامعه اسلامی نیز قبل از هر چیز بر پایه و اساس تبعیض علیه زنان بنیان گذاری گردید. بیدرنگ با اجباری ساختن حجاب، نیمی از ملت را از ابتدایی ترین حقوق انسانی شان محروم نموده چنانکه گویی زنان فاقد عقل و خرد اند و ناتوان از گزینش پوشش مناسب برای خویشتن اند. اگر حجاب بدون بر خورد با مقاومتی، بر جامعه سلطه افکند، بآن دلیل بود که حجاب در فرهنگ ما، شی ء و یا مفهومی بیگانه نبوده است. حتی سالها پس از "کشف حجاب،" یکی از تحولاتی که میتوانست، ریشه عقب ماندگی را ازبیخ بر کند، زنان سالخورده و سنتی هنوز از حجاب استفاده میکردند. بعضا، زنها برغم عادی شدن بی حجابی، بدلخواه خود با حجاب ظاهر میشدند. مهمتر از آن تمام زنانی که به فرائض دینی خود عمل میکنند، وقتی نماز میخوانند و روزه میگیرند و عبادت میکنند، حجاب به سر میکشند، از بی حجابی در برابر الله، خدای یکتا و یگانه، احساس شرم میکتند. یعنی که حجاب هرگز بزشتی یوغی که برده برگردن و قل و زنجیری که بدست و پا دارد، بنظر نمیرسد. در حالیکه حجاب نیز همان کار برد را دار است. حجاب اسلامی، "حجاب برتر " چه بهتر، ابزار تبعیض است علیه یک جنس. حجاب زن را مجبور میکند که نه بر اساس میل و ارده خود بلکه بر اساس اراده الله خود را پوشش دهد. بدینترتیب حجاب، نماد تسلیم است و اطاعت. حتی در این معنا حجاب در نزد بسیاری نه مایه حقارت و خواری بلکه حتی مقدس هم شمرده میشود. چون الله خود در باره حجاب بسی آیه ها به رسول خود مخابره کرده و در قران ثبت گردیده است.

زنان حجاب را پذیرفتند آما سنگینی آنرا همچون بردگان سیاه آمریکایی، یوغ بردگی را بگردن خود احساس نمیکردند. آنها که باین حقیقت واقف بودند، که حجاب نیز یوغی ست همچون یوغ بردگی، نشانی ست بر محرومیت و کمتر بودن، نشان حقارت است و خواری. برده داری نزدیک به 300 سال ادامه یافت بآن دلیل بود که اکثر جمعیت سفید آمریکا اگرچه خود برده دار نبودند- تنها 3 درصد از سفیدان برداه دار بودند، اما قواعد و قوانین بردگی و نظام تبعیض نژادی را پذیرفته بودند. برتری نژاد در باور و ارزشها سفیدان نهادین گردیده و در رفتار و کردارشان بازتاب می یافت. این سفیدان بودند که از ورود یک سیاه به رستوران، عصیان زده میشدند. سیاهان همیشه و در همه حال خود را باید در خدمت سفیدان میدیدند. مثلا اگر سفید حق خواندن کتاب و به کتابخانه رفتن و حمل کتاب را امری عادی میدانست، سیاه نه میتوانست به کتابخانه برود و نه اجازه کتاب خواندن داشت. سواد آموزی یکی از فعالیت های مخفی سیاهان در هنگام بردگی بود. زمانی حتی اروپائیان را نیز تنبیه میکردند اگر به سیاهی خواندن و نوشتن می آموختند. که خود در عادی ساختن و طبیعی جلوه دادن تبعیضات نژادی نقش مهمی در تداوم نظام برده داری بازی کرد.

در مقام مقایسه، در حکومت اسلامی مردان، نه تنها حجاب زنان را همچون یوغ بردگی، نماد تبعیض و سلطه یک جنس بر جنس دیگری نمیدیدند و هنوز هم، بلکه آنرا عادی پنداشته و یا بسادگی با آن کنار میآیند. یعنی حتی اگر تحمیل حجاب را تجاوز به حقوق زنان را بشمار آورند، جای شک و تردید است که آنراتجاوز به حقوق خود نیز ببیند. بدون حجاب، زن از همه چیز محروم است. مثل سیاهان در آمریکا، راه گریز و رهایی برایشان وجود ندارد، سیاهی که از جنوب به شرق آمریکا میگریخت بدون نشان دادن سند مبنی بر رضایت برده دار به صاحب خود باز گردانده میشدند و چنان تنبیه و مجازاتی را باید تحمل میکردند که اندیشه گریز بسر برده ی دیگری نیفتد. زن نیز بدون حجاب نمیتواند حتی پا بگریز بگذارد، او را درسی میآموزند که هرگز اندیشه رهایی از مغزش خطور نکند. مردان نه تنها پذیرفتن حجاب را دون شان خود نمیدانند، بلکه بعضا اگر بدان مفتخر نباشند، خود را خنثی و یا حجاب را کم اهمیت میدانند. در بهار آزادی چپ های انقلابی مبارزه زنان و حجاب اجباری را به پس از پیروزی خلق بر امپریالیسم جهانی موکول میساختند.

حال آنکه آنچه سلطه حکومت اسلامی را بر تمامی جامعه امکان پذیر ساخته است، حجاب اجباری ست. با اجباری ساختن حجاب نه تنها زنان بلکه کنترل تمامی جامعه را اسلامیست های ولایت پرست بدستگرفتند. بی جهت نیست که پس از 35 سال، حجاب زنان هنوز یکی از معضلات نظام ولایت است. امروز تحکیم نظام تبعیض علیه زنان خود را در مخالفت با "ساپورت پوشی" و تنبیه و مجازات قانونی برای یپشگیری از بارداردی، بیان میکند. چه جورابهای تنگ و چسبان، در حالیکه میپوشانند، اندام زنان را برجسته تر و در واقع زیبا تر نشان میدهد. علی مطهری، خود، یکی از پاکدینان مستقل مجلس شورای ولایت، همراه 195 نفری که در تقریبا ده روز پیش از این بیانه ای صادر کرده بودند مبنی بر هشدار به رئیس جمهور در باره گشترش بدحجابی، در چهار شنبه گذشته وزیر کشور را به مجلس فراخواندند که از او بخواهند توضیح دهد که چگونه ممکن است در یک جامعه اسلامی زنانی پیدا میشوند که ساپورت میپوشند. در این هنگام نیز ویدیوی زنان ساپورت پوش نمایش داده میشود.

پس معلوم میشود وزیر کشور مسئول حفظ حجاب زنان و یا حفظ نظام تبعیض جنسیتی بر طبق تعریف علی مطهری نیز هست و اگر در مدیریت حجاب زنان غفلت کند، مورد مواخذه قرار میگیرد. وزیر کشور هم در پاسخ گفت که ساپورت پوشان معدودند و قلیل که نیازمند اقدامات انتظامی نیست. آقایان نمایندگان باید زیاد نگران نباشند. این گفتگو بین دو نماینده قوه مقننه و مجریه، یاد آور بازی معروف بازجوی خوب و بازجوی بد است، تا اسیر را بتوانند بفریبند و او را به تسلیم و اطاعت وا دارند. اما، چه این مقایسه را بپذیریم و چه نه، زیاد تفاوتی نمیکند. زیرا که اصلاح طلب دو آتشه هم، حجاب را همچون نماد اسارت زن و جامعه نمی بیند. اما هردو بخوبی آگاهند و در عین حال دلواپس آنروزی اند که بی حجابی بر حجاب اسلامی غلبه کند و نظامی که بر اساس تبعیض جنسی بر پا گردیده است، براندازی گردد. این است که باین فکر افتاده اند که اگر تا کنون، بعداز 35 سال حجاب زنان را خانه نشین نکرده اند، چا باک اگر آنرا به ماشین های جوجه کشی انسانی تبدیل نمود. فرمان ولایت فقیه است که جمعیت ایران باید به دو برابر افزایش یابد. زهی خیال باطل. چرا که حکومت اسلامی بخوبی واقف است که به یکباره از هم فرو خواهد پاشید اگر زن حجاب از سر بر گیرد.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

rowshani.org

۱۳۹۳ خرداد ۳۰, جمعه

بهشت با شلاق ؟

بحث بکار گیری "شلاق " در رهسپار ساختن مردم به "بهشت،" که اخیرا در میان سردمداران کشور بالا گرفت، بحثی ست بدون تردید جالب و شنیدنی، چون بحث بر سر توهمات است، و گریز از واقعیات، پدیده ای نه چندان تازه در حکومت اسلامی. اما، این بحث بین کسانی در گرفته است که هم از راه بهشت و ملزومات و ضروریات آن باخبرند، هم شلاق در دست دارند. برغم نقش اساسی و تعین کننده ای که بحث بهشت با شلاق در جامعه و شیوه زندگی، بازی میکند، بحثی ست اختصاصی که خارج از حلقه ساختار دین و قدرت نمیتواند صورت بگیرد. چرا که آنجا که توهم به حقیقت تبدیل میشود، جایی برای چون و چرا نمیگذارد، مفهوم "بهشت " حقیقتی است که در آن شک و تردیدی و جود ندارد. چه اگر نشان دهی که حقیقت آن است که بهشت، توهمی بیشت نیست، آنگاه "محارب " شناخته و بدار مجازتی آویخته میشوی که بر توهم بنا گردیده است. .

شاید بتوان آغاز بحث بهشت با شلاق را به دستگیری نقش آفرینان ویدیوی "هپی " که در فضای مجازی، انتشار یافته بود نسبت داد. در حمایت و دفاع از آزادی در اینترنت و مخالفت با فیلترینگ، رئیس جمهور، حسن روحانی، گفتمان حاکم و یا گفتمان ولایتمداران تف لیس را به نقد میکشد و این جمله معروف را بزبان میراند که "نمیتوان مردم را با زور شلاق به بهشت فرستاد." که بعضی "متوهم " اند و بیهوده دلوا پس دین و آخرت مردم اند. که بهتر است مردم را به حال خود و گذارند و در زندگی شان اینقدر دخالت نکنند. که اینان نه میدانند دین چه هست و نه آخرت. که دین را باید به علما و فقها ی حوزه های علمیه، مراجع تقلید و فرهیختگان و صاحبنظران واگذار نمود و حوزه مدیریت جامعه را به دولتی سپرد که دینی است. که از دولتی کردن دین باید اجتناب نمود.

بدرستی روشن نیست که آیا جو مرتبه (ریاست) است که گریبان رئیس جمهور را گرفته و او را چنین متحول و "لیبرال " و "دمکرات " ساخته است، چنانکه گویی از حزب جمهوری خواهان آمریکا برخواسته است و یا در 35 سال گذشته دست به "تقیه " زده و تمایلات سکولاری و لیبرالی خود را پنهان داشته است؟ رئیس جمهور منتقدین حوزه ای خود را "بیکار " و "متوهم " و مقاومت آنانرا در برابر "نوسازی" بسی بسیار دیرینه میخواند. وی با هزل و طنز از واکنش تحجر آمیز حوزه ای ها نسبت به بستن خزینه ها، و جانشین ساختن انها با بنای دوش با آبهای تمیز و تصفیه شده در سالهای 40 و تغییر ساعت اشاره میکند که نشان دهد منتقدین حوزه ای او چقدر از غافله تمدن پس افتاده بودند، حوزه ای که خود در آن پرورش یافته بوده است. در اینجا لازم به یا آوری ست که خزینه ها، گند آب هایی بودند که بر طبق مقرارت شریعت در آن مومنین "غسل " میکردند تا آثار لذت را از تن بشویند که بتوانند با بدنی پاک برابر خدای یکتا و یگانه، الله به حقارت و خواری خود اعتراف نموده، سر عبودیت و بندگی بآستانش بسایند. گویا آب لوله کشی و تغییر ساعت بر حسب صرفه جویی در انرژی، سخت اختلال در توهمات شان ایجاد کرده بود و طبق روایت روحانی چنان واکنشی از خود نشان داده بودند گویی که نیمی از دین از دستشان گریخته بود.

نقد رئیس جمهور، خشم امامان جمعه، از جمله امام جمعه تهران و مشهد، آخوندا حمد خاتمی و آخوند علم الهدی را بر می انگیزد. آنان نیز بر فراز منبر، رئیس جمهور را مورد شماطت قرار میدهند که چه میگویی، وظیفه دولت هموار کردن جاده بهشت است نه جهنم. به زور شلاق هم که شده است باید راه بهشت را پیمود. احمد خاتمی خطاب به رئیس جمهور میگوید:

این که مردم را آزاد بگذاریم هر کاری خواستند بکنند در عرصه اخلاقی، اقتصاد و فرهنگ آزاد باشند امر به معروف و نهی از منکر نداشته باشیم، به صراحت می‌گویم این معنی مورد تایید هیچکس نیست و معنای نادرستی است

امامان جمعه بخوبی آگاه اند که راه بهشت ادامه دارد هم شلاق است و هم شمشیر. اما، بحث آن بگونه ای صورت میگیرد، چنانکه گویی یک بحث حوزه ای ست، چنانکه گویی در 35 سال گذشته شلاق توهم بر گرده ملت فرو نیامده است و مردم بجای آنکه به بهشت برسند وارد دوزخ نگردیده اند. از همان لحظات آغازین به قدرت رسیدن دین که در وجود آیت الله خمینی که سراسر زندگی خود را در در توهم گذارانده بود، تبلور می یافت، راه بهشت نیز آغاز گردید، راهی که وابسته شد به "حجاب " زنان و از آن مهمتر توقف مصرف هرگونه نوشیدنی که از آن بوی الکل به مشام میرسید، به جدایی جنسیت ها، به نثبیت کنترل تام برآنچه دیدینی و شنیدنی ست، ازجمله استفاده از رسانه های ماهواره ای، و یا اینترنتی و تحمیل صدها ممنوعیت و محدودیت و محرومیت های دیگر بر جامعه، بویژه بر زنان بزور شلاق و شمشیر.

از آن لحظه که ملت توهم زده برهبری ولی فقیه، در راه بهشت گام نهادند، شلاق توهم نیز بر گرده شان فرود آمد ه است و هنوز هم مبادا از راه بهشت به انحراف روند. چگونه میتوان انتظار داشت، زنی با موهای افشان، با چهره ای پالایش یافته و درخشان، با برجستگی های اندام نمایان، در راه بهشت گام نهد؟ شهوت، این نیروی شیطانی را در مردان بر انگیزد و همگان را از راه بهشت منحرف، مینماید. مسلم است که اگر شلاق نبود، اگر ترس از تنبیه و مجازات، هراس از گشت های ارشادی و انتظامی نبود و نباشد، زنان با بد حجابی و عریان ساختن خود، جامعه را آلوده و مردم را به گناه میکشانند. بدون شلاق، این آفت اجتماعی، بد حجابی، سبب انحطاط اخلاقی و بهشت گریزی میشود. بی جحت نیست که در حکومت اسلامی حجاب همه چیز است مهمتر از آنچیزی شد که میپوشاند، چیزی بیش از آنچه که هست: نماد عفاف و عفت و پاکدامنی، آنچه برای زن ضروری و مرد را نیازی بدان نیست. حتی بسی بسیار مهمتر از این، چه اگر زن حجاب از سر بر گیرد هرچه اسلامی ست از هم فرو خواهد پاشید. با ابزار حجاب و تکیه بر شلاق است که نظام ولایت توانسته است نیمی از جمعیت را به اسارت بکشاند و رهنمون راه بهشت سازد، راهی که نیست مگر زاییده توهم.

اما راه بهشت به "جهاد " و "شهادت،" به نبرد با کفر و باطل، نابود ساختن تمامی مخالفین، با هر رنگ و رویی و یا بوی و طعمی و نیز کسب اسلحه نهایی سخت نیازمند بوده است. مگر در راه بهشت نبود که بر روی "کافر " و "منافق،" چپ و راست، لیبرال و دمکرات، کرد و بلوچ و عرب و سنی و درویش گنابادی، شمشیر بر کشیدند و هزاران جوان پرشور و انقلابی را در نقاط مختلف، در بیرون و در درون زندانها بخاک و خون کشیدند؟ مگر راه اندازی قتل های زنجیریه ای، قصابی کردن رهبران سیاسی در داخل و در خارج و هزاران توطئه و فتنه از جمله آخیرترین آنها "فتنه " معروف سال 88 در راه بهشت بوقوع نپیوسته اند؟

مسلم است، چنین راهی هرگز به مقصد نرسد اگر شلاق و شمشیر نباشد. چه اگر بهشت یک مفهوم انتزاعی و ماورایی ست و زاییده توهم است، شلاق یک شی واقعی است و دارای وجود عینی، شلاق نماد خشونت و بیرحمی ست، ابزار درد است و شکنجه، بدون شلاق؛ بدون تنبیه و مجازات، بدون نمایش خشونت و بیرحمی چگونه میتوانی همگان را، کل مردم یک جامعه را رهسپار راهی نمود که تمام پستی و بلندی های آن از پیش روشن گردیده است. چنین جیزی امکان پذیر نیست، مگر افراد آن جامعه را با شلاق و شمشیر به گله ای از گاو و گوسفند تبدیل نمود. همچنانکه شلاق برای به چرا بردن حیوانات لازم است، در حکومت اسلامی نیز سخت بدان نیازمند است تا انسان را به حیوان تبدیل نموده و به بهشت رهنمون نمایند.

اما، بدون رو در بایستی باید گفت از سخنان رئیس جمهور بویی بر نمیخیزد مگر بوی فریبکاری. چرا که بحث بهشت با شلاق را یک بحث انتزاعی می بیند، نه یک واقعیت تاریخی با نتایج هولناک. چرا که او خود یکی از معماران هموار ساختن راه بهشت بوده است. گویا تنها در مسند ریاست جمهوری است که میتوان نقش مخالف و منتقد دین را بازی کرد و با جدا ساختن دولت از ولایت بطور مصنوعی، بقای نظام را تداوم بخشید. رئیس جمهور به قدرت محدود خود آگاه است. درست است که همردیفان خود را "متوهم " می نامد ولی او خود بیش از هرکس دیگر ی دجار توهم بوده و هست. وی حتی حقایق تاریخی را بنفع توهم تحریف میکند و در همان سخنرانی مدعی میشود که رسول الله هرگز شلاق بر گرده کسی فرو نیاورده است که آئین اسلام را بپذیرند. روحانی از پیامبر اسلام، فردی که حرفه پیامبری را با راهزنی در بدر و گردن زدن اسیران آغاز کرده است، چنان سخن میگوید گویی که محمد، کسی که جهاد و شهادت و قواعد و مقررات قصاص و سنگسار و بیرحمی و انتقام ستانی را با خود به آرمغان آورده است، عیسی مسیح بوده است که گردن به شمشیر داده تا نوع بشر را به رستگاری برساند، که او نه فرمانروا و شمشیر کش بلکه "نزیز" و "بشیر" بوده است. آیا میتوان به کسی که بیش از 35 سال شلاق بدست صاف کن راه بهشت بوده است، امروز برحسب شرایط حرف خود را تغییر میدهد، اعتماد نمود؟

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

۱۳۹۳ خرداد ۲۳, جمعه

از خاک سپاری مردگان در انقلاب مصر تا

بازگشت آنان بزندگی در حکومت اسلامی

هم اکنون میتوانیم با یقینی بیشتری بگوییم که "بهار عربی " در مصر بکدام سوی به پیش میراند. در برابر

وزش بادهای سرد زمستانی، ظهور حکومت دین، حکومت شریعت اسلامی، مردم مصر به مقاومت پرداختند و سر انجام به برگ ریزان پائیزی تن در دادند. اگرچه از احیای مردگان و احکام آنان برای آیندگان، امتناع کردند، اما، از برداشتن گامی بزرگ بسوی رهایی و آزادی بشر، بسوی تمدنی برساخته دست نه بورژوازی و یا کارگر بلکه بدست جوانان و مردم سکوار اندیش، هراسان گردیدند، در پی امنیت و آسایش به گذشته نه چندان دور، به زندگی گله وار خود در تحت مهمیز نظام دیکتاتوری،باز گشتند.

از این روی میتوان گفت که سرنوشتی که مردم مصر بدان دچار شدند به سر نوشتی که در بیش از 35 سال پیش از این در کشور ما رقم خورد، بی شباهت نیست. اما این شباهت در هم اینجا خاتمه می یابد. چرا که مصریها اگرچه بدوران نه چندان دور، دوران دیکتاتوری حسنی مبارک، بازگشتند، اما نشان دادند که نیروی سکولاری در مصر وجود دارد که هرگز زیر بار حکومت شریعت نرود و بر آن مهر باطل میزند. در حالیکه در کشور ما اگر نیروی سکولاری هم وجود داشت در دل نیروهای دینی فرو رفتند، در دستگاه دین برهبری مردی برخاسته از کوخ های حوزه های علمیه، ذوب گردیدند. همه اقشار مردم، مشتاقانه همچون فرزندانی یتیم و بی پدر خود را در آغوش آیت الله خمینی، مظهر دین و هرچه که مقدس بود رها کردند، نه بآن دلیل که در پاریس، از آزادی برای تمام اقشار جامعه حتی کمونیست ها و تعامل با جهان و از قصد خود به بازگشت به قم و از سر گرفتن آموختن و آموزاندن حقایق این جهان و جهان آینده، سخن رانده بود. حال اگر از اینجا به آنزمان بنگریم، مشاهده میکنیم که مردم ما بر نخاستند برای رهایی و آزادی، بلکه از سر عشق به توهمانی، سینه بر گلوله های آتشین شاهی گشوده بود که برای شان حقیقت بود، حقیقت نهایی، بازگشت به نظم فرمانروایی و فرمانبری.

مارکس در باره بازگشت دیکتاتوری بناپارت در 1848 و چرایی آنها به نقش سنت ها، ارزشها و باورهای دیرینه بشر اشاره میکند و میگوید:

که انسان سازنده تاریخ است، اما، آنرا بر نمیسازد به دلخواه خود، در شرایطی که خود برگزیده باشند، بلکه در شرایطی که تعریف و تعیین شده، شرایطی که از گذشته باو انتقال یافته است، تاریخ خود را می نگارد. که چیزی نیست مگر سنت و روش نسل های مرده و پوسیده که همچون کابوسی بر روح و ذهن آنها سلطه افکنده است.

مارکس کمی بعدا اشاره میکند که در چنین شرایط حساسی است که انسانها به آنچه مرده است و پوسیده است چنگ میاندازد و آینده را بر خشت هایی بنا میکند که تحمل بار آزادی و رهایی، تحمل بار آزاد سازی بشریت از توهمات را ندارد. در مقایسه دو انقلاب مصر و ایران، نیز نقش از پیش داده شده ها، نقش مردگان، نقش امامان و امامزاده ها، نقش باور به تقدس و توهمات، سنت و راه و روش مردم و مضاف بر این نقش تعین کننده شریطی که گفتمان رفتاری و کرداری در ان رخ میدهد- نقشی که در این نوشته اول بدان میپردازیم- نادیده گرفته و یا بدان توجهی نشده است.

هستند بسیاری، از جمله محسن جلالی، پژوهشگر سیاسی ، بر آنند که آنچه تحولایت مصر و ایران را شبیه یکدیگر میسازد آن است که در هر دو مورد، رهبرانی به قدرت رسیدند که در دو رویی و فریبکاری ید طولایی داشته اند، شکافی عمق وچود داشت بین رفتار و گفتارشان، که در عمل به اقداماتی دست زدند ناقض آنچه بزبان رانده بودند.

جلالی در سایت بی بی سی منویسد زمانیکه السیسی در پنسیلوانیای آمریکا در حال دیدن یک دوره نظامی بوده است، مقاله ای نگاشته است که نشان میدهد وی به دمکراسی در می اندیشیده است، به موانع و مشکلات بر قراری آن در کشوری مثل مصر بخوبی آگاه بوده است و به ساختارنوعی از دمکراسی در مصر، باور داشته است. حال آنکه پس از بقدرت رسیدن ناظر بر بروز رفتاری از وی هستیم ناقض آن اندیشه ها در باره امکان پذیر بودن دمکراسی در مصر. همچنانکه آیت الله خمینی نیز زمانیکه در فرانسه نشسته بود از آزادی بیان، آزادی فعالیت های سیاسی ، از صلح و دوستی و تعامل با جهان، سخن گفته بود. اما همینکه بر مسند قدرت جلوس می یابد، مانند السیسی دست به رفتاری متناقض با گفتارش میزند. السیسی تا کنون ده هزار را دستگیری و زندانی نموده، ریشه احزب با دیرینه ای تاریخی و طولانی بر میکند صدها نفر را باعدام محکوم و حق اعتراض و تظاهرات، مهمترین دستآورد آنقلاب را ملعی میسازد.

همچنانکه آیت الله خمینی بر خلاف عشق و علاقه ای که نسبت به آزادی و دمکراسی و حقوق بشر در پاریس از خود بروز داده بود، شمشیر بر کشید و بر هرگردنی فرود آورد که بوی نفی و نه از آنان بمشام میرسید. لاجرم، پژوهشگر جلالی، خاطر نشان میسازد که رهبران را نه بر اساس آنچه میگویند بلکه در عمل باید مورد قضاوت قرار داد. این دو رهبر بجای آنکه به تعهدات خود به دمکراتیزه کردن جامعه بپردازند، یعنی بجای انکه به آن سخنان زیبایی که در باره احترام به حق و حقوق و ازادیهای مردم هنگامیکه هنوز به قدرت نرسیده بودند، ایرد کرده بودند عمل بکنند و به آزاد سازی جامعه بپردازند، به قیومت مردم برخاستند و به آنان همچون رعایای خود مینگریستند. نگاهشان به مردم، نگاهی پدرانه بود به کودکانی نیازمند مدیریت و راهنمایی و سرپرستی، همانگونه که برده داران آمریکا به برده های سیاه پوست و استعمارگران انگلیس به مستعمره های خود از جمله هندوستان مینگریستند، مردمی محتاج به سرپرستی. بنابراین اگر تیره بختی سیه روزی کنونی را اگر به گفتار و کردار این رهبران بدانیم، چندان دور از عقل سلیم نیست.

واقعیت آن است، دورویی و فریبکاری قدرت، پدیده تازه ای نیست. اراده معطوف به قدرت همیشه همراه است با اراده معطوف به فریب و ریاکاری. حتی دو رویی و فریبکاری دین هم چیز تازه ای نیست، بویژه در دین اسلام، در کل، صرفنظر از تکثر خوانش و پیروان آن. چرا که قدرت در ذات دین اسلام است. دین اسلام بدون قدرت میشود، "بشارت، " میشود فرا خوانی به مشاهده و باور به حقیقت، حقیقتی که ساخته شده است از توهمات. همچنانکه شریعت اسلامی بدون شمشیر، پند و اندرزی بیش نیست.

بنظر این نگارنده اشتباهی بزرگ خواهد بود اگر بقدرت رسیدن فرمانده ارتش مصر، جنرال السیسی و آیت الله خمینی را ناشی از گفتاری بدانیم مبنی بر بفریب مردم، گفتاری عامدانه و محاسبه شده. از آزادی و دمکراسی سخن راندند در حالیکه به برپا نمودن نظام استبدادی میاندیشیدند. این چیزی نیست مگر ساده اندیشی چرا که گفتمان آنها چندان اختیاری نیست، زیرا که بازتابنده شرایطی ست تاریخی ، شرایطی که مردم بپا خواسته اند و به رژیم دیکتاتوری نه گفته اند. به قدرت رسیدن عبدلفتاح السیسی را مبارزه مردم علیه حکومتی که رویای ساختار یک جامعه اسلامی را بر اساس قواعد و قوانین شریعت در سر میپروراند، امکان پذیر ساخت. السیسی رائیده آن شرایط حساسی ست که سکولارهای مصر اگرچه از بازگشت به گذشته دور خود داری میکتند و زیر بار محدود کننده شریعت اسلامی نمیروند اما در مبارزه با آن بعلت کم ریشگی، بدامن، استبدادی پناه میبرند که به آن خونی دیرینه داشتند.

در گیری اخوان المسلمین و بخش سکولار جامعه برهبری جوانان، سبب گسترش نا امنی و جنایت و تجاوز و دزدی گردیده و جامعه را تا مرز هرج و مرج پیش رانده بود، شرایطی مناسب برای ورود نیروهای نظامی به صحنه. السیسی اگر گرایشی هم بسوی دمکراسی داشته و به مشکلات آن می اندیشیده است، در شرایط ی میزیسته است بسی بسیار متفاوت آز آنکه در مصر با آان روبرو میگردد. وی در حالی به دمکراسی و آزادی می اندیشد که در پنسیلوانیا یکی از قدیمی ترین ایالات شرق آمریکا، زندگی میکرده است. السیسی نمیتوانست در آنزمان طرح یک نظام دیکتاتوری را در مخیله خود بریزد. او تنها میتوانست به آن چیزی بیاندیشد که تحت تاثیر آن بود. در آنزمان هرگز اندیشه ریاست جمهور و بر قراری دیکتاتوری جدیدی را در سر نمی پروراند. برنامه اسلامی ساختن جامعه بوسیله اخوان المسلمین برهبر رئیس جمهور، محمد مرسی، برگزیده اولین انتخابات رقابتی در مصر، السیسی را به میدان آورد. شاید تنها چیزی که میتواند رمز شکاف بین گفتار و رفتار را توضیح دهد، فهم شرایطی ست که کنش گفتمانی و رفتاری در آن اتفاق میافتد.

همچنانکه آنچه خمینی بر زبان رانده است در زمانیکه در خاک فرانسه سکنی گریده بود، شرایطی بود متناقض و متفاوت از آنچه او در دخمه های حوزه های علمیه در قم و نجف در عراق تجربه کرده بود. در آن فضای محدود و بسته همچون فیلسوفی رها از وابستگی ها و علائق دنیوی، در بیقوله ای نشسته بر تشکی، فرصت داشت که به طرحی بیانیشد براساس دانسته ها و تعبیر و تفسیر های خویش و یا توهماتی که به حقیقت نهایی برای او تبدیل شده بود. در حالی که در فرانسه وارد در فضایی باز و گسترده ای میشود، آنجایی که میتواند آنچه که میخواهد میتواند بگوید، اما نه تنها بعنوان یک مرجع تقلید، خود مرتبه ای بلند و مقدس، بلکه بعنوان یک رهبر سیاسی. در کشوری که مهد تمدن غرب بود، کشوری که مطبوعات آزاد در شفاف ساختن و اطلاع رسانی و رمز گشایی رخدادها در تمام عرصه های زندگی نقش حساسی را بازی میکند. خمینی، انسانی متعلق به گذشته و همنشین مردگان، ناگهان مرکز توجه مطبوعات و رسانه های جهان قرار میگیرد. مطبوعات از سراسر جهان، خبرنگاران و فیلمبردارن و عکاسان همه تمام وقت در محل اقامت خمینی، سکنی گزیده بودند. با صدام حسین جلاد نبود که خمینی سخن میگفت، که اگر میگفت صدام زبان را از حلقوم ش بیرون میکشید. در فرانسه، مخاب سخن او جهانی بود که خود را بیش از یک قرن است که از سلطه مردگان و سلطه راه و روش شان در زندگی اجتماعی، رها ساخته بود. بنابراین، طبیعی ست که از آزادی سخن بگوید. ولی کمتر کسی میدانست که خمینی از کدام آزادی سخن میراند. او در واقع از آزادی ای سخن میراند داده شده از پیش، همان آزادی ای که مردم نیز از گذشته و از نیکان خود بارث برده بودند: آزادی در تسلیم و اطاعت.

برخی از فریبکاری خمینی چنان سخن میگویند گویی که او همه چیز را از پیش محاسبه کرده بوده است. در حالیکه او اصلا اهل محاسبه نبود. نه او و نه پیروانش هرگز فکر نمیکند توهمات را حقیقت پنداشتن فریب است و متوسل شدن بدامن مردگان در شرایط بحرانی، نه رهایی و آزادی، بلکه استبداد مضاعف ببار آورد، چون برای آنان نهایتا عبودیت و بندگی ولاترین نوع آزادی ست.

مردم ایران بخوبی این صحنه را بیاد میآورند که هنگامیکه هواپیمای حامل رهبر آینده ایران در فرودگاه مهرآباد بزمین مینشست، خبرنگاری از او سوال میکند که چه احساسی نسبت به بازگشت بخاک ایران دارد؟ وی در پاسخ چیزی جز حقیقت بر زبان نراند. گفت "هیچ " احساسی ندارد، سخنی که در گوش کسی طنین افکند نگردید، شاید هم بر عکس بر اقتدار و اعتبار او افزود، چون نشانی فرش بر وارستگی و زهد و ریاضت و عدم وابستگی به دنیای مادی تعبیر میشد. چه او زندگی را در همنشینی با مردگان گذرانده بود.

خمینی، حتی روحش هم خبر نداشت که هفت میلیون شیفته و شوریده به پیشوازش آمده بودند. از فرودگاه مهرآباد تا بهشت زهرا سراسر پوشیده بود از اموج مردم. برای رویت چهره اش و یا خودرو حامل او. مردم بر پشت بام ساختمانها، بر سر شاخه های درخت و بر تیرهای چراغ برق صعود کرده بودند. او زمانی با خواری و حقارت و تحت نظارت نیروهای امنیتی کشور را ترک کرده بود و هم اکنون با چنان شکوه و عظمتی روبرو شده بود که چیزی کمتر از معجزه نمیتوانست بشمار آید. این استقبال شگفت انگیز به جهت دروغهایی نبود که در باره آزادی های فردی و اجتماعی در پاریس بیان داشته بود، بلکه چنگ انداختن مردم بدامان مردگان، گریز و هراس از رهایی و آزادی، بازگشت به سنت وراه روش و توهماتی که به حقیقت های چون چرا ناپذیر تبدیل شده بوند، خمینی را بسرزمین ایران باز گردانده بود.

برخلاف مردم مصر، مردم ایران خود را در دامن دین رها کردند، حتی سکولارها نیز به مماشات و تسلیم به دین برخاستند. هنوز پای خمینی به خاک ایران نرسیده بود که شور و هیجان مردم قبل از آنکه تاج اقتدار را بر سر وی بنهند، در هاله ای از تقدس پیچیده بودند چنانکه گویی از تبار همان امامانی است که قرنها در تولدشان مردم نقل و نبات توزیع میکردند و در مرگشان چه شیون و زاری ها که بر پا نمیکردند. این خمینی، دیگر آن طلبه ای ساده زیست و آموزگار "اصول کافی " نبود، او در دست مردم به امامان مقدس، به امامان معصوم و مظلوم پیوسته بود. چرا که تقدس چیزی نیست ذاتی بلکه ناشی از توهم و یا توهمانی ست که به حقیقت تبدیل میشوند. خمینی تبلور این حقیقت بود. بهمین دلیل در پاسخ به خواست مردم به احیای مردگان پرداخت، در تبعیت از رسول الله شمشیر را برکشید سر آنان را که از تسلیم و اطاعت سر باز میزدند بر زمین افکند که هنوز ادامه دارد.

این بدان معناست که در مصر مقاومت نیروهای سکولا در برابر تند روی های محمد مرسی در تثبیت هژمونی اسلام بر جامعه ، السیسی را تولید میکند، که به نوسازی دستگاه دیکتاتوری سکولار دست میزند حال آنکه سرکوب تمامی احراب سیاسی و نوسازی جامعه سنتی در دوران شاهی، شرایط را برای گریز از آزادی و پناه بردن بدامن مردگان را فراهم آورده بود. درست است که خمینی از آزادی و دمکراسی سخن رانده بود.اما، در منظر او والاترین ازادی، آزادی است در تسلیم و اطاعت. او ایمان دارد که الله، خدای یکتا و یگانه انسان را خلق کرده است برای تسلیم به اراده و اطاعت از فرامین او، باوری داده شده از گذشته و نهادین در سنت ها و شیوه ی زندگی. الله انسان را بوجود نیاورده است که راه خود برود بلکه بدان منظور که رهرو "راه مستقیم " باشد. وقتی خمینی در پاریس اطراق کرده بود از کدام آزادی بود که سخن میراند؟ او بخوبی آگاه بوده است که باور باین آزادی، آزادی بشر در گزینیش راه مستقیم، راهی که پیچ و خم و پستی و بلندی های آن از پیش تعریف شده و قرنها است که از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته است، تبلور اراده مردم است. خمینی از احساسات مردمی که او را بر تخت امامت نشانده بود آگاه بود. از انسانهایی که به آزادی، بگونه ای روزمرده، وجود خود را به الله تسلیم میکند و در برابر او به تکریم و تعظیم و حمد و ثنا میپردازد، نباید انتظار داشت که از خمینی بخواهند که به آزادسازی جامعه دست بزند. اگر مصری ها با السیسی بگذشته ای نه چندان دور بازگشتند، مردم ایران با خمینی به استبدادی تن در دادند، مضاعف، استبدادی بر اساس آنچه مرده و پوسیده است، استبدادی که فرو ریزی آن با دفن مردگان و ترک آداب و رسومی توهم بار که بدان خوی گرفته اند، خویی که از نیاکان خود به ارث برده ند امکان پذیر میگردد. خود داری از این خوی دیرینه به نسل آینده است، سلطه روح مردگان را بر زندگان پایان میبخشد. تنها با ترک این خوی دیرینه است، خوی به تسلیم و اطاعت ، خویی که در ما نهادین و با کردش طبیعت یکی گردیده است، میتوان به رهایی و آزادی امید بست. رژیم دین بر ساخته دست مردم ایران است و فقط بدست مردم ایران میتواند واژگون کردد و میگردد.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi